Κάθε λαός, εθνοφυλετικά αυτο-προσδιοριζόμενος, αναγνωρίζει, σέβεται και τιμά τους δικούς του «προπάτορες», εθνικούς ήρωες και λαμπρά ονόματα της μυθολογίας και της ιστορικής του παράδοσης. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι καλά κάνουν και τιμούν τους Αβραάμ, Ιακώβ, Αυνάν κ.α.,αφού αυτοί τους ταιριάζουν και με αυτούς αυτο-προσδιορίζονται φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ. Όμως οι Έλληνες τι ανάγκη έχουν να αποδέχονται αλλόφυλους ως «προπάτορές τους», να τους μνημονεύουν καθημερινά στις εκκλησίες και να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα εβραϊκά;
Μήπως είναι υποδεέστεροι οι δικοί μας προπάτορες όπως οι Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Ζήνων, Περικλής, Αλέξανδρος, Λεωνίδας κ.α; Τόσοι και τόσοι ξένοι όχι μόνο σέβονται τους αρχαίους ‘Έλληνες, αλλά και θεωρούν τιμή τους να δώσουν ακόμη και στα δικά τους παιδιά αρχαιο-ελληνικά ονόματα. Εμείς όμως τί κάνουμε; Ακολουθούμε τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό που επέβαλαν δια της βίας, το χριστιανικό ιερατείο της Ρωμανίας και ο ισπανικής καταγωγής αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Θεοδόσιος, το 382 μ.Χ. και αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε μόνο «χριστιανικά» ονόματα.
Στην αρχαία Ελλάδα τα «Αμφιδρόμια» ήταν παραδοσιακή και οικογενειακή εορτή, που περιελάμβανε και την τελετή της ονοματοδοσίας του βρέφους εντός 10 ημερών από την γέννησή του. Έχουμε δε κληρονομήσει πλήθος αρχαιοελληνικών ονομάτων που πρέσβευαν μεγάλες αξίες και αρετές!
Όμως ο νεοέλληνας περιγελά τα όσα οι αρχαίοι `Έλληνες θεωρούσαν ιερά ή ουσιώδη. Εκτός από τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό ακολουθούμε τυφλά και το επιβαλλόμενο υπό των εκκλησιαστικών αρχών «εορτολόγιο» για να τιμήσουμε αλλόφυλους, αντί να έχουμε το δικό μας ιδιαίτερο εορτολόγιο, όπου κάθε μέρα θα τιμάται η ιστορική μνήμη Ελλήνων, από την πανάρχαια μέχρι την νεώτερη ιστορία μας.
`Όπως τόνισε κάποτε και ο Απολλώνιος Τυανεύς, «αισχρόν εί όνομα μέν έχειν τινός όνομα, το δε είδος αυτού μή έχειν» (είναι αίσχος να έχεις μόνο το όνομα κάποιου, δίχως να έχεις και τις ιδιότητές του). Κατ’ επέκταση των ανωτέρω θα λέγαμε ότι, δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι «Έλλην» και να μην τιμάς τους ένδοξους και φωτοδότες προγόνους σου. Ως ακραιφνείς Έλληνες δεν πρέπει να δίνομε στα παιδιά μας εβραϊκά ονόματα.
Κάτι άλλο που θα ήθελα να τονίσω επί του παρόντος είναι ότι, οι ιερείς της Ορθοδοξίας λένε κατά την γαμήλια τελετή στους νεόνυμφους να «ευλογηθούν όπως ο Αβραάμ και η Σάρα». Λες και δεν υπάρχουν πρότυπα ηθικής στους `Eλληνες, όπως η Πηνελόπη που περίμενε τον Οδυσσέα 20 ολόκληρα χρόνια, ακλόνητα πιστή στον γάμο της και τουναντίον πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από τους Αβραάμ και Σάρα. Ας διαβάσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, τί ανηθικότητες διέπρατταν οι Εβραίοι «προπάτορες», όπως περιγράφονται λεπτομερώς και στα κάτωθι εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης:
(Γένεσις ΙΒ΄10-20, Κ΄1-20, ΙΣΤ΄1-12, ΙΘ΄30-38, ΚΣΤ΄7-16, ΙΘ’, 30-38 και Βασιλείων Β΄, ΙΓ΄11-21).
Είναι γνωστό ότι κάποιοι νεοέλληνες ιστορικοί πριν ενάμιση περίπου αιώνα, προχώρησαν στην εφεύρεση του «Ελληνοχριστιανισμού». Οι `Έλληνες όμως εδώ και δύο χιλιετίες, είτε υπόδουλοι στους Ρωμαίους, είτε στους χριστιανούς Ρωμαίους της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, είτε στους Οθωμανούς, έχουν την δική τους ένδοξη ιστορία που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με εκείνη των δυναστών τους.
Ο Τρύφων Κωστόπουλος γράφει σχετικά: «αποκτήσαμε κρατικά σύνορα …αλλά κάτι σπουδαίο μας ξέφυγε. Δεν βρήκαμε τη ρίζα μας. Φτιάξαμε μια άστατη εθνική ταυτότητα και υποκριτική εθνική συνείδηση. Πολιτιστικά τουρκίζουμε, θρησκευτικά ιουδαΐζουμε και πολιτικά βυζαντινίζουμε».
Δημήτρης Συμεωνίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου