ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ..
Horus: Είναι η ιστορία της ζωής του Ιησού αντίγραφο;
Στην ταινία του Bill Maher Religulous, αφηγείται την ιστορία του Αιγύπτιου θεού Horus.
Μερικοί λένε ότι η ζωή του Ώρου αντικατοπτρίζει στενά τη ζωή του Ιησού και θα μπορούσε να είχε
χρησιμοποιηθεί από τους συγγραφείς του Ευαγγελίου για να σχηματίσουν την ιστορία της ζωής του Ιησού.
Πριν εξετάσουμε αυτόν τον ισχυρισμό, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι η λεγόμενη ΒΙΒΛΟΣ τους στάλθηκε από έναν θεό, χαχαχαχα, τι αστείο σύνολο ανθρώπων
Λοιπόν, ποιες είναι οι συγκρίσεις μεταξύ του Ιησού και του Ώρου; είναι οι εξής.
Σύλληψη:
Ώρος: Από παρθένο.
Ιησούς: Από μια παρθένα.
Πατέρας:
Ώρος: Μονογενής γιος του θεού Όσιρι.
Ιησούς: Μονογενής γιος του Ιεχωβά (με τη μορφή του «Αγίου Πνεύματος»)
Μητέρα:
Ώρος: Μέρι.
Ιησούς: Μαριάμ (γνωστή και ως Μαρία).
Θετός πατέρας:
Horus: Seb, (Jo-Seph).
Ιησούς: Ιωσήφ.
Καταγωγή θετού πατέρα:
Ώρος: Βασιλικής καταγωγής.
Ιησούς: Βασιλικής καταγωγής.
Τόπος γέννησης:
Ώρος: Σε σπήλαιο.
Ιησούς: Σε μια σπηλιά ή στάβλο.
Η γέννηση προαναγγέλθηκε από:
Ώρος: Το αστέρι Σείριος, το αστέρι του πρωινού.
Ιησούς: Ένα αγνώστου ταυτότητας «αστέρι στην Ανατολή».
Μέθοδος θανάτου:
Ώρος: Με σταύρωση.
Ιησούς: Με σταύρωση.
Συνοδεύεται από:
Horus: Δύο κλέφτες.
Ιησούς: Δύο κλέφτες.
Είναι όμως αλήθεια; Μήπως οι συγγραφείς των ευαγγελίων μοντελοποίησαν πραγματικά την ιστορία της ζωής του Ιησού από έναν Αιγύπτιο θεό;
Δεν είναι περίεργο, σε κάθε εικόνα του Ιησού υπάρχει φως του ήλιου στο κεφάλι του, Ακριβώς όπως ο Ώρος ο Αιγύπτιος θεός του ήλιου
Είμαι Εβραίος, δεν θα δεχτώ ποτέ αυτόν τον ξυλουργό ως σωτήρα μου, τον σωτήρα που δεν μπόρεσε να σώσει τον εαυτό του από το θάνατο,
Συμπέρασμα
Μέσα από αυτές τις απαντήσεις, διαπιστώνουμε ένα γεγονός ότι η ιστορία της ζωής του Ιησού, όπως καταγράφεται στα Ευαγγέλια, διαμορφώθηκε σύμφωνα με την ιστορία του Αιγύπτιου θεού Ώρου.
Ὁ πανάρχαιος θεός τῆς ὁμηρικῆς ἡσιόδειου μυθολογίας Οὐρανός εἶναι σαφέστατα ὁ θεός Varuna τῶν Ἀρίων. Στό πανάρχαιο θρησκευτικό ποίημα τῶν Ἰνδῶν Ρίγκ-Βέδδες ὑπάρχουν ἀφηγήσεις θεομαχιῶν παρόμοιες σάν αὐτές πού περιγράφονται στήν ἑλληνική μυθολογία. Ἔστω γιά παράδειγμα ἡ θεομαχία τοῦ οὐράνιου θεοῦ τοῦ φωτός Ἴνδρα μέ τούς μελανούς θεούς τῶν νεφῶν καί τοῦ σκότους (P. Decharme, Ἑλληνική Μυθολογία, τόμ.Α΄,σελ.49). Ὁ Κρόνος εἶναι ὁ ἰνδικός Kranan, θεός δημιουργός καί πλάστης. Ὁ μεγάλος μελετητής καί θρησκειολόγος H.G.Guterbock, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε καί μετέφρασε χετιτικές ἐπιγραφές, βρῆκε καταπληκτική ὁμοιότητα τῆς ἡσιόδειου θεογονίας μέ τήν χετιτική, ἡ ὁποία εἶναι σαφέστατα ἀρεία. Περιττό νά τονίσουμε πώς οἱ ἐπιγραφές αὐτές εἶναι παμπάλαιες σέ σχέση μέ τήν ἐπόχή τοῦ Ἡσιόδου (7ος π.Χ. αἰών). Ὁ θεός Anu (Οὐρανός) ἔπαθε, ὅ,τι ἔπαθε ὁ Οὐρανός τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Ὁ Kumarbi (Κρόνος) ἔκοψε τά γεννητικά ὄργανα τοῦ πατέρα του Anu καί τά κατάπιε. Κατόπιν ἔφτυσε τό σπέρμα καί ἀπό αὐτό γονιμοποιήθηκε ἡ Γῆ καί γέννησε τούς τρεῖς θεούς, τόν Tesab (Δία) καί τούς ἀδελφούς του. Ὁ Tesab (Ζεύς) ἔκαμε πόλεμο κατά τοῦ πατέρα του Kumarbi καί μέ τή βοήθεια τοῦ τέρατος Ullikummi (Τυφωέως) τοῦ πῆρε τό θρόνο (Μεγάλη Ελλ. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τομ.Ι. σελ.145).
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ Δίας εἶναι ὁ Dyaus - Pitar θεός τῆς βροχῆς καί τοῦ κεραυνοῦ «ἀσφαλῶς ἰνδογερμανικῆς ἀρχῆς» (Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ι, σελ. 144), ὁ ὁποῖος ἐπεκράτησε τελικά ὡς ἡ κυριώτερη θεότητα σέ ὅλους τούς λαούς τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας. Ἀνάγεται σύμφωνα μέ διαπρεπεῖς μελετητές στήν πατριαρχική δομή τῶν κοινωνιῶν τῶν Ἀρίων (ΘΗΕ,τόμ.5, στ.607). Στήν Ἑλλάδα πῆρε τό ὄνομα Δίας, στούς Ρωμαίους Jupiter, στούς Κέλτες Dagnde, στούς Τεύτονες Thor ἤ Donar, στούς Σκανδιναβούς Voda, στούς Λιθουανούς Divaitis, κλπ. Πρόκειται βεβαίως γιά τήν ἴδια θεότητα, διότι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες τῶν προαναφερομένων λαῶν ἔχει τά ἴδια ἀκριβῶς χαρακτηριστικά!
Ἡ Ἥρα προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα swar, πού σημαίνει τόν οὐρανό, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ διακεκριμένοι μελετητές Leo Meyer Bemerk καί G. Curtius. Εἶναι καί αὐτή ἀναμφίβολα ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Λατρευόταν ἀπό τούς Ἰνδοευρωπαίους ὡς ἡ σύζυγος τοῦ Οὐρανοῦ καί μητέρα τῆς Γῆς, ἡ ὁποία γεννᾶ καί τρέφει τά πάντα. Τό ἴδιο πίστευαν καί οἱ Ἕλληνες γιά τήν Τιτανίδα Ἥρα. Ὡς σύζυγος (καί ἀδελφός) τοῦ «ὑπάτου τῶν θεῶν» θεωροῦνταν ἡ μεγάλη σύζυγος καί ἡ τροφός θεῶν καί ἀνθρώπων! Κάποιοι εἶδαν στό ὄνομα Ἥρα τό θηλυκό τοῦ ἥρωα καί τήν ταύτισαν μέ τό ἰνδικό Ujnoti (Προστάτης), (ΘΗΕ,τόμ.6,στ.57). Στή ρωμαϊκή θρησκεία ὀνομαζόταν Hera
Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι ἀλλοιωμένος τῦπος τῆς σανσκριτικῆς λέξεως Ahana πού σημαίνει αὐτή πού καίει. Ὁ Schwartz μάλιστα τήν ἀποκαλεῖ ὡς θεά τῆς ἀστραπῆς καί ἀναλύοντας τό ἐπίθετο «Τριτογένεια» τήν ταυτίζει ἀπόλυτα μέ τήν Ἰνδική θεά Trita, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στίς Βέδδες καί ἔχει ταυτόσημες ἰδιότητες μέ τήν Ἀθηνᾶ (P. Decharme, ὅπου ἀνωτ. σελ 122). Κατ’ ἄλλους εἶναι μετεξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς «μεγάλης θεᾶς». Ἄλλοι ἐπίσης ταυτίζουν τήν Ἀθηνᾶ μέ τήν αἰγυπτιακή θεά Νηίθ (ΘΗΕ,τόμ,1, στ.598), διότι τά χαρακτηριστικά της εἶναι ταυτόσημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ Ἑστία εἶναι καί αὐτή ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Ἦταν ἡ προσωποποίηση τοῦ ἐφεστίου πυρός. Τό «ἱερό πῦρ» εἶχε μεγάλη σημασία γιά τούς Ἀρίους. Οἱ Ἕλληνες συνέχισαν τήν ἀρεία πίστη στή δύναμη τοῦ «ἱεροῦ πυρός» καί γι’ αυτό τό διατηροὺσαν ἄσβεστο στό δελφικό ἱερό. Ἡ Ἑστία λατρευόταν καί ἀπό ἄλλους λαούς. Στούς Ρωμαίους ὀνομαζόταν Vesta.
Ὁ Ἀπόλλων, μία ἀπό τίς κορυφαῖες θεότητες τοῦ δωδεκαθέου, ἀναμφίβολα ἕλκει καί αὐτός τήν προέλευσή του στούς ἰνδοευρωπαίους. Ἡ λατρεία του εἶχε μεγάλη ἐξάπλωση στούς Ἀρίους καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή. Ὑπῆρξε συγγενής θεότητα τῶν βεδδικῶν ἡλιακῶν θεοτήτων Hindous, Sourya καί Roudra. Ἡ γνωστή μυθολογική διήγηση γιά τήν νίκη τοῦ δράκοντα Πύθωνα εἶναι κοινή σέ ὅλες τίς φυλές τῆς ἄριας ὁμοεθνίας. Στίς Βέδδες περιγράφεται ἡ νίκη τοῦ θεοῦ τοῦ φωτός Indra κατά τοῦ ὄφη Ahi ἤ τοῦ Vitra, οὐράνιου δράκοντα τοῦ ὁποίου θραύει τήν κεφαλή. Στήν Avesta τῶν Περσῶν ὁ ἡλιακός θεός Μίθρας φονεύει τόν ὄφη – σύμβολο τοῦ Ariman. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ὑπερβόρειος Siegfrid. Σύμφωνα μέ τόν πολύ Max Muller, ὁ Ἀπόλλων σχετίζεται μέ τή Δάφνη καί ἰσχυρίζεται ὁ διακεκριμένος ἐπιστήμων ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική λέξη dahana, ἀπό τή ρίζα dah, πού σημαίνει τόν καίοντα, τόν φωτεινό, καί ὅπως εἶναι γνωστό ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τοῦ φωτός καί μάλιστα ταυτιζόταν μέ τόν ἥλιο! Ἔρευνες ἐπίσης στήν Ἀνατολή ἀποκάλυψαν ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν ὁ έπιφανής θεός τῶν Χετταίων Apulunas (προστάτης τῶν πυλῶν), (R.Hrozny, παρά G.Meautiw,Muthologie graegue Neuchatel (Suisse) 1959,σελ. 84). Ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τῶν Χετταίων ἀποδεικνύεται περίτρανα ἀπό τίς διηγήσεις τοῦ Ὁμήρου ὡς προστάτη τῶν Τρώων καί φοβερό πολέμιο τῶν Ἑλλήνων (ΘΗΕ, τόμ. 6. στ.1120)! Ὁ Ὅμηρος (Ἰλ.Β΄,84) χαρακτηρίζει ἐπίσης τόν Ἀπόλλωνα ὡς «Λυκηγενῆ», δηλαδή μαρτυρεῖ ὅτι κοιτίδα τῆς λατρείας του ἦταν ἡ χώρα τῶν Λυκίων τῆς Μ. Ἀσίας. Κατά πᾶσαν πιθανότητα ἀπό ἐκεῖ πέρασε ἡ λατρεία του στήν Ἀθήνα (Λυκαβητός) (ΜΕΕ, τόμ.Ε΄, σελ.180). Οἱ Πέρσες λάτρευαν τόν Ἀπόλλωνα στό πρόσωπο τῆς ἡλιακῆς θεότητας τοῦ Μίθρα. Οἱ Τυρρηνοί τόν λάτρευαν ὡς Aplu ἤ Apulu. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Medicum καί εἶχαν καθιερώσει ἑτήσιες ἑορτές τά Ludi Apollinares.
Ἡ «ἀδελφή» του Ἄρτεμη, ἕλκει καί αὐτή τήν καταγωγή της στήν Ἀνατολή, προῆλθε πιθανώτατα ἀπό ἀντίστοιχη ἄγρια ταυρική θεά, στήν ὁποία γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἡ θυσία τῆς Ἰφιγένειας καί ἡ μεταφορά της στήν χώρα τῶν Ταυρίων δείχνει ξεκάθαρα τήν σχέση τῆς Ἀρτέμιδος μέ τήν Ταυρία θεά. Οἱ Πέρσες τήν λάτρευαν, σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο (Ἱστ. Β΄, 137,156), τή δική τους Ἄρτεμη μέ τό ὄνομα Βούβαση καί οἱ Ρωμαῖοι τή λάτρευαν ὡς Diana. Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει ἐπίσης τήν Ἄρτεμη μέ τήν ἄγρια θρακική θεά Βένδη. Μάλιστα στόν Πειραιᾶ μέχρι τά μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα γινόταν ἑτήσιες ἑορτές τά Βενδίδεια (ΜΜΕ,τόμ.Ε΄,σελ. 692). Στήν Ἑλλάδα ἦρθε ἡ λατρεία της ἀπό τήν Μ. Ἀσία, ὅπου ταυτίστηκε μέ τήν φρυγική Ρέα καί ἀργότερα μέ τήν Κυβέλη.
Ὁ Ἑρμῆς εἶναι πανομοιότυπος μέ τόν θεό τῶν Ἰνδῶν Σαραμέγια Ἑρμεία. Στίς Βέδδες ἀναφέρεται ὡς θεός τοῦ ὕπνου, ὅπως ἀπέδειξε ὁ Max Muller. Τό ἴδιο καί ὁ Ἑρμῆς συσχετίζονταν μέ τό θάνατο, ὡς ψυχοπομπός. Ὅπως ὁ Dyaus – Δίας, ἔτσι καί ὁ Σαραμέγια - Ἑρμῆς κατέστη ἐπιφανής θεός στίς θρησκεῖες τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας, (π.χ. στούς Ρωμαίους ἔγινε Mercury).
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ Ἥφαιστος, σύμφωνα μέ τόν Max Muller, ταυτίζεται μέ τόν θεό τοῦ πυρός καί τῶν ἀστραπῶν τῶν Βεδδῶν Giavishtha. Κοινή εἶναι ἄλλωστε στούς λαούς τῆς Ἄριας ὁμοεθνίας ἡ παράδοση γιά θεούς τῆς φωτιᾶς (ΜΕΕ,τόμ.ΙΒ΄σελ.415). Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει τόν Ἥφαιστο μέ τόν αἰγύπτιο θεό Ftha. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Vulcanus (προσωποποίηση τοῦ πυρός) καί εἶχαν καθιερώσει ἑορτή, τά Βουλκάνεια (Ἡφαίστεια).
Ὁ Ἄρης προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα mar καί ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Maruts, πού σημαίνει αὐτόν πού συντρίβει καί καταστρέφει καί ἦταν ὁ θεός τῆς καταιγίδας. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. Δ΄,59) ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἄρης ταυτίζεται μέ ἀντίστοιχο ἄγριο, αἱμοβόρο καί πολεμοχαρῆ θεό τῶν Σκυθῶν, στόν ὁποῖο γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἐπίσης ταυτιζόταν καί μέ τόν ἀσσυριακό καί βαβυλωνιακό Βήλ. Ἡ λατρεία τοῦ ἄγριου θεοῦ τοῦ πολέμου καί τῆς καταστροφῆς ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀγαπητή στούς θράκες καί ἀπό ἐκεῖ διαδόθηκε στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στούς Ρωμαίους λατρευόταν ὡς Mars.
Ἡ Ἀφροδίτη προέρχεται ἀναμφισβήτητα ἀπό τήν Ἀσσυρία. Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει λεπτομέρειες γιά τήν εἴσοδο τῆς λατρείας της στήν Ἑλλάδα (Ἱστ.Βιβλ.Α,105). Πρόκειται γιά τήν πορνική θεά Ἰστάρ ἤ Ἀστάρτη, τῆς ὁποίας ἡ λατρεία πέρασε ἀπό τή Φοινίκη στήν Κύπρο, στά Κύθηρα καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα!
Ἡ Δήμητρα (θεά Γῆ) εἶναι προφανῶς ἐξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς λατρείας τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ὅμως προσέλαβε στήν ἱστορική πορεία της πολλά ξενικά στοιχεῖα. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. ΙΙ,171) ἀναφέρει πώς ἡ λατρεία τῆς Δήμητρας ἦρθε ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν ἔφεραν στήν Ἑλλάδα οἱ θυγατέρες τοῦ Δαναοῦ. Ἴσως νά πέρασε κατ’ ἀρχήν στήν Κρήτη καί ἀπό ἐκεῖ στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στήν Ρίγκ-Βέδδα ἀναφέρεται ἡ θεά Γῆ, ἡ ὁποία εἶναι σύζυγος τοῦ θεοῦ Οὐρανοῦ «ὡς ἀθάνατο ζεῦγος, τούς δύο μεγάλους τοῦ κόσμου γονεῖς» (μετ.Langlois, τόμ. ΙV, ΣΕΛ. 38). Τό ἴδιο καί στήν ἑλληνική μυθολογία ἀναφέρεται ὡς μία ἀπό τίς ἀρχέγονες θεότητες τιτανίδες καί ταυτίστηκε μέ τή θεά Γῆ. Στούς Κέλτες λατρευόταν ὡς Deva. Ἡ φρυγική θεά Ρέα καί ἀργότερα ἡ Κυβέλη ταυτίστηκαν μέ τήν Δήμητρα καί ὅλες αὐτές μέ τήν Ἄρτεμη! Κάποιοι ἄλλοι τήν ταύτιζαν μέ τήν δωδωνιαία Διώνη!
Ὁ Ἅδης τέλος ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Aditi ἤ Aditya (P. Decharme, σελ.473). Ἀλλά καί «μικρότερες» θεότητες τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας εἶναι ξένα δάνεια. Οἱ Χάριτες γιά παράδειγμα εἶναι οἱ βεδδικές θεότητες Harites, οἱ Ἄρπυες εἶναι ἐπίσης οἱ βεδδικοί δαίμονες Marouts (ΜΕΕ,τόμ.Ε΄,σελ.653).
Ὅμως δέν εἶναι μόνο οἱ ὀλύμπιοι θεοί πού προῆλθαν ἀπό ξένες θεότητες. Γύρω στό 800 π.Χ. ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της μία ἀκόμα πίστη, ὁ ὀρφισμός, ὁ ὁποῖος εἰσέβαλε στόν ἑλληνικό χῶρο ἀπό τή Θράκη. Κύριο πρόσωπο λατρείας τῆς θρησκείας αὐτῆς ἦταν ὁ θεός Διόνυσος, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του στήν Φρυγία τῆς Μ. Ἀσίας. Ἀπό ἐκεῖ πέρασε στή Θράκη καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τελικά ἐπεκράτησε στούς Ἕλληνες, χωρίς νά συμπεριληφθεῖ ποτέ στό δωδεκάθεο. Μετά τόν 6ο αἰῶνα μάλιστα ἀνήχθη σέ κύρια λατρεία καί στούς κλασσικούς καί μετέπειτα χρόνους παραγκώνισε ὁ νεοφανής ξενικός αὐτός θεός τό δωδεκάθεο. Ἡ ὀργιαστική βακχική λατρεία, παραμέρισε τήν «ἤπια» λατρεία τῶν ὀλυμπίων θεεῶν.
Στούς ἑλληνιστικούς χρόνους, ὅταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος «ἑνοποιήθηκε», εἰσέβαλαν στόν ἑλληνικό χῶρο πληθώρα ἀνατολικῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν, ὅπως τῶν αἰγυπτιακῶν ἐπιφανῶν θεῶν Ἴσιδος καί Ὄσιρη, τῆς φρυγικῆς Κυβέλης, τοῦ συριακοῦ Ἄδωνη, τοῦ ἰρανικοῦ Μίθρα, κ. ἄ., διότι τό δωδεκάθεο μαζί μέ ὅλες τίς μορφές λατρείας του δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πιά τίς ἐξελιγμένες μεταφυσικές ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων. Ἐπίσης ἡ ἄγρια κριτική τῶν ἐπιστημόνων καί τῶν ἄλλων σοφῶν προγόνων μας εἶχε περιθωριοποιήσει πρό πολλοῦ τήν παράλογη αὐτή πίστη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐξοβελίσουν κυριολεκτικά οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες τό δωδεκάθεο καί νά ἐπικρατήσουν σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα! Ὁ Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) στό ἔργο του «Περί Ἴσιδος καί Ὀσίριδος» ἀναφέρει πώς ἡ ἐπικράτηση τῶν αἰγυπτιακῶν αὐτῶν θεοτήτων ἦταν τόσο δυναμική, ὥστε ἐγκαταστάθηκαν ἀκόμα καί σ’αὐτό τό δελφικό ἱερό, τό κέντρο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας! Ὁ Παυσανίας ( 2ος μ.Χ. αἰών) ἀναφέρει πώς ἡ αἰγυπτιακή Ἴσις εἶχε ἐκτοπίσει τή Λαφρία Ἀρτέμιδα ἀπό τό ἱερό της στήν Τιθορέα τῆς Βοιωτίας. Ἐπίσης σέ πρόσφατες ἀνασκαφές στό Δίον, κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο, ἀνακαλύφθηκε πελώριος ναός καί ἄγαλμα τῆς Ἴσιδος. Οἱ Ἕλληνες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα λάτρευαν μέ πάθος τήν ξενική θεά καί τήν ἀνήγαγαν σέ ὕψιστη θεότητα, παραγκωνίζοντας τήν παραδοσιακή θρησκεία, ἡ ὁποία ὅδευσε ραγδαῖα πρός τήν τέλεια παρακμή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτούς ρωμαϊκούς χρόνους ἔχουμε τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τοῦ μυστικοπαθοῦς θρησκευτικοφιλοσοφικοῦ κινήματος τοῦ νεοπλατωνισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιστρατεύτηκε νά ἀναχαιτίσει, χωρίς ἀποτέλεσμα, τόν ἀνερχόμενο Χριστιανισμό. Ἦταν ἕνα κράμα ἰουδαϊκῶν, ἰρανοπερσικῶν καί μαγικῶν στοιχείων, ἀναμειγμένα μέ τήν πλατωνική φιλοσοφία. Τό συγκρητιστικό αὐτό σύστημα ὑπῆρξε, σύμφωνα μέ τόν ἀείμνηστο φιλόσοφο καί ἀκαδημαϊκό Ι.Θεοδωρακόπουλο, ἡ ταφόπετρα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφίας! Μαζί μέ τόν νεοπλατωνισμό ἔσβησε καί ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία.