Οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν τον Δία Βήλο. Το ύψος αυτού του οικοδομήματος ήταν κάπου 300 πόδια και με τον καιρό μπλέχτηκε γύρω απο αυτό ο Εβραικός μύθος του πύργου της Βαβέλ. Ο ναός χτίστηκε απο την βασίλισσα Σεμιράμι.Τώρα καθώς οι ιστορικοί διαφωνούν για αυτόν τον ναό στο μεταξύ κατέρρευσε απο την πολυκαιρία, είναι αδύνατο να εξακριβώσει κανείς την αλήθεια σχετικά με αυτόν. Συμφωνούν πάντως όλοι, ότι
είχε υπερβολικό ύψος και ότι οι Χαλδαίοι μέσα σε αυτόν έκαναν τις παρατηρήσεις των άστρων,των οποίων κανείς μπορούσε κανείς να παρατηρήσει με ακρίβεια την ανατολή και την δύση χάρη στο μεγάλο ύψος του κτιρίου.Το όλο οικοδόμημα ήταν ακριβά κατασκευασμένο με τέχνη, απο άσφαλτο και πλίνθο, και στην κορυφή της ανόδου του η Σεμιράμις έστησε τρείς ανδριάντες σφυρηλατημένους απο χρυσό, του Διός,της Ήρας,και της Ρέας. Από αυτούς ο ανδριάς του Διός παρίστανε το θεό όρθιο να βηματίζει,είχε ύψος σαράντα πόδια και ζύγιζε χίλια βαβυλωνιακά τάλαντα. Ό άλλος της Ρέας την έδειχνε να κάθεται σε χρυσό θρόνο και ζύγιζε όσο κι ο ανδριάς του Διός. Στα γόνατα της στέκονταν δύο λιοντάρια,ενώ δίπλα ήταν πελώρια ασημένια φίδια, που το καθένα ζύγιζε τριάντα τάλαντα.Ο ανδριάς της Ήρας ήταν όρθιος και ζύγιζε οχτακόσια τάλαντα. Και στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα φίδι απο το κεφάλι και στο αριστερό της ένα σκήπτρο ποικιλμένο με πολύτιμους λίθους. Μπροστά τους στέκεται μια τράπεζα για τους τρείς, από χρυσό σφυρήλατο, που είχε μήκος σαράντα πόδια, πλάτος δεκαπέντε και βάρος πεντακόσια τάλαντα.Πάνω στην τράπεζα ήταν τοποθετημένα δύο ποτήρια, που το καθένα ζύγιζε τριάντα τάλαντα. Υπήρχαν επίσης θυμιατήρια, δύο τον αριθμό και αυτά,που ζύγιζε όμως το καθένα τριακόσια τάλαντα. Υπήρχαν και τρείς χρυσοί κρατήρες, απο τους οποίους αυτός που άνηκε στο Δία ζύγιζε χίλια εξακόσια βαβυλώνια τάλαντα, και ο καθένας απο τους δύο άλλους εξακόσια.Αλλά όλα αυτά τα πήραν λάφυρα αργότερα οι βασιλείς των Περσών. Τα παλάτια και τα άλλα οικοδομήματα άλλα τα αφάνισε ο χρόνος,ενώ άλλα τα κατερείπωσε.Διόδωρος Σικελιώτης Ιστορική Βιβλιοθήκη Τόμος Β Ιστορία της Ασσυρίας,των Ινδιών,της Σκυθίας,της Αραβίας, και των νήσων του Ωκεανού.
Ἡ θεότης αὐτή τῶν Ἀνατολικῶν λαῶν (Μέσης Ἀνατολῆς καί Μεσοποτα-
ΑπάντησηΔιαγραφήμίας) ἐταυτίσθη ἀπό τούς Ἕλληνες μέ τόν Δία. Τό ἱερόν τοῦ Βήλου στήν Βα-
βυλῶνα, τό ὁποῖο ἐσώζετο στήν ἐποχή τοῦ Ἡροδότου, περιγράφει ὁ Ἁλικαρ-
νασσεύς ἱστορικός: «Τό ἱερό τοῦ Διός Βήλου μέ τίς χάλκινες πύλες του, πού
σωζόταν ὥς τίς μέρες μου, (εἶναι) τετράγωνο κατά τό σχῆμα μέ μῆκος δύο στα-
δίων στήν κάθε πλευρά του. Στό κέντρο τοῦ ἱεροῦ ὑψωνόταν ἰσχυρός πύργος,
πλάτους καί μήκους ἑνός σταδίου. Ἐπάνω σέ αὐτόν τόν πύργο ὑψωνόταν ἕνας
δεύτερος καί ἐπάνω ἄλλος, ὥς τούς ὀκτώ. Γιά τό ἀνέβασμα ὑπάρχει ἐξωτερική
κυκλική ἀνάβαση, πού συνδέει καί τούς ὀκτώ πύργους. Στήν μέση περίπου τῆς
διαδρομῆς ὑπάρχει κάπου ἕνα πλάτωμα μέ καθίσματα, γιά νά ξεκουράζωνται ὅσοι ἀνεβαίνουν. Στόν τελευταῖο πύργο ὑπάρχει ἕνας μεγάλος ναός καί
μέσα στόν ναό ἕνα μεγάλο κρεββάτι κι ἕνα χρυσό τραπέζι στρωμένο κοντά.
Δέν ὑπάρχει κανένα ἄγαλμα καί δέν ἐπιτρέπεται σέ κανένα νά διανυκτε-
ρεύση ἐκεῖ, ἐκτός ἀπό μία γυναῖκα ντόπια, διαλεγμένη ἀνάμεσα σ’ ὅλες τίς
γυναῖκες ἀπό τόν θεό, ὅπως λένε οἱ Χαλδαῖοι, πού εἶναι οἱ ἱερεῖς αὐτοῦ τοῦ
θεοῦ» (Ἡροδότου «
ΙΣΤΟΡΙΑΙ
», Βιβλίον Α ́, 181, ἀπόδοσις στήν νεοελληνική
ἀπό «
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
»).
Ὁ Στράβων (C 738) ἀναφέρει τάφο τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων Βήλου, ὁ
ὁποῖος ἦταν πυραμίδα τετράγωνη ἀπό ὀπτή πλίνθο καί ἐκρημνίσθη ἀπό τόν
Ξέρξη. Ὑπῆρχαν ἐπίσης καί ἄλλοι Βῆλοι. Πλήν τοῦ θεοῦ Βήλου ὑπῆρχε καί
ἡ θεά Βήλιτις, πού συμβόλιζε τήν θηλύτητα, ὑγρότητα καί γονιμότητα τῆς
φύσεως