Πρὸς τοὺς ἀναγνώστας
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,
Μὲ πολλὰς ἐλπίδας καὶ χαρὰν τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Μετριότητος Ἡμῶν χαιρετίζει τὴν δημοσίευσιν τοῦ Ἱστοχώρου τῆς νέας Μὴ Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως «Ρωμηοσύνη» τοῦ καθ' ἡμᾶς Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.
Εἰς τοὺς δυσχειμέρους αὐτοὺς καιρούς, εἰς τοὺς ὁποίους αἱ ἀνθρώπιναι κοινωνίαι διέρχονται κρίσιν ταυτότητος καὶ ἔντονον προβληματισμόν διὰ τὴν περαιτέρω πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀποτελεῖ χρέος πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἰδίως τῶν Ρωμηῶν ἀνεξαρτήτως γλώσσης, ἡ urbi et orbi διακήρυξις τῆς φοβερᾶς θεϊκῆς δυνάμεως καὶ τῶν «ἀποκρύφων θησαυρῶν τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως», τὰ ὁποία εὑρίσκονται εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, κεκρυμμένα μὲν ὑπὸ τὴν ἀφάνειαν καὶ δῆθεν ἀδυναμίαν τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἐμπολιτεύσεως, ὡς ὑπὸ «ὀστράκινον σκεῦος», ἀποτελοῦντα ὅμως τὴν μόνην πηγὴν ἐνυποστάτου - ὑπαρκτῆς καὶ «ἁπτῆς», δηλαδὴ - θεραπείας, ἐλπίδος, εἰρήνης, παρακλήσεως, ἁγιασμοῦ καὶ θεώσεως, μόνην πηγὴν πάντων ὅσα ἐστὶν «ἀληθῆ, σεμνά, δίκαια, ἁγνά, προσφιλῆ καὶ εὔφημα», ὅσα ἐστὶν «ἀρετὴ καὶ ἔπαινος» τοῖς ἀνθρώποις.
Ἡ διαπίστωσις τῶν προγόνων ἡμῶν, ὅτι «Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν, ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο», εἶναι ἀπότοκον αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἐμπειρίας τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ,
ἡ ὁποία «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» καὶ διὰ τοῦτο ἀπεργάζεται φοβερὰ καὶ θαυμάσια, διότι «ἔνθα ὁ ὑπὲρ φύσιν Θεός, ἐκεῖ πάντα ὑπὲρ φύσιν γίνονται». Τοιουτοτρόπως κατέστη ἁγία ἡ ἐπίγειος Βασιλεία τῆς Ρωμηοσύνης, ὡς εἰκὼν τῆς ἐπουρανίου καὶ ἀκτίστου Βασιλείας. Ἡ Ρωμηοσύνη, ὡς πολιτιστικὴ φανέρωσις τῆς ἐπὶ γῆς ἁγιαστικῆς δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, διὰ φορέως τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμαίων ἤ Ρωμηῶν, ὑπῆρξε, χάρις εἰς τὴν συναλληλίαν αὐτῆς μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κλῖμαξ πρὸς Οὐρανὸν καὶ ἐργαστήριον καθιστῶν τοὺς ἀνθρώπους, κατὰ ταὸ ἐφικτόν, ἐπιγείους ἀγγέλους καὶ οὐρανίους ἀνθρώπους. Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ἡ πραγματικὴ ταυτότης τῶν Νεοελλήνων καὶ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων λαῶν τῆς Αὐτοκρατορίας, μολονότι ἴσως οὗτοι ἀπώλεσαν, λόγῳ ἐθνικῶν συγκυριῶν καὶ τοῦ ἐπαράτου ἐθνοφυλετισμοῦ, τὴν συνολικὴν θεώρησιν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὴν δύναμιν τοῦ ἕλληνος νοῦ καὶ λόγου · διότι, κατὰ τὸν σπουδαῖον Φλωρόφσκυ «Ὁ ἑλληνισμὸς ἔχει ἀποκτήσει αἰώνιον χαρακτῆρα μέσα εἰς ταὴν Ἐκκλησίαν · ἔχει ἐνσωματωθῆ εἰς τὴν σάρκα της · ἔχει γίνει αἰωνία κατηγορία τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως ... Ἐννοῶ τὴν χριστιανικὴν ἀρχαιότητα, τὸν ἑλληνισμὸν τῶν δογμάτων, τὸν ἑλληνισμὸν τῆς λατρείας, τὸν ἑλληνισμὸν τῆς εἰκόνος ... Ὄχι · ὁ ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μία φάσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ἕνας σταθμὸς εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ... Ἕνας μόνον τρόπος ὑπάρχει διὰ νὰ εἶναι ἡ θεολογία μας καθολική: νὰ εἶναι ἑλληνική». Ἡ προβολὴ τῆς «Ρωμηοσύνης» καὶ ἡ προώθησις τῶν παντοίων ἐπιτευγμάτων αὐτῆς, εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι θὰ συμβάλῃ εἰς τὴν διάγνωσιν καὶ ἴασιν κοινωνικῶν καὶ ἄλλων πληγῶν, κατὰ μίμησιν τῆς ρωμέηκης, ἀστόχως λεγομένης «βυζαντινῆς», πολιτείας, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἡ φιλανθρωποτέρα καὶ ἁγιωτέρα πασῶν τῶν κοινωνιῶν. Εἰς τοιαύτην συσσωμάτωσιν τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας μετὰ τοῦ Χριστοῦ ἐπιτυγχάνεται διὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Οἰκουμενισμός, ὡς ἐν Χριστῷ μυστηριακὴ ἑνότης · κατὰ τὸν π. Ἰωάννην Ρωμανίδην «ὁ πραγματικὸς οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ ἕνωσις τῶν διῃρημένων ὁμολογιῶν μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας δύναται νὰ πραγματοποιηθῇ μόνον ἐπὶ τῇ βάσει οἰκουμενικῶν διδασκάλων» οἷοι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, οἵτινες ὡς δοχεῖα τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν διὰ τῆς θεώσεως καὶ διασῴζουν ἀναλλοίωτον τὴν ἀποκεκαλυμμένην καὶ σῴζουσαν Ἀλήθειαν.
Τὸ Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἐστὶν ἡ μόνη γηγενὴς Ἐκκλησία τῆς Θεοβαδίστου Ἁγίας Γῆς, Προμήτωρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Ποιμὴν τοῦ φιλοχρίστου ποιμνίου τῶν «Ροὺμ Ὀρτοντὸξ» τῆς Ἁγίας Γῆς καὶ θεματοφύλαξ τῆς Ρωμηοσύνης, εἰς τὸν χῶρον ἔνθα ἡ Ρωμηοσύνη ἔλαβε τρόπον τινὰ τὴν ἀρχὴν αὐτῆς, διὰ τῆς συναντήσεως τῆς ἀποκεκαλυμμένης Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας τῶν Θεοπτῶν, μετὰ τοῦ ἕλληνος νοῦ καὶ διὰ τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου μέσῳ τῆς Ρωμαϊκῆς μοναρχίας · συναντήσεως, ἡ ὁποία ὡλοκληρώθη ἀργότερον καὶ ἔλαμψεν εἰς τὸ περιβάλλον τῆς Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως. Εὐχόμεθα, λοιπόν, αἱ προσπάθειαι τῶν πολυτίμων, ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων, συνεργατῶν Ἡμῶν τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων νὰ στέφωνται πάντοτε ὑπό ἐπιτυχιῶν πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἔπαινον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καὶ τοῦ Γένους ἡμῶν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλὴμ μηνὶ Ὀκτωβρίῳ σωτηρίου ἔτους ‚ϐηʹ.
Διάπυρος πρὸς Κύριον Eὐχέτης,
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
http://www.romiosini.org.gr/kalosorisma_makariotatou.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου