Mία διαρκής διένεξη για την ιδιοκτησία εκτάσεων γης διεξάγεται εδώ και χρόνια στον Αγιο Ανδρέα της Νέας Μάκρης, ανάμεσα στους κατοίκους του οικισμού Γεροτσακούλι και την Εκκλησία της Ελλάδος (παλαιότερα την Ι.Μ. Πεντέλης).
Οι περίπου 300 κάτοικοι, ως επί το πλείστον φτωχές οικογένειες, υποστηρίζουν ότι οι εκτάσεις αποτελούν περιουσία τους εδώ και χρόνια, είναι νόμιμοι ιδιοκτήτες και πως υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που ουσιαστικά τους δικαιώνουν, την ώρα που η Εκκλησία τούς αποκαλεί «καταπατητές» και επικαλείται έγγραφα, όπως ο Μεγάλος Κώδικας της Ι.Μ. Πεντέλης (ιδιωτικό κτηματολόγιο της Μονής), Προεδρικό Διάταγμα του 1933 και κάποιες άλλες δικαστικές αποφάσεις για να τεκμηριώσει την κυριότητά της.
Το θέμα έχει απασχολήσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση με ψηφίσματα του δημοτικού συμβουλίου του Μαραθώνα και παλαιότερα της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής και του Δήμου Νέας Μάκρης υπέρ των κατοίκων, ενώ ερωτήσεις έχουν καταθέσει κατά καιρούς αρκετοί βουλευτές.
Πλέον, οι κάτοικοι και ο σύλλογος αποκατάστασης ιδιοκτητών Γεροτσακούλι ζητούν από την πολιτεία να δώσει με νομοθετική ρύθμιση τέλος στην περιπέτειά τους, ώστε να απελευθερωθούν από την ιδιότυπη ομηρία στην οποία έχουν περιέλθει.
Η ιστορία ξεκινά προπολεμικά, με την εγκατάσταση προσφύγων από τη Μ. Ασία στην περιοχή 4.500 στρεμμάτων (στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα 65 του οικισμού Γεροτσακούλι), που σύμφωνα με συμβόλαια του 1930 (6155 και 6166/1930) είχαν πωληθεί από την Εκκλησία σε δύο συνεταιρισμούς: σε ακτήμονες καλλιεργητές από τα Σπάτα και Μικρασιάτες πρόσφυγες από το Χαλάνδρι.
Για πολύ καιρό οι κάτοικοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα, με τις διεκδικήσεις εκ μέρους της Εκκλησίας να ξεκινούν τα τελευταία 30 χρόνια.
Επίσης, οι κάτοικοι επικαλούνται τον νόμο 1811/1988, γνωστό και ως νόμο Τρίτση, σύμφωνα με τον οποίο οι Ιερές Μονές της Εκκλησίας της Ελλάδος (μεταξύ των οποίων η Ι.Μ. Πεντέλης) παραχώρησαν στο Ελληνικό Δημόσιο τη δασική και αγροτολιβαδική περιουσία τους.
«Ακόμα δηλαδή και να μην είχε πουλήσει το 1930 η Εκκλησία τη συγκεκριμένη έκταση, έτσι κι αλλιώς δεν έχει ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω της», μας λένε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, φτωχοί ιδιοκτήτες αναγκάζονται να πληρώσουν ενοίκια στην Εκκλησία και απειλούνται με εξώσεις.
Μάλιστα, το 1992 γίνεται προσπάθεια να απομακρυνθούν βίαια ακόμα και με τα ΜΑΤ και τους ζητείται να υπογράψουν έγγραφα σύμφωνα με τα οποία ιδιοκτήτης είναι η Εκκλησία και θα πρέπει να καταβάλουν ενοίκιο για να παραμείνουν στα σπίτια τους!
Η Εκκλησία ισχυρίζεται ότι η έκταση παραμένει δική της, ενώ οι σημερινοί κάτοικοι ότι κληρονόμησαν τα σπίτια τους από τους γονείς και τους παππούδες τους και δεν χρωστούν τίποτα στην Εκκλησία.