Παλαιότερα, μέχρι την είσοδο στην ΕΟΚ, είχαμε «κλειστούς» βιομηχάνους. Αρκεί να είχε κάποιος μπάρμπα στην Κορώνη (την εκάστοτε εξουσία) και εξασφάλιζε δάνεια (θαλασσοδάνεια) από τις κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες και ήλεγχαν σχεδόν απόλυτα την αγορά για να στήσει επιχείρηση.
Οι δασμοί που υπήρχαν στα εισαγόμενα εξασφάλιζαν πελατεία για τα πολύ φθηνότερα, αλλά και ακόμη χειρότερης ποιότητας προϊόντα των βιομηχάνων του «γλυκού νερού» της εποχής εκείνης. Ήταν η εποχή που τα εισαγόμενα ήταν σύμβολο επίδειξης κοινωνικής ευημερίας για κάποιον.