«Εδώ είναι Ισραήλ»!

 

Μετά το ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στα «πλοία της ελευθερίας» η συντάκτριά μας Μαρία Ψαρά βρέθηκε να ανακρίνεται από τη Μοσάντ στο λιμάνι Ασντοντ.

Από τα φινιστρίνια του «Ελεύθερη Μεσόγειος» φαίνονταν μόνο τα παντελόνια των στρατιωτών που μας περίμεναν στο λιμάνι του Ασντόντ. 

 Στις στενάχωρες καμπίνες του ελληνικού φορτηγού που μας είχαν στριμώξει οι Ισραηλινοί κομάντος για να μη δούμε, αλλά κυρίως να μη μας εντοπίσουν οι... αδιάκριτοι δημοσιογραφικοί φακοί, προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τις περιβόητες τέντες που τόσο πολύ είχαν «διαφημίσει» οι Ισραηλινοί τις προηγούμενες ημέρες, όταν προειδοποιούσαν για το ρεσάλτο στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας.

Ξέραμε πού φτάναμε... Το περιμέναμε εδώ και μέρες. Οπως αναμέναμε την επίδειξη δύναμης του Ισραήλ. Μαζί με τον διάσημο συγγραφέα Χένιγνκ Μάνκελ, τη διευθύντρια του νοσοκομείου Στοκχόλμης δρ Βικτόρια Στραντ και τρεις ακόμη ακτιβιστές, προσπαθούσαμε να φανταστούμε τι άλλο μας περίμενε στο κράτος που απήγαγε εμάς και τα πλοία μας... Είχαμε περάσει ήδη 10 ώρες αιχμάλωτοι στο κατάστρωμα, μετά την επίθεση των κομάντος στα πλοία της αποστολής. Είχαμε δει μπροστά μας την απόβαση από τα ελικόπτερα στο τουρκικό πλοίο «Ναβί Μαρμαρά». Ο ήχος του πυροβόλου μας έκοψε την ανάσα, αλλά εκείνες τις ώρες ούτε ξέραμε ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε την έκταση του μακελειού...
Στο λιμάνι του Ασντοντ μας έβγαλαν σε σειρά. Εναν έναν μας αναλάμβανε κάποιο από τα μέλη του πολεμικού ναυτικού, κοριτσάκια κι αγόρια το πολύ 20 χρονών. Μας οδηγούσαν στην κλούβα κι από εκεί στις τέντες των ανακρίσεων...
«Ανοιξε χέρια και πόδια». Η εντολή δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Εξονυχιστικός έλεγχος διά της αφής, με μηχανήματα, άδειασμα της τσάντας, κατασχέσεις ... «υλικού». «Τι είναι αυτό;», μου λέει ο υπεύθυνος της Μοσάντ που συμμετείχε στη διαδικασία του προσωπικού μου ελέγχου. «Δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι. Είμαι Ελληνίδα δημοσιογράφος», απαντάω. «Κι εδώ είναι Ισραήλ», μου απαντάει την ώρα που μου έπαιρνε και ό,τι άλλο θεωρούσε «ύποπτο».
Από τον έλεγχο στο γραφείο της πρώτης ανάκρισης. Ονομα, επώνυμο, ιδιότητα, διαβατήριο. Και μετά αίτημα για επικοινωνία με τον δικηγόρο και την πρεσβεία μου. Αυτό είχαμε συμφωνήσει όλα τα μέλη της αποστολής. Η ανακρίτριά μου επέμεινε: «Ποιος είναι ο καπετάνιος του πλοίου σου; Ποιος είναι ο αρχηγός; Το ξέρετε πως έχετε εισχωρήσει παράνομα στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ;». Τόλμησα να διατυπώσω ένσταση: «Από πότε 80 μίλια από τη χώρα σας είναι χωρικά ύδατα του Ισραήλ; Ημουν στη γέφυρα του πλοίου και ξέρω ότι πλέαμε σε διεθνή νερά». «Ηταν διεθνή ύδατα... του Ισραήλ», μου απάντησε και μ΄ άφησε εμβρόντητη.
Θα σαπίσεις
«Θα πας στη φυλακή», ήρθε η προειδοποίηση της ειδικού. «Εκτός αν... υπογράψεις αυτό το χαρτί. Με αυτό, θα γυρίσεις στην πατρίδα σου». Το κείμενο ήταν στα εβραϊκά. Ζήτησα μετάφραση. «Παραβιάσατε τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ, μπήκατε στη χώρα παράνομα», με ενημέρωσε η ανακρίτρια. «Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υπογράψω», απάντησα. «Θα σαπίσεις στη φυλακή», μου επανέλαβε με μίσος.
Γύρω μου, οι συνταξιδευτές μου περνούσαν από την ίδια διαδικασία. Από ανάκριση σε έλεγχο και από έλεγχο σε ανάκριση, τα μέλη της αποστολής προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Χωρίς επιτυχία.
Ακολούθησε δεύτερη ανάκριση. Από τη Μοσάντ αυτήν τη φορά. «Ασχολείστε με το Μεσανατολικό; Ποια είναι η άποψή σας για τους Παλαιστινίους; Γιατί ήσασταν στο καράβι;». Επίμονες ερωτήσεις, ειρωνεία, απαξίωση. Και μετά μια μόνη εντολή: «Πάρτε την!» Κι άλλος έλεγχος, ξεγύμνωμα αυτήν τη φορά, αποτυπώματα, ίριδα, φωτογράφηση. Το γνωστό βαλιτσάκι των μυστικών υπηρεσιών. Γυρίζω και κοιτάζω τον συγγραφέα Μάνκελ που βρέθηκε ταυτόχρονα στην ίδια διαδικασία. «Απαρντχάιντ», μου λέει με τα χείλη του.
Με πέταξαν σηκωτή στην κλούβα που μας περίμενε έξω από τις τέντες. Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει και ζητούσα να μου δώσουν τα γυαλιά μου. «Δεν θα σου χρειαστούν», κάνει αποτυχημένο χιούμορ ο νέος δεσμοφύλακας. Στη στενή κλούβα με το πυκνό κάγκελο βρίσκω μέσα την Ευγενία, ένα κορίτσι με τσαγανό από την Αθήνα. Είχε αρνηθεί να τους δώσει το διαβατήριό της στο πλοίο και την είχαν σύρει στο πάτωμα για να την εκδικηθούν. Σκαρφαλώνοντας στα παράθυρα καταφέραμε να δούμε τι συνέβαινε απέξω.
Ενα τσούρμο στρατιωτών έφερνε τον Βαγγέλη Πισσία, ψυχή της διοργάνωσης και της αποστολής. Κούτσαινε ήδη. Τον χτυπούν. Ξαπλώνει κάτω. Ο Βαγγέλης φωνάζει. Φωνάζουμε και εμείς από την κλούβα. Μας ακούν και έρχονται απειλητικά. Ξαναφωνάζουμε: «Τι του κάνετε;» Μπαίνουν μπροστά για να τον κρύψουν. Τον ξανακλωτσάνε. Φωνάζουμε. Σε λίγο τον αφήνουν και τον μετέφεραν ημιλιπόθυμο μέσα στην κλούβα. Από το βάθος ακούγαμε τις κραυγές του Αμερικανού καθηγητή Πολ Λαρουντί και βλέπουμε με πρησμένα μάτια τον Γιάννη Καρυπίδη και τον Γιώργο να πλησιάζουν... Οι τελευταίοι, οι... αντιρρησίες, θα πήγαιναν στην απομόνωση...
NTΡΟ ΦΑΪΛΕΡ
Ηταν ένας από αυτούς, έγινε Νο1 εχθρός τους
«Αυτός είναι ο αρχηγός. Τον ξέρω. Ηταν δικός μας». Δεν ήταν ερώτηση του υπεύθυνου της Μοσάντ που είχε αναλάβει να κάνει λεπτομερή έλεγχο στα αντικείμενα της τσάντας μου και βρήκε μια κάρτα. Ηταν κατάφαση. Τον ήξερε πολύ καλά τον Ντρο Φάιλερ ο ανακριτής μου. Ηταν κάποτε ένας από αυτούς, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού. Σήμερα, το όνομά του βρίσκεται ανάμεσα στις 5 πιο μισητές προσωπικότητες για το Ισραήλ.
Ο Ντρο είναι πια επαγγελματίας μουσικός και διαθέτει σουηδικό διαβατήριο. Για... όπλο του απέναντι στους Ισραηλινούς έχει την ίδια του τη γλώσσα. Στα εβραϊκά τους μιλούσε την ώρα που εισέβαλαν στο «Ελεύθερη Μεσόγειος». «Γιατί το κάνετε αυτό; Αλλάξτε ζωή», τους έλεγε και εκείνοι θύμωναν ακόμη περισσότερο. Λίγο μετά την κατάληψη του πλοίου, ο Ντρο βρισκόταν δεμένος στο πάτωμα και με μια αρβύλα καταδρομέα στο πρόσωπο... Κακοποιήθηκε όσο λίγοι...
ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ
mapsara@pegasus.gr