Οι ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ 1821

Μὲ τὸ ξέσπασμα τοῦ Ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τοῦ 1821, ἡ μισελληνικὴ στάση τῶν ἑβραίων φθάνει στὸ ἀποκορύφωμά της. Ἑβραῖοι λειτουργοῦν σὰν κατάσκοποι καὶ προδίδουν τὶς ἐπαναστατικὲς κινήσεις, ἐνῶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις λαμβάνουν μέρος καὶ σὲ ὁμαδικὲς σφαγές. Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1822, 600 ἑβραῖοι ποὺ ἀποτελοῦσαν τμῆμα τοῦ στρατοῦ τοῦ πασᾶ Ἀβδοὺλ Ἀμπούδ, κατέστρεψαν τὴ Νόουσα καὶ δολοφόνησαν ἑκατοντάδες κατοίκους της. Ἔντονη ἐπίσης ὑπῆρξε ἡ συμμετοχὴ τῶν ἑβραίων στὴν καταστροφὴ τῆς Χίου, τὴν ὁποία οἱ ἴδιοι παρασκηνιακὰ ὑποκίνησαν, στοχεύοντας νὰ ἐπιδοθοῦν στὴν λεηλασία τῶν πλούσιων ἐργαστηρίων τοῦ νησιοῦ. Μαρτυρίες ἀναφέρουν ὅτι τὸ μίσος τῶν ἑβραίων κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ ἦταν τέτοιο, ὥστε ὄχι ἁπλὰ φόνευαν ἀλλὰ καὶ διαμέλιζαν τὰ πτώματα τῶν Ἑλλήνων. Ἀνάλογη ἦταν ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἑβραίων καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου.
Κατὰ τὴν ταραγμένη ἐκείνη περίοδο οἱ ἑβραῖοι ὄχι μόνο καταληστεύουν ἢ δολοφονοῦν τὸν Ἑλληνισμό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐξουσιάζουν. Μετὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἑβραίου τραπεζίτη καὶ οἰκονομικοῦ παράγοντα τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας Ναζῆ Ἰωσὴφ (ἢ Νόσση) νὰ ἱδρύσει ἰουδαϊκὴ ἑστία στὴν Παλαιστίνη, ὁ σουλτάνος θὰ τοῦ παραχωρήσει τὴ διοίκηση πολλῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου καὶ ἰδίως τῆς Νάξου, τῆς Μήλου καὶ τῆς Ἄνδρου, ἀπονέμοντάς του τὸν τίτλο τοῦ Δούκα. Τὸ παρασκήνιο τῆς ἀναθέσεως τῆς διοικήσεως τῶν Κυκλάδων ἀπὸ τὴ δυναστεία τοῦ Κρίσπη, ἐπιτύγχανε τὴν ἀφύπνιση τῶν Ἑλλήνων καὶ κατέστησε τὶς ἐπαναστατικὲς διεργασίες περισσότερο ὁρατές. Τότε ἀκριβῶς οἱ τοῦρκοι, προκειμένου νὰ προλάβουν ἔγκαιρα τὸ ἐπαναστατικὸ ξέσπασμα τῶν Ἑλλήνων, ἀνέθεσαν στὸν Νάσση, ὁ ὁποῖος χαρακτηριζόταν γιὰ τὴ δολιότητά του, τὴν διοίκηση, μὲ στόχο νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰ τοὺς κατευνάσουν. Ἡ τοποθέτηση τοῦ Νάσση στὴ θέση αὐτή, ἔγινε κατόπιν ἐντολῆς τοῦ ἴδιου του σουλτάνου Σελίμ, εὐνοούμενος τοῦ ὁποίου ἐτύγχανε ὁ βαθύπλουτος ἑβραῖος. Ὁ Σελίμ, τοποθέτησε τὸ Νάσση στὴ θέση τοῦ διοικητῆ, κατόπιν δωροδοκίας του.
Μέχρι τὸ θάνατό του ἀφαίμαξε στὴν κυριολεξία τὰ Κυκλαδίτικα νησιά, ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται στὸ βιβλίο τοῦ Π. Ζερλέντου «Ἰωσὴφ Νάζης Ἰουδαῖος Δοὺξ τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, 1566-1579», εἰσέπραττε ὡς φόρο 15.000 δουκάτα, ἀπὸ τὰ ὁποία ἀποδίδονταν στὸν σουλτάνο μόλις 2.000. Εἶχε δηλαδὴ ὑπερδιογκώσει τὸ φόρο, προκειμένου νὰ θησαυρίσει ἀκόμη περισσότερο, ὑποβάλλοντας τὸν ὑπόδουλο Ἑλληνισμὸ σὲ δυσβάστακτα βάρη...
Τὸ ἐπαναστατημένο γένος εἶχε ἀντιληφθεῖ τὸν ρόλο τῶν ἑβραίων καὶ τοὺς μισοῦσε ἀκόμη περισσότερο καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους τούρκους, ὁρκιζόμενο νὰ ἐκδικηθεῖ, ἕνα συναίσθημα τὸ ὁποῖο ἀμέσως μετὰ τὸν ξεσηκωμὸ δὲν ἄργησε νὰ ἐκδηλωθεῖ. Μὲ τὴν κατάληψη τῆς Τριπόλεως, οἱ Ἕλληνες κατέσφαξαν ὅλους τους ἑβραίους τῆς πόλεως -οἱ ὁποῖοι ἐτύγχαναν συνεργάτες τῶν τούρκων καὶ ἀφόρητοι συγκατακτητές- ἐκτὸς ἀπὸ 12, τιμωρώντας τοὺς κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, γιὰ τὰ ἐγκληματικὰ ἔργα τὰ ὁποῖα διέπραξαν στὸ πλευρὸ τῶν τούρκων.

Κατὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἀγρινίου (Βραχωρίου), ὁ ἱστορικὸς Δ. Κόκκινος ἀναφέρει ὅτι συνέβησαν, σὲ σχέση μὲ τοὺς ἑβραίους τὰ ἀκόλουθα: «Ἀλλ’ ἡ ἀγριότης ἡ ἐξαπτομένη ὑπὸ τοῦ πολέμου ἐξέσπασε κατὰ τῶν ἑβραίων τοῦ Βραχωρίου. Ἀνυπεράσπιστοι εὑρέθησαν ὑπὸ τὴν μάχαιραν τῶν νικητῶν. Οἱ Ἕλληνες στρατιῶται κατὰ τὴν ἀγρίαν αὐτῶν καταδίωξιν τῶν θυμάτων τῶν ἐφώναζαν διὰ τοὺς βανδαλισμοὺς ποὺ ὑπέστη ὁ νεκρός του Πατριάρχου ἀπὸ τὸν ἑβραϊκὸν ὄχλον καὶ διὰ τὰ καταμηνύσεις τῶν κρυπτομένων ἐκεῖ Ἑλλήνων ὑπὸ ἑβραίων...», καταλήγοντας ὁ Δ. Κόκκινος ἀναφέρει ὅτι οἱ πράξεις αὐτὲς ἦταν «Ἐκδίκησις ἐναντίον ἀθώων, ἀλλ’ ἀνηκόντων εἰς φυλὴν ποὺ εἶχεν ἀνωμάλους λογαριασμοὺς κατὰ τὸν Ἑλληνικὸν ἀγώνα». Τὸ τί ὑπονοεῖ ὁ ἱστορικὸς μὲ τὴν τελευταία φράση, εἶναι εὐνόητο. Ὑπαινίσεται τὸν ἄθλιο ρόλο τῶν ἑβραίων κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου.
Ἀναφορικὰ μὲ τὴν διαπόμπευση τῆς σωροῦ τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ἐ’ ἀπὸ τοὺς ἑβραίους, ὁ καθηγητὴς Ἀνδρεάδης σὲ ἀνακοίνωσή του στὴ Συνεδρία τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν στὶς 14 Φεβρουαρίου 1926 ἀναφέρει, ἐπικαλούμενος στοιχεῖα ληφθέντα ἀπὸ τουρκικὲς πηγές, τὰ ἀκόλουθα: «Ὁ Μέγας Βεζύρης Μπεντερλὴ Ἀλὴ Πασά, κάλεσε τοὺς ἐπικεφαλεῖς τῶν ἑβραίων Μουτάλ, Μπιταχὴ καὶ Λεβὴ λέγοντάς τους ἐπιγραμματικὰ τὰ ἀκόλουθα: «Καλῶς ἤρθατε ὢ ἑβραῖοι, ἰδοὺ κρεμάστηκε ὁ κοινός μας ἐχθρός, πετάξετε τὸν στὴ θάλασσα».