ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ Ο ΚΑΘΕ ΣΩΦΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!
Από νωρίς, από τότε που οι δαίμονες τον χτυπούσαν και τον άφηναν αναίσθητο, άρχισε να του παρέχεται κι ένα άλλο χάρισμα. Να εκβάλλει δαιμόνια από ανθρώπους. Παλιά η μεθοδεία του Σατανά. Ταλαιπωρεί αφάνταστα και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε απαίσιο τυφλό του όργανο. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980 φέρνανε συχνά δαιμονισμένους στη Μονή, για να τους διαβάσει εξορκισμούς ο π. Ιάκωβος και να τους σταυρώσει με την κάρα του οσίου Δαβίδ.
Στις 13 του Σεπτέμβρη, το 1987, δαιμόνιο ενόχλησε το Γιώργο Λ., ένα παληκάρι 22 ετών. Κάθε μέρα και η κατάστασή του χειροτέρευε. Τον Οκτώβρη η μητέρα του και ο αδερφός του φέρανε το Γιώργο στη Μονή. Παρακάλεσαν τον π. Ιάκωβο να προσευχηθεί και να διαβάσει εξορκισμούς. Μπροστά στο ναό το δαιμόνιο αντέδρασε φοβερά. Έβριζε κι αισχρολογούσε, χειρονομούσε και απειλούσε. Μέσα στο ναό συνέχισε πιο έντονα την αντίδραση. Άνοιξε τη λειψανοθήκη ο π. Ιάκωβος, κατέβασε την κάρα του οσίου και άρχισε να διαβάζει εξορκισμούς. Τότε, από τη μητέρα, που κι αυτή μπήκε στο ναό, ακούστηκε μια κραυγή:
Στις 13 του Σεπτέμβρη, το 1987, δαιμόνιο ενόχλησε το Γιώργο Λ., ένα παληκάρι 22 ετών. Κάθε μέρα και η κατάστασή του χειροτέρευε. Τον Οκτώβρη η μητέρα του και ο αδερφός του φέρανε το Γιώργο στη Μονή. Παρακάλεσαν τον π. Ιάκωβο να προσευχηθεί και να διαβάσει εξορκισμούς. Μπροστά στο ναό το δαιμόνιο αντέδρασε φοβερά. Έβριζε κι αισχρολογούσε, χειρονομούσε και απειλούσε. Μέσα στο ναό συνέχισε πιο έντονα την αντίδραση. Άνοιξε τη λειψανοθήκη ο π. Ιάκωβος, κατέβασε την κάρα του οσίου και άρχισε να διαβάζει εξορκισμούς. Τότε, από τη μητέρα, που κι αυτή μπήκε στο ναό, ακούστηκε μια κραυγή:
-Θεέ μου, τι βλέπουν τα μάτια μου, ας γίνει καλά το παιδί μου! Τελειώνοντας οι εξορκισμοί, ο Γιώργος ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο και ηρέμησε. Η μητέρα του, μόλις βγήκε από το ναό, εξήγησε σε μοναχό πως είδε τον π. Ιάκωβο όταν εκείνη έβγαζε τη φωνή. Τον είδε είπε, όσο διάβαζε τους εξορκισμούς, υψωμένον περίπου μισό μέτρο πάνω από τη γη και να πατάει σ' ένα μαύρο νάνο με κέρατα και ουρά (στο δαιμόνιο).
Στη Μονή έφερναν δαιμονισμένους, έφερναν και ψυχοπαθείς, με διαφόρων βαθμών και τύπων σχιζοφρένειες. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ, μα πάρα πολύ, δύσκολο να διακρίνει κανείς πότε ο δυστυχής άνθρωπος πάσχει από σχιζοφρένεια και πότε κατέχεται από δαιμόνιο. Ο π. Ιάκωβος είχε το χάρισμα να διακρίνει και ανάλογα με την περίπτωση, έλεγε:
-Αυτός (ο ψυχοπαθής) πρέπει να πάει στο γιατρό.
-Αυτός, παιδί μου, έχει δαιμόνιο (άρα χρειαζόταν εξορκισμούς).
Πολλοί παρακολουθούσανε τους εξορκισμούς αυτούς και κάποιοι καταγράψανε διαλόγους μεταξύ του π. Ιακώβου και των δαιμόνων. Οι δαίμονες μιλούσανε με το στόμα των δαιμονισμένων, που βρίζανε άσχημα και συχνά, ως δαίμονες, δείχνανε γνώση πραγμάτων, που δεν τα γνωρίζουν οι άνθρωποι. Η δαιμονισμένη Παναγιώτα χτυπιόταν και δεν ήθελε να πάει στον π. Ιάκωβο, τον οποίο έλεγε ότι θα τον τυφλώσει τη νύχτα, να μην μπορεί να διαβάζει. Το πρωί ο γέροντας τη ρώτησε το όνομά της και αυτή απάντησε: Οσμάν. Άλλη μία δαιμονισμένη απάντησε ότι τη λένε Βελιάρ. Τότε ο γέροντας:
-Εσύ, Βελιάρ, και ο πατέρας σου είστε ψεύτες. Βεελζεβούλ ο πατέρας σου.
Εκείνη βεβαίωσε:
-Ναι, έτσι λέγεται και μου δίνει ξύλο για να κάνω κακό, δεν αντέχω άλλο.
-Τώρα -επιτάσσει ο γέροντας- θέλω να φύγεις από την Παναγιώτα.
-Να φύγω -προλαβαίνει η Παναγιώτα- να φύγω, παλιόγερε κοκαλιάρη.
-Να πας στα όρη -συνεχίζει ο γέροντας.
Και η Παναγιώτα με παράπονο κι επιμονή:
-Να μην πάω στα όρη, να πάω σε άνθρωπο ...
Ο γέροντας βάζει την κάρα του Οσίου στο κεφάλι της.
-Μου σπας τα κέρατα ... Σε πολεμάω εξήντα πέντε χρόνια. Δεν μπορώ να σε ρίξω σε κάποια αμαρτία, να σε πάω στην κόλαση. Να εύχεσθε σ'αυτόν το Γέρο (=τον όσιο Δαβίδ), αλλιώς θα σας είχα λιώσει ...
Έπειτα το δαιμόνιο άλλαξε τακτική και φώναζε στο γέροντα:
-Είσαι άγιος ... Έχετε άγιο εδώ και δεν το καταλάβατε.
Ο γέροντας αποστόμωνε αμέσως:
-Τα λες να με παρασύρεις, αμ' δε σ'ακούω ... γη και σποδός είμαι ... εγώ είμαι ταπεινός ...
Το δαιμόνιο ήξερε καλά, ομολογούσε και αντιδρούσε:
-Αυτή η ταπείνωση, ρε κερατά, με καίει ... φύγε ρε ...
Την ίδια εποχή, πήγανε οι γονείς στην Μονή την κόρη τους, που δεν έμπαινε στο ναό. Βγήκε ο γέροντας με την κάρα του Οσίου, οπότε η δαιμονισμένη ξέσπασε:
-Σκάσε, να μη σ'ακούω παλιόγερε. Να ψοφήσεις (και χτυπιότανε φοβερά η κοπέλα). Είμαι κοσμοκράτωρ (φώναζε με το στόμα της ο δαίμονας). Κρατώ την Αθήνα στα χέρια μου ... Εκείνο που ήθελα το'κανα, τους παπάδες τους κούρεψα ...
Πολεμάω χρόνια το μοναστήρι, σας φυλάει ο μεγάλος εδώ μέσα. Δεν μπορώ να σε παγιδέψω. Να τα πόδια σου! Σαπίσανε τα πόδια σου (= πράγματι σάπιες ήτανε οι φλέβες των ποδιών του γέροντα και το αίμα δεν κυκλοφορούσε). Ν'απελπιστείς, πες ότι είσαι άγιος να σε κολάσω.
Επεμβαίνει ο γέροντας:
-Δεν είμαι άγιος, αλλά ο Κύριος είπε: «άγιοι γίνεσθε». Ότι μπορώ κάνω, είμαι άνθρωπος χοϊκός.
Με νέα αγανάκτηση η δαιμονισμένη:
-Τι να σου κάνω, τραγόπαπα, έχεις ταπείνωση κι έχεις μέσα σου το Χριστό, αλλιώς θα σε είχα διαλύσει. Τόσες αρρώστιες (= σου έβαλα) κι εσύ επιμένεις ...
Άλλος δαιμονισμένος πληροφόρησε με καύχηση:
-Οχτώ χιλιάδες μάγους έχω στην υποταγή μου.
Τον ρώτησε ο γέροντας πως μπαίνει σε ανθρώπους και απάντησε ότι μπαίνει σ' αυτούς που «δεν έχουν πίστη. Μπαίνω έτσι, σαν καπνός».
Κάποτε διάβασε τους εξορκισμούς για δαιμονισμένη, που την πήγε στο γέροντα ο αστυνόμος σύζυγός της .Φάνηκε να ηρεμεί, και ο γέροντας έτεινε το χέρι του να τη χαιρετήσει. Τότε αυτή με θυμό:
-Πιάνουν οι δαίμονες το χέρι του παπά που λειτουργεί;
Δυο παληκάρια φέρανε από τη Βέροια τη δαιμονισμένη μητέρα τους. Συνέβη να είναι στη Μονή και ο μητροπολίτης Σάμου. Τη μια στιγμή φερόταν ήρεμα κι έλεγε περιπαιχτικά:
-Κοκαλιάρη Ιάκωβε ... Πάτερ Ιάκωβε, είσαι άγιος. Ο κόσμος σε τιμάει για άγιο.
Με υψωμένη φωνή έλεγε και ξανάλεγε ο γέροντας:
-Χοϊκός, αμαρτωλός άνθρωπος, είμαι.
Μετά από λίγο γινόταν επιθετική και με τα νύχια τραυμάτιζε στο πρόσωπο πολλούς. Το ίδιο προσπάθησε και για το γέροντα, που τη σταμάτησε με την κάρα του Οσίου.
Άλλος δαιμονισμένος, αντιδρώντας και τρέμοντας στις προσευχές του γέροντα, φώναζε:
-Σκάσε Ιάκωβε, σκάσε κοκαλιάρη ... σαν καπνός εισέρχομαι στον άνθρωπο και σαν καπνός εξέρχομαι ... φοβάμαι, τρέμω το Σταυρό ... άμα τον κάνουν φεύγω ... φεύγει η χάρη του Θεού και μπαίνουμε μεις (= οι δαίμονες).
Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις δαιμονισμένων ο γέροντας διάβαζε τους εξορκισμούς, έχοντας την κάρα του Οσίου. Έτσι προστάτευε και τον εαυτό του ενώπιον των ανθρώπων. Δε θα μπορούσανε να ειπούν ότι τους δαίμονες εκβάλλει ο ίδιος ο γέροντας, εφόσον πρόβαλλε πάντα τον Όσιο Δαβίδ ως ενεργούντα.
Δραματική, για όλους τους παρόντες, γινόταν η κατάσταση, όταν οι δαιμονισμένοι παίρνανε άλλες μορφές. Τρομαγμένοι και απελπισμένοι από τις προσευχές του π. Ιακώβου, παίρνανε ξαφνικά τη μορφή άγριου μαύρου σκύλου, φοβερού λύκου ή σαρκοβόρου πτηνού. Άλλοτε πάλι γαυγίζαν ή βρυχώνταν σαν θηρία και σκορπούσανε παντού τρόμο.
Όσοι δαιμονισμένοι απελευθερώνονταν από το Σατανά, επισκέπτονταν συχνά τη Μονή για ευχαριστίες και προσκύνημα. Μόνο που οι ευχαριστίες δεν είναι τόσο απλό πράγμα. Παραξενεύτηκαν οι μοναχοί μία μέρα, που ο γέροντας δεν πήρε χρήματα για το ταγαράκι του από τη μητέρα ενός παιδιού, το οποίο ελευθέρωσε από δαιμόνιο. Το δαιμόνιο είχε πάει στα χρήματα, το διέκρινε ο γέροντας:
-Εγώ έβγαλα το δαιμόνιο από το παιδί σου κι εσύ πας να τα βάλεις σ'εμένα!
Το χάρισμα τούτο, να ελευθερώνει τον άνθρωπο από τους δαίμονες είναι πολυσήμαντος θρίαμβος. Αποτελεί την τρανή απόδειξη ότι η κυριαρχία του Σατανά στον κόσμο, τον άνθρωπο και τη φύση, είναι προσωρινή και μπορεί να καταργηθεί. Κι εφόσον με το θαύμα του Οσίου καταργείται ενδεικτικά -στην περίπτωση εκδίωξης δαιμόνων από ανθρώπους- σημαίνει ότι ο Όσιος βιώνει τη βασιλεία αυτής στον κόσμο. Άρα η βασιλεία του Θεού και υπάρχει και μπορεί να πραγματώνεται καθημερινά, έστω και μερικά.
ΠΗΓΗ
ΘΑΥΜΑΤΑ & ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει η κακή συνήθεια εις τους αρχαιολάτρες να φορτώνουν εις τον χριστιανισμό δεισιδαιμονίες και προλήψεις που επέζησαν μέσα στον χρόνο και παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας προς εξάλειψή τους, αυτές παραμένουν και οφείλονται στην αρχαία θρησκεία από την οποία γεννήθηκαν. Αυτή την θρησκεία σήμερα κάποιοι επιτήδειοι και συγγραφείς ψεμάτων, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως «ορθολογικό» ή «μαθηματικό» σύστημα. Πολλές από αυτές τις δεισιδαιμονίες υπήρχαν ακόμη περισσότερο τον καιρό του διαφωτισμού και αρκετοί διαφωτιστές έλεγχαν την Εκκλησία αποκλειστικά για το ότι διατηρούνταν αυτά τα φαινόμενα. Δεν φαίνεται όμως κανείς τους ποτέ να ομολόγησε πως το αυγό που γέννησε όλες αυτές τις κακές συνήθειες είναι εκείνο το αρχαίο, το οποίο κατά ένα παράξενο τρόπο υποκρισίας παρέμενε στο απυρόβλητο ειδικά σε αυτό το ζήτημα. Ακόμη και σήμερα όταν εξακολουθούν να υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία καφετζούδες (ο καφές παίρνει την θέση του Θεού), αστρολογίες (το άστρο γίνεται Θεός), μέντιουμ (το ενδιάμεσο δηλαδή γίνεται οίκος θεού «κατοχή από πνεύμα» με χρηματισμό και κατά χρονική βούληση επί «γονιδιακού» δήθεν χαρίσματος chanelling), δεισιδαιμονίες με Α.Τ.Ι.Α. - U.F.O. (Θεός και άγγελοι μετατρέπονται σε τεχνολογικά άγριους πιλότους του «Ολύμπου» που βιάζουν, απαγάγουν και φονεύουν), χαρτορίχτρες (ο εκτός χωροχρόνου Θεός και ο κατά χάρη προφήτης Του μετατρέπεται σε τραπουλόχαρτο εντός του χωροχρονικού σύμπαντος και γνωρίζει το μέλλον με τυχαίες πασίεντζες αν και άψυχο), πυροβάτες (οι πιστοί «πιάνονται» κατά βούληση από τον «άγιο» με μαγικό - εκστατικό χορό, δηλαδή εκβιάζοντας την θέληση του Άγιου και του Θεού), οι νεοπαγανιστές θίγονται κάθε φορά που η Εκκλησία καταπολεμά αυτά τα φαινόμενα και κάνουν λόγο για «παράδοση» που πρέπει να διατηρείται, δίδοντας το χέρι τους στην δεισιδαιμονία και την μαγεία.
Τέλος το σπουδαιότερο, και πολλοί δεν γνωρίζουν, πως τα αρχαία θαύματα είναι εντελώς αφύσικα αν και υποστηρίζεται πως «δεν παραβαίνουν τους νόμους της φύσης». Αυτό διότι αν και οι αρχαίοι έτσι πίστευαν, από την άλλη δεν γνώριζαν τους νόμους της φύσης, με συνέπεια η «θαυματουργία» τους να είναι εξόχως πιο «απίστευτη» από την «Χριστιανική», για την οποία πολύ λίγο είναι γνωστό πως δεν αναιρεί τους φυσικούς νόμους. Οι Παγανιστικές θρησκείες, είναι οι κατ’ εξοχήν δεισιδαιμονίες· τα πάντα αιτιώνται του θείου, ακόμη και οι φυσικοί νόμοι π.χ. άνεμοι κ.λ.π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΘΑΥΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου. Θαύμα για τον Έλληνα σημαίνει κάτι που προξενεί απορία την συγκεκριμένη στιγμή, αλλά αφού καταγράφεται ως γεγονός, από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκινάει μια προσπάθεια για εξήγηση με λογικά επιχειρήματα, αυτού που συνέβη. Ακόμη στο «Θαύμα» ο Θεός δεν είναι ο ταχυδακτυλουργός μάγος, αλλά ο βοηθός του ανθρώπου που τον σπρώχνει, τον παρακινεί να βρει, ακονίζοντας το μυαλό του, μόνος του την λύση.
Χαρακτηριστικό για να καταλάβουμε την διαφορά είναι το περιστατικό που αναφέρει ο Φιλόστρατος στο Α΄ βιβλίο του και στο κεφάλαιο ΙΧ.
«Ένας γέρος από την Ασσυρία πήγε κάποτε στην Ασκληπιό (στο ιερό του Θεού) που ήταν άρρωστος, αυτός ζούσε -ή καλύτερα πέθαινε - μέσα στην τρυφή και τα ποτά. Υπέφερε από υδρωπικία και ευχαριστιόταν με το ποτό, αδιαφορώντας για την απαλλαγή από τα υγρά. Γι’ αυτό ο Ασκληπιός δεν τον πρόσεχε και ούτε στο όνειρό του εμφανιζόταν. Ο νέος παραπονιόταν γι’ αυτό και έτσι ο θεός παρουσιάστηκε και του είπε: «Αν συζητήσεις με τον Απολλώνιο, θα γίνεις καλά». Πήγε λοιπόν στον Απολλώνιο και του είπε: «Τι θα μπορούσα να κερδίσω από την σοφία σου; Ο Ασκληπιός με διέταξε να σε συναναστραφώ». Ο Απολλώνιος του είπε: «Θα κερδίσεις αυτό που για σένα τώρα θα έχει μεγάλη αξία. Χρειάζεσαι υγεία;». «Ναι, μα τον Δία» είπε. «Ο Ασκληπιός την υπόσχεται αλλά δεν την δίνει». «Μην βλασφημείς. Την δίνει σε όσους την θέλουν, εσύ όμως κάνεις τα αντίθετα απ’ αυτά που χρειάζονται για την θεραπεία της αρρώστιας σου. Είσαι λαίμαργος, γεμίζεις με τροφές τα υγρά και κατεστραμμένα σπλάχνα σου και αναμειγνύεις με το νερό λάσπη».
Έτσι λοιπόν τον θεράπευσε ο Απολλώνιος τον νέο, με συμβουλές και εξηγήσεις, αποδεικνύοντας του ποια ήταν η αιτία της αρρώστιας του. Για κάποιους άλλους, και σε άλλους καιρούς αφού θα τον θεράπευαν χωρίς να του αποκαλύψουν την αλήθεια θα είχε προστεθεί ένα ακόμη «θαύμα» στα ταχυδακτυλουργικά τους curiculum. (Πηγή: Μπεξής Ευάγγελος, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Τα θαύματα του Απολλώνιου Τυανέα», σελ. 28)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜυθοπλάστης: Ευάγγελος Μπεξής
Απάντηση: Η άνω «φιλότιμη» προσπάθεια του αρχαιολόγου και εκδότη Ευάγγελου Μπεξή να παρουσιάσει μια θρησκεία, την λεγόμενη αρχαία Ελληνική, και τα θαύματά της κάτω από ένα πλαίσιο «μαθηματικής» εξήγησης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ακόμη μια φανερή απόδειξη πως ο νεοπαγανισμός είναι μια παραθρησκευτική σέκτα της νέας εποχής, που έχει τις ρίζες της και τους παραφυάδες της σε πολλά θρησκευτικά και φιλοσοφικά νέα παρακλάδια με αρχαία στολή, προσπαθώντας να αντλήσει από όλες τις δυνατές πηγές, πλην «ασφαλώς» της «ιουδαιοχριστιανικής», όλες εκείνες τις απόψεις που συμβαδίζουν με μια υποφαινόμενη «προοδευτικότητα» που δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πνευματικές επιταγές της αστικής δύσης, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθετήσεως λαμβάνει ο καθείς των ηγετών της κάθε αίρεσής αυτής.
Στην προκειμένη περίπτωση ο αρθρογράφος καταβάλλει μια προσπάθεια χαμένη εξ αρχής, δηλαδή να εξορθολογήσει την αρχαία θρησκεία παρουσιάζοντας τρόπον τινά, μια «λογική» θρησκεία η οποία δεν ξεφεύγει από τα όρια του «επιστημονικού» πνεύματος, πράγμα που το αντιλαμβάνεται κανείς ακόμη περισσότερο όταν στην σελίδα 35 (βλ. ο.π.) αναφέρει πως «ο Απολλώνιος ο Τυανέας μαζί μ’ αυτούς, ήταν όχι μεσσίες και προστάτες, αλλά πραγματικοί διδάσκαλοι του ανθρωπισμού, των επιστημών...». Και αυτό το κάνουν γενικά οι νεοπαγανιστές μονόπλευρα εφόσον παραβλέπουν λ.χ. πως και Ορθόδοξοι Ιεράρχες όπως και άγιοι και Χριστιανοί ήσαν και είναι και αυτοί επιστήμονες. Αλλά το ζήτημα ασφαλώς δεν είναι ακριβώς εκεί. Το ζήτημα είναι τα θαύματα και οι νεοπαγανιστικές θεωρίες γύρω από αυτά.
Γιατί όμως μια τέτοια προσπάθεια είναι εξαρχής χαμένη, όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει κανείς από τους ηγέτες της νεοπαγανιστικής θρησκείας; Υπάρχουν 2 σαφείς λόγοι. Ο πρώτος είναι οι μαρτυρίες των πρωτογενών πηγών για τις απόψεις των αρχαίων γύρω από τα θαύματα των θεών τους και ο δεύτερος είναι ο ίδιος ο αρθρογράφος ο οποίος λίγο αργότερα στο άρθρο του τορπιλίζει μόνος του τις προσπάθειές του, προβάλλοντας μια σειρά από θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα που κάθε άλλο παρά «ορθολογικά» μπορούν να εξηγηθούν αλλά και που ουδεμία εξήγηση λογική παραδίδεται γι’ αυτά από τον ίδιον τον αρθρογράφο.
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΝΥΧΤΑ & ΟΜΙΧΛΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτού όμως περάσει κανείς να δει πως συμβαίνουν τα ανωτέρω περιγραφόμενα, πρέπει να σημειωθεί το εξής φαινόμενο συσκότισης των αναγνωστών που επιχειρείται από τους νεοπανιστές ηγήτορες. Ενώ λοιπόν ο αρθρογράφος δηλώνει πως «Θαύμα για τον αρχαίο Έλληνα δεν υφίσταται με την χριστιανική σημασία του όρου», πουθενά στο άρθρο του δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ποιος είναι ο «χριστιανικός όρος» περί θαύματος, τον οποίο μπορεί κανείς να δει εδώ. Αυτό το πράττει για φανερούς λόγους: 1) Δεν φαίνεται να γνωρίζει τι σημαίνει «Χριστιανικό Ορθόδοξο θαύμα» και γι’ αυτό κατηγοριοποιεί γενικόλογα κάθε χριστιανικό θαύμα ως «ταχυδακτυλουγία». 2) Δεν επιθυμεί να ψάξει αλλά εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να μπει κατ’ ευθείας εις την διαφοροποίηση αρχαίου ελληνικού και χριστιανικού, προσπαθώντας να διασπάσει την «ελληνική παράδοση» και συνέχεια που νιώθει ο νεοέλληνας σε σχέση με την αρχαιότητα. Αλλά δεν αρκείται εκεί. Διότι προσπαθεί να δώσει τρόπον τινά «ανωτερότητα» στο αρχαίο ελληνικό θαύμα εφόσον αυτό εξηγείται «με λογικά επιχειρήματα» ενώ το χριστιανικό όχι εφόσον αποτελεί «ταχυδακτυλουργία» πιθανόν ανεξήγητη και δηλαδή «ανορθολογισμό». Βέβαια ο όρος που χρησιμοποιεί εδώ ο νεοπαγανιστής είναι ατυχής, μιας και οι ταχυδακτυλουργίες είναι αυτές που εξηγούνται λογικότατα, μόνο που δεν μπορεί η νόηση να τις συλλάβει καθαρά τα πρώτα αίτια τους εφόσον στηρίζονται σε εξαπάτηση των αισθήσεων και των εποπτικών μέσων (οφθαλμοί - κάμερες) εις τους οποίους αυτή ανατρέχει για να εκτελέσει την παρατήρησή της και να αντλήσει στοιχεία.
ΤΑ ΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
Όσο αφορά το ζήτημα των λογικών επιχειρημάτων με τα οποία μπορεί να εξηγηθεί ένα θαύμα εις τον Χριστιανισμό, αυτά υπάρχουν άπαξ και ο καθείς δεχθεί την ύπαρξη του Θεού ως πρώτου αιτίου. Αν δεν τον δέχεται ως άπιστος τότε δεν έχει λογικά επιχειρήματα. Παραδείγματος χάρην, η επιδιόρθωση της ανικανότητας ενός παραλύτου επί τη επεμβάση του Θεού για έναν χριστιανό, εξηγείται με την «ιατρική διόρθωση» εκείνων των αιτίων που απαγορεύουν σε αυτόν τον άνθρωπο να περπατήσει, από τον ίδιο τον Θεό. Ο άπιστος δεν δέχεται τον Θεό, συνεπώς δεν έχει γι’ αυτόν «λογικά επιχειρήματα» η χριστιανική εξήγηση. Αλλά «παράλογα». Γι’ αυτόν λογική εξήγηση είναι πως τον ιάτρεψε κάποιος ιατρός ή ο θεός Ασκληπιός.
α. ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις πιο πάνω αναφερόμενες
«Ο κοινός τάφος του Ζήθου και του Αμφίονα είναι ένας σωρός χώματος όχι μεγάλος· οι κάτοικοι της φωκικής Τιθορέας θέλουν να κλέψουν χώμα απ’ αυτόν, όταν ο ήλιος περνάει δια του αστερισμού του Ταύρου· αν τότε πάρουν απ’ αυτού χώμα και μ’ αυτό περιβάλλουν τον τάφο της Αντιόπης, η χώρα των Τιθορέων θα γίνει εύφορη, ενώ η χώρα των Θηβαίων θα είναι λιγότερο εύφορη. Γι’ αυτό οι Θηβαίοι κατά το χρονικό τούτο διάστημα φρουρούν τον τάφο» (Παυσανίας, 9, 17, 4).
Παυσανία, Αττικά (10), 26, 6: «Για το άγαλμα αυτό [=της Αθηνάς στην Ακρόπολη, έξω απ’ τον Παρθενώνα] υπάρχει η φήμη πως έπεσε από τον ουρανό».
Όταν ο πατέρας του Πεισίστρατου, Ιπποκράτης, παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς, τότε «συνέβη ένα μεγάλο θαύμα: καθώς δηλαδή εθυσίασε τα καθιερωμένα σφάγια, οι λέβητες έτοιμοι και γεμάτοι με κρέατα και νερό, χωρίς φωτιά από κάτω έβρασαν και εξεχείλισαν» (Ηρόδοτος, 1, 59).
Σύμφωνα με το μαντείο των Δελφών ο Κροίσος έχασε την εξουσία όχι από δικό του σφάλμα, αλλά επειδή «πλήρωσε τις αμαρτίες του πέμπτου προγόνου του» (Ηρόδοτος, 1, 91).
Το 267 π.Χ. οι Γαλάτες είχαν επιτεθεί στον ελλαδικό χώρο και είχαν εισβάλλει στους Δελφούς, οι κάτοικοι των οποίων συγκρούστηκαν μαζί τους. Τότε «όταν έγινε η σύγκρουση, κεραυνοί και βράχοι αποσπασμένοι από τον Παρνασσό έπεφταν στους Γαλάτες, αλλά και φοβερές υπάρξεις υπό μορφήν ενόπλων ανδρών παρουσιάστηκαν στους βαρβάρους. Λένε πως δύο απ’ αυτούς, ο Υπέροχος και ο Αμάδοκος, ήρθαν από τους Υπερβόρειους· ο τρίτος ήταν ο Πύρρος, ο γιος του Αχιλλέα» (Παυσανίας, 10, 4, 4).
«Λένε πως ο θάνατος του Πύρρου οφείλεται σε χτύπημα με κεραμίδα από μία γυναίκα. Οι Αργείοι λένε πως εκείνη που τον σκότωσε δεν ήταν γυναίκα, αλλά η Δήμητρα με τη μορφή μιας γυναίκας. Αυτά λένε σχετικά με το θάνατο του Πύρρου οι ίδιοι οι Αργείοι και ο ντόπιος εξηγητής Λυκέας τα αναφέρει σε ποίημά του» (Παυσανίας, 10, 13, 8). Αλλά για τους παγανιστές τέτοια πράγματα είναι αδύνατα, εφόσον ο Πύρρων ήταν Έλληνας και η Δήμητρα δεν θα μπορούσε ποτέ να κινηθεί «ανθελληνικά» ενάντια στον παρ’ ολίγο κατακτητή της Ρώμης.
«Για τον Επιμενίδη λένε πως πήγε στην εξοχή και μπήκε σε μια σπηλιά και κοιμήθηκε και δεν τον άφησε ο ύπνος παρά αφού πρώτα κοιμήθηκε επί σαράντα χρόνια· κατόπιν αυτός έκανε έπη και καθαρμούς πόλεων» (Παυσανίας, 10, 14, 4). Αυτό θα μπορούσε να ήταν μια «παγανιστική εξήγηση» για το λείψανο του ιερομόναχου Βησσαρίωνα, πως δηλαδή δεν είχε πεθάνει εδώ και 15 χρόνια (2006) αλλά πως κοιμόταν. Άλλωστε οι «ανθέλληνες» Χριστιανοί ονομάζουν τους θανόντες κεκοιμημένους ή όχι;
«Ο Αισχύλος διηγούνταν πως, όταν ήταν νέος και κοιμόνταν κάποτε στην εξοχή φυλάγοντας σταφύλια, του παρουσιάστηκε ο Διόνυσος, ο οποίος τον παρακίνησε να γράψει τραγωδία» (Παυσανίας, 10, 21, 2). Κατά τα άλλα οι «θεοί» είναι απρόσωπες «φυσικές» δυνάμεις κι όχι πρόσωπα και οντότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γνωστή η διαμάχη Αθηνάς-Ποσειδώνα για την κυριότητα της Αθήνας. Όταν νίκησε η πρώτη, ο δεύτερος θυμωμένος έριξε, κατά τη μυθολογία, την τρίαινά του στο βράχο της Ακρόπολης. Τον 2ο μ.Χ. αι. ο Παυσανίας αναφέρει τη γνώμη των... «ορθολογιστών» Ελλήνων Παγανιστών (Αττικά, 26, 5): «υπάρχει και σημάδι της τρίαινας στο βράχο». Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους Ειδωλολάτρες, υπάρχει και τρίαινα κάπως μεγάλου μεγέθους, την οποία έριξε ο Ποσειδών (με το αντιστοίχου μεγέθους.. χέρι του) στην Ακρόπολη.
Οι Αθηναίοι, πριν τη μάχη του Μαραθώνα είχαν στείλει τον Φιλιππίδη να πάει στη Σπάρτη ζητώντας βοήθεια. Στον γυρισμό του «έλεγε ακόμα ο Φιλιππίδης πως ο Παν τον είχε συναντήσει περί το Παρθένιο όρος και πως είχε πει πως ευνοεί τους Αθηναίους και πως θάρθει στο Μαραθώνα για να πολεμήσει μαζί τους» (Παυσανίας, 10, 28, 4).
«Ενώ βάδιζαν [=ο περσικός στρατός], η Άρτεμη το ‘φερε να τους βρει η νύχτα· έχασαν τότε το δρόμο και βρέθηκαν στα ορεινά της χώρας. Προσπαθώντας να εξακριβώσουν αν υπάρχει κοντά στράτευμα εχθρικό, έριχναν βέλη και χτυπούσαν έναν κοντινό βράχο, ο οποίος έβγαζε στεναγμό και αυτοί ξανά έβαλλαν με μεγαλύτερο πείσμα: στο τέλος εξάντλησαν τα βέλη τους νομίζοντας πως κτυπούν εχθρούς. (...) απ’ αυτή την αφορμή έκαναν άγαλμα της Άρτεμης σωτείρας» (Παυσανίας, 10, 40, 2-3).
Στο Άργος, στο ιερό της Αθηνάς «η χρησμοδοσία, η οποία συνεχίζεται και επί των ημερών μας, γίνεται ως εξής: προφητεύει μια γυναίκα (...) κάθε μήνα θυσιάζεται τη νύχτα μια προβατίνα, της οποίας όταν γευθεί το αίμα η γυναίκα, «κατέχεται» από το θεό» (Παυσανία, Κορινθιακά, 24, 1).
«Ψάρια φοβούνται να βγάλουν από τη λίμνη [=του Ποσειδώνα], κι όποιος ψαρέψει, λένε πως από άνθρωπος θα πάρει τη μορφή του ψαριού που το λένε αλιέα» (Παυσανία, Λακωνικά, 21, 5).
«Όταν οι κάτοικοι των πόλεων αυτών [σημ.= Ήτις, Αφροδισιάς, Σίδη] είχαν ξεσπιτωθεί, ζητούσαν να βρουν που θα έπρεπε να εγκατασταθούν. Υπήρξε χρησμός πως η Άρτεμη θα τους δείξει που να κατοικήσουν. Μόλις αποβιβάστηκαν στην ξηρά παρουσιάστηκε λαγός, τον οποίο έκαναν οδηγό της πορείας τους. Όταν ο λαγός τρύπωσε σε μια μυρτιά, έχτισα στο μέρος αυτό πόλη [σημ.= τις Βοιές, σημερινή Νεάπολη] και τη μυρτιά εκείνη τη λατρεύουν ακόμη και την ονομάζουν Άρτεμιν σωτείρα» (Παυσανία, Λακωνικά, 22, 12).
«Στο νερό αυτό, κατά τη γιορτή της Ινούς, ρίχνουν ζυμαρικά από κριθαράλευρο· αν το νερό τα πάρει κάτω, είναι αίσιο σημάδι για κείνον που τα ρίχνει· αν τα βγάλει πάνω, αυτό θεωρείται κακό σημάδι» (Παυσανία, Λακωνικά, 23, 8). Ίσως έπαιζε ρόλο και η «μάρκα των ζυμαρικών». Αν ήταν ελληνική πήγαιναν κάτω, αν ίσως ήταν «Ιουδαϊκή» σίγουρα και σύμφωνα με τους σημερινούς νεοπαγανιστές «θεολόγους» θα ανέβαιναν στην επιφάνεια.
«Αυτού [=στο ιερό της Ιλάειρας και της Φοίβης] είναι κρεμασμένο από την οροφή ένα αυγό συγκρατούμενο με ταινίες· λεν πως είναι το αυγό εκείνο που κατά την παράδοση είχε γεννήσει η Λύδα» (Παυσανία, Λακωνικά, 16, 1). Δηλαδή οι Λάκωνες Πολυθεϊστές θεωρούσαν πραγματική και όχι συμβολική (όπως νομίζουν οι Νεοπαγανιστές που διαστρεβλώνουν την αρχαία θρησκεία) τη συνεύρεση Λύδας και Δία (ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου), την οποία αναφέρει η μυθολογία. Δεν την θεωρούσαν «συμβολική, με κρυφό νόημα» την διήγηση, διότι αν την θεωρούσαν, δε θα παρουσίαζαν το αβγό. Πώς είναι δυνατόν, άλλωστε, μια γυναίκα να γεννήσει αβγό κι όχι βρέφος; Για τους πιστούς Πολυθεϊστές ήταν δυνατόν.
β. Ο ΜΠΕΞΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ λοιπόν ο αρχαιολόγος αρθρογράφος υποστηρίζει πως όταν γίνεται «παγανιστικό θαύμα» αυτό εξηγείται, παρουσιάζει μια σειρά θαυμάτων του Απολλώνιου Τυανέα δίχως να αναφέρει πουθενά πως εξηγούνται αυτά «με λογικά επιχειρήματα». Επ’ ακριβώς:
1. Το θαύμα της πολυγλωσσίας, όπου ο Τυανέας μιλά όλες τις γλώσσες του κόσμου δίχως να τις έχει μάθει (1).
2. Το θαύμα με τα σπουργίτια, όπου ο Απολλώνιος κατανοεί τι λένε τα σπουργίτια ενώ αυτά έχουν πλήρως ανεπτυγμένο λόγο με κελαϊδίσματα (2).
3. Ο απολλώνιος σταματά τον λιμό της Εφέσσου και ο δήθεν τυφλός δαίμονας, όπου ένας δαίμονας υπαίτιος της αρρώστιας και μεταμορφωμένος σε τυφλό πετροβολείται για να έλθει η ίαση (3)
4. Το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου, όπου δαίμονας εκβάλλεται μέσα από νέο και ρίχνει κατόπιν ανδριάντα (4)
5. Το μέγα θαύμα της «Οπτασίας» του Απολλώνιου, όπου ο Απολλώνιος εμφανίζεται 200 χιλιόμετρα μακριά. (6)
6. Το θαύμα της ανάληψης του Απολλώνιου στους ουρανούς και η επανεμφάνισή του, όπου συμβαίνουν τα εξής που κατά τον Ευάγγελο Μπεξή εξηγούνται «με λογικά επιχειρήματα»:
«Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε», είπε, «τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;» «Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην θεία πρόνοια. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα. Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα πιστέψεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια θεού, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες.»
Ο ΘΕΟΣ ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα είναι καίριο εδώ να αναφερθούν ορισμένα ιστορήματα γύρω από τις θεραπείες του Ασκληπιού, μιας και ο Ευάγγελος Μπεξής φρόντισε να ξεκινήσει το ταξίδι του στην ζωή του Τυανέα με ένα τέτοιο παράδειγμα ( «Ένας γέρος από την Ασσυρία πήγε κάποτε στην Ασκληπιό »), για να προλογίσει τα θαύματα που εξηγούνται «με λογικά επιχειρήματα» κατά κάποιο «ελληνικό τρόπο»:
1. Ο συνηθέστατος σε αυτά τρόπος, κατά τον οποίο θεραπεύονταν οι καταφεύγοντες στα Ασκληπιεία, ήταν δια κοιμήσεως. Ο πάσχων δηλαδή ή και άλλος αντί αυτού αν αυτός λόγω της ασθένειας του δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει και μεταβεί στο Ασκληπιείο, αφού προηγουμένως επιβάλλονταν στις από τους ιερείς καθοριζόμενες καθάρσεις και άλλες διατυπώσεις, κατακλίνονταν την νύκτα εντός του ιερού στον προς τούτο προωρισμένο τόπο και εκεί ανέμενε να θεραπεύσει αυτόν ο Ασκληπιός ή να υποδείξει σε αυτόν τον τρόπο θεραπείας
2. Εις το επιφανέστατο των Ασκληπιείων, το εν Επιδαύρω, εκ των πολλών Ιάσεων, οι οποίες είναι αναγεγραμμένες στις λίθινες στήλες, τις οποίες αναφέρει ο Παυσανίας και οι οποίες ανευρέθηκαν κατά τις προ ολίγες δεκαετηρίδες γενόμενες ανασκαφές, ουδεμία αναγράφεται ως γενομένη διά πραγματικής ιατρικής θεραπείας, αλλά όλες αποδίδονται σε άμεση επέμβαση του Ασκληπιού επί των κοιμωμένων στο ιερό.
3. Μέχρι τοιούτου μάλιστα σημείου φθάνουν μερικές περιπτώσεις, ώστε να καταφαίνεται φανερώς ότι είναι αδύνατον να συνέβησαν ως περιγράφονται, ως λ. χ. η περίπτωση, κατά την οποίαν ο Ασκληπιός απέκοψε το κεφάλι του πάσχοντος και προσεκόλλησε εκ νέου αυτήν στο σώμα
4. Πίστη δε βαθειά διακρίνει τους καταφεύγοντας στα Ασκληπιεία
5. Το υπεράνθρωπο, το υπερφυσικό, το Θαύμα μόνον μπορούσε να συγκίνηση αυτόν τον ασθενή και το Θαύμα αυτό αναμένοντας προσέρχονταν αυτοί στα Ασκληπιεία, στα οποία άλλωστε ουδεμία άλλη υποχρεωτική αμοιβή της ιάσεως απαιτούνταν ειμή η θυσία ενός αλέκτορος στον Ασκληπιό και αυτή μετά την θεραπεία. (7)