Ελληνίδα πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, μιλάει για το πρόβλημα της χώρας μας!

Η Κατερίνα Αλεξανδράκη, είναι Οικονοµολόγος, πρώην στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - του γνωστού και "αγαπητού" ΔΝΤ -. Υπηρέτησε σε αυτό για 6 χρόνια και υπήρξε υπεύθυνη για θέµατα ισοζυγίου πληρωµών, συναλλαγµατικής πολιτικής και βιωσιµότητας του εξωτερικού χρέους σε αναπτυσσόµενες χώρες. Ελαβε µέρος σε διαπραγµατεύσεις προγραµµάτων stand-by στο Περού, τη Γουατεµάλα, τη Σερβία και την Παραγουάη.
  Διετέλεσε µέλος της επιτροπής αξιολόγησης των δύο τελευταίων προγραµµάτων του ΔΝΤ για την Αργεντινή και παραιτήθηκε το Δεκέµβριο του 2007. Σήµερα εργάζεται σε µεγάλη επενδυτική εταιρεία στη Νέα Υόρκη. Στο βιογραφικό της συµπεριλαµβάνεται η θητεία της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως οικονοµικής και πολιτικής αναλύτριας . Είναι απόφοιτος του London School of  Economics και του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης.

  Μιλώντας στο pyles.tv και την Μαργαρίτα Τζαγκαράκη, η ελληνίδα πρώην συνεργάτης του ΔΝΤ, απαντά σε πολλά από τα ερωτήματα των απλών πολιτών που συμπυκνώνονται στην αγωνιώδη απορία "θα τα καταφέρει η Ελλάδα;"

Οι τρείς "φανεροί στόχοι του ΔΝΤ και μία... έκπληξη!

 Κατερίνα Αλεξανδράκη : Το ΔΝΤ, θέτει κάποιους στόχους αναλόγως µε τη διάγνωση του "ποιο είναι το κύριο πρόβληµα που πρέπει να αντιµετωπιστεί". Στην Ελλάδα, υπάρχουν τρεις πρωταρχικοί στόχοι που έχει βάλει το πρόγραµµα:

1) να βελτιωθούν τα δηµοσιονοµικά της Ελλάδας,

2) να παρθούν διαρθρωτικά µέτρα για να αντιµετωπιστούν τα µακροπρόθεσµα προβλήµατα της Ελλάδας, όπως είναι το θέµα των συντάξεων

3) η ανταγωνιστικότητα. 

  Το πρόγραµµα από ό,τι καταλαβαίνω έχει και ένα τέταρτο στόχο, ο οποίος είναι το θέµα των τραπεζών. Διότι αυτή τη στιγµή λόγω του δηµοσιονοµικού και λόγω της ύφεσης που πρόκειται να υπάρξει, θα έχουμε και θέµα ίσως κεφαλαίου τραπεζών και για αυτό έχει θέσει ένα στόχο να δηµιουργηθεί το λεγόµενο financial stability fund, το οποίο θα ενισχύσει τις τράπεζες εάν υπάρξει τέτοιο πρόβληµα.

"Μου έκανε εντύπωση η αντίδραση των ελλήνων!"

  Κ. Α: Tα µέτρα, αναγκαστικά δεν µπορούν να είναι επιεική! H κατάσταση είναι πολύ δυσάρεστη στην Ελλάδα. Και όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες που πήγε το ταµείο, οι οικονοµίες είχαν πριν "φτάσει στο αµήν". Και αυτό δυστυχώς έγινε και στην Ελλάδα. Δηλαδή η Ελλάδα θα µπορούσε να είχε πάει πιο πριν στο ταµείο, αν και πολιτικά δεν ήταν δυνατό. Και µάλιστα για εµένα, ήταν έκπληξη η επιφύλαξη, που υπήρξε για το αν έπρεπε η Ελλάδα να πάει στο ΔΝΤ ή όχι! Μου προκάλεσε έκπληξη το ότι ο κόσµος µιλάει για το σφαγείο του ταµείου κλπ.

"Αν είχαμε πάει νωρίτερα στο ΔΝΤ, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά!"

 Κ. Α: Φυσικά υπάρχουν διάφοροι τρόποι να λυθεί το πρόβληµα. Είπαμε όμως, ας µην χρεοκοπήσουµε, ας δώσουµε ευκαιρία να παρθούνε µέτρα και επίσης να προστατεύσουµε τις άλλες τις χώρες. Αυτός είναι επίσης ένας στόχος του προγράµµατος, να αποµονώσουµε το πρόβληµα της Ελλάδας από την υπόλοιπη Ευρώπη.
  Ας δούμε τώρα, τα συγκεκριµένα μέτρα. Τα δηµοσιονοµικά πρέπει να αντιµετωπιστούν, οπότε όταν έχεις ένα έλλειµµα 13,6% οι αγορές δεν πρόκειται να σου δανείσουνε για πάρα πολλά χρόνια ακόµα. Πρέπει να κοπεί το  έλλειµµα και να βελτιωθεί, να αναζωπυρωθεί η όρεξη της αγοράς να δανείσει  την Ελλάδα. Και αυτή τη στιγµή δεν υπάρχει! Είναι µηδέν!

"Δεν θα γλυτώναμε τη χρεοκοπία χωρίς το ΔΝΤ!"

  Κ.Α. : Εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα γλυτώναµε τη χρεοκοπία εάν δεν είχαµε προσφύγει σε αυτό το ευρωπαϊκό πρόγραµµα στήριξης, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγµατα. Πιστεύω ότι εάν είχε πάει η Ελλάδα στο ταµείο το Νοέµβριο θα ήταν διαφορετικά! Χάθηκε χρόνος και δηµιουργήθηκε και η εντύπωση στην αγορά ότι, όχι µόνο η Ελλάδα δεν έχει συνειδητοποιήσει το βάθος του προβλήµατός της, αλλά επίσης και ότι η Ευρώπη δεν έχει τη συνοχή που χρειάζεται για να αντιµετωπίσει το γενικότερο πρόβληµα του πώς θα δηµιουργηθεί δηµοσιονοµική σταθερότητα στην Ευρώπη, πώς θα λυθεί η ανταγωνιστικότητα µέσα στην ευρωζώνη.

Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Ποιοί είναι οι υπεύθυνοι;

  Κ. Α.: H Ελλάδα ήδη ήταν σε µία πορεία, µία νοοτροπία καλύτερα, του ότι µπορούµε να ζούµε πέρα των δυνατοτήτων µας εδώ και 20 χρόνια. Δεν είναι καν τα τελευταία 3 χρόνια, µιλάµε για πάρα πολλά χρόνια που ενέµενε το χρέος. Φυσικά µε το που µπήκαµε στο ευρώ µας δόθηκε η δυνατότητα να δανειστούµε ακόµα πιο πολλά και να ζήσουµε ακόµα πιο πολύ πέρα των δυνατοτήτων µας. Και γιατί έγινε αυτό; Για πολλούς λόγους.

  Καταρχήν υπάρχουν πάρα πολλοί "µηχανισµοί πειθαρχίας" που πρέπει να ακολουθούνται σε μία οικονοµική πολιτική. Ο πρώτος είναι η αυτοπειθαρχία! Δηλαδή η κυβέρνηση η ίδια αυτό- πειθαρχείται και ελέγχει τα δηµοσιονοµικά της, τους λογαριασµούς της. Αυτό βέβαια, πάντα έλειπε στην Ελλάδα.

  Μετά έχουµε το επόµενο στάδιο, το οποίο λέγεται stability and growth pack, στα ελληνικά  είναι το "Σύµφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης", που ήταν µέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης και ήταν µηχανισµός µε τον οποίο τα κράτη τα ίδια θα έπρεπε να στοχεύουν σε ένα 3% φερ' ειπείν έλλειµµα το χρόνο και κάποιο στόχο 6,5% του ΑΕΠ να είναι το χρέος. Αυτοί οι στόχοι για την Ελλάδα (το 3% του ελλείµµατος και του 6,5% του ΑΕΠ) ήταν πολύ επιεικείς διότι η χώρα αναπτυσσόταν µε πάρα πολύ υψηλό βαθµό, οπότε θα έπρεπε να µαζεύει τα έξτρα χρήµατα που έβγαζε ουσιαστικά και να ξεπληρώνει το χρέος της. Αλλά ποτέ δεν το έκανε αυτό!

  Επίσης, έλειψε η πειθαρχία από τις αγορές. Δηλαδή οι αγορές όταν κάνουν τη δουλειά τους σωστά, πρέπει να δούνε τις αδυναµίες µίας οικονοµίας και να επιβάλλουν τα σωστά επιτόκια. Οι αγορές δεν το κάνανε αυτό για πάρα πολλά χρόνια, διότι µε το που µπήκε η Ελλάδα στην ευρωζώνη θεώρησαν ότι πλέον η Ελλάδα µπορεί να δανειστεί όπως και η Γερµανία. Αυτό δεν ήταν καθόλου σωστό.

 Οπότε τα χαµηλά επιτόκια που δώσανε οι αγορές µαζί µε τα χαµηλά επιτόκια της ΕΚΤ προκάλεσαν απεριόριστο δανεισµό. Και για το κράτος το ίδιο και για τους ιδιώτες. Με απλά λόγια, η ανάπτυξη που νομίζαμε ότι έχουμε ήταν βασισµένη σε φτηνό δανεισµό που δεν ήταν βιώσιµος για το µέλλον της Ελλάδας και φυσικά βλέπουµε τώρα τις επιπτώσεις.

Και αν συμβεί στην Ελλάδα, ό,τι και στην Αργεντινή;
  Κ. Α.: Καταρχήν υπάρχουν και προγράµµατα του ΔΝΤ που πέτυχαν, όπως της Τουρκίας. Οπότε η Αργεντινή είναι ίσως ιδιάζουσα περίπτωση. Εάν δει κανείς τα οικονοµικά δηλαδή στο χαρτί τα οικονοµικά της Αργεντινής και τα οικονοµικά της Ελλάδας, ίσως πει "Α, οι περιπτώσεις είναι παρεµφερείς".  Υπάρχουν όμως διαφορές στις δύο χώρες.
  Η Ελλάδα είναι σε ένα πλαίσιο της ευρωζώνης και έχει τη φιλοδοξία να παραµείνει στην ευρωζώνη, τουλάχιστον θα ήθελα να πιστεύω ότι έχουµε τη φιλοδοξία να παραµείνουµε στην ευρωζώνη και στο πλαίσιο της Ευρώπης γενικότερα. Η Αργεντινή δεν είχε κάπου πιο µακροπρόθεσµα να δει, τουλάχιστον οι πολίτες να βάλουν στόχους για την κυβέρνησή τους ότι αυτό πρέπει να επιτεύξεις για να φτάσουν ως εκεί.

 Το δεύτερο είναι ότι όσον αφορά τη σχέση µε το ΔΝΤ, η Αργεντινή πήγε σε αυτό, αφού χρεοκόπησε. Και ένας µεγάλος λόγος για τον οποίο απέτυχε το πρόγραµµα ήταν ότι η Αργεντινή εκείνη την εποχή διαπραγµατευόταν το χρέος της, πόσο θα κόψει από το χρέος της µε τους επενδυτές και το ταµείο ήταν ο µεσάζοντας σε αυτή τη διαπραγµάτευση. 

 Στην Ελλάδα δεν έχουµε φτάσει σε αυτό το σηµείο. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση έχει δεχτεί ότι δεν θέλουµε να χρεοκοπήσουµε και δεν θέλουµε να βγούµε από την ευρωζώνη. Οπότε α) εφόσον υπάρχει συναίνεση και β) εφόσον η κυβέρνηση µπορεί και θέλει να πάρει τα µέτρα και γ) µπορεί να πιστεύει ότι οι πολίτες θα τα δεχτούν, τότε για εμένα,  δεν θα αποτύχει το πρόγραµµα! 

Τι φοβούνται οι άνθρωποι του ΔΝΤ!

  Κ.Α.: Tο ΔΝΤ  ξέρει πάρα πολύ καλά το ρίσκο της απόφασης, να δανείσει την Ελλάδα!  Κι αν δείτε το πρόγραµµα, λέει ξεκάθαρα ότι υπάρχουν διάφορα κριτήρια για να δανείσεις σε µία χώρα τόσο µεγάλο ποσό. Και ένα από αυτά τα κριτήρια, είναι ότι το χρέος πρέπει να είναι βιώσιµο µε µεγάλη πιθανότητα!

  Οι οικονοµολόγοι του ταµείου µέσα στο πρόγραµµα θέτουν ερωτηµατικό, για το αν η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της για όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Οπότε ο λόγος για τον οποίο τελικά μας δανείζουνε, είναι ουσιαστικά για να αποφύγουνε τη διάδοση της κρίσης, τη µετάδοση της κρίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό είναι ξεκάθαρα διατυπωμένο!

πηγη