ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!!!
Η Σταύρωση απέκτησε νέο θρησκευτικό νόημα στους αιώνες μετά το θάνατο του Ιησού. Τι άλλαξε?
Οι Ρωμαίοι, παρ' όλα αυτά που είχαν υιοθετήσει τη σταύρωση ως την «ανώτατη ποινή», αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την πιθανότητα να προήλθε από αυτούς. Μόνο ένας λαός που φημίζεται για τη βαρβαρότητα και τη σκληρότητά του θα μπορούσε ποτέ να επινοήσει ένα τέτοιο βασανιστήριο: οι Πέρσες, ίσως, ή οι Ασσύριοι ή οι Γαλάτες. Τα πάντα σχετικά με την πρακτική του να καρφώνουν έναν άνδρα σε έναν σταυρό - μια « κορυφή » - ήταν αποκρουστικά. Μερικοί θάνατοι ήταν τόσο άθλιοι, τόσο άθλιοι, που ήταν καλύτερο να τραβήξουμε ένα πέπλο πάνω τους.
Η έκπληξη, λοιπόν, είναι λιγότερο ότι θα έπρεπε να έχουμε τόσο λίγες λεπτομερείς περιγραφές στην αρχαία λογοτεχνία για το τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια σταύρωση, παρά ότι θα έπρεπε να έχουμε καθόλου. Τα πτώματα των σταυρωμένων, από τη στιγμή που είχαν προμηθεύσει για πρώτη φορά μάζεμα για πεινασμένα πουλιά, έτειναν να πεταχτούν σε έναν κοινό τάφο. Στην Ιταλία, νεκροθάφτες ντυμένοι στα κόκκινα, χτυπώντας κουδούνια καθώς πήγαιναν, τους έσερναν εκεί με γάντζους. Η λήθη, όπως η χαλαρή γη σκορπισμένη πάνω από τα βασανισμένα κορμιά τους, θα τους έθαψε τότε. Αυτό ήταν ένα μέρος της μοίρας τους. Ωστόσο, μέσα στη γενική σιωπή, υπάρχει μια σημαντική εξαίρεση που αποδεικνύει τον κανόνα. Τέσσερις λεπτομερείς αφηγήσεις της διαδικασίας με την οποία ένας άνθρωπος θα μπορούσε να καταδικαστεί στον σταυρό και στη συνέχεια να υποστεί την τιμωρία του, έχουν διασωθεί από την αρχαιότητα. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλοι περιγράφουν την ίδια εκτέλεση. Το θύμα, ένας Εβραίος με το όνομα Ιησούς,περιπλανώμενος ιεροκήρυκας από μια σκοτεινή πόλη που ονομαζόταν Ναζαρέτ, σε μια περιοχή βόρεια της Ιερουσαλήμ που ονομαζόταν Γαλιλαία, είχε καταδικαστεί για ένα κεφαλαιώδες αδίκημα κατά της ρωμαϊκής τάξης.
Σίγουρα, τα βάσανά του δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό. Ο πόνος και η ταπείνωση και η παρατεταμένη φρίκη των «πιο άθλιων θανάτων»: αυτά, κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής ιστορίας, ήταν η κοινή παρτίδα του πλήθους.
Αναμφισβήτητα, ωστόσο, δεν ήταν η κοινή παρτίδα του πλήθους, η μοίρα του πτώματος του Ιησού. Κατεβασμένο από το σταυρό, γλίτωσε κοινό τάφο. Το οποίο διεκδίκησε ένας πλούσιος θαυμαστής, προετοιμάστηκε με ευλάβεια για ταφή, τοποθετήθηκε σε έναν τάφο και άφησε πίσω του έναν βαρύ ογκόλιθο.
Τέτοια, εν πάση περιπτώσει, είναι η αναφορά και των τεσσάρων από τις πρώτες αφηγήσεις του θανάτου του Ιησού - αφηγήσεις που στα ελληνικά ονομάζονταν ευαγγελία, «καλά νέα» και θα γινόταν γνωστά στα αγγλικά ως ευαγγέλια. Οι λογαριασμοί δεν είναι απίθανοι. Ασφαλώς, γνωρίζουμε από αρχαιολογικές μαρτυρίες ότι το πτώμα ενός σταυρωμένου άνδρα θα μπορούσε πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις, να ενταφιαστεί αξιοπρεπώς στα οστεοφυλάκια πέρα από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Συνολικά πιο εντυπωσιακές, αν και –για να μην πω πρωτοφανείς– ήταν οι ιστορίες για το τι συνέβη στη συνέχεια. Ότι οι γυναίκες, πηγαίνοντας στον τάφο, βρήκαν την πέτρα της εισόδου κυλημένη. Ότι ο Ιησούς, κατά τη διάρκεια των επόμενων 40 ημερών, είχε εμφανιστεί στους οπαδούς του, όχι ως φάντασμα ή ως αναζωογονημένο πτώμα, αλλά αναστήθηκε σε μια νέα και ένδοξη μορφή. Ότι είχε ανέβει στους ουρανούς και ήταν προορισμένος να ξανάρθει. Ο χρόνος θα τον έβλεπε να χαιρετίζεται, όχι απλώς ως άνθρωπο, αλλά ως θεό. Υπομένοντας την πιο οδυνηρή μοίρα που μπορούσε να φανταστεί κανείς, είχε κατακτήσει τον ίδιο τον θάνατο.
Το απόλυτο παράξενο όλων αυτών, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στον ρωμαϊκό κόσμο, δεν έγκειται στην αντίληψη ότι ένας θνητός μπορεί να γίνει θεϊκός. Τα σύνορα μεταξύ του ουράνιου και του γήινου θεωρούνταν ευρέως διαπερατό. Είχε γίνει τόσο μεγάλο το εύρος της ρωμαϊκής εξουσίας που κάθε άνθρωπος που κατάφερνε να γίνει κύριος της ήταν πιθανό να φαίνεται λιγότερο ανθρώπινος παρά θεϊκός. Η ανάβαση στον ουρανό ενός από αυτούς, ενός πολέμαρχου με το όνομα Ιούλιος Καίσαρας, είχε προαναγγελθεί από τη φλόγα στον ουρανό ενός αστεριού με πύρινη ουρά.
Η θεότητα, λοιπόν, ήταν για τους μεγαλύτερους από τους μεγάλους: για νικητές, ήρωες και βασιλιάδες. Το μέτρο του ήταν η δύναμη να βασανίσει κανείς τους εχθρούς του, να μην το υποφέρει ο ίδιος: να τους καρφώσει στους βράχους ενός βουνού ή να τους μετατρέψει σε αράχνες ή να τους τυφλώσει και να τους σταυρώσει αφού κατακτήσει τον κόσμο. Το ότι ένας άνθρωπος που είχε ο ίδιος σταυρωθεί θα μπορούσε να χαιρετιστεί ως θεός δεν θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί από τους ανθρώπους σε όλο τον ρωμαϊκό κόσμο ως σκανδαλώδες, άσεμνο, γκροτέσκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου