Εκτός από τα γλυπτά του Βούδα και των Μποντισάτβας υπάρχουν γλυπτά του Πάντσικα, θεού του πλούτου, και της Χαρίτι, θεάς της γονιμότητος. Η γλυπτική τεχνική της Γκαντάρα είναι «πρόσθια», δηλαδή η πίσω πλευρά των γλυπτών μένει ακατέργαστη διότι στερεώνονταν σε τοίχους και δεν ήταν ορατή.
Τα προσφιλέστερα θέματα της τέχνης της Γκαντάρα είναι παρμένα από την ζωή του Βούδα. Από την ώρα της βιολογικής του σύλληψης, όλα τα επεισόδια της ζωής του ιστορούνται με πολλή προσοχή σε αφηγηματικά ανάγλυφα. Στα ανάγλυφα αυτά κάθε ιστορία χωρίζεται από την άλλη με έναν στύλο κορινθιακού, ιωνικού ή περσικού ρυθμού.
Γλυπτά του Πάντσικα, θεού του πλούτου και της Χαρίτι, θεάς της γονιμότητος
Τα ιερά βουδιστικά μνημεία (γνωστά ως “στούπες”) όπου στεγάζονται ιερά λείψανα ή κείμενα σχετικά με τον Βούδα, καλύπτονται από αφηγηματικά ανάγλυφα στερεωμένα με σιδερένια καρφιά ή γάντζους, μέσα από τα οποία ξετυλίγεται η ζωή του.
Οι Τζάτακας, οι μυθολογικές αφηγήσεις των προηγούμενων ενσαρκώσεων του Βούδα (550 τον αριθμό), έχουν μεγάλη σημασία, διότι από αυτές αντλεί την θεματολογία της η αρχαία βουδιστική τέχνη της Ινδίας
Ως Βούδας (πεφωτισμένος)
Πριν να εμφανισθεί ως ο ιστορικός Βούδας, είχε έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο ως απλός άνθρωπος, ως πρίγκιπας, ως ζώο, και ως πουλί και αρχικά δεν απεικονίζονταν με ανθρώπινη μορφή παρά μόνο με σύμβολα.
Ήταν η ελληνιστική επιρροή στην τέχνη Γκαντάρα που δημιούργησε την ανθρώπινη απεικόνιση του Βούδα στο στυλ του Έλληνα θεού Απόλλωνα του θεού του Φωτός, το όνομα του οποίου είναι και Φοίβος, δηλαδή Φωτεινός.
Οι δυτικοί ειδικοί αποδίδουν το τέλος της τέχνης της Γκαντάρα στην εισβολή των Ούννων, υπό τον Μιχιραγούλα, στα 540 μ.Χ. Λόγω πολιτικής σύγχυσης και ελλείψει σταθερών κυβερνήσεων στην περιοχή, θα αναβιώσει ο Ινδουϊσμός ενώ ο Βουδισμός, κύρια δύναμη υποστήριξης και ανάπτυξης αυτής της τέχνης, θα εξαφανισθεί βαθμιαία.
Ως Μποντισάτβα Μαϊτρέια (ο Βούδας του μέλλοντος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου