Υπάρχουν πάρα πολλές παραδόσεις και έθιμα στην σημερινή κοινωνία, που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Σημαντικό στοιχείο, σχετικά με την διαχρονικότητα αυτών των εθίμων και παραδόσεων , είναι όχι μόνο η εισχώρηση και διατήρησή τους στην σημερινή κοινωνία ,αλλά οτι ακόμα και αρκετές θρησκείες , διατήρησαν τα σημαντικότερα απο τα έθιμα αυτά και τα οικειοποιήθηκαν . Στον Ελλαδικό χώρο , η διατήρηση αυτών των παραδόσεων απο την Εκκλησία, ίσως και να έγινε γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να τα στερήσουν απο τους Έλληνες που έπαιζαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή τους και γενικότερα στην Ελληνική κοινωνία των αρχαίων χρόνων. Mε το πέρασμα των αιώνων, το νόημα στα περισσότερα απο αυτά τα έθιμα και τις παραδόσεις άλλαξε, όπως και ο αρχικός λόγος δημιουργίας τους... Ας δούμε τα σημαντικότερα απο αυτά τα έθιμα τα οποία φυσικά και διατηρούνται μέχρι σήμερα: Νηστεία: Οι Αθηναίοι νήστευαν όταν γιόρταζαν τα Ελευσίνια Μυστήρια,τα Θεσμοφόρια κ.τ.λ. Το ίδιο έκαναν και οι Σπαρτιάτες πριν ξεκινήσουν μια σπουδαία πολεμική επιχείρηση. Μετάληψη: Οι ειδικοί σύνδεσμοι του Διονύσου με το κρασί βγαίνουν από την πρωτοχρονιάτικη χρήση του κρασιού στα Ανθεστήρια,όπου οι πρόγονοί μας έπιναν κρασί τιμώντας τον θεό Διόνυσο. Κόλυβα-Το γλυκό των Νεκρών: Το γλυκό των νεκρών ήταν γνωστό στην Ελληνική αρχαιότητα που το είχε και αυτή κληρονομήσει με το ίδιο όνομα από τους προϊστορικούς προελληνικούς πολιτισμούς. Ταφή: Την ταφή του νεκρού, το στήσιμο μνημείου μαζί με τους συγγενείς του νεκρού και τα μνημόσυνα τα συναντούμε στους Διονυσιακούς Θιάσους. Μυστικός δείπνος: Το τραπέζι των θιασοτών είναι σταθερό χαρακτηριστικό των Ελευσινίων Μυστηρίων.Οι μύστες τραπεζώνονταν μαζί με τον θεό,κατασταίνοντας έναν σύνδεσμο κοινωνίας μαζί του. Γάμος: Ο πρώτος εγγεγραμμένος στα αρχεία της Ελλάδος είναι της Πηνελόπης στην Οδύσσεια, αλλά και στην Ιλιάδα ο Ήφαιστος πλουμίζει την ασπίδα του Αχιλλέα με την εξής επιγραφή: Ιστόρησε και γάμους,τις νύφες που γυρνάνε από τα σπίτια τους με φώτα και λαμπάδες και τις περνούσαν με νυφιάτικα τραγούδια από τις ρούγες. Αναστενάρια: Καθώς και τα Ταυροκαθάψια είναι τα πιο συγκεκριμένα Ελληνικά τελετουργικά που επιβιώνουν έως σήμερα.Τα αναστενάρια έρχονται κατ΄ευθείαν από τα Διονυσιακά όργια. Βάπτιση: Στην αρχαιότητα συνήθιζαν να βαπτίζουν τα αγάλματα των Θεαινών επιδιώκοντας την αναγέννησή τους μέσα στο νερό.Αλλά και η ανάδυση της Αφροδίτης από τα κύμματα,κατά την μυθολογία,η γέννησή της από το νερό είναι συμβολισμός της άμεσης σχέσης νερού,γονιμοποίησης και γέννησης. Σπάσιμο αγγείων: Είναι παγανιστικό έθιμο και καταδικαζόταν στον μεσαίωνα. Μνημόσυνα: Σε επιγραφή της Μαγνησίας μια σειρά από τιτλούχοι Διονυσιακού Θιάσου αφήνουν κληροδοτήματα για να τους γίνονται κάθε χρόνο μνημόσυνα στον Διονυσιακό μήνα Λιναιόνα.Τα τριήμερα τα εννιάμερα και τα σαράντα είναι αρχαίο ελληνικό νεκρικό έθιμο όπου οι Έλληνες απίθωναν στον τάφο του νεκρού τροφές. Τα αυγά τού Πάσχα: Μία από την αρχαιότερη Ορφική Θεογονία που ο Έρως βγαίνει από το αυγό που το γέννησε η νύχτα.Το κοσμογονικό αυγό θα το βρούμε στην κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον Θεογονία στην ραψωδική θεογονία και στου Επιμενίδη. Τα κάλαντα: Ήταν η εορτή των Ελλήνων τον μήνα Πυανοψιών.Τα Πυανέψια προς τιμήν της σκυράδος Αθηνάς και του Απόλλωνα και αργότερα του Διονύσου γιόρταζαν την γονιμότητα του χρόνου που έφευγε και την συνέχιση της γονιμότητας του επόμενου χρόνου. Όλο το διήμερο των εορτών της πρωτοχρονιάς που λεγόταν κάλαντα άναβαν φανάρια έξω από το σπίτι τους και τραγουδούσαν συνέχεια. Το Πάσχα: Τοποθετήθηκε στα Αδώνια που εορτάζονταν κάθε άνοιξη με την αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι.Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι του παιδιού του Έρωτα,όπως στολίζεται ο σημερινός επιτάφιος με λουλούδια,πρασινάδες και καρπούς ,στην συνέχεια ακολουθούσε η περιφορά του επιτάφιου με μοιρολόγια! Την επόμενη μέρα τραγούδαγαν και πανηγύριζαν την ανάσταση του ωραίου Άδωνι. Προστάτης των θαλασσών: Ο Ποσειδώνας καθερείται από προστάτης των θαλασσών και παραδίδει υπηρεσία στον άγιο Νικόλαο που καταλαμβάνει και τους ναούς του. Θεοφάνεια: Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν την επιστροφή του θεού Απόλλωνα από την χώρα των υπερβορείων όπου περνούσε τον χειμώνα του κατά την λαϊκή δοξασία.Την νέα αποκάλυψη του θεού την γιόρταζαν στους ιεούς και την ονόμαζαν θεοφάνεια. Παναγία η ελεούσα: Δαίμων λατρευόμενος στην Αθήνα. Στον βωμό του ιδρυομένου στην αγορά κατέφευγαν οι ξένοι ζητούντες προστασία οσάκις καταδιώκονταν οπότε και η ονομασία των όρμων ελεούσα που πρόσφερε καταφύγιο έχει την ρίζα της στον ελεώ. Πηγή
Τα διαχρονικά αρχαία Ελληνικά έθιμα
Ηλιούγεννα
Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Σωτήρα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: «Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντεςστάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη. Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Σωτήρα δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ' Ιωάννη γ'30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι» Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή. 
Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα». Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Και συγκεκριμένα με τονΦωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του που μοίραζε το φως του Ηλίου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση. 
Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS », «Ημέρα του αήττητου ήλιου». Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφόρου Απόλλωνα - Ηλίου! Αλλα για τον Απόλλωνα- Ηλίου μπορείτε να διαβάσετε εκτενές άρθρο στο Ελληνικό Αρχίείο με τίτλο "Όταν ο Φωτοφόρος Απόλλωνας - Ηλίου, έγινε το "Αγαλμα της Ελευθερίας" Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί-ειδωλολάτρες» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG. Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΚΡΟΝΟΥ" και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) "ΗΛΙΟΥ" και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...» Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου». Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα! Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπωνα! Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους. 
Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;
Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά). Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει: "Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937) Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως - τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β' παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί απο την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων". Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
Πηγή
Ελληνικό Αρχείο
Φαεσφόρος Ερμείας
ΑπάντησηΔιαγραφή2 Δεκεμβρίου στις 10:00 μ.μ. ·
ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΡΟΛΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ
Να το ξαναπούμε εδώ για μερικούς που είναι ημιμαθείς και άσχετοι και δυστυχώς διαδίδουν αρλουμπες και στρεβλώνουν το ελληνικό στοιχείο. Οπότε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα σε ρυθμούς σκαμπιλογλεντήματος.
Στην ελληνική θρησκεία και ελληνικό εορτολόγιο, το οποίο έχει αποκατασταθεί πλήρως βάσει των κατά τόπους ελληνικού ηλιοσεληνιακού ημερολογίου αλλά και του πανελληνίου ηλιοσεληνιακού ημερολογίου της ελληνιστικής εποχής:
1. ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ και ΤΙΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ
δεν υπάρχει ούτε δείγμα από εορτή «ηλιουγενα». Οι Έλληνες δεν τιμάμε καμία γέννηση κανενός ήλιου, και κυρίως στην περίοδο των νυν Χριστουγέννων. Οι Τιτάνες δεν είναι Θεοί, και δεν υπάρχει ούτε ένας ναός σε Τιτάνα στον ελλαδικό χώρο, πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση του ελληνικού χώρου. Οι Ρωμαίοι τιμούσαν Τιτάνες. Ο Τιτάνας Ήλιος ήταν τιμωρημένος, όπως και όλοι οι άλλοι Τιτάνες ήταν τιμωρημένοι, από τον Δία να σέρνει την φωτοπυρόμπαλα του ηλίου με το άρμα του και τον γιοκα του τον Φαέθοντα. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για αυτές τις αρλουμπες ονόματι «ηλιούγενα» που έχουν επινοήσει οι πονηροί και διαδίδουν οι ημιμαθείς. Δεν εορτάζουμε ούτε τιμούμε Τιτάνες, και δεν υπάρχει ούτε δείγμα λατρείας τους στον ελλαδικό χώρο πριν την κατάληψή του από τους βάρβαρους Ρωμαίους. Επίσης δεν υπάρχει δείγμα λατρείας ή εορτής μεταξύ των Ελλήνων σε καμία ελληνική περίοδο «για τις μεταβατικές φάσεις του ήλιου και των εποχών». Αυτά έχουν εφευρεθεί όλα κατά το δοκούν πριν μόλις μερικά έτη και κυκλοφορούν και διαδίδονται από καραγκιόζηδες και τσαρλατάνους στο διαδίκτυο και διαδίδονται περαιτέρω από ανθρώπους που δεν σέβονται τον εαυτό τους, την ελληνική θρησκεία και την αλήθεια διότι δεν ερευνούν πριν διαδώσουν οποία ανοησία βρουν στο διαδίκτυο. Εν τω όλω, αυτό το κατασκεύασμα πεποιθήσεων για τον ήλιο είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
2. ΗΡΑΚΛΟΥΓΕΝΑ και ΤΡΙΕΣΠΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν υπάρχει ούτε δείγμα από εορτή «ηρακλουγενα». Οι Έλληνες δεν τιμάμε καμία γέννηση του Ηρακλή, και κυρίως αυτήν την περίοδο των Χριστουγέννων. Το ότι υπάρχει μύθος που περιγράφει τον Δία να κάνει έρωτα στην Αλκμήνη για τρία μερόνυχτα δεν συνεπάγεται ούτε είναι απόδειξη και συμπέρασμα ότι υπήρχαν εορτασμοί ονόματι τριεσπερα και άλλες ανοησίες. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για αυτές τις αρλουμπες ονόματι «ηρακλούγενα» και «τριέσπερα» που έχουν επινοήσει οι πονηροί τσαρλατάνοι και διαδίδουν οι ημιμαθείς. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
3. ΕΙΡΕΣΙΏΝΗ
Η ειρεσιώνη είναι σαν το σημερινό στεφάνι. Δεν είναι σαν το σημερινό Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Αντίθετα, είναι κλαδιά στολισμένα με φρούτα ή κουκουνάρια τα οποία τα εναποθέτουμε σε ηρώο ή σε αγάλματα σε οποιαδήποτε εορταστική περίοδο, και κυρίως έξω από τις πόρτες των οίκων σε κύριες ελληνικές εορτές. Δεν υπάρχει η παραμικρή συσχέτιση με το χριστουγεννιάτικο δένδρο για αυτές τις αρλουμπες που έχουν επινοήσει οι πονηροί και διαδίδουν οι ημιμαθείς και που το χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο του χριστουγεννιάτικου δένδρου. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
4. ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ως ήλιος και ΤΙΤΑΝΑΣ ΉΛΙΟΣ και ΑΠΟΛΛΩΝΟΥΓΕΝΑ
Ο Απόλλωνας δεν είναι ο Θεός του ήλιου, αλλά ο Θεός της μουσικής, του φωτός και της μαντικής. Τον συγκριτισμό του Απόλλωνος με τον ήλιο και τον Τιτάνα Ήλιο τον κατασκεύασαν οι Ρωμαίοι. Το ότι ο Απόλλωνας είναι Θεός του φωτός, δεν τον καθιστά Θεό του ηλίου. Το ότι απεικονίζεται ενίοτε με αχτιδωτο φωτοστέφανο, κυρίως κατά την ρωμαϊκή περίοδο, δεν τον καθιστά ήλιο, αλλά φωτεινό. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη στην ελληνική θρησκεία για αυτές τις ρωμαϊκές αρλουμποπεποιθήσεις ότι τάχα μου ο Απόλλωνας είναι ο ήλιος που διαδίδουν οι σύγχρονοι πονηροί τσαρλατάνοι και παπαγαλίζουν οι ημιμαθείς. Ούτε υπάρχουν «απολλωνούγενα» την περίοδο των Χριστουγέννων. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
5. ΚΑΛΈΝΔΕΣ και ΚΆΛΑΝΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Έλληνες δεν είχαμε καλένδες ούτε λέγαμε κάλαντα, ιδίως αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων. Καλένδες είχαν οι Ρωμαίοι, και αργότερα οι εβραιοχριστιανορωμαίοι στο θρήσκευμα. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
6. ΑΡΧΑΊΑ ΚΆΛΑΝΤΑ ΗΛΙΟΥ
Δεν υπάρχουν «αρχαία κάλαντα» και άλλες τέτοιες τσαρλατανιές. Αυτά τα κείμενα διαδίδονται στο διαδίκτυο τα τελευταία έτη και μόνον, και είναι ευφάνταστα κατασκευάσματα που διαδίδουν οι ανόητοι, άσχετοι και ημιμαθείς, και έχουν εφευρεθεί από πονηρούς που στρεβλώνουν την ελληνική θρησκεία. Δεν υπάρχει ούτε μία πηγή για αυτήν την μπαρουφα. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
7. ΔΙΟΝΥΣΟΥΓΕΝΑ και ΔΙΟΝΎΣΟΣ
Ο Διόνυσος δεν είναι «Θεός της βλάστησης» αλλά θεός του οίνου και της γονιμότητας. Δεν έχουν υπάρξει εορτασμοί «Διονυσούγενων» στην ελληνική θρησκεία και ελληνική πατρώα παράδοση. Αυτά τα διαδίδονται στο διαδίκτυο τα τελευταία έτη και μόνον, και είναι ευφάνταστα κατασκευάσματα που διαδίδουν οι ανόητοι, άσχετοι και ημιμαθείς, και έχουν εφευρεθεί από πονηρούς που στρεβλώνουν την ελληνική θρησκεία. Δεν υπάρχει ούτε μία πηγή για αυτήν την μπαρουφα που συσχετίζει από παρερμηνεία μύθων τον χριστιανισμό με ανύπαρκτους εορτασμούς για τάχα μου γιορτές που οι Έλληνες δεν είχαμε ποτέ για τα γεννητουρια του Θεού Διονύσου. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
8. ΗΛΙΟΛΑΤΡΕΙΑ
Στην ελληνική αρχαιότητα δεν υπήρχε ηλιολατρεια. Ηλιολατρες ήταν οι Ρωμαίοι και υπάρχει πλήθος πηγών που τους χλευάζουμε και τους γελοιοπουμε. Αντίθετα, οι Έλληνες γνωρίζουμε τον ήλιο ως ουράνιο σώμα και τον Τιτάνα Ήλιο ως αυτόν που τον προσωποποιεί. Αυτό είναι υποκατάστατο χριστιανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες.
9. ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΙΣΗΜΕΡΙΏΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Έλληνες δεν εορτάσαμε ουδέποτε τις ισημερίες. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη στην ελληνική θρησκεία για αυτές τις ρωμαϊκές και, κυρίως, σύγχρονης μαγικής και παγανιστικής αρλουμπολογίας που διαδίδουν οι πονηροί και παπαγαλίζουν οι ημιμαθείς ως τάχα μου ελληνικής προέλευσης. Παγανιστές είναι οι Ρωμαίοι βουκόλοι, και όχι οι Έλληνες. Το όνομα της ελληνικής θρησκείας είναι επακριβώς αυτό: ελληνική. Σκέτο. Δεν είμαστε παγανιστές όπως οι Ρωμαίοι αλλά Έλληνες στο θρήσκευμα και η θρησκεία μας είναι η ελληνική. Αυτό είναι υποκατάστατο παγανισμού με ελληνοειδείς ονομασίες, και κυρίως είναι πεποίθηση που ανήκει σε στοές.
10. ΔΙΠΛΟ ΈΨΙΛΟΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει «διπλο Έψιλον» ούτε για δείγμα σε ένα μουσείο, και οι πονηροί συγχέουν επίτηδες ένα-δύο ***μοτίβα*** με την έννοια του εν Δελφοίς ***συμβόλου*** Ε. Τα δύο-τρία κύρια παραδείγματα που χρησιμοποιούν είναι το μεν μοτίβο στον θρόνο της Κνωσσού που συμβολίζει όμως μάλλον βωμό σε τρίποδα σε όψη ανφας, το δε μοτίβο στο καλάθι που φέρει στην κεφαλή της η προτομή της Περσεφόνης ή Δήμητρας της Επιδαύρου, και μία πόρπη από Μυκηναϊκά λάφυρα που έχει βρεθεί αφού νίκησαν Σημίτες. Ενίοτε πάει και κάποιος βαρεμενος και βρίσκει σε κάποιο τυχαίο βράχο κάτι που ο ίδιος η κάποιος φίλος του χάραξε με το κλειδί του και λέει «να το». Να τα πάρουμε με την σειρά. Πρώτον, το διακοσμητικό μοτίβο πίσω από τον θρόνο της Κνωσσού δεν έχει σχέση με το Δελφικό Έψιλον, και όσο και να θέλει κάποιος να ξετεντωσει τον ίδιο τον Προκρούστη στην παραφροσύνη, δεν υπάρχει κάποια συσχέτιση. Ακόμη και σωστά να το αποκατέστησε ο Έβανς, δεν υπάρχει κάποια συσχέτιση με το μονό σκέτο εν Δελφοίς Έψιλον. Είναι ένα μινωικό διακοσμητικό μοτίβο με ή χωρίς την δική του ξεχωριστή συμβολική αξία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την παραμικρή συσχέτιση το το Έψιλον των Δελφών. Δεύτερον, το μοτίβο στο καλάθι στην προτομή της κεφαλής της Περσεφόνης ή Δήμητρας δεν απεικονίζει κάποιο «διπλο Έψιλον» ούτε απεικονίζει το εν Δελφοίς Έψιλον» καθαυτό. Είναι απλό μοτίβο διάκοσμος που προσιδιάζει σε αυτό που θα ήθελε να βρει και να συσχετίσει ο ασχετουλης ή ο πονηρός διαστρεβλωτής της ελληνικής ιστορίας και θρησκείας. Κυρίως, δεν κατασκευάστηκε για να απεικονίζει χαλδαϊκά σημιτικα σύμβολα, αλλά είναι ένα μοτίβο που προσιδιάζει στην καμπαλική σύγιλό τους. Τρίτον, το μουσειακό έκθεμα που δείχνει μια πόρπη που ομοιάζει και αυτό στα αμφίρροπα άγκιστρα που κάποιοι ανεγκεφαλοι ονομάζουν «διπλο Έψιλον» είναι λάφυρα της μυκηναϊκής περιόδου, τα οποία σου το λέει ρητά το ίδιο το Μουσείο ότι είναι σημιτικα, και συγκεκριμένα χαλδαϊκά, δηλαδή μη ελληνικά.
12. ΡΩΜΑΪΚΉ ΘΡΗΣΚΕΊΑ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ρωμαϊκή θρησκεία ΔΕΝ είναι η ελληνική θρησκεία. Το ότι οι Ρωμαίοι ενίοτε τιμούν ΚΆΠΟΙΟΥΣ από τους Έλληνες θεούς, αυτό δεν συνεπάγεται ότι έχουν όμοια θρησκεία. Οι Ρωμαίοι τιμούν κυρίως τον Ηλιο και τον Μιθρά και Τιτάνες, αλλά και Αιγύπτιους θεούς, και πολλούς τοπικούς δικούς τους θεούς, αλλά και κυρίως έχουν στοιχεία ανιμισμού, ήτοι την λατρεία νεκρών προγόνων τους μέσα σε αγαλματίδια. Τα στοιχεία και χαρακτηριστικά των Ελλήνων θεών που έχουν εισαγάγει οι Ρωμαίοι στο πάνθεόν τους είναι παραποιημένα. Στην Ρώμη υπήρχαν 700 μιθραία και μόνον 6 ελληνικοί ναοί. Για αυτό και η μετάβαση στον χριστιανισμό που οι ίδιοι οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν ήταν πραγματικά πανευκολη μετάβαση για τους Ρωμαίους, διότι ήδη ήταν πρόδρομοι του χριστιανικού στοιχείου στην ίδια την θρησκεία τους. Αυτό το αφήγημα ότι τάχα μου οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες είχαν την ίδια θρησκεία είναι υποκατάστατο Ελληνισμού με ελληνοειδείς ονομασίες που εμβολιαζει με στρέβλωση και παραποίηση την ελληνική θρησκεία, και το κύριο όπλο της είναι ο συγκριτισμός ώστε να χωράνε όλα τα ξενικά στοιχεία προκρουστείως και υποδορείως στην ελληνική κοσμοθέαση και θρησκεία.
13. ΣΕΙΡΙΟΣ
Ο Σείριος ως άστρο στην ελληνική μυθολογία είναι δυσοίωνο άστρο που φέρνει τον θάνατο και την καταστροφή, και ουδέποτε το τιμήσαμε, ούτε υπάρχει η παραμικρή ένδειξη και στοιχείο ότι υπήρχε πεποίθηση αναμεταξύ των Ελλήνων προγόνων μας ότι τάχα μου «καταγομαστε από εκεί». Αυτά τα διαδίδουν πονηροί και ημιμαθεις. Καταγόμαστε από το σπέρμα του Δία. Σκέτο, και απλό. Στον μύθο ο Αρισταίος μαζί με τον Δία κατέστρεψαν την λατρεία του Σειρίου, την οποία είχαν φέρει οι Φοίνικες, και έφεραν πάλι την λατρεία του Διός. Ο Σείριος είναι το άστρο του Δαυίδ. Ηλίθιοι. Αυτό είναι υποκατάστατο Εβραϊσμού με ελληνοειδείς ονομασίες και συμβολισμό που εμβολιαζει με στρέβλωση και φριχτή παραποίηση την ελληνική παράδοση, θρησκεία και μυθολογία.
14. ΚΕΦΑΛΑΙΟΓΡΑΜΜΑΤΗ ΓΡΑΦΉ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μικρογραμματη καλλιγραφική γραφή εφευρέθηκε από Έλληνες στην Αλεξάνδρεια γύρω στο 320 προ κοινής εποχής και υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων. Σε μάρμαρο και πέτρα, δεν είναι εύκολο ούτε ευανάγνωστο να γραφτεί καλλιγραφικά και με μικρογραμματη γραφή κάτι. Υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι που νομίζουν ότι είναι «περισσοτερο Έλληνες» αν γράφουν μόνον με κεφαλαία γράμματα, και μερικοί και χωρίς κενά. Η μικρογραμματη καλλιγραφική γραφή καθώς και τα κενά μεταξύ των λέξεων και τα σημεία στίξεως εφευρέθηκε από Έλληνες στην Αλεξάνδρεια, και άρχισε να διευρύνεται η χρήση τους σταδιακά αλλά σταθερά, διότι βοηθάει πάρα πολύ στην ομαλή γραφή και ανάγνωση χωρίς σύγχιση. Αν θέλεις να είσαι πιο αυθεντικός φτυνε κάρβουνο στο χέρι σε σχήμα μουτζας και φτιάχνε βραχογραφίες. Η αυθεντική ελληνική γλώσσα τελειοποιήθηκε κατά ελληνιστική εποχή και έφτασε στο απόγειό της. Οι ηλίθιοι εκκεντρικοί ημιμαθεστατοι που γράφουν μόνον με κεφαλαία γράμματα νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί και γνώστες, αλλά είναι κομπάρσοι μιας καλτ φάρσας. Αυτό είναι υποκατάστατο «λειτουργηματος» ώστε να δημιουργεί την αίσθηση του ανήκειν στους ημιμαθείς ηλίθιους, ως σημάδι του δήθεν μύστη «ψαγμενου», συνήθως όμως ως σημάδι κάποιου που ανήκει στο θρησκειοειδές καλτ του Σωρρα.
15. ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΘΡΗΣΚΕΊΑ ΑΛΛΆ ΚΟΣΜΟΘΈΑΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το αφήγημα βολεύει ώστε να μπορούν να εισαγάγουν ό,τι λαλεί του λολοστεφανή μέσα στην ελληνική θρησκεία. Οι Έλληνες όχι μόνον είχαν θρησκεία, αλλά είχαν και την μεγαλύτερη, τελειότερη και πληρέστερη θρησκεία όλων των εποχών, την θρησκεία των θρησκειών. Το ότι δεν ονόμαζαν την θρησκεία τους «θρησκεία» όπως εμείς σήμερα ονομάζουμε τις θρησκείες, αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν είχαν θρησκεία. Αυτό είναι ένα μοχθηρό πρόστυχο τέχνασμα. Ούτε οι Εβραίοι ούτε οι Αιγύπτιοι ούτε οι Ρωμαίοι ονόμαζαν την θρησκεία τους «θρησκεία». Η εν λόγω ορολογία είναι σύγχρονη τυποποίηση ώστε να κατηγοριοποιούμε τις ανθρώπινες δραστηριότητες σε θρησκευτικές και μη. Στην Ελλάδα όμως ο όρος και διαχωρισμός αυτός ως προς τις ανθρώπινες δραστηριότητες με αυτήν ή άλλη λέξη ήταν άχρηστος. Ήταν όρος άχρηστος διότι η ελληνική θρησκευτική ζωή ήταν συνυφασμένη με τον καθημερινό βίο, την φιλοσοφία και την επιστήμη. Δεν ξεχώριζε. Ήταν τμήμα της καθημερινής βιωματικης ανθρώπινες Ελληνικής εμπειρίας. Έτσι αρκούσε κάποιος να πει ότι ήταν Έλληνας ώστε να εξυπακούεται και να εννοείται αυταποδεκτα ότι είναι και Έλληνας στο θρήσκευμα, συμπεριλαμβανομένου και του γένους και έθνους και του πολιτισμού του. Ο ορισμός της ελληνικής θρησκείας μας δίδεται όχι μόνον από πλήθος ελληνικών πηγών αλλά και από τους ίδιους τους βάρβαρους Ρωμαίους στην χριστιανική εποχή που απαγόρεψαν την ελληνική θρησκεία λέγοντας πολύ απλά ότι «όποιος είναι Έλληνας» και όχι χριστιανός καταδικάζεται σε θάνατο, και μας κατέστρεψαν όλους τους ναούς και μας σκότωναν όπου μας έβρισκαν. Έτσι, το ότι είναι και θρησκεία το να είσαι Έλληνας φαίνεται και από το γεγονός ότι αντιδιαστέλλεται ως προς το χριστιανικό θρήσκευμα σε όλον τον ιουστινιάνειο και Θεοδοσιανό νομικό κώδικα. Πιο συγκεκριμένα, το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν είχαν δόγματα και ιερά βιβλία, δεν συνεπάγεται ότι δεν είχαν θρησκεία. Αντίθετα, η ίδια η θρησκεία μας ήταν και παραμένει η καθαυτή κοσμοθέαση των Ελλήνων, ασχέτως του ότι δεν είχαν οι πρόγονοί μας λέξη για αυτό το κοινωνικό φαινόμενο όπως έχουμε εμείς σήμερα στην σύγχρονη εποχή. Το να είσαι Έλληνας, λοιπόν, είναι προσδιορισμός εθνοθρησκοφυλετικογλωσσικοπολιτισμικός. Δεν χρειάζεται να έχει άλλο όνομα. Το θρήσκευμα όπως το εννοούμε εμείς σήμερα είναι «Έλληνας» σκέτο, όπως ήταν και στην αρχαιότητα άλλωστε. Για αυτό και δεν γίνεται να είσαι Έλληνας και χριστιανός, όπως δεν γίνεται να είσαι Εβραίος και Μουσουλμάνος ή βουδιστής και χριστιανός. Η ελληνικότητα δεν είναι μόνον πολιτοτητα, αλλά και θρησκεία. Βολεύει πολύ κάποιους πονηρούς να παπαγαλίζουν απερίσκεπτα οι πολλοί που τάχα μου «παλεύουν για την αναβίωση της ελληνικής θρησκείας» ότι τάχα μου δεν είχαν οι πρόγονοί τους θρησκεία αλλά «κοσμοθέαση». Κουραμπιέδες και βερίκοκα. Αν δεν είχαμε θρησκεία δεν θα σκοτωναμε τον Σωκράτη με βάσιμο ή αβάσιμο πρόσχημα ότι εισάγει νέους θεούς, δηλαδή «καινά δαιμόνια», στους νέους, ούτε θα κάναμε το ίδιο στον Πυθαγόρα με την ίδια κατηγορία, ούτε θα κάναμε το ίδιο στους ορφικούς με την ίδια κατηγορία συν της νεκρομαντείας.
«Δεν είχαμε» λέει «θρησκεία οι Έλληνες, αλλά κοσμοθέαση» ο μέσος μπουμπουνας και επαναλαμβάνει με εκκεντρική περηφάνια ό,τι άκουσε χωρίς να το σκεφτεί, ώστε να κομπάζει για να δείχνει ότι «κάτι ξέρει και αυτός» και «είναι και αυτός ψαγμένος». Σκέψου ποιον βολεύει το να μην έχεις θρησκεία, και το να το λες και με περηφάνια κιόλας, τούβλο. Μην παραπονιέσαι όταν σε λένε τούβλο. Είσαι. Για να μην είσαι, σταμάτα να κάνεις και να λες τουβλιές και γίνε Έλληνας. Το ότι η λέξη θρησκεία δεν σημαίνει υποκατάστατο της έννοιας κοσμοθέαση αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν είχαμε και έχουμε όπως πολλά έθνη καί κοσμοθέαση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο αλλά αλληλοσυμπληρώνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το έκτρωμα που έχουν βαφτίσει μερικοί πονηροί "ελληνική θρησκεία" διότι είναι επιτηδιοι οργανωμένου σχεδίου, δεν έχει σκοπό την επανελλήνιση αλλά έχει σκοπό μόνον την διάσπαση του χριστιανισμου(εν μέρει βεβαίως θετικό), αλλά με όχημα το πρόσχημα του δήθεν επανελληνισμού, και αντί να μεταστρέφουν τον χριστιανισμο σε ελληνισμό, και αντί να σε οδηγούν στην μόρφωση της ελληνικής παιδείας, όπως αρμόζει, διυλίζοντας τα όσα ελληνικά στοιχεία έχουν απομείνει και καταδεικνυοντας την ιστορική τους βάση από την αρχαιότητα, τα καταστρέφουν, σκοπιμως, και τα χριστιανικά που εμπεριέχουν ελληνικά στοιχεία, αλλά και τα ελληνικά που τα στρεβλώνουν έχοντας κατασκευάσει ένα δικό τους φιάσκο που το βάφτισαν «ελληνικό». Δεν τους συμφέρει η πραγματική επανελληνιση, για αυτό έχουν κατασκευάσει ένα δικό τους δόγμα και μαντρί, και όσο μένεις αγράμματος και απαιδευτος και ανιστόρητος, τόσο αυτοι δυναμώνουν και εσύ βγάζεις τα μάτια σου χωρίς να το γνωρίζεις κιόλας ενώ νομίζεις ότι γίνεσαι και πιο καλός Έλληνας. Σε θέλουν υβριστή των Θεών, να νομίζεις ότι μιλάς ίσοις προς ίσοις προς τον Δία.
16. ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΊΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΎΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον ένας ανιστόρητος, αγράμματος αδαής, μωρός, αφελής, και αδιάβαστος βελάζει ότι δεν υπάρχει στα ήθη των Ελλήνων προσκύνημα και γονυπετία. Πρώτον, άλλο η προσκυνησις, δηλαδή προς και κυνεω, δηλαδή ασπασμός, και άλλο η γονυπετία, δηλαδή το γονατισμα. Ο ασπασμός, δηλαδή η προσκυνησις, δεν περιλαμβάνει, απαραίτητα και γονυπετία, και η γονυπετία δεν περιλαμβάνει απαραίτητα ασπασμό, δηλαδή προσκυνησι. Ωστόσο, γίνεται να συνδιαστουν. Δεν αρμόζει όμως να συγχέονται. Δεύτερον, και τα δύο αυτά, προσκυνησις και γονυπετία, είναι ελληνικά ήθη, πανάρχαια. Υπάρχει πληθώρα απεικονίσεων σε κέρματα νομισμάτων χρήματος, σε αστερισμούς, σε αμφορείς, σε γραπτές περιγραφές και σε γλυπτά.
Τρίτον, τα πράτταμε και τα δύο. Και πολύ συχνά. Και τάματα είχαμε, σχεδόν όπως αυτά των χριστιανών που γνωρίζεις, και θυμίαμα, και αγιασμό σε ύδωρ, και στα Ελευσίνια μυστήρια τελουσαμε είδος βάπτισης. Από πολλές από αυτές τις λατρευτικές πρακτικές, και άλλες πολλές, ναι μεν δανείστηκαν οι χριστιανοί και άλλοι, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αφενός ότι οι δικές τους λατρευτικές πρακτικές «είναι ελληνικές» ούτε ότι επειδή αυτοί έχουν κάποιες λατρευτικές πρακτικές πως πρέπει να διαλύσουμε όλες τις δικές μας που τυγχάνουν να είναι παρόμοιες «ώστε να μην είναι ίδιες με τις δικές τους».
Τέταρτον, τα πράτταμε αυτά τα δύο, δηλαδή και την προσκυνησι και την γονυπετία, αλλά ως επί τω πλείστω μόνον προς το θείον, και όχι προς ανθρώπους, διότι αυτό σήμαινε υποταγή, αλλά και με το σωστό τρόπο προς τους θεούς, όπως καταδεικνύει και πληθώρα πηγών, λχ ο Δημοσθένης που λέει σε μια γυναίκα να μην γονατίζει με αυτόν τον απρεπή τρόπο διότι βλέπει τα οπίσθιά της. Άλλο λοιπόν να μην υποτάσσεται Έλληνας άνθρωπος στους ανθρώπους, και άλλο να μην υποτάσσεται στους θεούς όπως σε διδάσκουν σήμερα τα ελλαδεμπορομουσχαρια, ώστε να διαπράττεις ύβρι. Πέμπτον, υποταγή προς το ελληνικό θείον αρμόζει τα μάλα, με τον σωστό τρόπο. Και ασπασμό θα πράξεις και γονυπετία προς στον Δία, για παράδειγμα. Αλλά όχι μόνον αυτά. Εχουμε πολλούς τρόπους κοινωνίας με το θείον. Έκτον, οπως προείπαμε, έχουμε πολλούς τρόπους κοινωνίας με το θείον στην ελληνική θρησκεία. Άλλο η επίκληση, άλλο η παράκληση, άλλο η δέηση, άλλο η ικεσία, άλλο η ευχή προς τους θεούς, άλλο η ευχαριστία για τους θεούς. Δεν έχουμε μόνον τα χεράκια πάνω σε σχήμα υψιλον, όπως σας λένε στα καλτ της μαϊμούς.
Έβδομον, ένα πολύ απλό παράδειγμα που διαλύει και την παραμικρή αντίσταση πίστης σε αυτόν τον μύθο που διαδίδουν τα αγράμματα μουσχαρια, είναι ότι κάθε παιδάκι στην αρχαία Ελλάδα μάθαινε για τον Ηρακλή εν γούνασι, ολόκληρο αστερισμό, πάνω από την χοντρή ανθελληνική κεφαλή τους, με τον Ηρακλή γονατιστό να εύχεται προς στον Δία. Το γνώριζε κάθε Έλληνας. Ογδοον, ικεσία τελεις γονατιστός, ακουμπώντας το πηγούνι. Προς το θεό το πράττεις αυτό ακουμπώντας το πηγούνι του αγάλματος, και αν δεν το φθάνεις, με έκταση χειρός προς το πηγούνι, γονατιστός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνατον, προσκυνησις, δηλαδή ασπασμός, γίνεται σχεδόν σε κάθε μικρό ναό σε εικόνες, ναι εικόνες των Θεών, πριν τον χριστιανισμο, διότι ούτε ξοανα ούτε αγάλματα είχαν την δυνατότητα να φτιάξουν. Ανοίξτε τον Παυσανία να τελειώνουμε με την παραμυθολογία.
Δέκατον, ουδεμία σχέση έχει το κυνεω με τον σκύλο, όπως λένε μερικοί παρετυμολογοι βλαμμένοι. Κυνεω σημαίνει ασπάζομαι. Κυσον με, φίλησέ με.
Εν κατακλείδι, μην προσκυνάς, δηλαδή ασπάζεσαι, τους ανθρώπους ως δείγμα υποταγής. Το χέρι δηλαδή Θεού να το προσκυνησεις, το χέρι ανθρώπου βασιλέα ποτέ. Μην γονατίσεις σε άνθρωπο, αλλά γονάτισε προς τον Δία όταν είναι δείγμα κοινωνίας ικεσίας προς αυτόν, όπως πράττει και ολοκληρος "Ηρακλής εν γούνασι" προς τον πατέρα, και όπως κάθε Έλληνας όταν έπρεπε.
17. ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΟΡΦΙΚΟΊ
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό είναι άλλο ένα τεράστιο ψέμμα ώστε πάλι να σου φέρνουν τον χριστιανισμό και την αφελλήνιση από την πίσω πόρτα. Στην αρχαιότητα μετρούσαμε πληθυσμό περί τα σαράντα εκατομμύρια από την ιβηρική γη, έως τα Βάκτρα πέρα από την Ινδία και είχαμε γύρω στις ογδόντα χιλιάδες πόλεις. Πολλοί οι Έλληνες είχαν πάνω κάτω κοινή θρησκεία με μικρές παραλλαγές και ενίοτε ελλαχιστες εμβόλιμες πεποιθήσεις σε συγχώνευση και αφομοίωση από τοπικούς κατακτημένους λαούς που σταδιακά εκελληνοποιούνταν πλήρως. Την τότε εποχή σαράντα εκατομμύρια σε έναν παγκόσμιο πληθυσμό εκατόν ογδόντα εκατομμυρίων είμαι σαν να λέμε σε αναλογία ο πληθυσμός της Κίνας σήμερα σε σύγκριση με τον παγκόσμιο πληθυσμό. Οι ορφικοί ήταν μια ομάδα ημιμουρλων που τελούσαν νεκρομαντεία και την λεγόμενη "επαιτεία", δηλαδή ζητιανιά "για να σου πουν "τα καλά νέα της θρησκείας τους". Ήταν επακριβώς σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα όπως οι ιεχωβαδες σήμερα. Τους έδιωχναν από κάθε πόλη, έτρωγαν κλωτσιές και μπουνιές, και υπάρχουν δεκάδες αναφορες για αυτό, ενώ κατηγορούνταν ότι εισάγουν καινά δαιμόνια, όπως ο Σωκράτης και όπως ο Πυθαγόρας, (και στους τρεις κάψαμε τις σχολές με την ίδια ακριβώς κατηγορία) δηλαδή την εισαγωγή "νέας θρησκείας", όπως και ακριβώς έκαναν. Οι ορφικοί δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον Ορφέα, αλλά έχουν δανειστεί και παραποιήσει στοιχεία από τον μύθο του Ορφέα μαζί με ξένα στοιχεία από την ανατολή, κυρίως τον πρόγονο του ζωροαστρισμού, που τα εισήγαγαν μαζί με ελληνοειδες περιτύλιγμα στον ελλαδικό χώρο. Η λεγόμενοι ορφικοί νεκρομαντες ήρθαν αρχικά από φρυγικα φύλα και εισήγαγαν κατόπιν καί άλλα ανατολίτικα στοιχεία και ανατολική θρησκεία, σε ένα κράμα σαλάτας. Αριθμούσαν περί τις είκοσι χιλιάδες, και επειδή τότε τους έδιωχναν από παντού κατασκηνωναν έξω από τις πόλεις κοντά στα νεκροταφεία. Όταν ήρθε ο χριστιανισμός ήταν οι πρώτοι που τον ασπάσθηκαν διότι πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και τα σχετικά, που εναντιώνεται στην ελληνική μύηση. Τα δε λεγόμενα "ορφικά κείμενα και ύμνοι" ουδεμία σχέση έχουν με την αυτή λεγόμενη ορφική θρησκεία, που άνετα την αποκαλεί κάποιος και ελληνική αίρεση. Ορφικούς ύμνους τους ονόμασαν οι δυτικοί προσφάτως ενώ στην αρχαιότητα η εν λόγω παρέα δανείζονταν ελληνικούς ύμνους και τους παραποιουσε για τις θρησκευτικές της ανάγκες. Δυστυχώς διασώθηκαν αυτοί και πολλοί λίγοι ελληνικοι ύμνοι αντί το αντίστροφο. Τα λόγια του μέγιστου Καλλίμαχου για τους ορφικούς είναι χαρακτηριστικά "τούτους εγώ φεύγω κακήν κακώς".