Απόσπασμα (σ.σ.182 - 189 )
Πολλά πλαστά Ευαγγέλιαή συγγενή ντοκουμέντα αποδίδονται στο σύνολο των Αποστόλων.. Τα επινοούσαν για να καλυφθούν άμεσα με την αυθεντία όλων των μαθητών του Ιησού. Αλλά είναι κείμενα για τα οποία γνωρίζουμε λίγα, και αυτά τα λίγα είναι μόνο αβέβαια και κατά αντιστοιχία αμφισβητούμενα. Σε αυτά ανήκουν το «Ευαγγέλιο των Δώδεκα», τα «Memoria Apostolorum (Απομνημονεύματα Αποστόλων)», το (μανιχαϊστικό) «Ευαγγέλιο των δώδεκα Αποστόλων», το «Ευαγγέλιο των Εβδομήκοντα», όπως και μερικά άλλα «Ευαγγέλια των δώδεκα Αποστόλων» τα οποία είναι πολύ μεταγενέστερες πλαστογραφίες.
Ένα παράξενο «απόκρυφο» είναι
η «Epistula Apostolomm (Επιστολή Αποστόλων)» για την ύπαρξη της οποίας δεν ήταν απολύτως τίποτα γνωστό έως το 1895, έως την ανακάλυψη της από τον Carl Schmidt (σε κοπτική εκδοχή).
Στο προφανώς ορθόδοξο κατασκεύασμα, οι έντεκα Απόστολοι γνωστοποιούν τις συζητήσεις τους με τον Ιησού μετά την ανάσταση του για διάφορα θέματα και κυρίως σχετικά με αυτή. Όπως άλλες χριστιανικές πλαστογραφίες, π.χ. η Β' Επιστολή Πέτρου, και αυτή η επιστολή τονίζει την αυτοπτική μαρτυρία, αν και συντάχθηκε μόλις κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα (σύμφωνα με το Harnack μεταξύ 150-180). «Εμείς, ο Ιωάννης και ο Θωμάς και ο Πέτρος και ο Ανδρέας και ο Ιάκωβος και ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος και ο Ματθαίος και ο Ναθαναήλ και ο Ιούδας ο Ζηλωτής και ο Κηφάς έχουμε γράψει (=γράφουμε) προς τις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης, προς Βορρά και Νότο, αφηγούμενοι και κηρύττοντας τα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, καθώς γράψαμε και τον αχούσαμε και τον αγγίζαμε, όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς, και καθώς εκείνος μας αποκάλυψε μεγάλα, θαυμαστά, αληθινά πράγματα». Ανάμεσα στους έντεκα Αποστόλους (ποιος το αντιλήφθηκε;) δεν είναι μόνο ο Πέτρος, αλλά και ο Κηφάς! Και το τέλος της συζήτησης, ένα σεβαστό τέλος, αποτελεί η ανάληψη του Ιησού.
Η «Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων», της οποίας η ανακάλυψη στην κωνσταντινοπολίτικη βιβλιοθήκη των Ελλήνων Πατριαρχών Ιεροσολύμων το 1883 προκάλεσε διεθνή σάλο, αυτοπαρουσιάζεται ως διδασκαλία του Κυρίου δια στόματος των δώδεκα Αποστόλων προς τους ειδωλολάτρες, αν και προέρχεται μόλις από το 2ο αιώνα, όταν δεν ζούσε πλέον κανένας από τους «πρώτους Αποστόλους». Και αυτή την πλαστογραφία ακολούθησαν πολλές άλλες πλαστογραφίες ή τουλάχιστον επηρεάστηκαν έντονα από αυτήν, όπως η Συριακή ή Αποστολική Διδασκαλία «Καθολική διδασκαλία των δώδεκα Αποστόλων και αγίων μαθητών του Σωτήρα μας». Το μεγάλο έργο το οποίο δημοσιεύτηκε από τον Lagarde το 1854 σε συριακή γλώσσα, είναι ένας εκκλησιαστικός κανόνας του 3ου αιώνα και παρ' όλα αυτά ισχυρίζεται ότι συντάχθηκε κατά την Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων. «Καθώς τώρα κινδύνευε ολόκληρη η Εκκλησία να περιέλθει στην αιρετική πίστη, συγκεντρωθήκαμε εμείς όλοι οι δώδεκα Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα και κάναμε συμβούλιο για το τι θα γίνει, και αποφασίσαμε όλοι ομόφωνα να γράψουμε αυτή την καθολική διδασκαλία για την ενίσχυση της πίστης όλων σας».
Τώρα αυτό δεν το πιστεύει σήμερα ούτε η καθολική πλευρά, από την οποία ένας ειδικός της αρχαίας εκκλησιαστικής λογοτεχνίας, όπως ο Otto Bardenhewer, δεν συνειδητοποιεί καν την ειρωνεία, όταν γράφει ότι η πλαστογραφία («η ομήγυρης η οποία εμφανίζεται με το προσωπείο των Αποστόλων») είναι «η αρχαιότερη γνωστή μας απόπειρα ενός «corpus iuris canonici»», όρος με τον οποίο εννοείται η σύνοψη των κυριότερων πηγών εκκλησιαστικού Δικαίου του Μεσαίωνα.
Στην αρχή, στο τέλος και στη μέση του κατασκευάσματος (το οποίο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, περιέχει και μια εντελώς νέα χρονολόγηση της ιστορίας των Παθών), ο απατεώνας, κάποιος καθολικός επίσκοπος, υπενθυμίζει διαρκώς ότι οι Απόστολοι μιλούν εδώ αυτοπροσώπως· το παραμύθι της αποστολικής συγγραφικής πατρότητας «διαρκεί μέχρι τέλους» (Strecker). Κομμάτια από την ιστορία των Παθών και από τις Πράξεις των Αποστόλων τα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο. Καθένας ξεχωριστά παρουσιάζονται ο Ματθαίος, ο Πέτρος και ο Ιάκωβος με το όνομα τους. Περιγράφεται ακόμη και πώς προέκυψε το ίδιο το κείμενο, όπου περίπου λέγεται ότι «μοιράσαμε μεταξύ μας τα δώδεκα δωδέκατα του κόσμου και πήγαμε στους λαούς για να κηρύξουμε σε όλο τον κόσμο το Λόγο ...» Όπως τόσες άλλες πλαστογραφίες έτσι και η «Αποστολική Διδασκαλία» στηρίζεται με τη σειρά της σε άλλες πλαστογραφίες, στη «Διδαχή», στο «Ευαγγέλιο του Πέτρου», στις «Πράξεις Παύλου».
Ένας δήθεν «Αποστολικός εκκλησιαστικός κανόνας (Canones apostolorum ecclesiastici)», γνωστός από το 1843, γράφτηκε στα πρώτα χρόνια του 4ου αιώνα, πιθανώς στην Αίγυπτο. Με τη σειρά μιλούν εδώ οι Απόστολοι και δίνουν τις οδηγίες τους με το σίγουρα αρχαιότερο τίτλο: «Εκκλησιαστικοί κανόνες των Αγίων Αποστόλων».
Τις «Διαταγές των Αγίων Αποστόλων», τον πιο εκτεταμένο εκκλησιαστικό κανόνα της αρχαιότητας, ο οποίος αποτελείται από οχτώ βιβλία και περιέχει νόμους για τα ήθη, το δίκαιο, τη Λειτουργία, κατασκεύασαν γύρω στο 400 στη Συρία ή την Κωνσταντινούπολη. Τα πρώτα έξι βιβλία παρουσιάζονται ως επιστολή των Αποστόλων. Εδώ μιλάνε σε πρώτο ενικό, ή σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, και ολόκληρο το φιλόδοξο έργο ισχυρίζεται ότι συντάχθηκε και διαδόθηκε από τον φερόμενο ως Ρωμαίο επίσκοπο Κλήμεντα, «από τον συνάδελφο μας Κλήμεντα», τον οποίο ο χριστιανικός θρύλος μετέβαλε σε πρέσβη και μέλος του αυτοκρατορικού οίκου των Φλαβίων. Το 7ο βιβλίο προσφέρει ανάμεσα σε πολλά άλλα και έναν κατάλογο των αρχιποιμένων τους οποίους είχαν χειροτονήσει οι Απόστολοι. Το 8ο βιβλίο περιέχει την αρχαιότερη πλήρη Θεία Λειτουργία και δεν ξεχνάει, ούτε τις δέκατες! Ψυχρά ψεύδεται ο πλαστογράφος δια στόματος του Ψευδο-Κλήμεντα: «Γι' αυτό το λόγο (δηλαδή επειδή υπήρχαν «αιρέσεις») εμείς, ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ..., ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς και ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος και ... ο Θαδδαίος και ο Σίμων ο Κανανίτης, και ο Ματθίας ... και ο Παύλος ... μαζευτήκαμε όλοι τώρα και καταγράψαμε αυτή την καθολική διδασκαλία για την ενίσχυση της πίστης σας». Ο απατεώνας μάλιστα παρουσιάζει ολόκληρη την απάτη του ως κείμενο της Καινής Διαθήκης. Και στους 85 «αποστολικούς κανόνες» οι οποίοι αναφέρονται στο τελευταίο κεφάλαιο του τελευταίου βιβλίου η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 692 (Quinisextum, Πενθέκτη) έδωσε ισχύ νόμου: «Η Ιερά Σύνοδος αποφασίζει να παραμείνουν και στο μέλλον σε πάγια και αδιάσειστη ισχύ οι 85 κανόνες οι οποίοι μας παραδόθηκαν με το όνομα των αγίων και σεβάσμιων Αποστόλων» (κεφ. 2).
Περισσότερο από μια χιλιετία διήρκεσε η επιτυχία της απάτης, αφού θεωρήθηκε έργο των Αποστόλων και του εντολοδόχου γραφέα τους, του Κλήμεντα της Ρώμης. Και να σκεφτείτε ότι ο συντάκτης, ο Ψευδο-Κλήμης, ένας αρειανιστής, αποτρέπει κατηγορηματικά από τις πλαστογραφίες των «αιρετικών» που φέρουν το όνομα Αποστόλων. «Διότι γνωρίζουμε ότι εκείνοι οι οποίοι συνόδευαν τον Σίμωνα και τον Κλεόβιο κατασκεύασαν δηλητηριώδη βιβλία στο όνομα του Ιησού και των μαθητών του». Πλαστογραφώντας ο ίδιος ο πλαστογράφος επικρίνει τις πλαστογραφίες των άλλων ρίχνοντας το δηλητήριο του, αποτρέπει από το δηλητήριο των «αιρετικών». Συνιστά την παιδική βάπτιση (χωρίς την οποία οι Εκκλησίες σήμερα θα συρρικνώνονταν μέσα σε δύο γενεές σε ασήμαντες αιρέσεις). Απαιτεί σαρανταήμερη νηστεία πριν το Πάσχα και απαγορεύει εντελώς τη μελέτη της ειδωλολατρικής βιβλιογραφίας. Πάντως προπαγανδίζει από τότε την πενθήμερη εργασία. «Εγώ, ο Πέτρος, και εγώ, ο Παύλος, διατάσσουμε οι ανελεύθεροι να εργάζονται πέντε ημέρες και να έχουν το Σάββατο και την ημέρα του Κυρίου ελεύθερες».
Πλαστοί είναι και οι κανόνες μίας Αποστολικής Συνόδου της Αντιόχειας η οποία γενικά δεν συγκλήθηκε ποτέ. (Ο 2ος, ο 4ος και ο 5ος κανόνας καταφέρονται εναντίον των Ιουδαίων.) Και όπως αρχικά κατασκεύαζαν απατηλές συλλογές κανόνων με το όνομα των Αποστόλων, έτσι κατασκεύαζαν αργότερα αντίστοιχες συλλογές και με το όνομα επιφανών Πατέρων της Εκκλησίας, όπως τους κανόνες του Ψευδό Αθανάσιου, του Ψευδο-Βασίλειου και άλλων.
Τώρα, ναι μεν περιέχουν πολλοί από αυτούς τους εκκλησιαστικούς κανόνες στο μεγαλύτερο μέρος τους γνήσιο, αρχαιότερο «αγαθό», αλλά οι πλαστογράφοι τους έβαλαν τον Ιησού και τους μαθητές του να μιλάνε αυτοπροσώπως. Με απάτη πρόσθεσαν επίσης και την επένδυση, τα παρελκόμενα, ολόκληρους θρύλους της γένεσης τους· ακόμη και ολόκληρα κεφάλαια στο κυρίως μέρος. Και στο τέλος το γνήσιο αρχαιότερο «αγαθό» παύει να είναι το παλαιότερο, όπως ισχυρίζονται χρησιμοποιώντας δήθεν λόγους του Ιησού και των Αποστόλων. Και τελικά, ακόμη και στην αρχαιότερη, στην κανονική περίπτωση είναι αυτό αγαθό;
Πλαστογραφία αποδεικνύεται τελικά να είναι και η επονομαζόμενη Αποστολική Ομολογία Πίστεως η οποία από τον 4ο αιώνα ονομάζεται «Symbolum Apostolorum (Σύμβολο των Αποστόλων)».
Με τον ίδιο τρόπο που απέδιδαν στους Αποστόλους πολύ μεταγενέστερους «αποστολικούς» εκκλησιαστικούς κανόνες, έτσι μετέτρεψαν σε κείμενο των Αποστόλων και την ομολογία πίστης της Μεγάλης Εκκλησίας. Όμως όχι μόνο δεν τη συνέταξαν εκείνοι, αλλά δεν αποδίδει και καθόλου τα δικά τους πιστεύω. Το αρχικό περιεχόμενο της προέκυψε κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ 150-175 στη Ρώμη, αφού τον 3ο αιώνα ακόμη κυκλοφορούσε παντού. Αλλά η Εκκλησία ισχυρίστηκε ότι οι Απόστολοι συνέταξαν το δικό τους δόγμα για την ομολο- γία πίστης και αυτό διέδιδε από τα τέλη του 2ου αιώνα. Διακόσια χρόνια αργότερα δηλώνει παραδείγματος χάρη ο Άγιος Αμβρόσιος: «Οι Άγιοι Απόστολοι συναντήθηκαν λοιπόν σε έναν τόπο και δημιούργησαν μια σύντομη ανθολογία της διδασκαλίας της πίστης, ώστε να συλλάβουμε εμείς εν συντομία τη συνέχεια ολόκληρης της πίστης». Ψέμα και απάτη. Οι Άγιοι Απόστολοι οι οποίοι πίστευαν στην άμεση έλευση του τέλους του κόσμου, δεν είχαν καθόλου στο μυαλό τους να γράψουν «εκκλησιαστική ιστορία» και το κείμενο της «αποστολικής» ομολογίας πίστης που προέρχεται δήθεν από αυτούς ολοκληρώθηκε οριστικά μόλις το Μεσαίωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου