Η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 1821 (και συνεπώς αυτή θα έπρεπε να είναι η επέτειος εορτασμού της, ή έστω η 21η Μαρτίου, ημέρα έναρξης του αγώνα στην ελληνική επικράτεια από το Κισνόβιο της Μολδαβίας με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Λίγο μετά συγκρότησε και τον περίφημο Ιερό Λόχο, αποτελούμενο κυρίως από έλληνες φοιτητές.
Ο Υψηλάντης υπολόγιζε σε τριπλό ξέσπασμα της επανάστασης σε Μοριά, Κωνσταντινούπολη και Μολδοβλαχία. Όμως τα σχέδια του δεν ευοδώθηκαν. Στη μεν Μολδοβλαχία, ο ηγέτης των ντόπιων αγροτών Βλαντιμιρέσκου, αντί να επιτεθεί στους Τούρκους όπως είχε υποσχεθεί στον Υψηλάντη, επιτέθηκε στους έλληνες Φαναριώτες που κατείχαν τα τοπικά αξιώματα. Επιπλέον, Ρώσοι, Βούλγαροι, Σέρβοι και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ τον «πούλησαν».
Στην δε Κωνσταντινούπολη η ελληνική αφρόκρεμα δεν έκανε απολύτως τίποτα. Έτσι, ο Υψηλάντης έμεινε μόνος κι αβοήθητος, με φυσικό επακόλουθο να ηττηθεί. Ωστόσο, οι Τούρκοι έστρεψαν εκεί το βλέμμα τους κι ο Μοριάς προετοιμάστηκε ευκολότερα. Ιστορική μένει η γνωστή προκήρυξη του «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Μα δεν τον άκουσαν κι όλοι.
Το 1838 καθιερώθηκε με βασιλικό διάταγμα του Οθωνα ο εορτασμός του απελευθερωτικού αγώνα την 25η Μαρτίου, για να συμπίπτει με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και να συνδεθεί έτσι η εκκλησία με αυτόν. Δεν πρόκειται φυσικά για ιστορική ανακρίβεια των τότε και των νυν ιθυνόντων αλλά για εσκεμμένη νόθευση του χαρακτήρα του Αγώνα.
Στις πολεμικές συγκρούσει αναμφίβολα δεν πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες. Από τα 4.000.000 Ελλήνων, μόνο τα δύο ζούσαν στην Ελλάδα, ενώ άλλα δύο βρίσκονταν σκορπισμένα στην Ευρώπη. Κι αν αφαιρέσει κανείς την πλειοψηφία των προκρίτων, προεστών, κοτζαμπάσηδων, δεσποτάδων, προσκυνημένων και πολιτικάντηδων, μένει μια ισχνή μειοψηφία ελλήνων πολεμιστών. Και οι «συντροφικές κουμπουριές» έδιναν κι έπαιρναν:
Ο οικουμενικός πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Οικουμενικής Συνόδου αφόρισαν στις 23 του Μάρτη τον Υψηλάντη, φιλικούς αγωνιστές και επανάσταση προκειμένου όπως λέγεται να κρατηθούν οι «ισοροπίες» με την Υψηλή Πύλη
Ο Καραϊσκάκης, το σύμβολο της λεβεντιάς και του πατριωτισμού, σκοτώθηκε από Ελληνα κατόπιν συνωμοσίας Μαυροκορδάτου, Τσορτς και Κόχραν. Είχε προλάβει δε να δικαστεί την Πρωταπριλιά του 1824 και να καταδικαστεί ως ένοχος προδοσίας προς την πατρίδα. Πρόεδρος της επιτροπής που τον δίκασε, ο επίσκοπος Άρτας Πορφύριος.
Ο Ρήγας Φεραίος, αφού εισέπραξε όλο το ανάθεμα της εκκλησίας και των συντηρητικών Ελλήνων, καταδόθηκε από τον, καθ’ υπερβολήν αποκαλούμενο, Ελληνα, Δημήτριο Οικονόμου.
Ο Κολοκοτρώνης πολεμήθηκε όσο λίγοι. Η δημοτικότητα του είχε εκτοξευτεί μόλις από το 1821 και αρκετοί πατριδοκάπηλοι ανησύχησαν. Πρώτα του αφαίρεσαν τον τίτλο του αρχιστράτηγου, σκότωσαν το γιο του Πάνο στον Εμφύλιο και μετά τον πόλεμο τον έσυραν κι αυτόν σε δίκη παρωδία, όπου τρία ανθρωποειδή-δικαστές τον καταδίκασαν σε θάνατο. Σχεδόν κανείς απ’ αυτούς που πολέμησαν δεν πήρε αξίωμα μετά τον πόλεμο. Οι περισσότεροι πέθαναν φτωχοί και ξεχασμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου