Η θρησκεία που αναφέρεται συχνά σαν θρησκεία της “αγάπης”, κατάφερε να επιβληθεί στον δυτικό κόσμο χρησιμοποιώντας την εξουσία της αυτοκρατορικής Ρώμης. Στην ουσία της, είναι μια αίρεση της εβραϊκής θρησκείας που στηρίζεται σε μυθολογικά στοιχεία που αναφέρονται μόνο στα δικά της κείμενα τα καλούμενα Ευαγγέλια, τα οποία είναι μια περιορισμένη επιλογή των ταγών της του 4ου αι. από ένα μεγάλο σύνολο αντίστοιχων μυθολογικών μεσσιανικών κειμένων από την Εκκλησία, που παρά την δήλωση του θεού τους, σταδιακά έμπλεξαν τον θεό τους με τον Καίσαρα μέχρι που τον καπέλωσαν τελείως. Φυσικά σε αυτά τα κείμενα πρέπει να προστεθεί και η ίδια η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή το μυθολογικό κείμενο που είναι ιερό βιβλίο των Εβραίων, αλλά και μια ιδιαίτερη και δική τους ερμηνεία προφητικών υποτίθεται κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, ερμηνεία που τονίζουν συνέχεια στα κείμενά τους με τον δικό τους τρόπο.
Τα Ευαγγέλια φαίνεται να γράφτηκαν στο διάστημα από το τέλος του 1ου με μέσα του 2ου αι. Δηλαδή είναι δύο με τρεις γενιές τουλάχιστον μεταγενέστερα της εποχής που θέλουν να ιστορήσουν. Υπάρχουν πολλές θεωρίες που μιλούν για νεότερη γραφή τους, κυρίως από χριστιανούς θεολόγους, αλλά η τάση είναι ότι γράφτηκαν σχεδόν όλα μετά το 70 κ.ε. και φυσικά την διασπορά των Εβραίων.
Οι συγγραφείς είναι άγνωστοι και σίγουρα δεν είναι οι φερόμενοι. Το πλέον σημαντικό όμως είναι η εύρεση του Σιναϊτικού Κώδικα (γράφτηκε μεταξύ 325-360 κ.ε.) ο οποίος περιλαμβάνει 10% λιγότερο κείμενο από τα γνωστά ευαγγέλια άλλων κωδίκων που φαίνονται λίγο μεταγενέστερα. Αυτό δείχνει για κάποιον που έχει μια στοιχειώδη επαφή με την γραφή της Παλαιάς Διαθήκης, ότι οι νεοφώτιστοι χριστιανοί, ανεξαρτήτως πως και γιατί έγινε το σχίσμα τους, ακολουθούν την λογική του παλαιού εβραϊκού ιερατείου, δηλαδή, την συνεχή μεταβολή και παραλλαγή παλαιότερων κειμένων, προσθέτοντας ότι νομίζουν σταδιακά από αντιγραφή σε αντιγραφή ώστε είναι δύσκολο να βρεθεί το αρχικό κείμενο και ταυτόχρονα φαίνεται ένα αρχαίο κείμενο να αντανακλά νεώτερες ιδεολογίες και να αναφέρει ευφάνταστες προφητείες που όταν αυτές έχουν γραφτεί ήδη φαίνεται να έχουν επαληθευτεί. Οι μεταγενέστεροι όμως αφελείς αναγνώστες, αυτό δεν το γνωρίζουν και έτσι θαυμάζουν την “επαληθευμένη” δύναμη του Γιαχβέ τους.
Αυτό που έχει σημασία για το παρόν κείμενο, είναι να θυμόμαστε ότι τα κείμενα αυτά γράφτηκαν μετά από την καταστροφή του Ναού από τους Ρωμαίους το 70 κ.ε., για έναν από τους χριστούς και προφήτες της εποχής, και ότι μιλάνε για μια εποχή και μια περιοχή, που έβριθε από εκκολαπτόμενους μεσσίες, οι οποίοι υποτίθεται θα ελευθέρωναν τους Εβραίους με τον άλφα ή βήτα τρόπο από την ρωμαϊκή εξουσία, όπως φαντάζονταν ότι τους ελευθέρωσαν οι Μακκαβαίοι από την ελληνοσελευκική επικράτηση, ή εκ των υστέρων, αφού η ελευθερία δεν ήρθε για το μεσσιανικό μήνυμα που μετασχηματίστηκε σε επουράνιο.
Θα θεωρήσουμε πάντως για την παρούσα παρουσίαση, ότι αυτά γράφηκαν από τους φερόμενους ως Αποστόλους αν και δεν έχει και πολύ σημασία. Το ερώτημα είναι αν ο Ιησούς, όπως τον παρουσιάζουν, είχε προφητικές επιτυχίες ή όχι…
Οι αδερφοί Ζεβεδαίοι και το προφητευμένο τέλος τους
Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά ἐστιν ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, καὶ Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ…
[Και αφού προσκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε εξουσία ενάντια σε ακάθαρτα πνεύματα, ώστε να τα βγάζουν, και να θεραπεύουν κάθε νόσο και κάθε ασθένεια. Και τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων είναι τούτα· πρώτος, ο Σίμωνας, που λέγεται Πέτρος και ο αδελφός του, ο Ανδρέας· ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου και ο αδελφός του, ο Ιωάννης…]
(Κατά Ματθαίον, 10: 1-2)
ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα.
[Και όταν μπήκε μέσα στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα, παρά μονάχα τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και τον πατέρα τής κόρης και τη μητέρα.]
(Κατά Λουκάν, 8: 51)
καὶ οὐκ ἀφῆκεν αὐτῷ οὐδένα συνακολουθῆσαι εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν Ἰακώβου.
[Και δεν άφησε κανέναν να τον ακολουθήσει, παρά μονάχα τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τον αδελφό τού Ιακώβου. ]
(Κατά Μάρκον, 5: 37)
Ἐγένετο δὲ μετὰ τοὺς λόγους τούτους ὡσεὶ ἡμέραι ὀκτὼ καὶ παραλαβὼν τὸν Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι.
[Και μετά τα λόγια αυτά, πέρασαν περίπου οκτώ ημέρες, και παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί.]
(Κατά Λουκάν, 9: 28)
Καὶ μεθ’ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ’ ἰδίαν μόνους· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν.
[Και ύστερα από έξι ημέρες, παίρνει τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και τους ανεβάζει, σε ένα ψηλό βουνό, μόνους, κατ’ ιδίαν· και μεταμορφώθηκε μπροστά τους.]
(Κατά Μάρκον, 9: 2)
ἰδόντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης εἶπον· Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπὸ οὐρανοῦ καὶ ἀναλῶσαι αὐτούς, ὡς καὶ Ἠλίας ἐποίησε; στραφεὶς δὲ ἐπετίμησεν αὐτοῖς καὶ εἶπεν· Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς· ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε ψυχὰς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι. καὶ ἐπορεύθησαν εἰς ἑτέραν κώμην.
[Και οι μαθητές του, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, βλέποντας είπαν: «Κύριε, θέλεις να πούμε να κατέβει φωτιά από τον ουρανό, και να τους αφανίσει, όπως έκανε και ο Ηλίας;». Και αφού στράφηκε, τους επέπληξε, και είπε: «Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε εσείς· επειδή, ο Υιός τού ανθρώπου δεν ήρθε για να απολέσει ψυχές ανθρώπων, αλλά για να σώσει». Και πήγαν σε μια άλλη κωμόπολη.]
(Κατά Λουκάν, 9: 54-56)
Όλα αυτά για να δούμε ότι οι δύο αδερφοί μαζί με τον Πέτρο είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με τον Ιησού· ήταν δηλαδή σχεδόν πάντα μαζί του και προφανώς ιδιαίτερα έμπιστοι, αφού κάνουν και καινοφανείς προτάσεις. Ας δούμε τι προέβλεψε ή προφήτεψε για αυτούς ο Ιησούς:
῏Ησαν δὲ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς ῾Ιεροσόλυμα· καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο, καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο. καὶ παραλαβὼν πάλιν τοὺς δώδεκα ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται. καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου.
[Και ήσαν στον δρόμο ανεβαίνοντας στα Ιεροσόλυμα· και ο Ιησούς προπορευόταν απ’ αυτούς, και θαύμαζαν, και ακολουθώντας φοβόνταν. Και παίρνοντας πάλι τούς δώδεκα, άρχισε να τους λέει τα όσα επρόκειτο να του συμβούν· ότι, «δέστε, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, και ο Υιός τού ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και θα τον παραδώσουν στα έθνη· και θα τον εμπαίξουν, και θα τον μαστιγώσουν, και θα φτύσουν επάνω του, και θα τον θανατώσουν· και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί». Τότε, έρχονται σ’ αυτόν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι τού Ζεβεδαίου, λέγοντας: «Δάσκαλε, θέλουμε να κάνεις σ’ εμάς ό,τι σου ζητήσουμε». Και εκείνος τούς είπε: «Τί θέλετε να κάνω σε σας;». Και εκείνοι τού είπαν: «Δώσε σ’ εμάς να καθήσουμε ο ένας από τα δεξιά σου, και ο άλλος από τα αριστερά σου μέσα στη δόξα σου». Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε· μπορείτε να πιείτε το ποτήρι, που εγώ πίνω, και να βαπτιστείτε το βάπτισμα, που εγώ βαπτίζομαι;». Και εκείνοι είπαν σ’ αυτόν: «Μπορούμε». Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Το ποτήρι μεν, που εγώ πίνω, θα το πιείτε· και το βάπτισμα, που εγώ βαπτίζομαι, θα βαπτιστείτε· το να καθήσετε, όμως, από τα δεξιά μου και τα αριστερά μου, δεν είναι σε μένα να το δώσω, αλλά σε όσους είναι ετοιμασμένο». Και ακούγοντας οι δέκα, άρχισαν να αγανακτούν για τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη.]
(Κατά Μάρκον, 10: 32-41)
Τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆς προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσά τι ἀπ’ αὐτοῦ. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ, Τί θέλεις; λέγει αὐτῷ, Εἰπὲ ἵνα καθίσωσιν οὗτοι οἱ δύο υἱοί μου εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν, Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε· δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; λέγουσιν αὐτῷ, Δυνάμεθα. λέγει αὐτοῖς, Τὸ μὲν ποτήριόν μου πίεσθε, τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν τοῦτο δοῦναι, ἀλλ’ οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου. Καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἠγανάκτησαν περὶ τῶν δύο ἀδελφῶν.
[Τότε, ήρθε κοντά του η μητέρα των γιων τού Ζεβεδαίου μαζί με τους γιους της, προσκυνώντας, και ζητώντας απ’ αυτόν κάτι. Και εκείνος τής είπε: «Τί θέλεις;». Του λέει: «Πες να καθήσουν αυτοί οι δύο γιοι μου, ένας από τα δεξιά σου, και ένας από τα αριστερά σου, στη βασιλεία σου». Και απαντώντας ο Ιησούς, είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε· μπορείτε να πιείτε το ποτήρι, που εγώ πρόκειται να πιω;». Του λένε: «Μπορούμε». Και τους λέει: «Το μεν ποτήρι μου θα πιείτε· το να καθήσετε, όμως, από τα δεξιά μου και από τα αριστερά μου, δεν είναι δικό μου να δώσω, παρά σε όσους είναι ετοιμασμένο από τον πατέρα μου». Και όταν το άκουσαν οι δέκα, αγανάκτησαν ενάντια στους δύο αδελφούς.]
(Κατά Ματθαίον, 20: 20-24)
Είναι προφανές ότι πέρα από την με χριστιανική αγάπη αντίδραση των υπολοίπων (δεν τους κατηγορούμε, απλά δεν είχε γίνει ακόμα η “επιφοίτηση”, όχι ότι όταν έγινε άλλαξε και πολλά στις συμπεριφορές τους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα ) καθώς και τις αντιφάσεις, στην μία περίπτωση το ζητάει η μητέρα τους στην άλλη οι ίδιοι, ο Ιησούς αναφέρεται σε μαρτυρικό θάνατο των δύο αδερφών με τον οποίον θα κερδίσουν και την αιτηθείσα θέση κοντά του. Πράγματι, για τον ένα έχουμε το ακόλουθο χωρίο από τις Πράξεις:
Κατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας. ἀνεῖλε δὲ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννου μαχαίρᾳ.
[Και κατά τον καιρό εκείνο, ο βασιλιάς Ηρώδης επιχείρησε να κακοποιήσει μερικούς από την εκκλησία. Φόνευσε δε με μάχαιρα τον Ιάκωβο, τον αδελφό τού Ιωάννη.]
(Πράξεις, 12: 1-2)
Βέβαια, το “ἀνεῖλε δὲ Ἰάκωβον…μαχαίρᾳ”, δεν είναι ακριβώς μαρτυρικός θάνατος που προέβλεψε ένας θεός που υποτίθεται ήξερε τι έλεγε ακριβώς, αλλά σύντομη θανάτωση χωρίς «πικρό ποτήριο». Αλλά ας δούμε τι έγινε με τον Ιωάννη.
Η orthodoxwiki.org, για το τέλος του έτερου αδελφού του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρει:
Μετά την φυγή του από τα Ιεροσόλυμα κήρυξε κυρίως στη Μικρά Ασία και κοιμήθηκε εν ειρήνη σε μεγάλη ηλικία, πιθανώς στην πόλη της Εφέσου.
Είναι προφανές ότι ο Ιησούς των Ευαγγελίων έκανε ένα μικρό λάθος για τον ένα, ενώ για τον άλλο του ξέφυγε τελείως.
40% επιτυχία.
Μήπως ο Ιησούς πίστευε ότι όλοι οι μαθητές του θα θανατωθούν:
Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.
[Αυτά σας τα είπα, για να μη σκανδαλιστείτε. Θα σας κάνουν αποσυνάγωγους· μάλιστα, έρχεται ώρα, κατά την οποία καθένας που θα σας θανατώσει θα νομίσει ότι προσφέρει λατρεία στον Θεό.]
(Κατά Ιωάννην, 16: 1-2)
Παρόντες όλοι οι μαθητές και ο Ιούδας όπως φαίνεται στο κεφ. 13. Είναι ο περίφημος Μυστικός Δείπνος. Φυσικά το συγκεκριμένο δεν μετράει σαν προφητεία γιατί δεν είναι.
Η συντέλεια του κόσμου ή η καταστροφή της Ιερουσαλήμ;
Θεϊκό αίνιγμα…
ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἥξει ταῦτα πάντα ἐπὶ τὴν γενεὰν ταύτην. Ἰερουσαλὴμ Ἰερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν, ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ’ ἄρτι ἕως ἂν εἴπητε, Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.
[Σας διαβεβαιώνω: Όλα αυτά θά ‘ρθουν επάνω σ’ αυτή τη γενεά. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, εσύ που φονεύεις τούς προφήτες, κι εσύ που λιθοβολείς τούς απεσταλμένους σε σένα, πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά δεν θελήσατε; Δείτε, ο οίκος σας αφήνεται σε σας έρημος. Επειδή, σας λέω: Στο εξής, δεν θα με δείτε, μέχρις ότου πείτε: Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου.]
(Κατά Ματθαίον, 23: 36-39)
Και συνεχίζει στο επόμενο κεφάλαιο:
Καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἐπορεύετο, καὶ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομὰς τοῦ ἱεροῦ· ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς, Οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ καταλυθήσεται. Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ κατ’ ἰδίαν λέγοντες, Εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καὶ συντελείας τοῦ αἰῶνος. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς, Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ· πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, Ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσιν.
[…]
οὕτως καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα πάντα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα ταῦτα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν. Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατὴρ μόνος.
[Και όταν ο Ιησούς βγήκε έξω, αναχωρούσε από το ιερό· και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του για να του επιδείξουν τις οικοδομές τού ιερού. Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Δεν βλέπετε όλα αυτά; Σας διαβεβαιώνω, δεν θα αφεθεί εδώ πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί». Και ενώ καθόταν επάνω στο Όρος των Ελαιών, ήρθαν κοντά του, κατ’ ιδίαν, οι μαθητές, λέγοντας: «Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; Και ποιό θα είναι το σημείο τής παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνα;». Και απαντώντας ο Ιησούς, τους είπε: «Βλέπετε μήπως κάποιος σάς πλανήσει· επειδή, θά ‘ρθουν πολλοί στο όνομά μου, λέγοντας: “Εγώ είμαι ο Χριστός”· και θα πλανήσουν πολλούς».
(…)
«Έτσι κι εσείς, όταν δείτε όλα αυτά, να ξέρετε ότι είναι κοντά, επί θύραις. Σας διαβεβαιώνω, δεν θα παρέλθει αυτή η γενεά, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου όμως δεν θα παρέλθουν. Για την ημέρα εκείνη, όμως, και την ώρα, δεν γνωρίζει κανένας, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά ο πατέρας μου, μόνο».]
(Κατά Ματθαίον, 24: 1-5 & 33-36)
Στο «Κατά Μάρκον», διαβάζουμε:
Καὶ ἐκπορευομένου αὐτοῦ ἐκ τοῦ ἱεροῦ λέγει αὐτῷ εἷς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ· Διδάσκαλε, ἴδε ποταποὶ λίθοι καὶ ποταπαὶ οἰκοδομαί. καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· Βλέπεις ταύτας τὰς μεγάλας οἰκοδομάς; οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ μὴ καταλυθῇ. Καὶ καθημένου αὐτοῦ εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν κατέναντι τοῦ ἱεροῦ, ἐπηρώτων αὐτὸν κατ’ ἰδίαν Πέτρος καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἀνδρέας· Εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον ὅταν μέλλῃ πάντα ταῦτα συντελεῖσθαι; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς ἤρξατο λέγειν αὐτοῖς· Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ.
[…]
Ὅταν δὲ ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ρηθὲν ὑπὸ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ὅπου οὐ δεῖ -ὁ ἀναγινώσκων νοείτω- τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη.
[…]
ἔσονται γὰρ αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι θλῖψις, οἵα οὐ γέγονε τοιαύτη ἀπ’ ἀρχῆς κτίσεως ἧς ἔκτισεν ὁ Θεὸς ἕως τοῦ νῦν καὶ οὐ μὴ γένηται. καὶ εἰ μὴ ἐκολόβωσε Κύριος τὰς ἡμέρας οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· ἀλλὰ διὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς οὓς ἐξελέξατο ἐκολόβωσε τὰς ἡμέρας.
[…]
Ἀλλ’ ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις, μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες, καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται. καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης. καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ’ ἄκρου τῆς γῆς ἕως τοῦ οὐρανοῦ.
[…]
οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη μέχρις οὗ πάντα ταῦτα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρελεύσονται. Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ. Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν.
[…]
γρηγορεῖτε.
[Και ενώ έβγαινε από το ιερό, ένας από τους μαθητές του λέει σ’ αυτόν: «Δάσκαλε, δες, τι λογής πέτρες και τι λογής οικοδομήματα!». Και ο Ιησούς, απαντώντας, είπε σ’ αυτόν: «Βλέπεις όλα αυτά τα μεγάλα οικοδομήματα; Δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί». Και ενώ καθόταν στο Όρος των Ελαιών, απέναντι από το ιερό, τον ρωτούσαν κατ’ ιδίαν ο Πέτρος και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και ο Ανδρέας: «Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά, και τι θα είναι το σημείο, όταν όλα αυτά πρόκειται να συντελεστούν;». Και ο Ιησούς απαντώντας σ’ αυτούς, άρχισε να λέει: «Προσέχετε μήπως κάποιος σάς πλανήσει».
(…)
«Και όταν δείτε το βδέλυγμα της ερήμωσης, αυτό που ειπώθηκε από τον προφήτη Δανιήλ, να στέκεται όπου δεν πρέπει -αυτός που διαβάζει, ας καταλαβαίνει-, τότε, εκείνοι που είναι στην Ιουδαία, ας φεύγουν στα βουνά».
(…)
«Επειδή, εκείνες οι ημέρες θα είναι τέτοια θλίψη, που δεν έχει γίνει από την αρχή τής κτίσης, την οποία ο Θεός έκτισε, μέχρι αυτή την ώρα, ούτε πρόκειται να γίνει. Και αν ο Κύριος δεν συντόμευε τις ημέρες εκείνες, δεν θα σωζόταν καμιά σάρκα· αλλά, χάρη των εκλεκτών, τους οποίους έκλεξε, συντόμευσε τις ημέρες».
(…)
«Αλλά, κατά τις ημέρες εκείνες, μετά τη θλίψη εκείνη, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι δεν θα δώσει το φως του, και τα αστέρια τού ουρανού θα πέφτουν, και οι δυνάμεις, που είναι στους ουρανούς, θα σαλευθούν. Και τότε θα δουν τον Υιό τού ανθρώπου να έρχεται μέσα σε σύννεφα, με πολλή δύναμη και δόξα. Και τότε θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα συνάξει τούς εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από το ένα άκρο τής γης μέχρι το άλλο άκρο τού ουρανού».
(…)
«Έτσι κι εσείς, όταν δείτε να γίνονται αυτά, ξέρετε ότι είναι κοντά, στις θύρες. Σας διαβεβαιώνω ότι, δεν θα παρέλθει αυτή η γενεά, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου, όμως, δεν πρόκειται να παρέλθουν. Όσο για την ημέρα εκείνη και την ώρα δεν γνωρίζει κανένας ούτε οι άγγελοι, που είναι στον ουρανό, ούτε ο Υιός, παρά μονάχα ο Πατέρας. Προσέχετε, αγρυπνείτε, και προσεύχεστε· για τον λόγο ότι, δεν ξέρετε πότε είναι ο καιρός».
(…)
«Να είστε σε εγρήγορση».]
(Κατά Μάρκον, 13: 1-5, 14, 19-20, 24-27, 29-33, 36)
Επίσης στο «Κατά Λουκάν»:
Καί τινων λεγόντων περὶ τοῦ ἱεροῦ ὅτι λίθοις καλοῖς καὶ ἀναθήμασι κεκόσμηται, εἶπε· Ταῦτα ἃ θεωρεῖτε, ἐλεύσονται ἡμέραι ἐν αἷς οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται. ἐπηρώτησαν δὲ αὐτὸν λέγοντες· Διδάσκαλε, πότε οὖν ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον ὅταν μέλλῃ ταῦτα γίνεσθαι; ὁ δὲ εἶπε· Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε· πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι ἐγώ εἰμι καί ὁ καιρὸς ἤγγικε. μὴ οὖν πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν.
[…]
ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, τότε γνῶτε ὅτι ἤγγικεν ἡ ἐρήμωσις αὐτῆς. τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη.
[…]
ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσι τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα.
[…]
καὶ πεσοῦνται στόματι μαχαίρας, καὶ αἰχμαλωτισθήσονται εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ Ἱερουσαλὴμ ἔσται πατουμένη ὑπὸ ἐθνῶν ἄχρι οὗ πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν.
[…]
ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν.
[…]
οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι.
[Και ενώ μερικοί έλεγαν για το ιερό, ότι είναι στολισμένο με ωραίες πέτρες και αφιερώματα, είπε: «Αυτά που βλέπετε, θά ‘ρθουν ημέρες, κατά τις οποίες δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, η οποία δεν θα γκρεμιστεί». Και τον ρώτησαν, λέγοντας: «Δάσκαλε, πότε, λοιπόν, θα γίνουν αυτά; Και ποιο είναι το σημείο, όταν αυτά πρόκειται να γίνουν;». Και εκείνος είπε: «Βλέπετε, μη πλανηθείτε· επειδή, πολλοί θά ‘ρθουν στο όνομά μου, λέγοντας, ότι: “Εγώ είμαι· και ο καιρός πλησίασε”. Μη πάτε, λοιπόν, πίσω απ’ αυτούς».
(…)
«Και όταν δείτε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από στρατόπεδα, τότε γνωρίστε ότι πλησίασε η ερήμωσή της».
(…)
«Επειδή, αυτές είναι ημέρες εκδίκησης, για να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα».
(…)
«Και θα πέσουν με στόμα μάχαιρας, και θα φερθούν αιχμάλωτοι, σε όλα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θα είναι πατούμενη από τα έθνη, μέχρις ότου εκπληρωθούν οι καιροί των εθνών».
(…)
«Κι όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται, ανασηκωθείτε και σηκώστε ψηλά τα κεφάλια σας· επειδή, πλησιάζει η απολύτρωσή σας».
(…)
«Έτσι κι εσείς, όταν δείτε τούτα να γίνονται, να ξέρετε ότι η βασιλεία τού Θεού είναι κοντά. Σας διαβεβαιώνω ότι, δεν θα παρέλθει αυτή η γενεά μέχρις ότου όλα αυτά γίνουν. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου όμως δεν θα παρέλθουν».]
(Κατά Λουκάν, 21: 5-8, 20, 22, 24, 28, 31-33)
(Έβαλα και το [21: 22] γιατί έχει ενδιαφέρον από το στόμα ενός υποτίθεται θεού της “απόλυτης αγάπης” να ακούς για προμελετημένη εκδίκηση).
Φυσικά σε κάποια από αυτά όπως στο Κατά Ματθαίον 23:36 και 24:2 αναφέρεται στην Ιερουσαλήμ και την καταστροφή του Ναού, στο 24:24 όμως μιλάει ξεκάθαρα για την 2α Παρουσία.
Για κάποιον λοιπόν λογικό άνθρωπο που καταλαβαίνει Ελληνικά καθώς και την ροή των κειμένων, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα ότι μιλάει ευθαρσώς για την προφητευμένη από τον ίδιο Δευτέρα Παρουσία και την επιστροφή του «με δόξα» στην γη, κάτι που θα γίνει αφού συμβεί μια σειρά καταστροφών, σεισμών και καταλυθεί η Ιερουσαλήμ από τα έθνη, κάτι που ήδη είχε συμβεί την εποχή εκείνη. Το σημαντικό είναι το “οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται”, που δείχνει κάτι που θα γίνει το πολύ σε 40 χρόνια.
Εδώ οι χριστιανοί θέλουν να κάνουν την πάπια αλλά δεν μπορούν, κάτι πρέπει να πουν σαν δικαιολογία και λένε ότι τους κατέβει:
1. Κάποιοι λένε ότι δεν αναφέρεται στην “συντέλεια” ή την “Δευτέρα Παρουσία”, αλλά στην καταστροφή του ναού του Σολόμωντα που έγινε το 70 κ.ε, αφού λέει ότι δεν θα μείνει λιθάρι πάνω σε λιθάρι “οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται”, αγνοώντας επιδεικτικά το υπόλοιπο κείμενο. Βέβαια οι παρακάτω εικόνες δείχνουν ότι αυτό δεν συνέβη και βλέπουμε κανονικό τοίχο, με λίθο επί λίθου και από όσο ξέρω δεν είναι ξαναφτιαγμένο αλλά όπως ακριβώς διατηρήθηκε.
Από ότι φαίνεται όμως και εδώ έπεσε έξω ο εκκολαπτόμενος θεός τους, γιατί έχουμε ένα ολόκληρο πλήρες κομμάτι μεγάλου τοίχου από τον ναό, που σημαίνει ότι δεν επιβεβαιώθηκε το “οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται”. Είναι το γνωστό Τείχος των Δακρύων, απομεινάρι του 2ου ναού που προφανώς υπήρχε την εποχή εκείνη ενσωματωμένος στον 3ο, όπως ίσως φαίνεται και από το διαφορετικό μέγεθος πέτρας κάτω και πάνω.
Όποιος διαβάσει το κείμενο ξανά, θα δει ότι αυτά που αναφέρει δεν έχουν να κάνουν με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Γιατί ό ίδιος λέει “οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται”. Και το συνάδει με το αμέσως προηγούμενο “ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”, ή με το “καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ’ ἄκρου τῆς γῆς ἕως τοῦ οὐρανοῦ”, και φυσικά όλα τα άλλα που αναφέρει νωρίτερα όλο το κείμενο και είναι πολλά.
2. Οι πιο ακραίοι απολογητές έχουν όμως νέες θεωρίες, η μία από αυτές είναι μια θολή ερμηνεία στο τι σημαίνει η λέξη “γενιά” λες και μπορούν να τραβάνε τον όρο “γενιά” από 30 έως μερικές χιλιάδες χρόνια για να τους καλύψει στην προφητεία τους.
3. Άλλοι πανέξυπνοι λένε ότι ο Ιησούς μπλέκει τις δύο προφητείες (ποιός; ο…θεός τους;) και μιλάει ταυτόχρονα και για τις δύο. Φαιδρό και λυπηρό για πιστούς να αναφέρονται έτσι στον θεό τους την στιγμή μάλιστα που από όλους τους άλλους απαιτούν σεβασμό για αυτόν. Φαιδρό ένας προφήτης να μην λέει μια προφητεία ξεκάθαρα αλλά να μπλέκει δύο προφητείες την στιγμή μάλιστα που ξέρουμε ότι η μία όταν γράφονται αυτά έχει ήδη γίνει, άρα θολώνοντας το κείμενο κανένας δεν θα κατηγορήσει τον προφήτη ή τον συγγραφέα για ασύστολες βλακείες. Φαιδρό για έναν θεό, υποτίθεται γιό του ξεκάθαρου Ιεχωβά, που όταν μιλούσε ήταν απόλυτα καταληπτός, είτε διέτασσε δολοφονίες είτε έδινε εντολές στον λαό του με τόση ξεκάθαρη λεπτομέρεια ως και που και πως θα αποπατεί, αυτός ο γιός, να είναι τόσο θολός και μυστηριώδης που να μπλέκει τα λεγόμενά του ενώ ταυτόχρονα να προκαλεί γέλωτα με το «ό έχων ώτα ακούειν ακουέτο».
4. Φυσικά ακούσαμε και αυτό: Κάποιος απολογητής είπε ότι ο Ιησούς, ο πιστευόμενος ως θεός και γιός του θεού Γιαχβέ, είπε συνειδητά ψέματα, γιατί…δεν μπορούσε να πει την αλήθεια, τόσο στο θέμα της γενεάς όσο και στο αμίμητο “Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ”. Δηλαδή στο υπέροχο σημείο που εδώ έχουμε και το αποστολικό πλήγμα της εφεύρεσης του ομοούσιου περί της Αγίας Τριάδας από την Εκκλησία τον 4ου αι., που ο ίδιος ο Ιησούς το αρνείται (το ομοούσιον) αφού δεν ξέρει όπως λέει όσα και ο πατέρας του. Έτσι ο πανέξυπνος στην διαστρέβλωση χριστιανός είναι σίγουρος ότι η πίστη του είναι αληθινή, αφού τα γραπτά του θεού του μπορεί να τα ερμηνεύει όπως ακριβώς του βγαίνουν καλύτερα, αλλά το χειρότερο, να θέλει να επιβάλει και την στρεβλή του ερμηνεία σαν σωστή. Είπε λοιπόν συνειδητά ψέματα ο θεός του, γιατί δεν μπορούσε να πει την αλήθεια. Άραγε άλλη λύση δεν είχε ο υποτιθέμενος θεός να μην πει την αλήθεια αλλά να μην διαψευσθεί όπως ας πούμε “ναι ξέρω την ημέρα και την ώρα αλλά δεν πρόκειται να σας την πω”. Προφανώς για την λογική κάποιων χριστιανών αυτό θα ήταν αδύνατο. Και παρ’ όλα αυτά, αυτά τα κείμενα θεωρούνται θεόπνευστα και περιγράφουν αλήθειες όπως διατείνονται οι χριστιανοί. Βέβαια από τότε έχουν περάσει τουλάχιστον 60 γενιές.
Επιτυχία της προφητείας 0%.
Αν και οι κακόμοιροι απολογητές δεν το δέχονται γιατί όπως είδαμε έχουν μια καλή δικαιολογία για την κάθε περίπτωση. Τόσο καλή που ο θεϊκός “μπερδεμένος” για εμάς λόγος ήταν τόσο καθαρός στους επίσης θεόπνευστους και πλημυρισμένους με άγιο πνεύμα ευαγγελιστές του, που θα δούμε παρακάτω τι κατάλαβαν και αυτοί από τα “σοφά” αυτά λόγια.
Ας δούμε τώρα ένα άλλο συμβάν στον «Κατά Μάρκον»:
Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
[Και αφού προσκάλεσε το πλήθος μαζί με τους μαθητές του, τους είπε: «Όποιος θέλει νά ‘ρθει πίσω από μένα, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, και ας σηκώσει τον σταυρό του, και ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας τού ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Επειδή, τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; Ή, τι θα δώσει ο άνθρωπος σε ανταλλαγή τής ψυχής του; Δεδομένου ότι, όποιος ντραπεί για μένα και για τα λόγια μου σ’ αυτή τη γενεά, τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί γι’ αυτόν, όταν έρθει στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους».]
(Κατά Μάρκον, 8: 34-38)
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
[Και τους έλεγε: «Σας διαβεβαιώνω ότι, είναι μερικοί απ’ αυτούς που στέκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν θάνατο, μέχρις ότου δουν τη βασιλεία τού Θεού να έρχεται με δύναμη».]
(Κατά Μάρκον, 9: 1)
Δεν είναι άραγε προφανές ότι αναφέρεται στο ίδιο θέμα; Kι όμως οι πανέξυπνοι χριστιανοί απολογητές λένε ότι αυτή η προφητεία δεν έχει σχέση με την άλλη, αλλά επαληθεύθηκε σε…6 (αριθμητικώς: έξη) ημέρες όπως λέει και η συνέχεια του κειμένου:
Καὶ μεθ’ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ’ ἰδίαν μόνους· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα, λευκὰ λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεὺς ἐπὶ τῆς γῆς οὐ δύναται οὕτω λευκᾶναι. καὶ ὤφθη αὐτοῖς Ἠλίας σὺν Μωϋσεῖ, καὶ ἦσαν συλλαλοῦντες τῷ Ἰησοῦ.
[Και ύστερα από έξι ημέρες, παίρνει τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και τους ανεβάζει, σε ένα ψηλό βουνό, μόνους, κατ’ ιδίαν· και μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Και τα ιμάτιά του έγιναν αστραφτερά, λευκά σε υπερβολικό βαθμό, σαν χιόνι, που λευκαντής επάνω στη γη δεν μπορεί να λευκάνει. Και φάνηκε σ’ αυτούς ο Ηλίας μαζί με τον Μωυσή· και συνομιλούσαν με τον Ιησού.]
(Κατά Μάρκον, 9: 2-4)
Βέβαια είναι πολύ βαρύ το “Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει” για να θεωρήσει κανείς λογικό οτι ο θεός κάνει προφητεία με τόσο βαρύγδουπα λόγια για κάτι που θα δουν 2 μαθητές του σε…6 μέρες. Διότι το “ου μη γεύσωνται θανάτου” θα ήταν μάλλον ειρωνικό και θα έδειχνε ότι ο Ιησούς έπαιζε ηλίθια ή γελοία παιδικά παιχνιδάκια με τους μαθητές του.
Ας δούμε το ίδιο συμβάν στο «Κατά Λουκάν»:
Ἔλεγε δὲ πρὸς πάντας· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος κερδήσας τὸν κόσμον ὅλον, ἑαυτὸν δὲ ἀπολέσας ἢ ζημιωθείς; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους, τοῦτον ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ τοῦ πατρὸς καὶ τῶν ἁγίων ἀγγέλων. λέγω δὲ ὑμῖν ἀληθῶς, εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἳ οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἐγένετο δὲ μετὰ τοὺς λόγους τούτους ὡσεὶ ἡμέραι ὀκτὼ καὶ παραλαβὼν τὸν Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι.
[Και έλεγε σε όλους: «Αν κάποιος θέλει νά’ ρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, και ας σηκώσει τον σταυρό του, καθημερινά, και ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα τη σώσει. Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως τον εαυτό του ή ζημιωθεί; Επειδή, όποιος ντραπεί για μένα και τα λόγια μου, γι’ αυτόν ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί, όταν έρθει μέσα στη δόξα του και του Πατέρα του και των αγίων αγγέλων. Μάλιστα, σας διαβεβαιώνω: Υπάρχουν μερικοί απ’ αυτούς που στέκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν θάνατο, μέχρις ότου δουν τη βασιλεία τού Θεού». Και μετά τα λόγια αυτά, πέρασαν περίπου οκτώ ημέρες, και παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο, και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί.]
(Κατά Λουκάν, 9: 23-28)
Εδώ έχουμε μια αύξηση των ημερών κατά δύο, βλέπετε ο Λουκάς το έμαθε από τρίτους και έτσι η “προφητεία” του επαληθεύτηκε σε…8 (αριθμητικώς: οκτώ) μέρες.
Ας δούμε όμως τι φαίνεται να πίστευαν σχετικά οι ίδιοι οι πρώτοι χριστιανοί, και μάλιστα οι “πλημυρισμένοι από άγιο πνεύμα” απόστολοι Πέτρος και Παύλος…
ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ ᾿Ιουδαίᾳ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν ᾿Ιουδαίων, τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. ἔφθασε δὲ ἐπ’ αὐτοὺς ἡ ὀργὴ εἰς τέλος.῾Ημεῖς δέ, ἀδελφοί, ἀπορφανισθέντες ἀφ’ ὑμῶν πρὸς καιρὸν ὥρας, προσώπῳ οὐ καρδίᾳ, περισσοτέρως ἐσπουδάσαμεν τὸ πρόσωπον ὑμῶν ἰδεῖν ἐν πολλῇ ἐπιθυμίᾳ. διὸ ἠθελήσαμεν ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς, ἐγὼ μὲν Παῦλος καὶ ἅπαξ καὶ δίς, καὶ ἐνέκοψεν ἡμᾶς ὁ σατανᾶς. τίς γὰρ ἡμῶν ἐλπὶς ἢ χαρὰ ἢ στέφανος καυχήσεως ἢ οὐχὶ καὶ ὑμεῖς ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ αὐτοῦ παρουσίᾳ; ὑμεῖς γάρ ἐστε ἡ δόξα ἡμῶν καὶ ἡ χαρά.
[Επειδή, εσείς, αδελφοί, γίνατε μιμητές των εκκλησιών τού Θεού, που είναι στην Ιουδαία, εν Χριστώ Ιησού, δεδομένου ότι, κι εσείς πάθατε τα ίδια από τους δικούς σας ομοεθνείς, όπως κι αυτοί από τους Ιουδαίους· οι οποίοι και τον Κύριο Ιησού θανάτωσαν και τους δικούς τους προφήτες, κι εμάς έθεσαν υπό διωγμό, και στον Θεό δεν αρέσουν, και σε όλους τούς ανθρώπους είναι ενάντιοι· οι οποίοι μάς εμποδίζουν να μιλήσουμε προς τα έθνη για να σωθούν, για να αναπληρώσουν τις δικές τους αμαρτίες πάντοτε· έφτασε, όμως, επάνω τους η οργή σε τέλειο βαθμό. Εμείς, όμως, αδελφοί, αφού μείναμε για λίγο καιρό ορφανοί από σας, όσον αφορά την προσωπική μας παρουσία, όχι με την καρδιά, φροντίσαμε περισσότερο με πολλή επιθυμία να δούμε το πρόσωπό σας. Γι’ αυτό, θελήσαμε νά ‘ρθουμε σε σας και μια και δυο φορές, αλλά μας εμπόδισε ο Σατανάς. Επειδή, ποια είναι η ελπίδα μας ή η χαρά ή το στεφάνι τής καύχησης, αν όχι κι εσείς μπροστά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό κατά την παρουσία του; Δεδομένου ότι, εσείς είστε η δόξα μας και η χαρά.]
(Προς Θεσσαλονικείς Α’, 2: 14-20)
16 ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις.
[Δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα· έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο. Λοιπόν, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον μ’ αυτά τα λόγια.]
(Προς Θεσσαλονικείς Α’, 4: 16-18)
Χριστοῦ οὖν παθόντος ὑπὲρ ἡμῶν σαρκὶ καὶ ὑμεῖς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν ὁπλίσασθε, ὅτι ὁ παθὼν ἐν σαρκὶ πέπαυται ἁμαρτίας, εἰς τὸ μηκέτι ἀνθρώπων ἐπιθυμίαις, ἀλλὰ θελήματι Θεοῦ τὸν ἐπίλοιπον ἐν σαρκὶ βιῶσαι χρόνον. ἀρκετὸς γὰρ ὑμῖν ὁ παρεληλυθὼς χρόνος τοῦ βίου τὸ θέλημα τῶν ἐθνῶν κατεργάσασθαι, πεπορευμένους ἐν ἀσελγείαις, ἐπιθυμίαις, οἰνοφλυγίαις, κώμοις, πότοις καὶ ἀθεμίτοις εἰδωλολατρίαις. ἐν ᾧ ξενίζονται μὴ συντρεχόντων ὑμῶν εἰς τὴν αὐτὴν τῆς ἀσωτίας ἀνάχυσιν, βλασφημοῦντες· οἳ ἀποδώσουσιν λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. εἰς τοῦτο γὰρ καὶ νεκροῖς εὐηγγελίσθη, ἵνα κριθῶσι μὲν κατὰ ἀνθρώπους σαρκὶ, ζῶσι δὲ κατὰ Θεὸν πνεύματι. Πάντων δὲ τὸ τέλος ἤγγικε· σωφρονήσατε οὖν καὶ νήψατε εἰς τὰς προσευχάς.
[Επειδή, λοιπόν, ο Χριστός έπαθε κατά σάρκα για χάρη μας, οπλιστείτε κι εσείς το ίδιο φρόνημα· δεδομένου ότι, αυτός που έπαθε κατά σάρκα, έπαυσε από την αμαρτία· για να ζήσετε τον υπόλοιπο χρόνο μέσα στη σάρκα, όχι πλέον στις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά στο θέλημα του Θεού. Επειδή, αρκετός είναι σε μας ο περασμένος καιρός τού βίου, όταν πράξαμε το θέλημα των εθνών, καθώς περπατήσαμε σε ασέλγειες, επιθυμίες, οινοποσίες, γλεντοκόπια, συμπόσια και αθέμιτες ειδωλολατρείες· και γι’ αυτό παραξενεύονται, που εσείς δεν συντρέχετε μαζί τους στο ίδιο ξεχείλισμα της ασωτίας, και σας βλασφημούν· οι οποίοι θα αποδώσουν λόγο σ’ εκείνον που είναι έτοιμος να κρίνει, ζωντανούς και νεκρούς. Επειδή, γι’ αυτό κηρύχθηκε το ευαγγέλιο και προς τους νεκρούς, για να κριθούν μεν σύμφωνα με τους ανθρώπους κατά τη σάρκα, να ζουν όμως σύμφωνα με τον Θεό κατά το πνεύμα. Όλων δε το τέλος πλησίασε· ζήστε, λοιπόν, με σωφροσύνη, και αγρυπνείτε στις προσευχές. ]
(Επιστολή Πέτρου Α’, 4: 1-7)
Βλέπουμε ότι σωστά κατανόησαν τα κηρύγματα οι “θεόπνευστοι” όπως και εμείς και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή την Δευτέρα παρουσία. Ο Παύλος μάλιστα είναι σίγουρος ότι θα ήταν ζωντανός όταν αυτή συμβεί, και φυσικά υπάρχουν και άλλες ενδείξεις ότι στην πρώτη Εκκλησία αναμενόταν η Δευτέρα παρουσία από στιγμή σε στιγμή και εκεί μπορεί να αποδοθεί ο υπερβολικός ζήλος των πρώτων μαρτύρων να πεθάνουν πρόθυμα για κάτι που ούτως ή άλλως δεν θα αργούσε όπως πίστευαν. Άρα η απόδοση του χρησμού 0%.
Η ανάσταση μετά τρεις ημέρες
Τότε ἀπεκρίθησαν αὐτῷ τινες τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων λέγοντες, Διδάσκαλε, θέλομεν ἀπὸ σοῦ σημεῖον ἰδεῖν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς, Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. ὥσπερ γὰρ ἦν Ἰωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας. ἄνδρες Νινευῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν· ὅτι μετενόησαν εἰς τὸ κήρυγμα Ἰωνᾶ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Ἰωνᾶ ὧδε. βασίλισσα νότου ἐγερθήσεται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινεῖ αὐτήν· ὅτι ἦλθεν ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς ἀκοῦσαι τὴν σοφίαν Σολομῶνος, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Σολομῶνος ὧδε.
[Τότε, μερικοί από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους απάντησαν, λέγοντας: «Δάσκαλε, θέλουμε να δούμε από σένα ένα σημείο». Και εκείνος, απαντώντας, τους είπε: «Πονηρή και μοιχαλίδα γενεά ζητάει σημείο· αλλά, σημείο δεν θα της δοθεί, παρά μονάχα το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Επειδή, όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου στην καρδιά τής γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Άνδρες Νινευίτες θα αναστηθούν στην κρίση μαζί μ’ αυτή τη γενεά, και θα την κατακρίνουν· επειδή, μετανόησαν στο κήρυγμα του Ιωνά· και δέστε, εδώ είναι κάτι περισσότερο από τον Ιωνά. Η βασίλισσα του Νότου θα σηκωθεί κατά την κρίση μαζί μ’ αυτή τη γενεά, και θα την κατακρίνει· επειδή, ήρθε από τα πέρατα της γης για να ακούσει τη σοφία τού Σολομώντα· και δείτε, εδώ είναι κάτι περισσότερο από τον Σολομώντα».]
(Κατά Ματθαίον, 12: 38-42)
Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ. καὶ καταλιπὼν αὐτοὺς ἀπῆλθεν.
[Γενεά πονηρή και μοιχαλίδα ζητάει σημείο· όμως, σημείο δεν θα δοθεί σ’ αυτήν, παρά μονάχα το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Και αφήνοντάς τους αναχώρησε. ]
(Κατά Ματθαίον, 16: 4)
Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα.
[Και ενώ διέμεναν στη Γαλιλαία, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Ο Υιός του ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων· και θα τον θανατώσουν, και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί». Και λυπήθηκαν υπερβολικά.]
(Κατά Ματθαίον, 17: 22-23)
ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. οἱ δὲ ἠγνόουν τὸ ῥῆμα, καὶ ἐφοβοῦντο αὐτὸν ἐπερωτῆσαι.
[Επειδή, δίδασκε τους μαθητές του, και τους έλεγε ότι ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται σε χέρια ανθρώπων, και θα τον θανατώσουν· και αφού θανατωθεί, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Εκείνοι, όμως, δεν καταλάβαιναν τον λόγο, και φοβόνταν να τον ρωτήσουν.]
(Κατά Μάρκον, 9: 31-32)
Να σημειωθεί ότι στον Σιναἰτικό κώδικα, το αρχαιότερο αντίγραφο που έχουμε, στο Κατά Μάρκον που κατά πολλούς θεωρείται και το αρχαιότερο κείμενο στο 9: 31-32 γράφει : και αποκτενουϲιν αυτον και αποκτανθιϲ μετα τριϲ ημεραϲ αναϲτηϲεται. λινκ
Το ίδιο και στο 10:34 Εδώ η επίσημη σημερινή εκδοχή και εδώ στον σιναϊτικό.
Ελπίζω να καταλαβαίνετε το τι σημαίνει το κείμενο να γράφει “μετά τρεις μέρες” και στην αντιγραφή να το κάνουν “την τρίτη ημέρα”.
Τῶν δὲ ὄχλων ἐπαθροιζομένων ἤρξατο λέγειν· Ἡ γενεὰ αὕτη γενεὰ πονηρά ἐστι· σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. καθὼς γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς σημεῖον τοῖς Νινευῒταις, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τῇ γενεᾷ ταύτῃ σημεῖον.
[Και ενώ τα πλήθη συγκεντρώνονταν, άρχισε να λέει: «Αυτή η γενεά είναι πονηρή· σημείο ζητάει· και σημείο δεν θα της δοθεί, εκτός από το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Επειδή, καθώς ο Ιωνάς έγινε σημείο στους Νινευίτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου σ’ αυτή τη γενεά».]
(Κατά Λουκάν, 11: 29-30)
Βλέπουμε εδώ το πόσο σημαντικά είναι τα θαύματα για τους Εβραίους, μια συνήθεια που φυσικά κληρονόμησαν και οι χριστιανοί. Ζητούν συνεχώς «σημεία και τέρατα» και όπως λένε οι ίδιοι οι ευαγγελιστές, ο θεός τους ο Ιησούς έκανε σημεία και τέρατα και ένα από αυτά προφανώς το σπουδαιότερο είναι αυτή η περίφημη “ανάστασή” του. Το εντυπωσιακό αν διαβάσει κανείς τα Ευαγγέλια είναι ότι κατέβηκε όπως ισχυρίζονται ο ίδιος θεός στην Γη, έκανε του κόσμου τα θαύματα, τον είδαν χιλιάδες πιστοί ή μη που πίστεψαν, και εντάξει δεν τον έγραψε η ιστορία, αλλά και αυτοί που υποτίθεται είδαν όλα τα θαύματα, ένας λαός μάλιστα που απαιτεί θαύματα γιατί τελικά δεν πίστεψε; Μα γιατί όπως και στην Παλαιά Διαθήκη τα σημεία και τέρατα γραφόντουσαν εκ των υστέρων για να πείσουν από εκεί και πέρα τους εβραίους έτσι φαίνεται έγινε και με τα Ευαγγέλια.
Στο ασυνάρτητο και φανταστικό μυθολογικό κείμενο του Ιωνά (που σκοπό έχει να “προφητέψει” την καταστροφή της Νινευή), περιλαμβάνεται και ένα παλιό ναυτικό παραμύθι. Σε αυτό αναφέρεται ότι ο ήρωας έμεινε μέσα στο ψάρι που τον κατάπιε τρεις ημέρες και τρεις νύκτες και όταν άρχισε να τραγουδά αυτό τον ξέρασε άθικτο. Είναι λοιπόν προφανές ότι έτσι και ο Ιησούς πρέπει να παραμείνει νεκρός, αφού θανατωθεί τρεις ημέρες και τρεις νύκτες και μετά να αναστηθεί.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει μια τέτοια προφητεία αν φυσικά δεν είναι ένα απλό επικοινωνιακό τέχνασμα ενός αρχαίου σοφιστή ή σύγχρονου πολιτικού που λέει υπερβολές για να συγκινήσει τους πελάτες του, σημαίνει ότι αν ο Ιησούς πέθαινε την Πέμπτη το βράδυ στον σταυρό, έπρεπε να αναστηθεί Κυριακή βράδυ την ίδια ώρα. Μόνο που ο μέσος όρος των Ευαγγελίων είναι 1,5 μέρα δηλ. Σάββατο πρωί η μέρα του εβραϊκού Πάσχα και πιθανόν και νωρίτερα, ανάλογα ποιο Ευαγγέλιο διαβάζετε.
Επιτυχία < 50% (φυσικά με το δεδομένο ότι έγινε η ανάσταση, κάτι που ένας λογικός και εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί).
Εδώ αξίζει να ξατατονίσω το πόσο βολικό ως προϋπόθεση για το “θαύμα” της πολυδιαφημισμένης ήδη από τον ίδιο τον Ιησού “ανάστασης”, είναι το γεγονός ότι σταυρώθηκε εσπευσμένα παραμονή του Πάσχα, με αποτέλεσμα να έπρεπε την επομένη να κατέβει από τον σταυρό για να μην υπάρχει τιμωρημένος την μεγαλύτερη γιορτή των Εβραίων, φυσικά και άλλη μια σύμπτωση ότι μόλις σταυρώθηκε «πέθανε» σε ελάχιστες ώρες και δεν χρειάστηκε να του σπάσουν τα μέλη όπως των άλλων κακούργων που φυσικά δεν είχαν πεθάνει, προσθέτοντας επί πλέον τους νέους συμβολισμούς για το φανταστικό νέο γεγονός που κολλάει στο παλιό της εξόδου και το νοηματοδοτεί σε νέα πορεία.
Για φαντασθείτε πόσες συμπτώσεις έπεσαν ώστε να μην χρειάζεται να μείνει ο Ιησούς στον σταυρό εσαεί μέχρι να σαπίσει όπως οι άλλοι σταυρωμένοι κακούργοι, τις άλλες 364 μέρες του χρόνου, επειδή ήταν παραμονή του Πάσχα δηλαδή την μοναδική μέρα που θα τον κατέβαζαν και φυσικά να πεθάνει ιδιαίτερα γρήγορα στον σταυρό, ένα όργανο μαρτυρίου φτιαγμένο ειδικά για την όσο γίνεται πιο αργοπορημένη θανάτωση, ώστε να μην χρειαστεί να σπάσουν τα κόκαλά του, ώστε να ταφεί ολόκληρος κανονικά. Το σενάριο αν δεν είχε αυτές τις συμπτώσεις θα ήταν αδύνατο να γίνει πιστευτό γιατί θα έπρεπε να γίνει ενώπιον όλων (ένας αληθινός θεός δεν θα έκανε σωρεία συμπτώσεων για να του βγει το θαύμα με έναν τρόπο λογικοφανή αλλά σπάνιο, που στηρίζεται σε απίθανες συμπτώσεις). Πάνε λοιπόν την επομένη μια, ή δύο ή περισσότερες γυναίκες (ανάλογα πιο Eυαγγέλιο διαβάζετε) και βλέπουν το τάφο άδειο και μαθαίνουν από έναν-δύο…”αγγέλους” (πάλι ανάλογα από πιο Eυαγγέλιο διαβάζετε) ότι ο Xριστός ανέστη. Μάλιστα μετά την υποτιθέμενη ανάσταση ελάχιστοι φαίνεται να τον είδαν, άσε που ήταν και σε μια περίεργη μορφή κάτι μεταξύ ύλης και μη ύλης.
Το φανταστικότερο θαύμα λοιπόν που πιστεύουν οι χριστιανοί ότι έγινε ποτέ, η ανάσταση του ίδιου του θεού τους, δεν το είδε κανείς, το άκουσε από κάποιες γυναίκες που ούτε αυτές το είδαν, αλλά το άκουσαν από έναν…άγγελο και κάποιοι ελάχιστοι μαθητές του τον είδαν υποτίθεται έκτοτε και μίλησαν μαζί του όπως αναγράφουν και τα μυθολογικά κείμενα που λένε Ευαγγέλια, και μόνο αυτά.
Τελικά, έστω και ως αποτυχημένος προφήτης ο Ιησούς, υπήρξε πραγματικά;
Είναι ένα θέμα που διαπραγματεύεται σε μία σειρά αρκετών δημοσιεύσεων. Ένα θέμα που αξίζει να ασχοληθείτε. Γιατί, όποιος ανασκαλέψει τις ιστορικές πηγές, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος-θεός, τουλάχιστον ως άνθρωπος, δεν υπήρξε ποτέ, αφού δεν βρέθηκε μέχρι τώρα καμιά αξιόπιστη πηγή σύγχρονη της εποχής του να δίνει ξεκάθαρες πληροφορίες για αυτόν ή την τόσο δημοφιλή δράση του, τα δε Eυαγγέλια που κάποιοι τα θεωρούν επαρκή απόδειξη, βρίθουν λαθών τόσο στον γεωγραφικό όσο και ιστορικό τομέα, και υπάρχουν όπως είδαμε και βάσιμες υποψίες συνεχούς παραχάραξης από την πρώτη στιγμή που γράφτηκε κάτι για το θέμα αυτό. Είναι μάλλον φαιδρό μετά από όλα αυτά να θεωρείται ότι στον πνευματικό τομέα λέει κάτι χρήσιμο στην ανθρωπότητα.
Ας έρθουμε τώρα στην τεκμηρίωση μέσα από τα ίδια τα Ευαγγέλια, γιατί ακόμα και οι προφητείες που φαίνεται σε κάποιο βαθμό να πέτυχε ο Ιησούς, όπως η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, δεν ήταν προφητείες, αφού δημιουργήθηκαν και μπήκαν στο σενάριο στα μέσα του 2ου αι. τότε δηλαδή που φαίνεται να καταγράφονται και να δημιουργούν τον μύθο, πάνω στους προηγούμενους μύθους για κάποιον μεσσία που προφανώς υπήρχαν. Αυτό φαίνεται από το εδάφιο του Κατά Ματθαίον 23:35: “35 ὅπως ἔλθῃ ἐφ’ ὑμᾶς πᾶν αἷμα δίκαιον ἐκχυννόμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἅβελ τοῦ δικαίου ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὃν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου“. Αυτή τη μικρή αλλά καταπληκτική λεπτομέρεια την πρωτοδιάβασα στον Κ. Θεοδωρίδη (Η Απάτη των Ευαγγελίων ένα εξαιρετικό βιβλίο), ο Ζαχαρίας λοιπόν γιος του Βαρούχ, όντως όπως αναφέρει και ο Ιστορικός Ιώσηπος, δολοφονήθηκε μέσα στο Ιερό με ενέδρα, αλλά αυτό έγινε το…69 κ.ε. (Ιουδ. Πόλεμος 4.334-343) “[335] καὶ δή τινα τῶν ἐπιφανεστάτων ἀποκτείνειν προθέμενοι Ζαχαρίαν υἱὸν Βάρεις…[343] δύο δὲ τολμηρότατοι προσπεσόντες ἐν μέσῳ τῷ ἱερῷ διαφθείρουσι τὸν Ζαχαρίαν”. Έγινε δηλαδή 37 χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του Ιησού, μόνο που εδώ ο Ιησούς το αναφέρει ότι είναι γνωστό και πράγμα του παρελθόντος του.
Αυτή λοιπόν η σημαντική λεπτομέρεια που ξέφυγε από τις αλλεπάλληλες αλλαγές και προσθήκες που γινόντουσαν στα Ευαγγέλια, αποδεικνύει ότι όλες οι προφητείες για την καταστροφή του Ναού και της Ιερουσαλήμ, όπως και το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά και τα ίδια τα κείμενα, γράφτηκαν πολύ κατόπιν εορτής και δεν υπάρχει φυσικό πρόσωπο Ιησούς που να είπε αυτά τα λόγια, αλλά ένας μεσσιανικός χαρακτήρας, δημιούργημα της φαντασίας των συγγραφέων για να αποδείξουν ότι η σέχτα τους είχε τον σωστό, τον αληθινό μεσσία, που αφού προέλβεψε την καταστροφή του Ναού και της πόλης, τότε και ο Αρμαγεδών έρχεται για αυτό προσκυνήστε μας για να σωθείτε. Ο ταλαίπωρος συγγραφέας του Ευαγγελίου δεν ήξερε πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο Ζαχαρίας, όλα αυτά ήταν γνωστές καταστάσεις που έγιναν πριν από την καταστροφή, χωρίς να μπορούν να τις κατατάξουν χρονικά, αποδεικνύοντας μας, τόσο ότι η συγγραφή έγινε πολύ αργότερα, όσο και την αδυναμία των Ευαγγελίων να μεταφέρουν κάποια αλήθεια πέρα από μία συγκεκριμένη μεσσιανική προπαγάνδα. Δέστε και την δημοσίευση “πολλοί χριστοί πολλοί μεσσίες” για να καταλάβετε ποια ήταν η κατάσταση στην περιοχή εκείνη την εποχή.
Τι ήταν τελικά όλη αυτή η ιστορία; Μια αναφορά στην ζωή ενός άσημου μεσσία από τους χιλιάδες της εποχής που του φορτώθηκαν πράγματα και θαύματα για να στηθεί ένα νέο σκηνικό; Ένα καλοστημένο θεατρικό τρυκ για να δημιουργηθεί η νέα αίρεση; Μήπως ήταν συγκερασμός δράσης πολλών μεσσιών σε ένα μυθικό πρόσωπο; Μήπως ήταν συμβολική αναπαράσταση μιας εσσαιϊκής σέχτας που κάποιοι θέλησαν να την περάσουν σαν αλήθεια; Η ιστορική επιστήμη κάποια στιγμή θα βρει κάποια άκρη. Μέχρι τότε ας έλθει πάλι ο ορθολογισμός στην ζωή μας και ας απαρνηθούμε μεσαιωνικές και βυζαντινογενείς παράλογες λογικές που κατέστρεψαν την ανθρωπότητα και την ελεύθερη ανθρώπινη έκφραση.
Επίλογος
Το σύνολο απόδοσης του Ιησού λοιπόν από τα ίδια τα εκκλησιαστικά κείμενα, είναι ο μέσος όρος, που βγαίνει κάτω από 30%, πολύ κακή βαθμολογία για υποτιθέμενο θεό. Φυσικά σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το “ὑμεῖς κατὰ τὴν σάρκα κρίνετε· ἐγὼ οὐ κρίνω οὐδένα. καὶ ἐὰν κρίνω δὲ ἐγώ, ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ ἀληθής ἐστιν, ὅτι μόνος οὐκ εἰμί, ἀλλ’ ἐγὼ καὶ ὁ πέμψας με πατήρ” (Κατά Ιωάννην, 8: 15-16), που δείχνει ότι ο Ιησούς πίστευε, ή έτσι ισχυριζόταν, ότι η κρίση του, την οποία δεν την χρησιμοποιούσε, αλλά όταν το έκανε, ήταν αληθινή, επειδή τον έστειλε ο πατέρας του ο γνωστός εβραίος θεός Γιαχβέ.
Αυτό μας δείχνει την ποιότητα των ανθρώπων που γέννησαν η διαμόρφωσαν αυτή την σκιώδη φιγούρα ως ενός υποτιθέμενου θεού, που φαίνεται ήδη ως κακός προφήτης, καθώς και όσων συνειδητά αποδέχονται αυτή την παράνοια σαν οδηγό τους στην πνευματική τους ή την πραγματική τους ζωή. Μια σωστή ρήση όμως που φέρεται να είπε, ότι το “δένδρο φαίνεται από τους καρπούς του” είναι απόλυτα σωστή και έχει εφαρμογή στην Εκκλησία που στήθηκε στο όνομά του, οι καρποί του χριστιανισμού είναι διαχρονικά κακοί, άρα και όλο το οικοδόμημα λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου