ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗ!!!!

 

Το ερώτημα εάν ο ιστορικός Ιησούς ήταν σε καλή ψυχική υγεία έχει διερευνηθεί από πολλούς ψυχολόγους, φιλοσόφους, ιστορικούς και συγγραφείς. Το πρώτο άτομο, μετά από πολλές άλλες απόπειρες αντιμετώπισης του θέματος, αμφισβήτησε ευρέως και διεξοδικά την ψυχική υγεία του Ιησού ήταν ο Γάλλος ψυχολόγος Charles Binet-Sanglé , ο επικεφαλής γιατρός του Παρισιού και συγγραφέας ενός τετράτομου έργου La Folie de Jésus ( Η τρέλα του Ιησού ). Αυτή η άποψη βρίσκει τόσο υποστηρικτές όσο και αντιπάλους.

Απόψεις που αμφισβητούν τη λογική του Ιησου!!!

Η εκτίμηση της λογικής του Ιησού εμφανίζεται πρώτα στα

ευαγγέλια. Το Ευαγγέλιο του Μάρκου αναφέρει τη γνώμη των μελών της οικογένειάς του που πιστεύουν ότι ο Ιησούς «είναι εκτός εαυτού». Μερικοί ψυχίατροι, θρησκευτικοί μελετητές και συγγραφείς εξηγούν ότι η οικογένεια, οι οπαδοί του Ιησού (Ιωάννης 7:20),  και οι σύγχρονοι του τον θεωρούσαν σοβαρά παραληρηματικό, κυριευμένο από δαίμονες ή παράφρονα. 

Και όταν το άκουσαν οι δικοί του, βγήκαν να τον πιάσουν, γιατί οι άνθρωποι έλεγαν: «Είναι εκτός εαυτού». Και οι γραμματείς που κατέβηκαν από την Ιερουσαλήμ είπαν: «Κατέχεται από τον Βεελζεβούλ , και από τον άρχοντα των δαιμόνων διώχνει τους δαίμονες».

—  Μάρκος 3:21–22, 

Η κατηγορία που περιέχεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι πιο κυριολεκτική:

Υπήρξε πάλι διχασμός μεταξύ των Εβραίων εξαιτίας αυτών των λόγων. Πολλοί από αυτούς είπαν: «Έχει δαίμονα και είναι τρελός· γιατί να τον ακούσετε;».

—  Ιωάννης 10:19–20, 

Ο Justin Meggitt  [ Wikidata ] , λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ , ^[11] προτείνει στο άρθρο του «The Madness of King Jesus: Γιατί ο Ιησούς θανατώθηκε, αλλά οι ακόλουθοί του όχι;» (2007) [5] ^και στο Το βιβλίο του The Madness of King Jesus: The Real Reasons for His Execution (2010)  ότι ο Πιλάτος και ο άλλος Ρωμαίος λαός θεωρούσαν τον Ιησού ως έναν παράφρονα εξαπατημένο τρελό. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον Πιλάτο και καταδικάστηκε σε θάνατο ως βασιλικός υποκριτής, αλλά η καθιερωμένη ρωμαϊκή διαδικασία ήταν η δίωξη και η εκτέλεση επίδοξων ανταρτών με τους αρχηγούς τους. Επομένως, το να υποδηλώνει κανείς ότι ο Ιησούς θανατώθηκε από τις ρωμαϊκές αρχές ως κάποιο είδος βασιλικού υποκριτή δεν εξηγεί επαρκώς γιατί σκοτώθηκε, σε αντίθεση με τους μαθητές του. 

Ο Jean Meslier (1664–1729) είχε παρόμοιες σκέψεις τον 18ο αιώνα. Στα κεφάλαια 33 και 34 της Διαθήκης του , παρέχει στοιχεία για το συμπέρασμά του ότι ο Ιησούς «ήταν πραγματικά ένας τρελός, φανατικός» ( étoit véritablement un fou, un insensé, un fanatique ). 

Η αμφισβήτηση της λογικής του Ιησού συνεχίστηκε τον 19ο αιώνα με την πρώτη αναζήτηση για τον ιστορικό Ιησού . Ο David Friedrich Strauss ( Das Leben Jesu , δεύτερη έκδοση, 1864) ^[14] ισχυρίστηκε ότι ο Ιησούς ήταν φανατικός.  Ο Lemuel K. Washburn ( Ήταν ο Ιησούς παράφρων; ) κατέληξε στο συμπέρασμα, "Ο Ιησούς δεν ήταν θεϊκός, αλλά παράφρων". Ο Oskar Panizza παρουσίασε τον Ιησού ως ψυχοπαθολογική και παρανοϊκή περίπτωση.  Ο Oskar Holtzmann (1903) διέγνωσε ότι ο Ιησούς ήταν « εκστατικός" , την οποία ^{περιέγραψε} ως μια παθολογικά ισχυρή διεγερσιμότητα της φαντασίας και της δύναμης ^της θέλησης  . παρόμοια με τον Jean Meslier  

Ο Emil Rasmussen  [ ru ] (1905) προσδιόρισε ότι ο Ιησούς ήταν είτε επιληπτικός είτε παρανοϊκός . Χρησιμοποιώντας μερικά παραδείγματα, ανέπτυξε μια περιγραφή του τυπικού παθολογικού προφήτη ("Prophetentypus") και την εφάρμοσε στον Ιησού ^[2] [23] Ο Julius Baumann  [ sv ] (1908) υπέθεσε ότι οι ανωμαλίες που βρήκε στη συμπεριφορά του Ιησού θα μπορούσαν να εξηγηθούν από μια υπερδιέγερση νεύρων ( Nervenüberreizung ).  Ωστόσο, μόνο μετά τη δημοσίευση του τετράτομου έργου του Charles Binet-Sanglé La folie de Jésus από το 1908 έως το 1915, το θέμα συζητήθηκε εκτενώς και εμφανώς.

Ο Binet-Sanglé διέγνωσε ότι ο Ιησούς έπασχε από θρησκευτική παράνοια: 

Εν ολίγοις, η φύση των παραισθήσεων του Ιησού, όπως περιγράφονται στα ορθόδοξα Ευαγγέλια, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι ο ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας έπασχε από θρησκευτική παράνοια.

—  (τόμος 2, σελ. 393)

Την άποψή του συμμεριζόταν ο Νεοϋορκέζος ψυχίατρος William Hirsch  [ Wikidata ] , ο οποίος το 1912 δημοσίευσε τη μελέτη του, Religion and Civilization: The Conclusions of a Psychiatrist  , η οποία απαρίθμησε μια σειρά από διανοητικά παρεκκλίνουσες συμπεριφορές του Ιησού. Ο Hirsch συμφώνησε με τον Binet-Sanglé στο ότι ο Ιησούς είχε προσβληθεί από παραισθήσεις και έδειξε τη « μεγαλομανία » του, η οποία αυξανόταν ασταμάτητα και αμέτρητα.  Ο Hirsch κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ένας «παρανοϊκός»:

Αλλά ο Χριστός προσφέρει από κάθε άποψη μια απολύτως τυπική εικόνα μιας γνωστής ψυχικής ασθένειας. Όλα όσα γνωρίζουμε για αυτόν ανταποκρίνονται τόσο ακριβώς στην κλινική πτυχή της παράνοιας, που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς κάποιος που γνωρίζει τις ψυχικές διαταραχές μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία ως προς την ορθότητα της διάγνωσης.

—  (σελ. 103)

Ο Σοβιετικός ψυχίατρος YV Mints (1927) διέγνωσε επίσης ότι ο Ιησούς έπασχε από παράνοια.  Η λογοτεχνία της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία του 1920, ακολουθώντας την παράδοση της απομυθοποίησης του Ιησού στα έργα των Strauss, Renan , Nietzsche και Binet-Sanglé, προέβαλε δύο βασικά θέματα: την ψυχική ασθένεια και εξαπάτηση. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ Ο Δάσκαλος και η Μαργαρίτα στο οποίο ο Ιησούς απεικονίζεται από τον Πόντιο Πιλάτο ως ένας ακίνδυνος τρελός. Μόνο στο τέλος της δεκαετίας του 1920 και του 1930 η μυθολογική επιλογή , η άρνηση της ύπαρξης του Ιησού, κέρδισε το πάνω χέρι.Σοβιετική προπαγάνδα . 

Η ψυχική υγεία του Ιησού αμφισβητήθηκε επίσης από τους Βρετανούς ψυχίατρους William Sargant  και Raj Persaud , ^[31] πλήθος ψυχολόγων του ψυχαναλυτικού προσανατολισμού, όπως ο Georges Berguer  [ de ] στη μελέτη του Quelques traits de la vie de Jésus au point de vue psychologique et psychanalytique . ^[32] [33]

Władysław Witwicki , ορθολογιστής φιλόσοφος και ψυχολόγος,  στα σχόλια στη δική του μετάφραση των Ευαγγελίων του Ματθαίου και του Μάρκου , Dobra Nowina według Mateusza i Marka ( Τα καλά έα σύμφωνα με τον Ματθαίο και τον Μάρκο  [ pl ] ), που είναι στην πραγματικότητα μια ψυχοβιογραφία του Ιησού, αποδίδεται ότι ο Ιησούς είχε υποκειμενισμό , αυξημένη αίσθηση της δικής του δύναμης και ανωτερότητας έναντι των άλλων, εγωκεντρισμό και την τάση να υποτάσσει άλλους ανθρώπους. Είχε επίσης δυσκολίες στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο καιδιασχιστική διαταραχή ταυτότητας , που τον έκανε σχιζοθυμικό ή και σχιζοφρενικό τύπο (σύμφωνα με την τυπολογία του Ernst Kretschmer ). 

Ο Αμερικανός θεολόγος και ψυχολόγος της θρησκείας Donald Capps στο βιβλίο του Jesus: A Psychological Biography (1989, 2000)  διέγνωσε τον Ιησού ως μια ουτοπική-μελαγχολική προσωπικότητα (ανυπομονούσε για ένα επερχόμενο βασίλειο του Θεού) με τάσεις αυτοκτονίας .

Ο μελετητής της Καινής Διαθήκης Andrew Jacob Mattill Jr.  [ Wikidata ] στο άρθρο του στο The Book Your Church Doesn't You To Read (1993), εφιστά την προσοχή στη διαρκώς αυξανόμενη μεγαλομανία του "John's Jesus" (που περιγράφεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννης 6:29, 35, 38, 40, 47-58· 7:38· 8:12· 11:25-26· 14:6, 13-14) [ ^43] και καταλήγει:

Όσο περισσότερη εμπιστοσύνη πιστεύει κανείς στο πορτρέτο του Ιησού του Τέταρτου Ευαγγελίου τόσο πιο δύσκολο είναι να υπερασπιστεί τη λογική του Ιησού.

Ο Άγγλος ψυχίατρος Anthony Storr στο τελευταίο του βιβλίο Feet of Clay. Saints, Sinners, and Madmen: A Study of Gurus (1996)  πρότεινε ότι υπάρχουν ψυχολογικές ομοιότητες μεταξύ τρελών «μεσσίων» όπως ο Jim Jones και ο David Koresh και σε σεβαστούς θρησκευτικούς ηγέτες συμπεριλαμβανομένου του Ιησού.  Ο Storr παρακολουθεί τυπικά μοτίβα, που συχνά περιλαμβάνουν ψυχωσικές διαταραχές που διαμορφώνουν την ανάπτυξη του γκουρού . Η μελέτη του είναι μια προσπάθεια να δούμε τον Ιησού ως έναν από τους πολλούς γκουρού. Ο Storr συμφωνεί με τους περισσότερους μελετητές του ιστορικού Ιησού, οι οποίοι τείνουν στην υπόθεση του
Ο Ιησούς ως αποκαλυπτικός προφήτης :

Φαίνεται αναπόφευκτο ότι ο Ιησούς συμμεριζόταν πράγματι την αποκαλυπτική άποψη ότι η τελική κατάκτηση του κακού από τον Θεό ήταν κοντά και ότι η βασιλεία του Θεού θα εγκατασταθεί στη γη στο εγγύς μέλλον.

Ο Storr αναγνωρίζει πολλές ομοιότητες του Ιησού με άλλους γκουρού. Περνούσε, για παράδειγμα, μια περίοδο εσωτερικής σύγκρουσης κατά τη διάρκεια της νηστείας του στην έρημο. Σύμφωνα με τον Storr, αν ο Ιησούς θεωρούσε πραγματικά τον εαυτό του αναπληρωτή του Θεού και πίστευε ότι μια μέρα θα κατέβαινε από τον ουρανό για να κυβερνήσει, έμοιαζε πολύ με τους γκουρού τους οποίους είχε περιγράψει προηγουμένως ως κήρυκες των αυταπατών που διακατέχονταν από μανία μεγαλείου. Σημειώνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν ιδανικός στην οικογενειακή ζωή (Μάρκος 3:31–35, ^[51] Μάρκος 13:12–13).  Οι γκουρού συχνά παραμένουν αδιάφοροι για τους οικογενειακούς δεσμούς. Άλλες ομοιότητες, σύμφωνα με τον Storr, περιλαμβάνουν την πίστη του Ιησού στη λήψη ειδικής αποκάλυψης από τον Θεό και την τάση προς ελιτισμό, με την έννοια ότι ο Ιησούς πίστευε ότι είχε σημαδευτεί ειδικά από τον Θεό. 

Ο Αμερικανός ερευνητής νευροενδοκρινολογίας Robert Sapolsky στο δοκίμιό του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο The Trouble with Testosterone: and Other Essays on the Biology of the Human Predicament (1997, 1998) προτείνει την εμφάνιση του σχιζοτυπικού («μισοτρελό», σελ. 248 ) συμπεριφορά και μεταμαγική σκέψη στον Ιησού και σε άλλους χαρισματικούς θρησκευτικούς ηγέτες:

Ω, σίγουρα, μπορεί κανείς να το παρακάνει, και η ιστορία μας είναι σκοτεινά βαμμένη με αποτυχημένα θρησκευτικά κινήματα εμπνευσμένα από μεσσιανικούς κροτίδες. (...) Ωστόσο, εάν λαμβάνετε τις μεταμαγικές σκέψεις και συμπεριφορές στον σωστό βαθμό και στον κατάλληλο χρόνο και τόπο, τότε οι άνθρωποι μπορεί απλώς να πάρουν άδεια από τη δουλειά στα γενέθλιά σας για πολύ καιρό ακόμα.

—  ( σελ. 256 )

Στη συνέχεια, ο Sapolsky σημειώνει ότι «οι εύλογοι δεσμοί μπορούν να γίνουν μεταξύ της σχιζοτυπικής συμπεριφοράς, της μεταμαγικής σκέψης και της ίδρυσης ορισμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων τόσο στις μη δυτικές όσο και στις δυτικές κοινωνίες». ( σελ. 256 ) Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η έννοια της ψυχοπαθολογίας του σαμάνου λειτουργεί εξίσου εύκολα και στην κατανόηση των ριζών των μεγάλων δυτικών θρησκειών». ( σελ. 255 )

Το 1998–2000, ο Leszek Nowak (γεννημένος το 1962) από το Πόζναν της Πολωνίας ^[b] έγραψε μια μελέτη στην οποία, βασισμένος στη δική του ιστορία της θρησκευτικής αυταπάτης της ιεραποστολής και των υπερεκτιμημένων ιδεών και πληροφοριών που ανακοινώθηκαν στα Ευαγγέλια, έκανε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης του Ιησού. ψυχή, με την άποψη του Ιησού ως αποκαλυπτικού προφήτη,  λαμβάνοντας υπόψη την υπόθεση της έμμεσης αυτοκτονίας . Το κάνει σε κεφάλαια που περιέχουν, διαδοχικά, μια ανάλυση των χαρακτηριστικών του «σωτήρα της ανθρωπότητας», μια περιγραφή της πιθανής εξέλιξης των γεγονότων από την περίοδο της δημόσιας δραστηριότητας του Ιησού και μια νατουραλιστική εξήγηση τουθαύματα . ^[57]

Το 2012, μια ομάδα ψυχιάτρων , ψυχολόγων συμπεριφοράς , νευρολόγων και νευροψυχιάτρων από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ δημοσίευσε μια έρευνα που πρότεινε την ανάπτυξη μιας νέας διαγνωστικής κατηγορίας ψυχιατρικών διαταραχών που σχετίζονται με τη θρησκευτική αυταπάτη και την υπερθρησκευτικότητα Συνέκριναν τις σκέψεις και τις συμπεριφορές των πιο σημαντικών μορφών της Βίβλου ( Αβραάμ , Μωυσής , Ιησούς και Παύλος )  με ασθενείς που επηρεάζονταν από ψυχικές διαταραχές που σχετίζονται με το ψυχωτικό φάσμαχρησιμοποιώντας διαφορετικές ομάδες διαταραχών και διαγνωστικά κριτήρια ( DSM-IV-TR ), και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτές οι βιβλικές φιγούρες "μπορεί να είχαν ψυχωτικά συμπτώματα που συνέβαλαν στην έμπνευση για τις αποκαλύψεις τους",  όπως σχιζοφρένεια , σχιζοσυναισθηματική διαταραχή , διπολική διαταραχή , παραληρηματική διαταραχή , αυταπάτες μεγαλείου , ακουστικές - οπτικές παραισθήσεις , παράνοια , σύνδρομο Geschwind (ειδικά Paul) και μη φυσιολογικές εμπειρίες που σχετίζονται με επιληψία κροταφικού λοβού(TLE). Σύμφωνα με τους συγγραφείς, στην περίπτωση του Ιησού, θα μπορούσε να ήταν: παρανοϊκή σχιζοφρένεια, διπολικές και σχιζοσυναισθηματικές διαταραχές.  Υπέθεσαν ότι ο Ιησούς μπορεί να αναζήτησε το θάνατο μέσω της «αυτοκτονίας με αντιπρόσωπο» (έμμεση αυτοκτονία).

Σήμερα, η Ψυχιατρική διαγιγνώσκει τον Ιησού με σχιζοφρένεια:

1. «Εν ολίγοις, η φύση των παραισθήσεων του Ιησού, όπως περιγράφονται στα ορθόδοξα Ευαγγέλια, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι ο ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας προσβλήθηκε από θρησκευτική παράνοια ». (Charles Binet-Sanglé, La Folie de Jésus, The Madness of Jesus, 1910, σελ. 393)
2. «Όλα όσα γνωρίζουμε για αυτόν [τον Ιησού] συμφωνούν τόσο τέλεια με την κλινική εικόνα της παράνοιας που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι άνθρωποι μπορούν ακόμη και να αμφισβητήσουν την ακρίβεια της διάγνωσης .» (Αμερικανός ψυχίατρος William Hirsch, Conclusions of a Psychiatrist, 1912, σελ. 99)
3. « Ο Ιησούς Χριστός μπορεί απλώς να επέστρεψε στο ξυλουργείο του μετά τη χρήση σύγχρονων [ψυχιατρικών] θεραπειών ». (William Sargant, «Το κίνημα στην ψυχιατρική μακριά από το φιλοσοφικό», The Times (αγγλικά), 22 Αυγούστου 1974, σελ. 14)
4. «Για παράδειγμα, όπως θα δείξουμε, ένας υλιστής πιστεύει εύκολα -χωρίς καμία αξιόπιστη απόδειξη- ότι οι μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες πάσχουν από κροταφική επιληψία παρά ότι έχουν πνευματικές εμπειρίες που εμπνέουν τους άλλους καθώς και τους εαυτούς τους». ( The Spiritual Brain , Mario Beauregard Ph.D., Neuroscientist, 2007, p xii)