Ο ΡΑΒΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ!!Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΕΒΡΑΙΟΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΡΑΒΙΝΟΙ!!

 Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΔΗΛΩΝΕ ΠΙΣΤΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ!!

Είναι καιρός οι Χριστιανοί να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν Εβραίος μέχρι τον πυρήνα, γράφει ο Howard Jacobson, παρουσιαστής ενός νέου ντοκιμαντέρ.. «Δεν είμαι σταλμένος παρά στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ», είπε σε μια γυναίκα από τη Χαναάν που χρειαζόταν τη βοήθειά του, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι σε εκείνη την περίπτωση υποχώρησε. 
Ο Γεσουα ήταν Εβραίος. Όλοι το ξέρουν, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, φαίνεται ότι το κάνουν και δεν το κάνουν. Σίγουρα δεν είναι η άποψη των περισσότερων Χριστιανών, ούτε είναι κοινή γνώση μεταξύ των άθεων ή ακόμα και των Εβραίων, ότι ο Ιησούς ήταν μέχρι το χείλος Εβραίος, όχι τυχαία ή ως προσωρινό ατύχημα Εβραίος, όχι, σύμφωνα με το αστείο του Jonathan Miller, Εβραίος , αλλά Εβραίος από πίστη, από ιδιοσυγκρασία και από πνευματική φιλοδοξία. ένας Εβραίος στην αδυσώπητη ηθική του, στην αγάπη του για τις κουβέντες και τη νομικιστική, στην αγάπη του - ειλικρινά, σε σημείο κουραστικό μερικές φορές - για εκτεταμένες μεταφορές και κηρύγματα τυλιγμένα σε παραβολές, και στην αποκαλυπτική επείγουσα ανάγκη της διδασκαλίας του. Ένας Εβραίος, με άλλα λόγια, σε ξεκάθαρα εβραϊκές επιχειρήσεις.

Η μελέτη της θέσης του Ιησού στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού πρέπει να ξεκινήσει με την Καινή Διαθήκη, στην οποία βασίστηκαν όλες οι επόμενες παραστάσεις. Αλλά η παρουσίαση του Ιησού στην Καινή Διαθήκη είναι από μόνη της μια αναπαράσταση, που μοιάζει περισσότερο με ένα σύνολο πινάκων παρά με μια φωτογραφία.

Στις δεκαετίες μεταξύ της διακονίας του Ιησού και της σύνθεσης των διαφόρων Ευαγγελίων, η ανάμνηση των όσων είχε πει και έκανε ο Ιησούς κυκλοφόρησε με τη μορφή προφορικής παράδοσης. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στην εκκλησία της Κορίνθου περίπου το 55 μ.Χ. (είκοσι χρόνια περίπου μετά τη ζωή του Ιησού), τους υπενθύμισε ότι κατά την επίσκεψή του λίγα χρόνια πριν, πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, «σας είχε παραδώσει προφορικά ως πρώτης σημασίας αυτό που έλαβα κι εγώ» ακόμα νωρίτερα, έτσι ίσως στη δεκαετία του σαράντα, σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού (Α' Κορ. 15:1-7) και τον θεσμό του Δείπνου του Κυρίου (Α' Κορ. 11:23- 26). Χρονολογικά και ακόμη και λογικά, λοιπόν, υπήρχε μια παράδοση της εκκλησίας πριν υπάρξει μια Καινή Διαθήκη, ή οποιοδήποτε βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Όταν τα υλικά της προφορικής παράδοσης βρήκαν το δρόμο τους στη γραπτή μορφή, είχαν περάσει από τη ζωή και την εμπειρία της εκκλησίας, η οποία διεκδίκησε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος του Θεού. Στη δράση αυτού του Πνεύματος οι Χριστιανοί θα απέδιδαν τη σύνθεση των βιβλίων της «Καινής Διαθήκης», όπως άρχισαν να την αποκαλούν, και πριν από αυτήν της «Παλαιάς Διαθήκης», καθώς άρχισαν να περιγράφουν την Εβραϊκή Βίβλο.

Είναι προφανές - και όμως, για να κρίνουμε από τις τραγωδίες της μετέπειτα ιστορίας, καθόλου προφανές - ότι ο Ιησούς ήταν Εβραίος, έτσι ώστε οι πρώτες προσπάθειες κατανόησης του μηνύματός του έγιναν στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού. Η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα ελληνικά, αλλά η γλώσσα που συνήθως μιλούσαν ο Ιησούς και οι μαθητές του φαίνεται ότι ήταν η αραμαϊκή, μια σημιτική γλώσσα που σχετίζεται με την εβραϊκή αλλά όχι ταυτόσημη με αυτήν. Οι αραμαϊκές λέξεις και φράσεις είναι διάσπαρτες στα Ευαγγέλια και σε άλλα παλαιοχριστιανικά βιβλία, αντανακλώντας τη γλώσσα στην οποία είχαν επαναληφθεί διάφορα ρητά και λειτουργικοί τύποι πριν ολοκληρωθεί η μετάβαση στα ελληνικά. Αυτά περιλαμβάνουν τόσο γνωστές λέξεις όπως η Hosanna, καθώς και η κραυγή της εγκατάλειψης του Ιησού στο σταυρό, Eloi, Eloi, lama sabachthani; (Μάρκος 15:34)--"Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;" (που στα εβραϊκά του Ψαλμού 22 ήταν Eli, Eli, lama azavtani;). Μαζί με τον Εμμανουήλ, "Ο Θεός μαζί μας"--ο εβραϊκός τίτλος που δόθηκε στο παιδί στην προφητεία του Ησαΐα (7:14) και εφαρμόστηκε από τον Ματθαίο (1:23) στον Ιησού, αλλά δεν χρησιμοποιείται για να του απευθύνεται παρά μόνο σε αποστροφές όπως το μεσαιωνικό αντίφωνο Veni, Veni, Immanuel που αποτελεί την επιγραφή αυτού του κεφαλαίου--τέσσερις αραμαϊκές λέξεις εμφανίζονται ως τίτλοι για τον Ιησού: Ραβίνος ή δάσκαλος. Αμήν, ή προφήτης. Μεσσίας ή Χριστός. και Μαρ, ή Κύριε.

Η πιο ουδέτερη και λιγότερο αμφιλεγόμενη από αυτές τις λέξεις είναι πιθανώς ο Ραβίνος, μαζί με το σχετικό Ραμπούνι. Εκτός από δύο αποσπάσματα, τα Ευαγγέλια εφαρμόζουν την αραμαϊκή λέξη μόνο στον Ιησού. Και αν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο τίτλος «δάσκαλος» ή «δάσκαλος» (διδάσκαλος στα ελληνικά) προοριζόταν ως μετάφραση αυτού του αραμαϊκού ονόματος, φαίνεται ασφαλές να πούμε ότι ο Ιησούς ήταν γνωστός και απευθυνόμενος ως Ραβίνος. Ωστόσο, τα Ευαγγέλια φαίνεται να τονίζουν τις διαφορές, παρά τις ομοιότητες, μεταξύ του Ιησού και των άλλων ραβίνων. Καθώς η επιστημονική μελέτη του Ιουδαϊσμού της εποχής του προχωρούσε, ωστόσο, τόσο οι ομοιότητες όσο και οι διαφορές έγιναν σαφέστερες.

Ο Λουκάς μας λέει (4:16-30) ότι μετά το βάπτισμά του και τον πειρασμό του από τον διάβολο, «ήλθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε ανατραφεί· και πήγε στη συναγωγή, όπως ήταν το έθιμο του, το Σάββατο. Και σηκώθηκε να διαβάσει». Ακολουθώντας το συνηθισμένο ραβινικό μοτίβο, πήρε έναν κύλινδρο της Εβραϊκής Βίβλου, τη διάβασε, προφανώς παρείχε μια Αραμαϊκή μετάφραση-παράφραση του κειμένου και στη συνέχεια το σχολίασε. Τα λόγια που διάβασε ήταν από τα εδάφια Ησαΐας 61:1-2: «Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου, επειδή με έχρισε για να κηρύξω καλά νέα στους φτωχούς. Με έστειλε να διακηρύξω την απελευθέρωση στους αιχμαλώτους και την αποκατάσταση της όρασης στους τυφλούς, για να ελευθερωθούν οι καταπιεσμένοι, για να κηρύξουν το ευπρόσδεκτο έτος του Κυρίου». Αλλά αντί να κάνουμε αυτό που θα έκανε συνήθως ένας ραβίνος, Εφαρμόστε το κείμενο στους ακροατές συγκρίνοντας και αντιπαραβάλλοντας προηγούμενες ερμηνείες, δήλωσε: «Σήμερα αυτή η γραφή εκπληρώθηκε κατά την ακοή σας». Αν και η αρχική αντίδραση σε αυτή την τολμηρή δήλωση λέγεται ότι ήταν η απορία «για τα ευγενικά λόγια που βγήκαν από το στόμα του», η περαιτέρω εξήγησή του προκάλεσε την αντίθετη αντίδραση και όλοι «γεμίστηκαν με οργή».

Πίσω από τις αντιπαραθέσεις μεταξύ του Ιησού ως Ραβίνου και των εκπροσώπων της ραβινικής παράδοσης, οι συγγένειες είναι ωστόσο ξεκάθαρα διακριτές στις μορφές με τις οποίες εμφανίζονται οι διδασκαλίες του στα Ευαγγέλια. Ένα από τα πιο γνωστά είναι η ερώτηση και η απάντηση, με την ερώτηση να διατυπώνεται συχνά ως teaser. Μια γυναίκα είχε επτά συζύγους (σε σειρά, όχι παράλληλα): ποιανού γυναίκα θα είναι στη μελλοντική ζωή (Ματθ. 22:23-33); Είναι νόμιμο για έναν ευσεβή Εβραίο να πληρώνει φόρους στις ρωμαϊκές αρχές (Ματθ. 22:15-22); Τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή (Μάρκος 10:17-22); Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 18:1-6); Αυτός που θέτει την ερώτηση ενεργεί ως ευθύς άνθρωπος, δίνοντας την ευκαιρία στον Ραβίνο Ιησού να οδηγήσει στο σπίτι το σημείο, συχνά σηκώνοντας την ερώτηση στο κεφάλι του.

Για τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, ωστόσο, η πιο χαρακτηριστική μορφή των διδασκαλιών του Ιησού ήταν η παραβολή: «Δεν τους είπε τίποτα χωρίς παραβολή» (Ματθ. 13:34). Αλλά η ελληνική λέξη παραβολήελήφθη από τους Εβδομήκοντα, την εβραϊκή μετάφραση της Βίβλου τους στα ελληνικά. Έτσι, και εδώ, οι αφηγήσεις των ευαγγελιστών για τον Ιησού ως αφηγητή παραβολών έχουν νόημα μόνο στο πλαίσιο της εβραϊκής καταγωγής του. Η ερμηνεία των παραβολών του με βάση αυτό το σκηνικό αλλάζει τις συμβατικές εξηγήσεις των συγκρίσεων του μεταξύ της βασιλείας του Θεού και περιστατικών από την ανθρώπινη ζωή. Έτσι, το σημείο της παραβολής του άσωτου (Λουκάς 15:11-32), που ονομάζεται καλύτερα η παραβολή του μεγαλύτερου αδελφού, βρίσκεται στα τελευταία λόγια του πατέρα προς τον μεγαλύτερο αδελφό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον λαό του Ισραήλ: " Γιε μου, είσαι πάντα μαζί μου, και ό,τι είναι δικό μου είναι δικό σου· ήταν σωστό να χαίρεσαι και να χαίρεσαι, γιατί ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ζούσε· χάθηκε και βρέθηκε». Η ιστορική διαθήκη μεταξύ Θεού και Ισραήλ ήταν μόνιμη,

Η ταλάντευση μεταξύ της περιγραφής του ρόλου του Ιησού ως Ραβίνου και της απόδοσης σε αυτόν μιας νέας και μοναδικής εξουσίας έκανε επιπρόσθετους τίτλους απαραίτητους. Ένας τέτοιος ήταν ο Προφήτης, όπως στην επιδοκιμασία την Κυριακή των Βαΐων (Ματθ. 21:11), «Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.» Πιθανώς η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του είναι για άλλη μια φορά στα Αραμαϊκά (Αποκ. 3: 14): «Τα λόγια του Αμήν, του πιστού και αληθινού μάρτυρα.» Η λέξη Αμήν ήταν η φόρμουλα επιβεβαίωσης για να τελειώσει μια προσευχή, όπως στην αποχαιρετιστήρια εντολή του Μωυσή προς το λαό του Ισραήλ, όπου ολοκληρώνεται κάθε εδάφιο (Δευτ. 27:14-26): «Και όλος ο λαός θα πει, «Αμήν».» Στην Καινή Διαθήκη μια επέκταση της έννοιας του Αμήν γίνεται εμφανής στην Επί του Όρους Ομιλία:n leg o hymin, «Αλήθεια, σου λέω». Περίπου εβδομήντα πέντε φορές στα τέσσερα Ευαγγέλια ο Αμήν εισάγει μια έγκυρη δήλωση του Ιησού. Ως αυτός που είχε την εξουσία να κάνει τέτοιες δηλώσεις, ο Ιησούς ήταν ο Προφήτης. Η λέξη προφήτης εδώ σημαίνει κυρίως όχι αυτόν που προλέγει, αν και τα λόγια του Ιησού περιέχουν πολλές προβλέψεις, αλλά αυτός που είναι εξουσιοδοτημένος να μιλήσει για λογαριασμό του Άλλου και να πει . Στην επί του Όρους Ομιλία, ο Ιησούς φέρεται να ισχυρίζεται (Ματθ. 5:17-18): «Μη νομίζετε ότι ήρθα να καταργήσω τον νόμο και τους προφήτες· δεν ήρθα για να τους καταργήσω, αλλά για να τους εκπληρώσω. αληθινά [είμαι ε ν], Ι να σου πω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα, ούτε μια τελεία, δεν θα περάσει από το νόμο μέχρι να ολοκληρωθούν όλα.» Αυτή η επιβεβαίωση της μόνιμης ισχύος του νόμου του Μωυσή ακολουθείται από μια σειρά από συγκεκριμένα αποσπάσματα από ο νόμος, ο καθένας εισήχθη με τον τύπο «Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους παλιούς ανθρώπους»· κάθε τέτοιο απόσπασμα ακολουθείται από ένα σχολιαστικό άνοιγμα με τον κύριο τύπο «Αλλά εγώ σας λέω» (Ματθ. 5:21 ) . -48) Ο σχολιασμός είναι μια εντατικοποίηση της εντολής, που περιλαμβάνει όχι μόνο την εξωτερική της τήρηση, αλλά το εσωτερικό πνεύμα και το κίνητρο της καρδιάς. Όλα αυτά τα σχόλια είναι μια επεξεργασία της προειδοποίησης ότι η δικαιοσύνη των ακολούθων του Ιησού πρέπει να υπερβαίνει αυτήν από αυτούς που ακολούθησαν άλλους γιατρούς του νόμου (Ματθ. 5:20).

Το τέλος της επί του Όρους Ομιλίας επιβεβαιώνει την ειδική ιδιότητα του Ιησού όχι μόνο ως Ραβίνου αλλά και του Προφήτη (Ματθ. 7:28-8:1): «Και όταν ο Ιησούς τελείωσε αυτά τα λόγια, τα πλήθη έμειναν έκπληκτοι με τη διδασκαλία του, γιατί τους δίδαξε ως κάποιος που είχε εξουσία, και όχι ως γραμματείς τους. Όταν κατέβηκε από το βουνό, τον ακολούθησαν πολλά πλήθη». Έπειτα έρχονται πολλές θαυματουργές ιστορίες. Η Καινή Διαθήκη δεν αποδίδει τη δύναμη να κάνει θαύματα μόνο στον Ιησού και στους ακολούθους του (Ματθ. 12:27), αλλά αναφέρει τα θαύματα ως τεκμηρίωση της ιδιότητάς του ως Ραβίνου-Προφήτη. Αυτή η ταύτιση του Ιησού ήταν ένα μέσο τόσο για να επιβεβαιώσει τη συνέχειά του με τους προφήτες του Ισραήλ όσο και για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του απέναντί ​​τους ως Προφήτης του οποίου την έλευση είχαν προβλέψει και στην εξουσία του οποίου είχαν προετοιμαστεί να υποκύψουν. Σε Δευτ. 18: 15-22, ο Θεός λέει στον Μωυσή, και μέσω αυτού στον λαό, ότι "θα αναστήσει γι' αυτούς έναν προφήτη σαν εμένα από ανάμεσά σας", στον οποίο ο λαός πρέπει να προσέχει. Στο βιβλικό της πλαίσιο, αυτή είναι η εξουσιοδότηση του Ιησού του Ναυή ως νόμιμου διαδόχου του Μωυσή, αλλά στην Καινή Διαθήκη και σε μεταγενέστερους χριστιανικούς συγγραφείς, ο προφήτης που θα έρθει θεωρείται ότι είναι ο Ιησούς-Ιησούς. Παρουσιάζεται ως ο μοναδικός Προφήτης στον οποίο η διδασκαλία του Μωυσή εκπληρώθηκε και ωστόσο αντικαταστάθηκε, ο Ραβίνος που τόσο ικανοποίησε τον νόμο του Μωυσή όσο και τον υπερέβη. γιατί «ο νόμος δόθηκε μέσω του Μωυσή· η χάρη και η αλήθεια ήλθαν μέσω του Ιησού Χριστού» (Ιωάν. 1:17). Για να περιγράψουμε μια τέτοια αποκάλυψη χάριτος και αλήθειας, οι κατηγορίες του Ραβίνου και του Προφήτη ήταν απαραίτητες αλλά όχι επαρκείς.

Διότι ο Ραβίνος και ο Προφήτης υπέκυψαν σε δύο άλλες κατηγορίες, καθεμία από τις οποίες εκφράζεται ομοίως σε μια αραμαϊκή λέξη και στη συνέχεια στην ελληνική της μετάφραση: Μεσσίας, η αραμαϊκή μορφή του «Μεσσίας», μεταφρασμένη στα ελληνικά ως ho Christos, «Χριστός», ο χρισμένος (Ιωάννης 1:41, 4:25). και Μαράνα, «Κύριέ μας», στη λειτουργική φόρμουλα Μαρανάθα, «Κύριέ μας, έλα!». μεταφράστηκε στα ελληνικά ως ho Kyrios (Α' Κορ. 16:22). Το μέλλον ανήκε σε αυτούς τους τίτλους και στην ταύτιση του ως Υιού του Θεού και δεύτερου προσώπου της Τριάδας. Αλλά στη διαδικασία της εγκατάστασής τους, ο Χριστός και ο Κύριος, καθώς και ο Ραβίνος και ο Προφήτης,συχνά έχαναν μεγάλο μέρος του σημιτικού τους περιεχομένου. Για τους χριστιανούς μαθητές του πρώτου αιώνα η σύλληψη του Ιησού ως Ραβίνου ήταν αυτονόητη, για τους Χριστιανούς μαθητές του δεύτερου αιώνα ήταν ενοχλητική, για τους Χριστιανούς μαθητές του τρίτου αιώνα και μετά ήταν σκοτεινή.

Οι απαρχές αυτής της αποϊουδαϊσμού του Χριστιανισμού είναι ορατές ήδη μέσα στην Καινή Διαθήκη. Με την απόφαση του Παύλου να «στρέψει στους Εθνικούς» (Πράξεις 13:46) αφού άρχισε το κήρυγμα του στις συναγωγές, και στη συνέχεια με την καταστροφή του ναού το 70 μ.Χ., το χριστιανικό κίνημα έγινε όλο και περισσότερο Εθνικό παρά Ιουδαίο στην εκλογική του περιφέρεια και άποψη. Σε αυτό το πλαίσιο, τα εβραϊκά στοιχεία της ζωής του Ιησού έπρεπε να εξηγηθούν στους Εθνικούς αναγνώστες (για παράδειγμα, Ιωάννης 2:6). Οι Πράξεις των Αποστόλων μπορούν να διαβαστούν ως μια ιστορία δύο πόλεων: το πρώτο κεφάλαιο, με τον Ιησού και τους μαθητές του μετά την ανάσταση, διαδραματίζεται στην Ιερουσαλήμ. αλλά το τελευταίο του κεφάλαιο φτάνει στο αποκορύφωμά του με το τελευταίο ταξίδι του αποστόλου Παύλου, στην απλή αλλά ταχυπαλμική πρόταση «Και έτσι ήρθαμε στη Ρώμη».

Πρόσφατα, οι μελετητές όχι μόνο επανέφεραν την εικόνα του Ιησού στο σκηνικό του Ιουδαϊσμού του πρώτου αιώνα. έχουν επίσης ανακαλύψει εκ νέου την εβραϊκή ιδιότητα της Καινής Διαθήκης, και ιδιαίτερα του Παύλου. Η επιστολή του προς τους Ρωμαίους (9-11) είναι η περιγραφή του αγώνα του για τη σχέση εκκλησίας και συναγωγής, που ολοκληρώνεται με την πρόβλεψη και την υπόσχεση: "Και έτσι όλος ο Ισραήλ θα σωθεί" - όχι, πρέπει να σημειωθεί, μεταστράφηκαν στον Χριστιανισμό, αλλά σώθηκαν, γιατί, σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου, «όσον αφορά την εκλογή είναι αγαπητοί για χάρη των προγόνων τους· διότι τα χαρίσματα και η κλήση του Θεού είναι αμετάκλητα» (Ρωμ. 11:26-29). Αυτή η ανάγνωση του μυαλού του Παύλου στους Ρωμαίους δίνει ιδιαίτερη σημασία στις πολλές αναφορές του στο όνομα του Ιησού Χριστού εκεί: από το «καταγωγή από τον Δαβίδ κατά σάρκα... στο «κήρυγμα του Ιησού Χριστού», το οποίο «αποκαλύπτεται τώρα και μέσω των προφητικών γραπτών γίνεται γνωστό σε όλα τα έθνη» στην τελευταία πρόταση. Εδώ ο Ιησούς Χριστός είναι, όπως λέει ο Παύλος αλλού για τον εαυτό του, «εκ του λαού Ισραήλ..., Εβραίος γεννημένος από Εβραίους» (Φιλ. 3:5). Το ίδιο το ζήτημα της καθολικότητας, υποτιθέμενη η διάκριση μεταξύ Παύλου και Ιουδαϊσμού, ήταν, για τον Παύλο, αυτό που έκανε απαραίτητο να είναι ο Ιησούς Εβραίος. Διότι μόνο μέσω της εβραϊκής κυριαρχίας του Ιησού θα μπορούσε η διαθήκη του Θεού με τον Ισραήλ, τα ευγενικά δώρα του Θεού και η αμετάκλητη κλήση του να γίνουν διαθέσιμα σε όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, επίσης και στους Εθνικούς, οι οποίοι «μπολιάστηκαν στη θέση τους για να μοιραστούν τα πλούτος της ελιάς»—δηλαδή ο λαός του Ισραήλ (Ρωμ. 11:17). στο «κήρυγμα του Ιησού Χριστού», το οποίο «αποκαλύπτεται τώρα και μέσω των προφητικών γραπτών γίνεται γνωστό σε όλα τα έθνη» στην τελευταία πρόταση. Εδώ ο Ιησούς Χριστός είναι, όπως λέει ο Παύλος αλλού για τον εαυτό του, «εκ του λαού Ισραήλ..., Εβραίος γεννημένος από Εβραίους» (Φιλ. 3:5). Το ίδιο το ζήτημα της καθολικότητας, υποτιθέμενη η διάκριση μεταξύ Παύλου και Ιουδαϊσμού, ήταν, για τον Παύλο, αυτό που έκανε απαραίτητο να είναι ο Ιησούς Εβραίος. Διότι μόνο μέσω της εβραϊκής κυριαρχίας του Ιησού θα μπορούσε η διαθήκη του Θεού με τον Ισραήλ, τα ευγενικά δώρα του Θεού και η αμετάκλητη κλήση του να γίνουν διαθέσιμα σε όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, επίσης και στους Εθνικούς, οι οποίοι «μπολιάστηκαν στη θέση τους για να μοιραστούν τα πλούτος της ελιάς»—δηλαδή ο λαός του Ισραήλ (Ρωμ. 11:17). όπως λέει ο Παύλος για τον εαυτό του αλλού, «εκ του λαού Ισραήλ... Εβραίος γεννημένος από Εβραίους» (Φιλ. 3:5). Το ίδιο το ζήτημα της καθολικότητας, υποτιθέμενη η διάκριση μεταξύ Παύλου και Ιουδαϊσμού, ήταν, για τον Παύλο, αυτό που έκανε απαραίτητο να είναι ο Ιησούς Εβραίος. Διότι μόνο μέσω της εβραϊκής κυριαρχίας του Ιησού θα μπορούσε η διαθήκη του Θεού με τον Ισραήλ, τα ευγενικά δώρα του Θεού και η αμετάκλητη κλήση του να γίνουν διαθέσιμα σε όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, επίσης και στους Εθνικούς, οι οποίοι «μπολιάστηκαν στη θέση τους για να μοιραστούν τα πλούτος της ελιάς»—δηλαδή ο λαός του Ισραήλ (Ρωμ. 11:17). όπως λέει ο Παύλος για τον εαυτό του αλλού, «εκ του λαού Ισραήλ... Εβραίος γεννημένος από Εβραίους» (Φιλ. 3:5). Το ίδιο το ζήτημα της καθολικότητας, υποτιθέμενη η διάκριση μεταξύ Παύλου και Ιουδαϊσμού, ήταν, για τον Παύλο, αυτό που έκανε απαραίτητο να είναι ο Ιησούς Εβραίος. Διότι μόνο μέσω της εβραϊκής κυριαρχίας του Ιησού θα μπορούσε η διαθήκη του Θεού με τον Ισραήλ, τα ευγενικά δώρα του Θεού και η αμετάκλητη κλήση του να γίνουν διαθέσιμα σε όλους τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, επίσης και στους Εθνικούς, οι οποίοι «μπολιάστηκαν στη θέση τους για να μοιραστούν τα πλούτος της ελιάς»—δηλαδή ο λαός του Ισραήλ (Ρωμ. 11:17).

Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει το θέμα του Ιησού ως Ραβίνο και να αγνοήσει την μετέπειτα ιστορία της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων στους οποίους ανήκε ο Ιησούς και των ανθρώπων που ανήκουν στον Ιησού. Αυτή η σχέση διατρέχει μεγάλο μέρος της ιστορίας του πολιτισμού σαν μια κόκκινη γραμμή και μετά τα γεγονότα του εικοστού αιώνα έχουμε τη μοναδική ευθύνη να το γνωρίζουμε καθώς μελετάμε την ιστορία των εικόνων του Ιησού ανά τους αιώνες. Η ερώτηση είναι πιο εύκολο να τεθεί παρά να απαντηθεί, και είναι πιο εύκολο να αποφευχθεί παρά να τεθεί καθόλου. Αλλά πρέπει να το ρωτήσουμε: Θα υπήρχε τέτοιος αντισημιτισμός, θα υπήρχαν τόσα πολλά πογκρόμ, θα υπήρχε ένα Άουσβιτς, εάν κάθε χριστιανική εκκλησία και κάθε χριστιανικό σπίτι είχε επικεντρώσει την αφοσίωσή της στις εικόνες της Μαρίας όχι μόνο ως Μητέρας του Θεού και της Βασίλισσας των Ουρανών, αλλά και ως Εβραία παρθένα και η Νέα Μαριάμ,