ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ!!ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΩΡΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!

 

Αφιρεωμένο στους μισαλλόδοξους σφιονισμένους πιστούς του μπλογκ μας που καθυβρίζουν κάθε επιστημονική μου ανάρτηση που αμφισβητεί τις παιδιαρώδεις ανοησίες τους και τα μωρά δόγματά τους.

Οι καρποί του Χριστιανισμού ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
Άρθουρ Σοπενενχάουερ


Η τέχνη, η φιλοσοφία, η φιλολογία, η ίδια η ψυχολογία του Δυτικού ανθρώπου, όλα υπέφεραν από τη νίκη των επισκόπων.

John Holland Smith – Ο Θάνατος της Κλασσικής Εθνικής Θρησκείας


Οι χριστιανοί ζηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους ή όργωσαν την επαρχία, καταστρέφοντας, χωρίς αμφιβολία, πολύ περισσότερους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς θησαυρούς του κόσμου τους από οποιουσδήποτε μετέπειτα διερχόμενους βαρβάρους.

Ramsay MacMullen- Ο Εκχριστιανισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας


Κανείς δε θα συμβουλευθεί μάντη, αστρολόγο ή χρησμολόγο…Η καθολική περιέργεια για τη μαντεία πρέπει να σιωπήσει για πάντα. Όποιος αρνηθεί την υπακοή σε αυτήν την εντολή θα υποστεί την ποινή του θανάτου και θα δεχθεί το ξίφος της τιμωρίας.

Θεοδοσιανός Κώδικας IX.16.4


Επιθυμούμε να κλείσουν αμέσως όλοι οι ναοί σε όλους τους τόπους και σε όλες τις πόλεις και να απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς… Θέλουμε επίσης να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως τύχει και κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε η περιουσία όποιου τιμωρηθεί με αυτό τον τρόπο να περιέλθει στο αυτοκρατορικό ταμείο.

Αυτοκράτορες Κωνστάντιος και Κώνστας


Εάν βρίσκονται ακόμα κάποια αγάλματα μέσα στους ναούς και τα ιερά και εάν έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη τη λατρεία των ειδωλολατρών, όπου και να συμβαίνει αυτό, αυτά θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων….Τα ίδια τα κτήρια των ναών που βρίσκονται σε πόλεις ή και έξω απ’ αυτές, θα παραχωρηθούν σε κοινή χρήση. Παντού οι βωμοί θα καταστραφούν… Οι ιδιοκτήτες τους θα υποχρεωθούν να τους καταστρέψουν.


Αυτοκράτορες Αρκάδιος, Ονώριος και Θεοδόσιος


Διατάζουμε τους άρχοντές μας… να αναζητούν σύμφωνα με το νόμο όλες τις περιπτώσεις ασεβείας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, ώστε αυτές να μη συμβαίνουν, αλλά και όταν συμβαίνουν να τιμωρούνται… Να μην έχει κανένας το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη ή να χαρίζει με δωρεά κάτι σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού… Να διατηρηθούν και με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία κυρίαρχες και εν ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, ή με τις οποίες προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη.

Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9.


… με τον παρόντα νόμο ανακοινώνουμε σε όλους όσους γίνει χριστιανοί κι έχουν αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, αν οποτεδήποτε φανούν να επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν… και να πάνε στις ιερότατες εκκλησίες μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών… Διαφορετικά να γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, κινητής ή ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και, επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από τη νόσο των ανόσιων Ελλήνων, έτσι ώστε να μην προσποιούνται ότι διδάσκουν όσους φοιτούν κοντά τους, διαφθείροντας τις ψυχές των μαθητών με δήθεν αλήθειες… Αν κάποιος κρύβεται μέσα στο κράτος μας και συλληφθεί να θυσιάζει και να διαπράττει το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, θα υποβληθεί στις έσχατες τιμωρίες, τις οποίες υφίστανται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες… Και όσοι έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή περιουσία μεγάλη για να κρατήσουν τα προσχήματα, πήγαν ή πρόκειται να πάνε να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα άλλα μέλη του οίκου τους στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους και να αποκλεισθούν από τα πολιτικά τους δικαιώματα, αλλά και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς να είναι καθαροί στην πίστη τους. Θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους και για τους αλιτήριους Έλληνες και για τους Μανιχαίους, των οποίων μέρος είναι και οι Βορβορίτες.

Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.10

Αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από έναν κακόβουλο κατάσκοπο ότι έφερε στο λαιμό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ή φάνηκε να κάθεται κοντά σε τάφο ή ερείπια, για να καταδικαστεί σε θάνατο σαν ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης. Από τα πιο μακρινά άκρα της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσοδεμένοι κάθε τάξεως και ηλικίας πολίτες, από τους οποίους άλλοι πέθαιναν καθ’ οδόν και άλλοι στα δεσμωτήρια. Όσοι επιζούσαν στέλνονταν στην Σκυθόπολην, μια απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα βασανιστήρια και το σφαγείο. Ο πρώτος βασανισθείς ήταν ο Σιμπλίκιος, μετά ο Παρνάσιος, ύστερα ο Ανδρονίσκος κτλ.

Ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος


ΜΕΓΑΛΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΙΣΙΑ


Στοχαζόμενος επί μακρόν ο άγγελος του σκότους για το πώς θα μπορούσε να επιτελέσει ένα πραγματικά δαιμονικό έργο, άξιο του ονόματός του και της φήμης του, αποφάσισε τελικά να υποδυθεί έναν άγγελο του φωτός μέσω του οποίου να αυτοκατηγορείται διαρκώς και αυτοδιώκεται, ενώ θα διαπράττει μεταμφιεσμένος απρόσκοπτα, ξεγελώντας τους αδαείς και ανόητους, όλα τα ζοφερά ανοσιουργήματά του.

Αυτό ακριβώς έκανε με τον Χριστιανισμό!

Οι πιο επιτήδειοι εργάτες της κακίας παρουσιάζονται συνήθως σα δάσκαλοι της αρετής ή κρύβονται πίσω από λαμπερά φώτα συγκάλυψης και αποπροσανατολισμού. Όπως επεσήμαναν με σοφία οι αρχαίοι μας πρόγονοι: “πολλοί ωρμηκότες τα αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν”. Πράγματι οι πιο πονηροί και επιδέξιοι λύκοι φορούν πάντα προβατοτόμαρα για να ξεγελούν τα θύματά τους.

Μιλώντας από την αρχή της παρουσίας του στον κόσμο ο Χριστιανισμός με δόλια επιτηδευμένους “χρηστούς” λόγους” στα άλογα συναισθήματα των αμόρφωτων μαζών, άλωσε την εύπιστη καρδιά τους και κούρσεψε τη λογική τους. Άπαξ και η “ιδέα” του μπήκε μέσα στις μάζες, μετατράπηκε αμέσως, όπως θα έλεγε και ο Λένιν, σε “υλική δύναμη”. Την υλική αυτή δύναμη των αφιονισμένων αμόρφωτων και θρησκόληπτων μαζών και των φανατικών μισαλλόδοξων καλογήρων και επισκόπων του χρησιμοποίησε στη συνέχεια ο Χριστιανισμός για να επιτεθεί με μένος σε όλες τις άλλες εθνικές θρησκείες της τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή ακόμα εναντίον των πολυπληθών δικών του “αιρετικών” σχισμάτων που αμφισβητούσαν τα αυθαίρετα δόγματα των “επαϊόντων”, επίσης μισαλλόδοξων και θρησκόληπτων, μέχρι και εγκληματιών πολλές φορές, “Αγίων” Πατέρων του, για να τις εξολοθρεύσει.

Είναι γεγονός ότι ο “Διάβολος” πραγματοποίησε με το Χριστιανισμό ένα από τα πιο περισπούδαστα, σκοτεινά και αριστουργηματικά έργα του, εξαπολύοντας έναν φρενιτιώδη, αιμοδιψή πόλεμο εναντίον υποτίθεται του ίδιου του εαυτού του, της ιδίας εαυτού μεγαλειότητας! Κατάφερε να διασπείρει έτσι παντού γύρω του την Κακία, σε όλες τις μορφές και εκφράσεις της: είτε σα μια άφρονη φιλοδοξία για κοσμική δύναμη και εξουσία, είτε σα μια εγωπαθή οίηση για προσωπική “σωτηρία” ή σα μια ενδογενή φθονερή αντιπαλότητα, έριδα και διαμάχη και πιο πολύ σα μια αδιάλλακτη θρησκευτική, μανιακή μισαλλοδοξία και εμπάθεια που επιζητούσαν την άμεση εκφόρτιση στη βία και την καταστροφή, τη σαδιστική εκδίκηση και το έγκλημα ή ακόμα στην πολεμική περιπέτεια κατά των αλλοθρήσκων.

Η “ιερή” και “ευσεβής” απάτη και πανουργία, το “ιερό” χάλκευμα και παραποίηση γεγονότων και γραφών (“ο σκοπός, βλέπετε. “αγιάζει τα μέσα”), το “ιερό” μίσος “για χάρη του Χριστού και της Αγίας αυτού Εκκλησίας”, οι “ιεροί” πόλεμοι και οι “ιεροί” διωγμοί, φόνοι και εγκλήματα, μαζί με τους “ιερούς” αφορισμούς και τις “ιερές” κατάρες και φοβέρες για την κόλαση και την αιώνια απώλεια της ψυχής των απίστων ή αιρετικών, ήταν τα βασικά όπλα που οδήγησαν δια πυρός, αίματος και σιδήρου στην τελική επικράτηση του Χριστιανισμού στην παγανιστική Ευρώπη, στην εξάλειψη της αρχαίας εθνικής θρησκείας, στην πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στην καταστροφή του πολιτισμού και στην έλευση των σκοταδιστικών χρόνων του Μεσαίωνα και της Ιερής Εξέτασης.

Η αλήθεια των ιστορικών και αναμφισβήτητων εγκλημάτων του Χριστιανισμού εναντίον της Ανθρωπότητας, του Πολιτισμού, του Μέτρου και της Σοφίας έχει μέχρι τώρα αποσιωπηθεί και αποκρυφθεί έντεχνα από την κατευθυνόμενη παιδεία των λεγόμενων “χριστιανικών κρατών” και πολύ περισσότερο από το ελληνικό κράτος, το μοναδικό σήμερα στο χριστιανικό κόσμο που εναγκαλίζεται τη θρησκεία σε μια ανώμαλη, παραφυσική σμίξη και ενιαίο θεσμό που υποστηρίζεται μάλιστα από το σύνταγμα κι επιχορηγείται από την πολιτεία! Και το πιο τερατογενές και αδιανόητο είναι το σύγχρονο εκτρωματικό εφεύρημα του λεγόμενου “Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού” και ότι ο χριστιανισμός αποτελεί δήθεν τη συνέχιση του Ελληνικού πολιτισμού, όταν στην πραγματικότητα υπήρξε ο βάρβαρος βιαστής του, ο σφαγέας κι εξολοθρευτής του, βασανίζοντας και σκοτώνοντας τους αρχαίους φιλοσόφους, καίγοντας στις πλατείες τα βιβλία τους, γκρεμίζοντας τους μεγαλοπρεπείς αρχαίους ναούς, καταστρέφοντας τα αριστουργήματα της κλασσικής τέχνης κι επιβάλλοντας ποινές θανάτου και αποκεφαλισμού στο “Ελληνίζειν”. Και αυτή μάλιστα η σφαγή, αυτή η αμείλικτη δίωξη, καταστροφή και αφανισμός του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού συνέβη με τη βοήθεια Ρωμαίων αυτοκρατόρων τους οποίους εμείς αποκαλούμε σήμερα “Μεγάλους” ή ακόμα “Αγίους”!

Δυστυχώς, η απλή και αδιάψευστη αλήθεια είναι ότι ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, ο πάλαι ποτέ αυτός λαμπρός φάρος της ανθρωπότητας εξολοθρεύθηκε και γενοκτονήθηκε με τη βία από τον άξεστο, μισαλλόδοξο και αφιλοσόφητο Παυλισμό της φθονερής και μισαλλόδοξης εβραϊκής αίρεσης, αντικαθιστάμενος στη συνέχεια από μια Χριστιανική Βαρβαρότητα! Η ίδια αυτή χριστιανική βαρβαρότητα δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας με τους αδαείς, άξεστους και αφιλοσόφητους ρασοφόρους και τους αρνητές της φύσης και της ζωής “θείους” κίναιδους επισκόπους τους να εξακολουθούν να έχουν σοβαρό λόγο στην παιδεία μας και στα πολιτικά και πολιτιστικά μας δρώμενα, αφιονίζοντας τα παιδιά μας με τα εβραϊκά ήθη και ιστορία και τρομοκρατώντας τον εύπιστο λαό μας με τα μεγάλα ψεύδη, και ανοησίες της δεισιδαιμονικής Κακοδοξίας τους περί Θεού, Σατανά , Κόλασης και Παραδείσου.

Ελληνισμός σημαίνει ένα πνεύμα ελεύθερο που ερευνά διαρκώς και αμφισβητεί τα πάντα μέχρι την τελική κατάκτηση της αλήθειας και όχι το σκοταδιστικό “πίστευε και μη ερεύνα”. Ελληνισμός σημαίνει την καλλιέργεια της λογικής, της σύνεσης, του μέτρου, του κάλλους και της σοφία και όχι της ευπιστίας, της δεισιδαιμονίας, της ανοησίας, της ασχήμιας και της άγνοιας. Ελληνισμός σημαίνει έναν ύμνο για τη ζωή και τον έρωτα και όχι τον αναχωρητισμό, τον ευνουχισμό, την σκυθρωπότητα, τον πόνο και την κακομοιριά. Έλληνας σημαίνει χαρά και χαμόγελο και όχι “ιερή” θλίψη, δυστυχία και συμφορά. Ο Ελληνισμός είναι ανθρωποκεντρικός και όχι θεομανής. Ελληνικός πολιτισμός πάλι σημαίνει την άθληση, εξάσκηση κι ενδυνάμωση του σώματος και όχι την εξασθένισή του με παραταταμένες γονυκλισίες, νηστείες ή αγρυπνίες. Η Ελληνική φιλοσοφική σκέψη δε γνωρίζει τις λέξεις “πίστη”, “δόγμα”, “αίρεση”, “σχίσμα” και “Σατανάς” που είναι καθαρά χριστιανικά επινοήματα και παράγωγα της μισαλλόδοξης, ζηλόφθονης και εκδικητικής φύσης του αιμοβόρου φυλετικού θεού της Παλαιάς Διαθήκης. Πώς λοιπόν προσπαθούν κάποιοι να συνταιριάξουν δόλια το φως με το σκοτάδι, τη γνώση με την αμάθεια ή την εγρήγορση με το αφιόνι; Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένα λαμπρό φως και ο χριστιανισμός ήταν και είναι ένα απύθμενο σκοτάδι μιας άφρονης δεισιδαιμονίας και προκατάληψης τελείως ασυμβίβαστος με αυτόν, διαμετρικά αντίθετος και εσαεί χωρισμένος, ανταγωνιστικός και πολέμιος, όπως ακριβώς το Ελληνικό με το Εβραϊκό πνεύμα.

Ο χριστιανισμός μπορεί να είναι μια Ιουδαϊκή αίρεση που δίωξε και κυνήγησε απηνώς τους Εβραίους, αλλά προωθούσε και προωθεί πάντοτε το δικό τους πνεύμα και φιλοσοφία, τον αντίποδα του Ελληνισμού, και τα δικά τους πολιτικά μεσσιανικά σχέδια. Σύμφωνα με τη χριστιανική και Ιουδαϊκή άποψη η διαίρεση της ανθρωπότητας σε διάφορα έθνη οφείλεται στην αλαζονεία της που εκφράστηκε με το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ, πράγμα που εξόργισε το θεό, ο οποίος τους χώρισε, κάνοντάς τους να μιλούν διαφορετικές γλώσσες και να μην καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον. Ο Χριστός όμως ήλθε για να ξεπεραστούν όλες αυτές οι διαιρέσεις και η ανθρωπότητα να ξαναενωθεί, σύμφωνα με τον απόστολό Πέτρο, σε ένα “ γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιο”. Και βέβαια αυτό το εκλεκτό γένος ή ο “λαός του Θεού” είναι το Εβραϊκό! Επιζητείται δηλαδή έμμεσα, υπόγεια, ύπουλα και αθόρυβα ο εξιουδαϊσμός της ανθρωπότητας μέσω του Χριστιανισμού. Οι αδαείς άλλωστε χριστιανοί πατέρες μπορεί να μιλούσαν Ελληνικά κα να είχαν ίσως ελληνική καταγωγή, αλλά ποτέ δεν είχαν ελληνική συνείδηση. Τουναντίον αντιτάχθηκαν σφόδρα σε αυτήν καταπολεμώντας την δριμέως, ενώ οι ίδιοι ένιωθαν και αυτοαποκαλούνταν ¨Καινός (Νέο) Ισραήλ”, αρνούμενοι την ελληνική πολιτιστική παράδοση για την οποία μιλούσαν με βδελυγμία και περιφρόνηση και την οποία απηνώς εδίωξαν. Τι έννοια λοιπόν μπορεί να έχει αυτό το εκτρωματικό χάλκευμα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού (διάβαζε εβραιοελληνικού) πολιτισμού;

Από την άλλη μεριά η τραγική ειρωνεία είναι ότι ενώ ο χριστιανισμός κατάφερε τελικά να ενώσει πραγματικά θρησκευτικά το κόσμο εξολοθρεύοντας όλες τις άλλες θρησκείες, χώρισε εντούτοις τα έθνη και τους ανθρώπους σε ακόμα μεγαλύτερα χάσματα μεταξύ τους!


Διωγμοί των Μεν και των Δε, ή Ποιος Δίωξε Ποιον

Όπως επισημαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Σποπενχάουερ: “οι πολυθεϊστικές θρησκείες είναι συνήθως ανεκτικές όταν βρεθούν αντιμέτωπες με άλλες θρησκείες. Είναι από την ίδια τη φύση τους ότι ο κόσμος κατοικείται από μυριάδες θεότητες και είναι δεδομένο λοιπόν ότι άλλοι άνθρωποι έχουν άλλους Θεούς. Η θρησκευτική αδιαλλαξία είναι καθαρά γνώρισμα του μονοθεϊσμού”. Είναι με άλλα λόγια γνώρισμα των λεγόμενων “Αβρααμικών θρησκειών”: του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού, τις μόνες πρωτόγονες, άκαμπτες και αδιάλλακτες, χωρίς περιθώρια εξέλιξης και χωρίς την διαλλακτικότητα και ευελιξία των παγανιστικών θρησκειών.

Βέβαια οι Χριστιανοί μας έχουν εμποτίσει με χίλια μύρια ψέματα για τους διωγμούς που έγιναν εναντίον τους από διάφορους εθνικούς Ρωμαίους αυτοκράτορες κι έχουν χαλκεύσει ποικίλες εντυπωσιακές ιστορίες για μάρτυρες, βασανιστήρια και άγρια θηρία που τους κατασπαράσσουν για την πίστη τους, θέλοντας να αλώσουν με τη φρίκη και τον αποτροπιασμό γι’ αυτές τις ακρότητες τις ψυχές των απλών ανθρώπων, ώστε να τους καταστήσουν ευκολότερα προσήλυτους στις απόψεις τους. Και αποσιωπούν βέβαια και συγκαλύπτουν τις δικές τους θηριωδίες και ακρότητες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν έγιναν πραγματικά και κάποιες διώξεις εναντίον τους στη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων. Οι διώξεις όμως αυτές ήσαν σποραδικές και εντοπισμένες και εξαρτώνταν από το πολιτικό κλίμα και τη διάθεση του κάθε αυτοκράτορα. Δεν έγιναν ποτέ από μισαλλοδοξία προς τη θρησκεία τους, αλλά για τα καμώματά τους και τα έργα τους (μυστικές συνεδριάσεις και τελετουργίες τους, στις οποίες κατηγορούνταν ότι γίνονταν διάφορα πράγματα) και βασικά για την ασέβειά τους προς τους πατρώους θεούς, οι οποίοι εγγυώνταν την ασφάλεια και ευημερία της αυτοκρατορίας και στους οποίους αυτοί αρνούνταν να θυσιάσουν. Ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετόνιος τους αποκαλεί "μια κατηγορία ατόμων που επιδίδονταν σε μια νέα και κακόβουλη δεισιδαιμονία", ενώ ο νεοπλατωνικός Πορφύριος αναρωτιέται πώς μπορούσαν “να είναι τόσο ασεβείς και άθεοι που να έχουν αποστατήσει από τα έθιμα των προγόνων τους μέσα από τα οποία διατηρείται κάθε έθνος και πολιτεία”.

Οι περισσότερες συστηματικές διώξεις των Χριστιανών από τις ρωμαϊκές αρχές συνέβησαν βασικά μέσα σε μια μικρή χρονική περίοδο (249-251 και 303-311 μ.χ.) Την περίοδο μάλιστα 303-311 ήταν περιοδικές και περιορισμένες. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός (243-316 μ.χ) που θεωρείται από τους ισχυρότερους διώκτες τους, ήταν αρχικά ανεκτικός στη θρησκεία τους. Είναι γεγονός πάντως ότι το 303 εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο την απαγόρευε και αρκετοί τότε Χριστιανοί εκτελέστηκαν και δημεύθηκε η περιουσία τους, Όσον αναφορά τώρα τον Νέρωνα, που υποτίθεται ότι έβαλε ο ίδιος τη μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη το 64 μ.χ. και κατηγόρησε τους Χριστιανούς γι’ αυτό και τους εδίωξε, στην πραγματικότητα αυτός εκτέλεσε μερικούς αποδεδειγμένους εμπρηστές Χριστιανούς! Οι γενικά εχθρικοί προς το Νέρωνα ιστορικοί Τάκιτος και Σουετόνιος θεωρούν δίκαιες αυτές τις διώξεις και βέβαια δεν αποδίδουν τη πυρκαγιά σε αυτόν, αλλά στους ίδιους τους Χριστιανούς, και την τιμωρία των εμπρηστών γι’ αυτή καθεαυτή την πράξη τους και όχι για τη θρησκεία τους ή για την “πίστη” τους.

Από τους 54 αυτοκράτορες που κυβέρνησαν την αυτοκρατορία μεταξύ του 30 και του 311 μ.χ., μόνο καμιά δωδεκαριά από αυτούς δίωξαν μεμονωμένα τους Χριστιανούς. Αντίθετα, οι διωγμοί που εξαπέλυσαν οι ίδιοι Χριστιανοί εναντίον της αρχαίας θρησκείας και φιλοσοφίας, όταν απέκτησαν δύναμη, ήταν εκτεταμένοι, άγριοι, αποτρόπαιοι και ανηλεείς, με σκοπό την πλήρη εξόντωση και αφανισμό των “ειδωλολατρών” ή ακόμα των “αιρετικών”, και διήρκεσαν δεκαεπτά αιώνες! Διάφοροι μάλιστα “άγιοι” ή “πατέρες” τους βάλθηκαν να δικαιολογήσουν θεολογικά αυτούς τους διωγμούς, τα εγκλήματα και τις δολοφονίες με τη διάσωση, υποτίθεται, με αυτόν τον τρόπο των ψυχών των “αιρετικών” και “απίστων” (που διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένοι να περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση) ή για τη σωτηρία των ψυχών των ευσεβών χριστιανών που κινδύνευαν να παρασυρθούν από τις ολέθριες διδασκαλίες τους και να απολέσουν έτσι την αιώνια σωτηρία! Με άλλα λόγια μια ύστατη υποκρισία και φιλαυτία: σε σκοτώνω, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι μεταφυσικά καταδικασμένος και δεν υπάρχει καμιά σωτηρία για σένα και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα με το να ζεις, για να μην με παρασύρεις και γίνω κι εγώ σαν εσένα και χάσω έτσι τη δική μου σωτηρία! Ε λοιπόν, εμείς λέμε με παρρησία σε αυτούς τους χριστιανούς και στη “σωτηρία” τους να πάνε όλοι μαζί στο διάβολο και ακόμα παραπέρα, όπου και δικαιωματικά ανήκουν. Μέχρι εκεί φτάνει η Ιερή Ανοησία, τα αναιδή προσχήματα και επινοήματα, ο Ύψιστος Εγωισμός και η Μεγίστη Οίηση πολλών “αγίων” πατέρων της εκκλησίας.

Ο Ερνέστ Ρενάν είναι κατηγορηματικός:

Μπορούμε να ψάξουμε μάταια ολόκληρο το ρωμαϊκό νόμο πριν τον Κωνσταντίνο για μια μοναδική έστω παράγραφο ενάντια στην ελευθερία της σκέψης. Η ιστορία της αυτοκρατορικής κυβέρνησης δεν παρέχει κανένα παράδειγμα μιας δίωξης εξ’ αιτίας της αποδοχής ενός αφηρημένου δόγματος.

Από την άλλη μεριά η περίοδος 96-180 μ.χ., από το θάνατο δηλαδή του Διομητιανού μέχρι την άνοδο του στο θρόνο του Κόμοδου, χαρακτηρίζεται από τον μεγάλο ιστορικό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Εδουάρδο Γκιμπόν σα μια εποχής ειρήνης, ακμής και ευτυχίας. Αυτή ακριβώς την περίοδο οι χριστιανοί δημιούργησαν τις Γραφές τους και έκαναν τις πρώτες κατακτήσεις τους στο φτωχό και αμόρφωτο πληθυσμό. Κατανοούμε λοιπόν πολύ καλά πόσο ανόητος και ψεύτικος είναι ο ισχυρισμός τους ότι ήλθαν δήθεν για να εξιλεώσουν την ανθρωπότητα από το διανοητικό σκοτάδι και την ηθική διαφθορά, όταν αυτοί ήταν στην πραγματικότητα που προκάλεσαν την παρακμή του πολιτισμού και τη βύθισή του στα ζοφερά σκοτάδια του Μεσαίωνα!

Όσο τώρα για το συνολικό αριθμό των μαρτύρων τους από τους διωγμούς των εθνικών εναντίον τους, μια έρευνα έχει δείξει ότι αυτοί ανέρχονται περίπου στους 3000, με τους 1500 να έχουν συμβεί κατά τους τρεις πρώτους αιώνες. Με άλλα λόγια λόγια τα συνολικά θύματά τους ήταν όσα περίπου τα θύματα των εθνικών, εβραίων ή αιρετικών στο διάστημα μιας μέρας ή έστω ενός μηνός κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας της “Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας” εναντίον τους! Ποιος τελικά λοιπόν δίωξε ποιον; Μάλλον μας κοροϊδεύουν!
1
Όταν οι ίδιοι οι Χριστιανοί διακινδύνευαν να διωχθούν, μιλούσαν με θέρμη για θρησκευτική ανοχή και ανεξιθρησκεία. Όταν όμως ανήλθαν στην εξουσία, τον τέταρτο αιώνα, ξέχασαν αμέσως όλες αυτές τις προτροπές τους και εξαπέλυσαν μια δριμεία και ανελέητη επίθεση εναντίον όλων των υπολοίπων θρησκειών της αυτοκρατορίας. Ακολουθώντας τις προτροπές των μισαλλόδοξων και μνησίκακων επισκόπων και κληρικών τους, των “μαυροφορεμένων αυτών γουρουνιών”, όπως τους αποκαλούσαν οι Έλληνες για τα καμώματά τους, ρίχθηκαν με θρησκευτικό μένος και φρενίτιδα εναντίον των αρχαίων ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών ισοπεδώνοντας και καταστρέφοντας τα πάντα.

Ο φιλόσοφος και ρήτορας Λιβάνιος στο έργο του “Υπέρ Ιερών”, το “Κύκνειο Άσμα του Θνήσκοντος Ελληνισμού”, όπως έχει χαρακτηρισθεί από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το οποίο απέστειλε στον κωφεύοντα αυτοκράτορα Θεοδόσιο ζητώντας δικαιοσύνη γι’ αυτούς τους διωγμούς, αναγράφει το 386 μ.χ.:

...Bεβαίως εσύ ο ίδιος (Θεοδόσιος) δεν διέταξες να κλείσουν τα ιερά, ούτε απαγόρευσες την είσοδο στους ναούς ούτε το ιερόν πυρ των ναών ούτε το λιβάνι ούτε τις προσφορές άλλων θυμιαμάτων σε ναούς και βωμούς, όμως οι μαυροφορεμένοι αυτοί που τρώνε περισσότερο και από τους ελέφαντες και κατεβάζοντας αμέτρητα ποτήρια παρενοχλούν όσους συνοδεύουν το ποτό τους τραγουδώντας, αυτοί που συγκαλύπτουν τις επιδόσεις τους στο φαγοπότι με μια τεχνητή χλωμάδα του προσώπου τους' αυτοί, ω βασιλιά, και ενώ ο νόμος είναι σε ισχύ, ορμούν πάνω στα ιερά κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα, και μερικές φορές χωρίς αυτά, με γυμνά χέρια και πόδια. Ακολουθεί η "Μυσών λεία" (ο,τιδήποτε μπορεί να ληστευθεί ατιμώρητα), το "κατέβασμα" της οροφής, η κατεδάφιση των τοίχων, το σπάσιμο των αγαλμάτων, το αναποδογύρισμα των βωμών ' και οι (πολυθεϊστές) ιερείς πρέπει να σωπαίνουν ή να πεθαίνουν' και αφού (οι μαυροφόροι) κατεδαφίσουν ένα (ιερό), προχωρούν στα δεύτερα και τρίτα ιερά και τρόπαια επί τροπαίων στοιβάζουν, ενάντια στο νόμο.
Τέτοια τολμούνται και μέσα στις πόλεις, περισσότερο όμως στους αγρούς. Και είναι πολλοί οι κάθε φορά επιτιθέμενοι και μετά τα μύρια κακά το διασκορπισμένο πλήθος συγκεντρώνεται και ζητούν λόγο ο ένας του άλλου, για το τι έπραξαν, και θεωρούν ντροπή το να μην έχουν διαπράξει τα μέγιστα αδικήματα. Ξεχύνονται στους αγρούς σαν χείμαρροι και μαζί με τα ιερά, ερημώνουν και τους αγρούς. Διότι όταν ένας αγρός στερηθεί το ναό του, αυτός τυφλώνεται και κείται και πεθαίνει. Τα ιερά, βασιλιά, είναι η ψυχή των αγρών, τους πρωτοέδωσαν ζωή και δια πολλών γενεών αφέθηκαν στους τωρινούς (ανθρώπους)…..
Τέτοιο αντίκτυπο έχουν στις μεγάλες υποθέσεις του κράτους οι βιαιότητες που αποτολμούν ενάντια στον κόσμο της υπαίθρου οι άνθρωποι αυτοί που ισχυρίζονται ότι πολεμούν τα ιερά. Όμως ο πόλεμός τους είναι γι' αυτούς πηγή εισοδήματος, διότι αρπάζουν όχι μόνον ο,τι βρίσκεται μέσα στους ναούς, αλλά και τα υπάρχοντα των ταλαιπώρων αγροτών, την παραγωγή τους και τα ζώα. Και αποχωρούν τελικώς οι εισβολείς κουβαλώντας τα υπάρχοντα των πολιορκημένων. Σε εκείνους δεν αρκούν αυτά, αλλά σφετερίζονται και ξένη γη λέγοντας ότι η γη του τάδε γεωργού είναι περιουσία του ιερού (συνεπώς μπορούν να την κλέψουν μαζί με τα λάφυρα από το ιερό), και με αυτον τον τρόπο πολλοί έχουν χάσει πατρικές περιουσίες, με ψευδείς τίτλους. Από τα δεινά των άλλων, καλοπερνούν αυτοί, που ισχυρίζονται ότι νηστεύοντας, λατρεύουν τον θεό τους. Εαν κάποιοι από τα θύματά τους πάνε στην πόλη και βρουν τον "ποιμένα", - έτσι αποκαλούνται κάποιοι άνθρωποι όχι και τόσο αγαθοί -, και κλαίγοντας του διηγηθούν όσα έπαθαν, ο "ποιμένας" αυτός επαινεί τους κακοποιούς, και ξαποστέλνει τους παθόντες λέγοντάς τους ότι είναι κερδισμένοι που δεν έπαθαν χειρότερα.
Και όμως, βασιλιά, δικοί σου υπήκοοι είναι και αυτοί και σου είναι πιο χρήσιμοι από τους άλλους που εγκληματούν σε βάρος τους, όσο πιο χρήσιμος είναι ένας εργαζόμενος από έναν άεργο. Αυτοί είναι οι μέλισσες, ενώ εκείνοι οι κηφήνες. Και όταν ακούν ότι σε κάποιο αγρό υπάρχει κάτι που να μπορούν να αρπάξουν, άμεσα κατηγορούν τον κτηματία ότι κάνει θυσίες και άλλα κακά, και ότι πρέπει να γίνει ένοπλη επέμβαση, και νάσου καταφθάνουν οι σωφρονιστές, αυτό το όνομα ("σωφρονισμός") δίδουν στις "ληστείες", αν και λίγα είπα. Ο ληστής προσπαθεί να ξεφύγει αρνούμενος την πράξη του και αν τον πεις "ληστή", θα το θεωρήσει προσβολή. Ενώ αυτοί, υπερηφανεύονται και καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους και τα διηγούνται σε όσους δεν τα γνωρίζουν, και επί πλέον έχουν την αξίωση να ανταμειφθούν γι' αυτά....

Την ποιότητα ή ηθικό ανάστημα των χριστιανών επισκόπων ή “ποιμένων” την κατανοούμε άμεσα από το παραπάνω απόσπασμα του Λιβάνιου. Όσο τώρα για την ποιότητα και το ηθικό ύψος μερικών από τους ‘αγίους” τους, πριν τον μεγάλο εγκληματία “άγιο” Κωνσταντίνο, μπορούμε να αναφέρουμε τον μισαλλόδοξο Άγ. Ειρηναίο που στιγμάτιζε με τα χειρότερα λόγια, βρισιές και κατάρες τους αιρετικούς τον δεύτερο αιώνα και τον Τερτυλλιανό, τον επόμενο αιώνα, που επιδεικνύοντας μια αδιανόητη νοσηρή μισαλλοδοξία και κακεντρέχεια πανηγυρίζει και θριαμβολογεί μνησίκακα για τα φοβερά βασανιστήρια που οραματίζεται με ζωντάνια μπροστά του να υφίστανται όλοι οι “εχθροί της πίστεως”, εθνικοί και αιρετικοί, και τα σώματά τους να υγροποιούνται και να κροταλίζουν κάτω από τις φλόγες του πυρός του Κυρίου… Αυτοεπαίρεται μάλιστα ότι ο οραματισμός αυτών των “εξαίσιων” εικόνων βασανισμού των “εχθρών της πίστης” είναι πολύ πιο ευχάριστος από τις παραστάσεις των τσίρκων, των σταδίων και των θεάτρων. Από την άλλη μεριά ο “άγιος” Ιερώνυμος εξορκίζει τον τέταρτο αιώνα τους Χριστιανούς να κατευθύνουν το μίσος τους ακόμα και εναντίον των συγγενών τους:

Εάν ο πατέρας σου κείται κάτω στο κατώφλι, εάν η μητέρα σου αποκαλύπτει στα μάτια σου το στήθος που σε βύζαξε, ποδοπάτησε το άψυχο σώμα του πατέρα σου, ποδοπάτησε το στήθος της μητέρας σου και με μάτια στεγνά και ξηρά, πέταξε προς τον Κύριο που σε καλεί!

Η ακατανόητη αυτή μισαλλοδοξία και ακρότητα, βασικό γνώρισμα του φανατισμού, έχει βέβαια και τις Βιβλικές ρίζες της, αφού ο αλαζονικός, μνησίκακος και εκδικητικός “θεός” της Παλαιάς Διαθήκης, παρακινεί συνεχώς παντού τον “εκλεκτό” λαό του να καταστρέψει τους ναούς, τα είδωλα και τα ιερά άλση των άλλων θεών και να σκοτώσει ανελέητα τους οπαδούς τους ή όσους αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία του και τη μοναδικότητά του. Διαβάστε την Παλαιά Διαθήκη να φρίξετε και αηδιάσετε από τους πολλούς σκοτωμούς και τις θεϊκές προτροπές για “θείους” φόνους, “θεία” μακελειά και “θείες” γενοκτονίες. Θα αναρωτηθείτε σίγουρα πού βρισκόταν το “Άγιο Πνεύμα” όλον αυτόν τον καιρό ”. Θέλετε μερικά παραδείγματα;

Σκοτώστε τους οπαδούς των άλλων θρησκειών ( (Έξοδος 22:19, Δευτερονόμιο 13:7-12 και 17:2-5) . Σκοτώστε όποιος δεν ακούει στους ιερείς (Δευτερονόμιο 17:12). Σκοτώστε τους ψευδοπροφήτες (Ζαχαρίας 13:3 και Δευτερονόμιο 13:1-5 και 18:20-22). Σκοτώστε ολόκληρη την πόλη, εάν έστω και ένα άτομο σε αυτήν λατρεύει άλλον θεό (Δευτερονόμιο13:13-19). Σκοτώστε τους μάγους (Έξοδος 22:17) και τους Μάντεις (Λεβητικό 20:27). Σκοτώστε τους Ομοφυλόφιλους (Λεβητικόν 20:13 και Προς Ρωμαίους Ι:24-32). Σκοτώστε όποια γυναίκα μοιχεύεται ή συνουσιάζεται παράνομα (Λευητικό 20:10 και 21:9). Σκοτώστε τις γυναίκες που δεν είναι παρθένες την ημέρα του γάμου τους (Δευτερονόμιο 22:20-21). Σκοτώστε τους βλάσφημους (Λεβητικό 24:10-16). Σκοτώστε όποιον εργάζεται το Σάββατο (Έξοδος 31:12-15). Σκοτώστε τα παιδιά των αμαρτωλών (Ισαϊας 14:21).

Σκοτώστε! Σκοτώστε, Σκοτώστε! Αυτός είναι ο “Πανάγαθος Θεός” της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ιεχωβάς ή Γιαχβέ, ο Πατέρας του Ιησού! Αναρωτιέστε τώρα μήπως γιατί οι Ισραηλινοί δείχνουν αυτό το τρομερά σκληρό και αποτρόπαιο πρόσωπο προς τους Παλαιστινίους;

Η Ιουδαϊκή θρησκευτική αδιαλλαξία, μισαλλοδοξία και μονολιθικότητα ακολουθήθηκε και στον Χριστιανισμό, ο οποίος αποδέχεται επίσης την “ιερότητα” της Παλαιάς Διαθήκης. Ό,τι λοιπόν ξεφεύγει εις το ελάχιστο από το οροθετημένο δόγμα του που διατύπωσαν οι υποτιθέμενα “θεόπνευστοι” “άγιοι” πατέρες του, θεωρήθηκε και θεωρείται όχι μόνον λανθασμένο, αλλά σατανικό και αιρετικό, το οποίο θα πρέπει να να παταχθεί εν παντί μέσω και τρόπω. Και τελικά βέβαια ο “θείος” σκοπός “αγιάζει” τα μέσα, ακόμα και αν αυτά είναι παράνομα, ανήθικα και απάνθρωπα…

Όλοι οι σοβαροί μελετητές της ιστορίας αναγνωρίζουν ότι η επικράτηση τελικά του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εγκαινίασε μια εποχή διανοητικής συσκότισης και σκλαβιάς που οδήγησε στην τυραννία και στην Ιερά Εξέταση. Όπως επισημαίνει ο Draper: "αυτός ακολούθησε μια πορεία που προσδιόρισε ολόκληρη τη μελλοντική σταδιοδρομία του και έγινε ένας φραγμός για τη διανοητική πρόοδο της Ευρώπης για περισσότερα από χίλια χρόνια (John William Draper -Ιστορία της Διανοητικής Εξέλιξης στην Ευρώπη).

Ας προχωρήσουμε όμως, κάπως συνοπτικά και δυστυχώς ελλειμματικά, λόγω ελλείψεως χώρου, σε μερικά καυτά γεγονότα και Χριστιανικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, του πολιτισμού και του Ελληνισμού, αρχίζοντας από τον τέταρτο αιώνα, την εποχή του “Μεγάλου” ή ακόμα “Αγίου” Κωνσταντίνου, του πρώτου “Χριστιανού¨ Ρωμαίου αυτοκράτορα, με τη βοήθεια του οποίου καθιερώθηκε ο Χριστιανισμός σαν επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού κράτους και άρχισαν οι μισαλλόδοξοι διωγμοί των άλλων θρησκειών και οι μαζικοί προσηλυτισμοί της μεγάλης εθνικής πλειοψηφίας με τις μεθόδους της δωροδοκίας, της φυλάκισης, των βασανιστηρίων και της σφαγής.


Ο “ΜΕΓΑΣ” ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Μπορεί πολλοί Χριστιανοί να γονυπετούν και να δοξάζουν τον “Άγιο Κωνσταντίνο”, κανείς τους όμως μάλλον δεν γνωρίζει ότι στις μυστικές προσευχές τους και ικεσίες τους ζητούν βοήθεια από έναν μεγάλο φονιά κι έναν αδίστακτο δολοφόνο που έχει διαπράξει τα ειδεχθέστερα εγκλήματα, ένα πραγματικά τέρας, όπως τον αποκαλεί ο Άγγλος ρομαντικός ποιητής Percy Bysshe Shelley (1792-1822):

…Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος…Αυτός ο ψυχρός, υποκριτής και σκληρός άνθρωπος, έσφαξε το γιο του, στραγγάλισε τη γυναίκα του, δολοφόνησε τον πεθερό και το γαμπρό του και συντηρούσε στην αυλή του μια ομάδα αιμοδιψών και θρησκόληπτων ιερέων, από τους οποίους ένας και μόνο θα αρκούσε για να στρέψει τη μισή ανθρωπότητα ενάντια στην άλλη…

Και ο Βολταίρος επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια:

Είχε έναν πεθερό, τον οποίο ωθήθηκε ο ίδιος να κρεμάσει. Είχε ένα γαμπρό, τον οποίο διέταξε να στραγγαλιστεί. Είχε έναν ανιψιό δώδεκα ή δεκατριών ετών, του οποίου διέταξε να κοπεί ο λαιμός. Είχε έναν μεγαλύτερο γιο, τον οποίο αποκεφάλισε. Είχε μια γυναίκα την οποία διέταξε να πνίξουν σε ένα λουτρό. Ένας παλιός Γάλλος συγγραφέας είπε (με καυστική ειρωνεία) ότι του άρεσε να διατηρεί το σπίτι του καθαρό!

Αναλυτικότερα: ο πεθερός του που κρέμασε ήταν ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός, τον οποίο νίκησε και συνέλαβε το Φεβρουάριο του 310 μ.χ. στη Μασσαλία. Ο γαμπρός του ή μάλλον οι γαμπροί του που στραγγάλισε ήταν ο Λικίνιος και ο Βασσιανός, σύζυγοι των αδελφών του Κωσταντίας και Αναστασίας. Διέταξε επίσης το 336 να σκοτωθεί στην Καρχηδόνα ο ανιψιός του Λικιανός, γιος του Λικίνιου, παρά τις ικεσίες και τα κλάματα της μητέρας του. Αν τώρα αυτές οι δολοφονίες μπορούν να δικαιολογηθούν από μια Μακιαβελική πολιτική σκοπιμότητα, πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο φόνος του γιου του Κρίσπου το 326, μαζί με πολυάριθμους φίλους του, λίγους ακριβώς μήνες μετά την “Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας”, στην οποία προήδρευσε και η οποία καθιέρωσε το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως; Πώς μπορεί επίσης να δικαιολογηθεί η δολοφονία της σύζυγου του Φαύστας, μητέρας δύο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, την οποία διέταξε να πνίξουν στο μπάνιο της επειδή την υποπτευόταν ανόητα για μοιχεία με τον Κρίσπο; Σύμφωνα με το Βυζαντινό ιστορικό Ζώσιμο η κατακραυγή του κόσμου ήταν τότε τόσο μεγάλη που αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού κατοικία!

Ο ίδιος ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος ζήτησε από τους εθνικούς ιερείς εξιλέωση γι’ αυτά τα ειδεχθή του εγκλήματα και όταν αυτοί του την αρνήθηκαν στράφηκε προς τους χριστιανούς, οι οποίοι του την πρόσφεραν απλόχερα με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Με αυτό τον τρόπο ο Κωνσταντίνος “καθαρίσθηκε στο εξιλεωτικό αίμα του Χριστού” για τα μεγάλα εγκλήματά του και μπόρεσε να ανακηρυχτεί μετά το θάνατό του “Άγιος” και “Ισαπόστολος”. Η άφεση των αμαρτιών ήταν έτσι κι αλλιώς και είναι πάντα μια εύκολη υπόθεση για τον αφιλοσόφητο Χριστιανισμό. Αρκεί να “μετανοήσεις” και να δώσεις ένα καλό μπαξίσι στον ιερέα που θα σε εξιλεώσει και αυτός θα σε παραδώσει μετά ολόλευκο σαν περιστερά στο Θεό.

Δεν είναι όμως τα προηγούμενα ανόσια εγκλήματα του Κωνσταντίνου μοναδικά. Διέπραξε πολλές άλλες επίσης αποτρόπαιες πράξεις στους διάφορους πολέμους και εκστρατείες που διεξήγαγε με τη βοήθεια των Χριστιανών στρατιωτών του, όπου επέδειξε ένα πνεύμα απαράμιλλης σκληρότητας και θηριωδίας, κατασφάζοντας και κατακαίοντας ζωντανούς αιχμαλώτους και προκαλώντας μεγάλες γενοκτονίες στους αντιπάλους του.

Πολλοί αμφισβητούν αν έγινε πραγματικά ποτέ ο ίδιος Χριστιανός ή ακόμα αν ποτέ βαπτίσθηκε. Γενικά πάντως υποστηρίζεται ότι βαπτίστηκε λίγο πριν το θάνατό του. Όπως και να είναι, αγκάλιασε πλήρως το Χριστιανισμό, δεχόμενος την αμέριστη βοήθειά του και προσφέροντάς του τη δική του μέσα σε ένα πνεύμα κοινής συνεργασίας και αμοιβαίου συμφέροντος. Το έκανε αυτό σύμφωνα με τον Friedrich von Schlegel (1772-1829) όχι βέβαια από μια αίσθηση δικαιοσύνης, ή από μεγαλοψυχία ή ακόμα πολύ λιγότερο από οποιαδήποτε σύνδεσή του με τη χριστιανική θρησκεία, αλλά για λόγους “κοσμικής σύνεσης. Θέλησε να συνδεθεί με τους χριστιανούς για να υποστηρίξει τη θέση του". Ο Εδουάρδος Γκιμπόν αναφέρει ανάλογα και ειρωνικά ότι ο θρόνος του αυτοκράτορα θα ήταν πολύ πιο σταθερός και μόνιμος “εάν μάθαιναν όλοι οι υποτελείς του, αγκαλιάζοντας το χριστιανικό δόγμα, να υποφέρουν και να υπακούουν". Ο Βολταίρος πάλι τον κατηγορεί σε ένα ποίημά του ότι έκανε τους βωμούς της εκκλησίας υποπόδιο του θρόνου του.

Είναι γεγονός ότι η εθνική θρησκεία αντιτίθετο σφόδρα σε κάθε δεσποτική, απολυταρχική και τυραννική διακυβέρνηση, αντίθετα από την ουσία και το πνεύμα του Χριστιανισμού, ο οποίος υπαγορεύει παντού την αυστηρή και άκριτη πίστη και υπακοή στα δόγματά του και τους κανόνες του και τιτλοφορεί τους οπαδούς του δούλους του Θεού και ποίμνια των δεσποτάδων τσοπάνων του. Οι δούλοι όμως του θεού και των παπάδων μετατρέπονται πολύ εύκολα και σε δούλους των ηγεμόνων. Αφού ο “Θεός” είναι ένας και απολυταρχικός, το ίδιο θα πρέπει να είναι και η βασιλεία, που, όπως μας λέει ο Ευσέβειος της Καισαρείας, είναι δώρο του Θεού προς τον ηγεμόνα και “εικόνα της επουρανίου βασιλείας”. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας διατύπωσε την εμβριθή ρήση ότι η θρησκεία είναι για τον πιστό αλήθεια, για το φιλόσοφο ψεύτικη και για τον πολιτικό χρήσιμη! Και η πιο χρήσιμη βέβαια θρησκεία για όλους τους άρχοντες και δεσπότες της πολιτικής ζωής, και ιδιαίτερα για τους φασίστες (θυμηθείτε π.χ. ότι στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όταν ο Χίτλερ προήλαυνε στη Ρωσία, η «Ιερή Επιστασία» του “Αγίου Όρους” του απέστειλε μια κατάπτυστη υμνητική επιστολή, επευφημώντας τις νίκες του και ευχόμενη σε αυτόν “έτη πλείστα”) και τους τυράννους υπήρξε πάντα ο Χριστιανισμός! Είναι η κατεξοχήν θρησκεία (μαζί βέβαια και με τις άλλες λεγόμενες μονοθεϊστικές) που αφιονίζει και αποκοιμίζει τελείως τον κόσμο διασαλεύοντας τη λογική του και κάνοντάς τον να βλέπει το μαύρο για άσπρο και τους δαιμόνους για αγγέλους του φωτός. Ο πραγματικός “Διάβολος” και “Αντίχριστος” είναι ο ίδιος ο Χριστιανισμός που υποτίθεται ότι τον καταπολεμά!

Ο Κωνσταντίνος πατρονάρισε λοιπόν το Χριστιανισμό όχι από πίστη ή από φιλοσοφική επιλογή, αλλά από μια πολιτική και μάλιστα “αυτοκρατορική” και δεσποτική σκοπιμότητα. Είχε την οξυδέρκεια να δει ότι ικανοποιούσε τις βλέψεις και τα οράματα κάθε απόλυτου άρχοντα. Αποφάσισε λοιπόν να τον επιβάλλει πάνω στους υπηκόους του και να εξαλείψει με διατάγματα και ποινές κάθε άλλη πίστη.

Ως προς τη σχετικά τώρα μεγάλη ανάπτυξη του χριστιανισμού κατά την εποχή του Κωνσταντίνου, ο Γκιμπόν αναφέρει σαφώς ότι χρησιμοποίησε προς το σκοπό αυτό ακόμα και τη δωροδοκία:

Οι ελπίδες του πλούτου και των τιμών, το παράδειγμα του αυτοκράτορα, οι παραινέσεις του, τα ακαταμάχητα χαμόγελά του, η διεσπαρμένη πεποίθηση μεταξύ των δωροδοκούμενων και δουλικών πληθών που γεμίζουν συνήθως τα διαμερίσματα ενός παλατιού…. Οι πόλεις που επέδειξαν ένα ιδιαίτερο ζήλο στην εθελοντική καταστροφή των αρχαίων ναών διακρίθηκαν με δημοτικά προνόμια και ανταμείφθηκαν με δημοφιλείς δωρεές και η νέα πρωτεύουσα της ανατολής, η Κωνσταντινούπολη, δοξάστηκε με το μοναδικό προτέρημα ότι δε βεβηλώθηκε ποτέ από τη λατρεία των ειδώλων. Καθώς οι κοινωνικές τάξεις ακολουθούν τη μίμηση, ο προσηλυτισμός εκείνων που κατείχαν οποιοδήποτε εξέχοντα τίτλο, δύναμη, ή πλούτο, ακολουθήθηκε σύντομα από τα εξαρτώμενα πλήθη. Η σωτηρία των κοινών ανθρώπων αγοράστηκε με μια φτηνή τιμή, εάν είναι αλήθεια ότι σε ένα έτος βαπτίσθηκαν δώδεκα χιλιάδες άνδρες στη Ρώμη, εκτός από έναν ανάλογο αριθμό γυναικών και παιδιών, και ότι ο αυτοκράτορας είχε υποσχεθεί ένα λευκό ένδυμα με είκοσι κομμάτια χρυσού σε κάθε νεοφώτιστο.

Από την άλλη μεριά ο Κωνσταντίνος έδωσε στον κλήρο όλα τα προηγούμενα προνόμια και περιουσίες των εθνικών ιερέων και απάλλαξε την εκκλησία από φόρους και τους κληρικούς από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Ο Γκιμπόν αναφέρει ειρωνικά ότι ο Κωνσταντίνος πίστεψε ότι θα “μπορούσε να αγοράσει πολύ εύκολα την εύνοια του ουρανού, εάν διατηρούσε τον άνεργο σε βάρος του εργατικού και διένειμε μεταξύ των αγίων τον πλούτο της δημοκρατίας”. Έδωσε επίσης στους επισκόπους το προνόμιο να δικάζονται μόνον από τους ομοίους τους, ακόμα και όταν επιβαρύνονταν με ένα σοβαρότατο έγκλημα. Θεωρούσε την ατιμωρησία τους πιο συμφέρουσα από ένα δημόσιο σκάνδαλο και δήλωσε ότι θα προστάτευε με τον αυτοκρατορικό μανδύα του κάθε “ιερό” αμαρτωλό. Ο Μοντεσκιέ υποστηρίζει ακόμα ότι έδωσε την εντολή να αρκεί στα νομικά δικαστήρια και η απλή ακόμα μαρτυρία ενός επισκόπου για την έκβαση μιας δίκης, χωρίς να ακουστεί κανένας άλλος μάρτυρας!

Ένα από τα έδικτα ή διατάγματα που εξέδωσε ήταν να χύνεται καφτό μολύβι μέσα στο λαιμό όσων συνεργούν στην απαγωγή παρθένων, ενώ οι βασικοί παραβάτες να ρίχνονται στα θηρία ή να καίγονται ζωντανοί. Σύμφωνα με τον John Jortin (“Σχόλια επί της Εκκλησιαστικής Ιστορίας”): “όρισε αυτή την τιμωρία για διάφορες παραβάσεις και από τότε το κάψιμο ζωντανών ανθρώπων έγινε μια πολύ κοινή τιμωρία, ντροπιάζοντας το Χριστιανισμό. Τελικά θεωρήθηκε πάρα πολύ σκληρή για τους προδότες, τους δολοφόνους, τους δηλητηριαστές, τους πατροκτόνους, κ.λ.π., και κατάλληλη μόνον για τους αιρετικούς…". Αξίζει να σημειωθεί ότι ποτέ πριν στην ιστορία των πολιτισμένων λαών δεν είχε επιβληθεί μια τέτοια τιμωρία δικαστικώς. Η εκκλησία βέβαια αξιοποίησε πλουσιοπάροχα τις επόμενες εποχές αυτό το νόμο καίοντας ανελέητα τους αιρετικούς στον πάσαλο “για τη Δόξα και την Τιμή του Θεού”!

Με ένα άλλο διάταγμα καταδίκασε όσους κακολογούν το Χριστό να χάνουν τα μισά κτήματά τους και σ’ ένα άλλο διέταξε την κατεδάφιση ή δήμευση όλων των αιρετικών ναών και απαγόρευε τη συνεδρίαση των αιρετικών σε δημόσια και ιδιωτικά κτήρια ή σε μυστικούς τόπους.

Σε σχέση τώρα με τους εθνικούς και τον “Ελληνισμό” έκανε πολλά και μεγάλα κακά:

Το 324, έτος που ανακήρυξε το Χριστιανισμό σαν τη μόνη επίσημη λατρεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, λεηλάτησε το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανάτωσε με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Το 326, έτος που η μητέρα του “ανακάλυψε” και μάλιστα “άθικτο” στην Ιερουσαλήμ τον περίφημο “Τίμιο Σταυρό” (που τόσοι πολλοί κατείχαν και κατέχουν από ένα κομματάκι του που θα έπρεπε να ήταν ολόκληρο δάσος και όχι σταυρός!) εκθεμελίωσε το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποίησε τους κίονές του για την κατασκευή εκκλησιών. Με προτροπή της μητέρας του κατέστρεψε τον ίδιο χρόνο το Ναό της Θεάς Αφροδίτης, πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του Ιησού, αλλά και άλλους ναούς της ιδίας Θεάς (της Αφροδίτης των Γόγγλων και τη Άφακας στο Λίβανο).

Το 330 μ.χ. λεηλάτησε τα ελληνικά Ιερά κλέβοντας τους θησαυρούς τους και τα αγάλματα των θεών, τα οποία χρησιμοποίησε για τη διακόσμηση της Nova Roma (Κωνσταντινούπολης), της νέας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας. Πολλά διάσημα έργα τέχνης καταστράφηκαν επίσης τότε στα χυτήρια. Δεν δίστασε να κλέψει ακόμα και το λατρευτικό άγαλμα του Πυθίου Απόλλωνος και τον περίφημο τρίποδα της Πυθίας από το ιερό των Δελφών.

Θέλοντας να μετατρέψει τον Άθωνα, όπου λατρευόταν η θεά της άγριας φύσης και του κυνηγιού Άρτεμις, σε ανδρικό χριστιανικό μοναστικό κέντρο, εκδίωξε με τη βία τους Έλληνες της περιοχής αντικαθιστώντας τους με εκχριστιανισθέντες πληθυσμούς. Εκθεμελίωσε επίσης τα εκεί ιερά και γκρέμισε το "ΑΘώον", το βωμό και το μεγαλειώδες άγαλμα του Αθώου Διός.

Την ίδια εποχή χριστιανοί επίσκοποι, μαζί με τους ευνοούμενους του αυτοκράτορα, κλέβουν και δημεύουν απροκάλυπτα και ασύστολα από παντού χρυσά και αργυρά έργα τέχνης, εδώλια θεών και αφιερώματα (Franz Tinnefeld). Όπως επισημαίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Ελβέτιος (1715-1771) στις πρώτες δεκαετίες της «θριαμβεύουσας» εκκλησίας «ο καθολικισμός υπερασπίζονταν πάντα την κλοπή, τη ληστεία, τη βιαιότητα και το φόνο. Γιατί να ενδιαφέρεται λοιπόν η εκκλησία για το πόσο τυραννικοί είναι οι κακομαθημένοι βασιλιάδες, όταν μοιράζεται μαζί τους τα αγαθά της εξουσίας;»

Το 335 γίνονται τα εγκαίνια της Εκκλησίας του Πανάγιου Τάφου που κτίσθηκε πάνω στα ερείπια του Ναού της Θεάς Αφροδίτης. Για τη διακόσμησή του λεηλατούνται τα αρχαία ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Εξ’ αιτίας της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους θεωρούνται υπαίτιοι όλοι οι “μάγοι και μάντεις” (με άλλα λόγια οι επιστήμονες, φιλόσοφοι και ιερείς της αρχαίας θρησκείας…) και ο Κωνσταντίνος διατάζει τη σταύρωσή τους. Τότε ακριβώς μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό με τη βοήθεια της φιλοσοφίας και είχε προκαλέσει την μήνιν των Χριστιανών. Ακολουθούν πολλές καταστροφές ελληνικών ναών πάνω στους οποίους κτίζονται εκκλησίες.

Το 337 μ.χ. , ένα έτος μετά τη δολοφονία από τους Χριστιανούς του “σχισματικού” Αρείου, η αντιπαλότητα και έχθρα του οποίου με τους “Ορθόδοξους” είχε ταράξει επί μακρόν τη βασιλεία του Κωνσταντίνου και τον οποίο είχε ο ίδιος αρχικά καταπολεμήσει και στη συνέχεια υποστηρίξει, πέθανε και ο Κωνσταντίνος στην Νικομήδεια και θάφτηκε σε μια χριστιανική εκκλησία. Η Εκκλησία ακολούθως τον ανακήρυξε “Αγιο” και “Ισαπόστολο” για το “θεάρεστο” έργο του, το ίδιο και τη θρησκόληπτη μητέρα του. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι Χριστιανοί κληρικοί διέδωσαν ότι ο Θεός είχε προικίσει δήθεν με θαυμαστές δυνάμεις την λήκυθο και το άγαλμά του και ότι όποιος τα άγγιζε θεραπευόταν από πάσαν νόσον και μαλακίαν!


ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ

Ο γιος του Κωνσταντίνου Κωνστάντιος έθεσε εκτός νόμου το “Ελληνίζειν” και απαγόρευσε με την ποινή του θανάτου τη θυσιαστική λατρεία, τη μαντεία και την αστρολογία. Εξόρισε, φυλάκισε και εκτέλεσε επίσης πολλούς Έλληνες εθνικούς. Όπως γράφει ο ρήτορας Λιβάνιος που εξορίσθηκε το 346 στη διάρκεια ενός μεγάλου διωγμού στην Κωνσταντινούπολη, ο Κωνστάντιος ήταν ο πρώτος που “ιερά και νεώ τους μεν έκλεισε, τους δε κατέσκαψε, τους δε βεβήλους αποφήνας πόρνοις ενοικείν έδωκεν. Με άλλα λόγια έκλεισε τα ιερά, εκθεμελίωσε τους ναούς και για να τους βεβηλώσει τους έκανε πορνοστάσια! Πολλές βιβλιοθήκες επίσης πυρπολήθηκαν ενώ χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί έστησαν τα καμίνια τους κοντά στους ναούς για να μετατρέψουν τα μάρμαρα σε ασβέστη! Με αυτό τον τρόπο, εκτός από την ολοκληρωτική εξάλειψη των ιερών, καταστρέφονταν υποτίθεται και οι δαίμονες που ζούσαν μέσα τους!

Στρατόπεδα Θανάτου στη Σκυθόπολη

Από τα πιο απαίσια και βδελυρά έργα των χριστιανών αυτής της περιόδου ήταν η δημιουργία των πρώτων στρατοπέδων θανάτου στην ιστορία, οργανωμένων δηλαδή κέντρων βασανιστηρίων και εκτελέσεων των Εθνικών, στη Σκυθόπολη της Συρίας, τη σημερινή Μπεθσάν, στα σύνορα Ισραήλ και Συρίας. Εκεί συγκεντρώνονταν οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας, βασανίζονταν και θανατώνονταν.

Γράφει ο Εμανουήλ Ροΐδης στην “Πάπισσα Ιωάννα” γι΄ αυτή τη Μακρόνησο ή Νταχάου των Χριστιανών φασιστών:

Και ου μόνον κατά των λίθων επέδειξαν τον χριστιανικόν ζήλον των οι ακάματοι εκείνοι ειδωλοθραύσται, αλλά και κατά των δυστυχών εκείνων, όσους υπωπτεύοντο εμμένοντας εις των πατέρων των την θρησκείαν. Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ή φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν. Μυριάδες μαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών ομολογητών, εκ των πληγών των οποίων έσταζε γάλα, και τους εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ’ ουδείς έγραψεν ακόμη το αψευδές συναξάριον των μαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί μυθώδους γάλακτος έχυσαν αίμα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωμότητος.

Θα θέλαμε να γνωρίζαμε πόσοι ‘άγιοι” χριστιανοί και πατέρες της Εκκλησίας έλαβαν μέρος άμεσα ή έμμεσα σε αυτά τα θηριώδη εγκλήματα. Και οι κουκουλοφόροι καταδότες της Σκυθούπολης είναι βέβαια οι ίδιοι με αυτούς της Γερμανικής Κατοχής που κατέδιδαν τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και είχαν βέβαια το ίδιο πολιτικό φρόνημα και θρησκευτικό πιστεύω με αυτούς.


ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Μέσα σε αυτόν τον αδυσώπητο διωγμό και κατατρεγμό και το αναφαινόμενο ήδη στον ορίζοντα πνευματικό σκότος, εμφανίσθηκε μια ακτίνα φωτός, διαλλακτικότητας, συναίνεσης και πολιτισμού, η οποία όμως γρήγορα σβήστηκε από την χριστιανική μισαλλοδοξία, πριν προλάβει να μετατραπεί σε ζωηρή φλόγα. Ήταν ο νέος αυτοκράτορας-φιλόσοφος Ιουλιανός, ο μυημένος στα Ελευσίνια μυστήρια και σπουδάσας στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, ο αποκαλούμενος από τους χριστιανούς για τη φωτεινή στάση του “Παραβάτης” ή “Αποστάτης”, διότι σταμάτησε προς στιγμή τον κατήφορο και το πνευματικό σκότος, στον οποίο είχαν οδηγήσει οι προηγούμενοι απ’ αυτόν Κωνσταντινίτες αυτοκράτορες την αυτοκρατορία.

Ο Ιουλιανός θέσπισε την πλήρη θρησκευτική ανοχή και ανεξιθρησκεία και σταμάτησε τους διωγμούς εναντίον των εθνικών. Ο “άγιος” τότε Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός διαμαρτυρήθηκε ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την χαρά του μαρτυρίου! (που σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους ήταν το “πυραυλικό” εισιτήριο για τον παράδεισο και την αιώνια σωτηρία!). Θα του άξιζε εδώ σαν απάντηση ο λόγος ενός Ρωμαίου ανθυπάτου για τους πρόθυμους να μαρτυρήσουν χριστιανούς: "΅Ω δυστυχείς! Αν είστε τόσο κουρασμένοι από τη ζωή σας, είναι άραγε τόσο δύσκολο να βρείτε μόνοι σας σχοινιά και τους γκρεμούς που χρειάζεστε;” Μπορεί να φανταστεί κανείς το τρομερό μίσος και την οργή αυτών των ανόητων, εγωπαθών μαρτύρων, αν μπορούσαν να ανακαλύψουν ότι θυσιάστηκαν για ένα μεγάλο ψέμα, για μια μεγάλη θρησκευτική απάτη, για μια χίμαιρα;

Ο Ιουλιανός δεν δίωξε τους χριστιανούς. Απαγόρεψε μόνον τις ανομίες τους. Τους συγχώρεσε μάλιστα και όταν προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Το μόνο που έκανε ήταν να γράψει φιλοσοφικά βιβλία εναντίον τους, ξεσκεπάζοντας τη δεισιδαιμονία και αφροσύνη τους. Δυστυχώς όμως ένα άνομο χριστιανικό χέρι του πήρε σύντομα τη ζωή πισώπλατα σε μια μάχη με τους Πέρσες το 363 μ.χ.


ΙΟΒΙΑΝΌΣ

Το πνεύμα της μισαλλοδοξίας συνεχίζεται στη σύντομη βασιλείας του αυτοκράτορα Ιοβιανού με σκληρές επισκοπικές διαμάχες και αλληλοσκοτωμούς για την εξουσία, την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αντιοχείας το 364 και διατάγματα που απαγορεύουν την εθνική λατρεία και τις οιωνοσκοπήσεις επί ποινή θανάτου. Η Σύνοδος της Λαοδικείας μάλιστα εισηγείται την ίδια ποινή για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που γιορτάζουν τα Σάββατα! Ακόμα στα χριστιανικά βασανιστήρια εναντίον των εθνικών προστίθεται τώρα και ο κατακομματιασμός των πλευρών τους με σιδερένια άγκιστρα! Όπως αναφέρει ο Γκιμπόν, οι φιλόσοφοι που είχαν διδάξει επί βασιλείας Ιουλιανού "θεώρησαν συνετό να ξυρίσουν τις γενειάδες τους και να μεταμφιεστούν”.


ΒΑΛΕΝΤΙΑΝΟΣ

Οι διωγμοί συνεχίζονται επί Βαλεντιανού, οπότε εκτελούνται οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος. Χιλιάδες άτομα επίσης εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και δημεύεται η περιουσία τους ή δίνεται στην Εκκλησία. Ο φιλόσοφος Σιμωνίδης καίγεται ζωντανός και ο φιλόσοφος Μάξιμος αποκεφαλίζεται μετά από φριχτά βασανιστήρια. Θύματα ήσαν και οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού Ορειβάσιος, Σαλλούστιος Πηγάσιος κ.α. Χιλιάδες επίσης τόμοι βιβλίων φιλοσοφίας, μαθηματικών, ιστορίας και λογοτεχνίας πυρπολούνται σαν αντικείμενα μαγείας! Ο Βαλεντιανός διατάζει τον αφανισμό όλων των εθνικών και των έργων τους και έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν. Όσοι συλλαμβάνονται εκτελούνται..

Σημειώνει ο Εμμανουήλ Ροΐδης στην “Πάπισσα Ιωάννα”:

Κατά τας αρχάς του Μεσαίωνος επί Ουάλεντος, Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου συνεστήθη εν Ανατολή αληθής «Ιερά Εξέτασις», ής αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς της Ισπανίας, οίτινες άτομα μόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της Ανατολής προυτίθεντο να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου της γης πάντας τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας. Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αμφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην κατά των ελθόντων «βαλείν μάχαιραν και ουχί ειρήνην…


“ΜΕΓΑΣ” ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

Ακολουθεί ο μέγας εγκληματίας, ανθέλληνας χριστιανός αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α΄, άμεσα ελεγχόμενος από τον “άγιο” τραμπούκο επίσκοπο των Μεδιολάνων Αμβρόσιο, του οποίου οι απηνείς διωγμοί κατάφεραν ένα πραγματικά εξοντωτικό κτύπημα στην εθνική θρησκεία και στον ελληνικό πολιτισμό προς “Δόξαν του Θεού και της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας”…

Το 380 μ.Χ ο χριστιανισμός ανακηρύσσεται σαν η επίσημη και μοναδική θρησκεία του κράτους και τίθεται εκτός νόμου κάθε άλλη λατρεία. Ο Θεοδόσιος εξουσιοδοτεί επίσης τον Αμβρόσιο να καταστρέψει όλους τους ναούς των εθνικών και να κτίσει πάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες. Ρασοφόροι τότε δαίμονες επιδράμουν μαζί με τον καθοδηγούμενο απ’ αυτούς όχλο στο Ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και προσπαθούν να λιντσάρουν τους Ιεροφάντες Νεστόριο και Πρίσκο. Ο γηραιότατος τότε Ιεροφάντης Νεστόριος ανακοινώνει με θλίψη και αγανάκτηση το τέλος των Ιερών Μυστηρίων που δόξασαν με το ήθος και τη σοφία τους την αρχαία Ελλάδα και την έναρξη μιας εποχής πνευματικού σκότους.

Κάτω απ’ αυτό το κλίμα ο άθλιος “άγιος” Μάρκελλος, επίσκοπος της Απάμιας, αποφασίζει να ισοπεδώσει όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς της επισκοπής του και βάζει ο ίδιος φωτιά σε έναν απ’ αυτούς (μάλλον στο Ναό του Απαμείου Διός). Ενώ όμως οι οπαδοί του προχώρησαν για να κάψουν έναν άλλο ναό, συλλαμβάνεται από τους εξαγριωμένους χωρικούς, οι οποίοι τον καίνε και τον ίδιο για το ανοσιούργημά του. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο εξασφάλισε την αιώνια σωτηρία! Η Εκκλησία τον ανακήρυξε αμέσως “΄Αγιο”, διότι “θυσίασε τη ζωή του για τον σκοπό του Θεού!

Ο νοών νοήτω! Ο μη εννοών, ας συνεχίσει να προσεύχεται σε αυτόν τον “άγιο” και στους ομοίους του (ανύπαρκτη η Χάρη τους!) για θεία βοήθεια και σωτηρία και ας συνεχίσει να δίνει στα παιδιά του τα αισχρά τους ονόματα.

Την ίδια εποχή (385-388 μ.χ.) καταστρέφεται από ένα στράτευμα καλογεροτελωνιών και στρατιωτών ο εντυπωσιακός ναός της Έδεσσας, ένα από τα πιο θαυμαστά οικοδομήματα του κόσμου, το Διδυμαίο Ιερό, Τα Καβίρεια της Ίμβρου, όλα τα ιερά της Παλμύρας κ.α. Στα στρατόπεδα επίσης θανάτου της Σκυθόπολης μαρτυρούν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι.

Νέο διάταγμα του Θεοδοσίου απαγορεύει στη συνέχεια κάθε δημόσια συζήτηση για θρησκευτικά θέματα. Ο γηραιός πια φιλόσοφος και ρήτορας Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για μαγεία, αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό. Τον επόμενο χρόνο (389) στίφη μοναχών της ερήμου εισβάλουν άναρχα και απειθάρχητα στις πόλεις της Μέσης Ανατολής καταστρέφοντας με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, καίοντας βιβλιοθήκες και λιντσάροντας τους εθνικούς. Τα μαυροφορεμένα αυτά όρνια της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της βαρβαρότητας θεωρούν τα έργα της τέχνης και του πολιτισμού σαν άχρηστες ματαιοδοξίες που παραπλανούν τον πιστό από το ζήλο του για το κόσμο του Κυρίου!
Τον επόμενο χρόνο τα χριστιανικά τελώνια συνεχίζουν να παραμένουν στις πόλεις τρώγοντας τις ληστευμένες περιουσίες των εθνικών. Γλυκαίνονται όμως με την κακία και την αρπαγή και επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και σε μη εθνικούς. Μάταια ο ηθικός αυτουργός τους Θεοδόσιος προσπαθεί να τα εκδιώξει με διάταγμα από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής. Γιατί να φύγουν, αφού καλοπερνάνε;

Ο Θεοδόσιος απαγορεύει στη συνέχεια με την ποινή του θανάτου όλες τις θυσίες και την επίσκεψη στους ναούς, ακόμα και το απλό κοίταγμα των αγαλμάτων! Όσοι επίσης αποτυγχάνουν να αποκαλύψουν και να καταδώσουν τους παραβάτες, απειλούνται με βαριές ποινές. Διατάζει επίσης το κάψιμο των γραφών του Πορφυρίου και οποιουδήποτε άλλου εναντιώνεται στη χριστιανική θρησκεία, απειλώντας με θάνατο τους παραβάτες. Ένας καινούργιος μεγάλος διωγμός ξεκινά σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Οι άνθρωποι αρχίζουν να καταστρέφουν με τρόμο τις βιβλιοθήκες τους φοβούμενοι μήπως κάποια ατυχή πρόταση σε κάποιο βιβλίο τους οδηγήσει σε επικίνδυνες περιπέτειες. Ο Draper παρατηρεί ότι η αμερόληπτη ιστορία “είναι υποχρεωμένη να αποδώσει την προέλευση αυτών των τυραννικών και σκανδαλωδών πράξεων της αστικής δύναμης στην επιρροή της ιεροσύνης και να θεωρήσει την τελευταία υπεύθυνη γι’ αυτά τα εγκλήματα".

Ο Dean Milman (”Ιστορία του Χριστιανισμού) εξιστορεί:

Σύντομα μετά τη διαδοχή του Θεοδοσίου οι εθνικοί, ιδιαίτερα στην Ανατολή, είδαν τη θύελλα να έρχεται καταπάνω τους. Οι μοναχοί, με πλήρη ατιμωρησία, διέσχιζαν τις αγροτικές περιοχές, κατεδαφίζοντας όλα τα μη προστατευμένα κτίρια. Μάταια οι εθνικοί έκαναν έκκληση στην επισκοπική αρχή. Οι επίσκοποι αρνήθηκαν να καταστείλουν τον υπερδραστήριο μεν, αλλά ευσεβή όχλο των υποστηρικτών τους…

Παρόμοια στη Γαλατία ο “άγιος” Μαρτίνος κάνει εκστρατείες από μέρος σε μέρος με μια ομάδα πιστών μοναχών, καίγοντας τους ναούς και καταστρέφοντας τους ιερούς τόπους. Σύμφωνα με τον Tillemont “είχε πειστεί, όπως άλλωστε όλοι σχεδόν οι άγιοι, ότι πλησίαζε το τέλος του κόσμου". Η ζωή του θεωρήθηκε γρήγορα σαν ένα πρότυπο μίμησης για όλους τους αφοσιωμένους Χριστιανούς.

Η παρατήρηση αυτή του Tillemont μας δίνει μια άλλη επίσης διάσταση για τον άρρωστο ψυχισμό αυτών των “θεομανών” ρασοφόρων: Πίστευαν ότι πλησίαζε η Συντέλεια του Κόσμου και η “Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου” και βιαζόντουσαν να εξασφαλίσουν με τους φόνους ένα σίγουρο εισιτήριο για τον παράδεισο! Ο “Θεός” θα έβλεπε όλες αυτές τις φιλότιμες προσπάθειές τους για χάρη του και για την “αληθινή πίστη” και θα τους αντάμειβε αναλόγως! Ήσαν τελείως μωροί όσο και μεγάλοι εγωιστές και θεοκόλακες, αλλά πιο πολύ “πληρωμένοι δολοφόνοι”, έστω και αν το αντίτιμο των εγκλημάτων και της κακίας τους ήταν, υποτίθεται, “πνευματικό”!

Ο “άγιος” Αυγουστίνος, ο πιο διάσημος θεολόγος αυτής της περιόδου, ενώ στην αρχή καταδίκασε τη δίωξη, σύντομα την ενστερνίσθηκε και την υποστήριξε θερμά θεολογικά πάνω στο δόγμα της αποκλειστικής σωτηρίας. Υποστήριξε ότι ήταν φιλεύσπλαχνο να τιμωρηθούν οι αιρετικοί, ακόμη και με θάνατο, εάν αυτό μπορούσε να σώσει τους ίδιους ή άλλους από το αιώνιο βάσανο που ανέμενε τους απίστους. Η αίρεση θεωρήθηκε σαν ένα είδος μοιχείας, σαν το χειρότερο είδος δολοφονίας: η δολοφονία ψυχών! Ήταν μια μορφή βλασφημίας, και πάνω σε όλες αυτές τις βάσεις μπορεί δίκαια να τιμωρηθεί! Θαυμάστε την απαράμιλλη μωρία του “αγίου’ Χριστιανού θεολόγου! Ο “άγιος” Ιερώνυμος, που μετέφρασε την Βουλγκάτα, είχε τις ίδιες ακριβώς αντιλήψεις. Σίγουρα αυτοί οι ιεροί διώκτες και βασανιστές για τη σωτηρία της προσωπικής τους ψυχής είναι άξιοι για τα πιο καφτερά καζάνια της κολάσεως!

Κι ερχόμαστε στη μαζική δολοφονία 7.000 εθνικών Ελλήνων από τον Θεοδόσιο στη Θεσσαλονίκη το 390 μ.Χ. Οι Θεσσαλονικείς είχαν εξεγερθεί εναντίον της Γοτθικής Βυζαντινής Φρουράς της πόλης και του αρχηγού της Βοθέριχου που προσπαθούσε επίμονα να τους εκχριστιανίσει. Πολλοί στρατιώτες τότε και αξιωματικοί σκοτώθηκαν. Για να εκδικηθεί ο Θεοδόσιος κάλεσε το λαό στον ιππόδρομο της πόλης, δήθεν για συναίνεση, και για να παρακολουθήσουν τάχα μια ιπποδρομία. Όταν ο λαός εγκλείστηκε στον ιππόδρομο, κατέπεσαν πάνω τους οι Γότθοι κατασφάζοντάς τους. Πάνω από 7.000 Έλληνες και κατ’ άλλους 15.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν γιατί δεν ήθελαν να βαπτισθούν. Η εκκλησία αναγκάστηκε να καταδικάσει το Θεοδόσιο γι’ αυτή τη γενοκτονία για να προλάβει μια νέα γενικευμένη εξέγερση στις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Τον “τιμώρησε” ο ίδιος ο Αμβρόσιος με το να μην μπορεί να μπει για ένα ορισμένο διάστημα στην εκκλησία και να μετανοήσει για την πράξη του. Μια πραγματικά πολύ σκληρή τιμωρία, δε νομίζετε;

Η Καταστροφή του Σεράπειου

Επόμενο αυτοκρατορικό διάταγμα του Θεοδοσίου διατάσσει την άμεση καταστροφή των ειδώλων της Αλεξανδρείας. Οι ελάχιστοι εθνικοί της πόλης εξεγείρονται και θέλοντας να προστατεύσουν το μνημείο τους κλείνονται μέσα στο Σεράπειο με επικεφαλής το φιλόσοφο Ολύμπιο. Σύμφωνα με τον Γκιμπόν, το Σεράπειο “συναγωνιζόταν την υπερηφάνεια και τη μεγαλοπρέπεια του Καπιτωλίου, με τις εντυπωσιακές αίθουσες και τα έξοχα αγάλματά του να επιδεικνύουν το θρίαμβο των τεχνών. Εδώ στους περιβόλους του Μουσείου συγκεντρώνονταν οι φιλόσοφοι από όλα τα μέρη του κόσμου, ενώ οι βοτανικοί κήποι, τα θηριοτροφεία, οι ανατομικές και αστρονομικές σχολές και τα χημικά εργαστήρια πρόσφεραν μια αφθονία μελέτης”. Υπήρχαν επίσης δύο θαυμάσιες βιβλιοθήκες, που περιείχαν πάνω από επτακόσιες χιλιάδες βιβλία, τα οποία είχαν συγκεντρωθεί με πολύ κόπο και έξοδα. Η μεγάλη αυτή βέβαια επιστημονική σχολή είχε σταματήσει πριν την εποχή του Θεοδοσίου, αλλά το Σεράπειο διατηρούσε ακόμα στα ράφια του την αρχαία επιστήμη και μάθηση.

Αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας ήταν αυτή την περίοδο ο Θεόφιλος, που ο Γκιμπόν τον χαρακτηρίζει "ένα διαρκή εχθρό της ειρήνης και της αρετής, ένα τολμηρό, κακό άτομο, τα χέρια του οποίου μολύνθηκαν διαδοχικά με αίμα και χρυσό”. Παρόμοια άποψη διατυπώνει και ο Jortin που χαρακτηρίζει το Θεόφιλο σαν ένα “τέλειο απατεώνα" και αλλού σαν έναν “άπληστο και βίαιο άνθρωπο που χρησιμοποίησε την πιο χαμερπή δολιότητα και τα πιο σκανδαλώδη τεχνάσματα για να εκδικηθεί εκείνους που δεν μπορούσαν να εγκρίνουν τη χυδαία συμπεριφορά του”. Άλλοι συγγραφείς όπως ο Σωκράτης και ο Παλλάδιος προσθέτουν ότι ήταν ένοχος επιορκίας, συκοφαντίας, βίας, δίωξης, ψεύδους, απάτης, ληστείας και ψευδομαρτυρίας.

Αυτός ο Διαβολόφιλος έστρεψε το χριστιανικό όχλο εναντίον των εθνικών υπερασπιστών και του μνημείου, το οποίο μετέτρεψε τελικά σε σκουπίδια. Το πολεμικό τσεκούρι ενός χριστιανού στρατιώτη κατέστρεψε το τεράστιο είδωλο του Ιερού, του οποίου τα μέλη σύρθηκαν στη συνέχεια για διαπόμπευση στους δρόμους της πόλης. Μη ευχαριστημένος από την καταστροφή ο διαβολοδεσπότης έστρεψε την προσοχή του στη βιβλιοθήκη, η οποία λεηλατήθηκε και καταστράφηκε και “επί είκοσι σχεδόν χρονιά μετά η εμφάνιση των άδειων ραφιών προκαλούσε λύπη και αγανάκτηση σε κάθε θεατή του οποίου ο νους δεν είχε συσκοτισθεί πλήρως από τη θρησκευτική προκατάληψη".

Ο Διαβολόφιλος είναι επίσης υπεύθυνος για τη μετατροπή σε χριστιανική εκκλησία του Ναού του Διονύσου, για την πυρπόληση του Μιθραίου και για την καταστροφή του Ναού του Διός. Ο ιερέας του τελευταίου Ελλάδιος γλύτωσε τη ζωή του από λιντσάρισμα σκοτώνοντας εννέα “ευσεβή” κτήνη. Ο όχλος διαπόμπευσε τελικά τους ιερείς και τους σκότωσε με λιθοβολισμό (τον αγαπημένο τρόπο δολοφονίας του Γιαχβέ στη Παλαιά Διαθήκη). Ανάλογα διαπομπεύθηκαν και καταστράφηκαν τα ιερά σύμβολα και αγάλματα..

Ένας νέος μεγάλος διωγμός διατάσσεται το 392 σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Χριστιανικά τελώνια αποβιβάζονται στο νησί της Σαμοθράκης και διαλύουν τα Καβίρεια Μυστήρια κατασφάζοντας τους ιερείς τους και όλους τους λάτρες.. Καταστρέφεται επίσης το Μαντείο του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος "άγιος" Επιφάνειος και ο “άγιος” Τύχωνας εκχριστιανίζουν μαζικά με τη βία και την απειλή του βούρδουλα και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά του νησιού. Σταματούν τότε οριστικά τα Κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης.

Ο Θεοδόσιος συνεχίζοντας τα εγκλήματά του εναντίον του Ελληνισμού καταργεί το 393 μ.χ τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ισοπεδώνει όλους τους βωμούς της Ολυμπίας. Μετά πό δυο χρόνια πεθαίνει και ο μικρότερος γιος του, ο Αρκάδιος, αναλαμβάνει την Ανατολή και ο μεγαλύτερος, ο Ονώριος, τη Δύση.

Ο ΑΡΚΑΔΙΟΣ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το 395 οι εκχριστανισθέντες Γότθοι του Αλάριχου κινούνται απειλητικά προς την Κωνσταντινούπολη αναζητώντας δόξα και λάφυρα, αλλά ο πρωθυπουργός και συμβουλάτορας του Αρκαδίου Ρουφίνος τους στρέφει πονηρά προς την Ελλάδα, πληροφορώντας τον Αλάριχο ότι θα βρει εκεί “πολλά ειδωλατρικά ιερά με αμύθητα πλούτη”. Τους Γότθους στρατιώτες συνοδεύουν φανατικά καλογεροτέλωνια που κατασφάζουν μαζί τους τους Έλληνες εθνικούς, καταστρέφοντας και λεηλατώντας τις ελληνικές πόλεις και τα Ιερά μέχρι την Σπάρτη. Στη Μακεδονία προκαλούν μεγάλες καταστροφές στο Δίον και κατερχόμενοι μετά με αυτοκρατορική άδεια από τις Θερμοπύλες ορμούν από τη Βοιωτία στην Αττική. Ταυτόχρονα ο Αρκάδιος διατάζει, όχι απλώς την καταστροφή, αλλά την ισοπέδωση ("ες έδαφος φέρειν") όλων των Ελληνικών ναών και το υλικό τους να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή άλλων οικοδομημάτων, έτσι ώστε να χαθούν παντελώς τα ίχνη τους.

Φτάνοντας όλοι αυτοί οι βάρβαροι δαίμονες στην Αττική, ισοπεδώνουν το ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα και θανατώνουν τους πιστούς και τους ιερείς που βρισκόταν εκεί. Τότε θανατώθηκε και ο τελευταίος ιεροφάντης Ιλάριος, καθώς επίσης και ο τελευταίος Λαδούχος, ο Αθηναίος Λυκομήδης, οι οποίοι αφού βασανίστηκαν φρικτά κάηκαν ζωντανοί (μετά τον θάνατο του Νεστορίου τα Ελευσίνια Μυστήρια είχαν σιγήσει για αρκετό καιρό, αλλά στη συνέχεια οι Έλληνες Εθνικοί, τα είχαν αναβιώσει με ιερείς από τις Θεσπιές). Στη συνέχεια τα στίφη των βαρβάρων και των ληστών κατευθύνονται στην Πελοπόννησο, αφού η θέα, κατά τον ιστορικό Ζώσιμο, της Προμάχου Αθηνάς και του Αχιλλέα στα τείχη των Αθηνών τους έκανε να απομακρυνθούν με φόβο. Στην Πελοπόννησο καταστρέφουν πρώτα την Κόρινθο, μετά το Άργος και τελευταία τη Σπάρτη. Μετά ισοπεδώνουν το ναό του Διός στην Νεμέα, τα Αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας και τα λαμπρά Ιερά της Ολυμπίας.

Το 396 ο Αρκάδιος απαγορεύει σε ολόκληρη της Ανατολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση ειδωλολατρικών τελετών και το 397 εξισώνει την εθνική λατρεία με την προδοσία κατά του Κράτους! Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται. Με ένα νέο διάταγμα διατάζει επίσης την ισοπέδωση των εθνικών ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που στέκουν ακόμη όρθιοι. Από τη μεριά της η Τετάρτη Εκκλησιαστική Σύνοδος της Καρθαγένης (398 μ.χ.) απαγορεύει ακόμα και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των εθνικών! Αμέτρητα τότε φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία ρίπτονται στην πυρά.

Μέσα σε όλο αυτό το μίσος και τον κατατρεγμό πώς θα σας φαινόταν το “δίκαιο” και “σπλαχνικό” διάταγμά του Αρκαδίου που εξουσιοδοτούσε τις τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που επιτίθενται και αποσπούν από τους στρατιώτες τους συλληφθέντες εθνικούς για να τους λιντσάρουν; Πραγματικοί διάβολοι και ανθρωπόμορφα κτήνη αυτά τα χριστιανικά καλογεροτελώνια που πίστευαν ότι όσους περισσότερους εθνικούς και αιρετικούς σκοτώσουν τόσο αρεστότεροι θα είναι στον “Κύριο” και τόσο πιο εύκολα θα σώσουν τις ψυχές τους από την απώλεια.

Συνεχίζοντας ο Αρκάδιος, επιμένει στην ισοπέδωση και των τελευταίων ακόμα εθνικών ναών που έχουν μείνει όρθιοι, κυρίως στις αγροτικές περιοχές. Ισοπεδώνονται τότε και οι Δελφοί (399). Πυρπολούνται επίσης βιβλιοθήκες και θανατώνονται ιερείς. Το 402 μ.χ. τα ψυχοσωστικομανή τελώνια της Καρχηδόνας λιντσάρουν εθνικούς και καταστρέφουν ιερά και αγάλματα, εξασφαλίζοντας μια σίγουρη θέση στον παράδεισο και στην αιώνια ζωή. Ο επίσκοπος “άγιος” Πορφύριος (ο αντίποδας του νεοπλατωνικού ομώνυμου φιλοσόφου) οργανώνει ομαδικά προγκρόμ εναντίον των εθνικών και καταστρέφει τους οκτώ εν ενεργεία ναούς της Γάζας. Η Ε΄ Σύνοδος της Καρχηδόνας, εκδίδει κανόνα με τον οποίο αφορίζονται, ακόμη και μετά θάνατον, όλοι όσοι δημιουργούν συγγένειες με εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν εθνικοί!

Ακολουθεί ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστομος που εξαποστέλει στίφη ροπαλοφόρων μοναχών να γκρεμίσουν τα είδωλα της Παλαιστίνης (405) και συγκεντρώνει χρήματα για τη διάλυση των εθνικών Ναών. Είναι ο υπαίτιος για την εκθεμελίωση και πυρπόληση του θαυμαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος.

Οι Αρκάδιος διατάζει επίσης μαζί με τον αδελφό του Ονώριο την αφαίρεση κάθε γλυπτού διακόσμου από τα αρχαία μνημεία ή από τα συντρίμμια των εθνικών Ναών και την παράδοση όλων των ιδιωτικών αγαλμτατιδίων. Στην Καλάμα της σημερινής Αλγερίας η εξέγερση των κατοίκων εξ’ αιτίας των σκληρών διωγμών πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του “αγίου” Αυγουστίνου.


ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Β΄

Ο Θεοδόσιος ο Β΄ που ανεβαίνει στο θρόνο το 408 μ.Χ. καταργεί στην Αθήνα τον Άρειο Πάγο, το θεσμό των Θεσμοθετών και τα υπόλοιπα Ελληνικά δικαστήρια και στη Σπάρτη όλους τους πολιτειακούς θεσμούς. Καταστρέφεται τότε ολοσχερώς με εμπρησμό ο Ναός του Διός στην Ολυμπία, μαζί με το περίφημο χρυσοελεφάντινο άγαλμά του.

Το Μεγάλο Έγκλημα

Κι ερχόμαστε τώρα στο Σωτήριον έτος 415, λίγο πριν το Πάσχα στην Αλεξάνδρεια, όπου θα συμβεί ένα από τα μεγαλύτερα και ανοσιότερα εγκλήματα του Χριστιανισμού: ο θάνατος της περίφημης νεοπλατωνικής φιλοσόφου και μαθηματικού, κόρης του επίσης μαθηματικού Θέωνα, Υπατίας. Στον επισκοπικό θρόνο της πόλης κάθεται τώρα ο Κύριλλος, ανιψιός του προηγούμενου κακοποιού επισκόπου Θεόφιλου ή καλύτερα Διαβολόφιλου, όπως δικαίως τον κατονομάσαμε. Ο Κύριλλος δε διαφέρει σε τίποτα από το θείο του: μεγάλος κλέφτης, εγκληματίας και απατεώνας και αυτός. Είχε παροτρύνε και ένα μεγάλο διωγμό εναντίον των εβραίων εξαπολύοντας τα τελώνια του εναντίον των συναγωγών τους, σφάζοντάς τους, λαφυραγωγώντας τα αγαθά τους και αποβάλλοντας τους υπόλοιπους από την πόλη του.

Ο Ρωμαίος κυβερνήτης Ορέστης, που διαμαρτυρήθηκε τότε για το σφετερισμό της κοσμικής εξουσίας από τον Κύριλλο, δέχθηκε γρήγορα μια άγρια επίθεση στο δρόμο από τα τελώνια του και τραυματίσθηκε σοβαρά στο πρόσωπο από μια πέτρα που έριξε ένα από αυτά. Ο μοναχός που την έριξε συνελήφθηκε όμως και εκτελέσθηκε. Ο Κύριλλος τότε τον έθαψε με μεγάλες τιμές, του άλλαξε το όνομα σε “Θαυμάσιο!” και τον ανακήρυξε άγιο και μάρτυρα της πίστεως!

Ο μισαλλόδοξος, αλαζόνας και υπεροπτικός αυτός ιεράρχης εξοργίστηκε από τη μεγάλη φήμη της Υπατίας, την οποία πολλά επιφανή άτομα απ’ όλο τον κόσμο έρχονταν να επισκεφθούν, να συνομιλήσουν μαζί της ή ακόμα να γίνουν μαθητές της στην ακαδημία της. Αυτή δίδασκε αμφότερα στην Αθήνα και στην Αλεξάνδρεια τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και ήταν επίσης γνωστή για τα σχόλιά της πάνω στη γεωμετρία του Απολλώνιου και του Διοφάντους. Ο Κύριλλος φθονούσε την σεπτή, ευφυή και όμορφη κόρη για την αίγλη της και βάλθηκε γρήγορα να την καταστρέψει.. Με παρότρυνσή του το αφιονισμένο πλήθος κατέπεσε πάνω στο άρμα της, την κατέβασε, την ξεγύμνωσε με σαδιστική λαγνεία και την μετέφερε στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ όπου πρωτοστατούντος του διακόνου Πέτρου την κατέσφαξε χρησιμοποιώντας αιχμηρά κοχύλια, κόβοντάς τη σάρκα της μέχρι το κόκαλο και παραδίδοντας στις φλόγες τα τρέμοντα άκρα της. Άλλοι αναφέρουν ότι μερικά κομμάτια του σώματός της ρίχθηκαν στην πυρά, μαζί με τα βιβλία της, και άλλα στα σκυλιά. Όπως παρατηρεί ο Γκιμπόν: “Η δικαστική πρόοδος της ανάκρισης και της τιμωρίας σταματήθηκε με εποχιακά δώρα, αλλά η δολοφονία της Υπατίας έχει αποτυπώσει ένα ανεξίτηλο μίασμα στο χαρακτήρα και τη θρησκεία του “αγίου” Κύριλλου της Αλεξανδρείας".

Το ίδιο έτος (415 μ.χ.) αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή να καίγονται ζωντανοί όλοι οι παγανιστές ιερείς της Βορείου Αφρικής. Τον επόμενο χρόνο ο μοναχός Υπάτιος (Τι τραγική ειρωνεία να φέρει αυτό το θείο όνομα!), ο επονομαζόμενος “Η Σπάθα του Θεού”, περιοδεύει στη Βιθυνία και εντοπίζει κρυφούς λάτρες της αρχαίας θρησκείας, τους οποίους κατασφάζει ατιμωρητί με τη σπάθα του.

Το 423 εκδίδεται διάταγμα με το οποίο τιμωρείται με φυλάκιση και βασανιστήρια η εθνική λατρεία, η οποία χαρακτηρίζεται σα “λατρεία των δαιμόνων”. Το 429 καταστρέφεται ο Παρθενώνας και διώκονται οι οπαδοί της εθνικής θρησκείας. Ένας νέος νόμος του Θεοδοσίου απειλεί με θάνατο όλους τους αιρετικούς και εθνικούς της Αυτοκρατορίας και δέχεται σα μόνη άλλη θρησκεία τον Ιουδαϊσμό (“το αίμα νερό δε γίνεται”..). Διατάζεται επίσης ότι όταν μια χριστιανή παντρευτεί ένα εθνικό να θανατώνεται αμέσως σα μοιχαλίδα!

Πραγματικά, μπορείτε να καταλάβετε απ’ όλα αυτά τα ιστορικά, αλλά αποκρυπτόμενα από τον ευρύ κοινό στοιχεία, πώς κατέκτησε ο Χριστιανισμός τον Ελληνισμό, πώς τον εβίασε, πώς τον εξόντωσε κυριολεκτικά με την δολοφονική και εγκληματική “αρετή” του και την “αγάπη” του και ότι είναι στην πραγματικότητα η θρησκεία της Μωρίας του Μίσους και της Κακίας;


Ο ΓΙΟΥΠΤΡΑΔΑ Ή ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Κι ερχόμαστε τώρα σε έναν από τους μεγαλύτερους διώκτες του Ελληνισμού: τον ανθέλληνα σλαβοχριστιανό αυτοκράτορα Γιουπτράδα ή ελληνιστί Ιουστινιανό. Οι πρώτες καλές πράξεις του είναι τα διατάγματά του για θανάτωση με κατασπαραγμό από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυχα όλων όσων καταγίνονται με τη μαγεία, τη μαντική, τη γοητεία και την ειδωλολατρία. Απαγορεύει επίσης να διδάσκουν οι εθνικοί (με άλλα λόγια οι μορφωμένοι και οι επιστήμονες. Και ποιοι τότε θα δίδασκαν; Οι παπάδες και τα τελώνια;). Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα κλείνει το 529 μ.χ. την Ακαδημία των Αθηνών και δημεύει την περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι (Δαμάσκιος ο Σύριος, Σιμπλίκιος ο Κίλιξ, Ευλάμπιος ο Φρύζος, Πρισκιανός ο Λυδός, Ερμείας και Διογένης από την Φοινίκη και Ισίδωρος ο Γαζαίος) καταφεύγουν στην Αυλή τού Πέρση βασιλέα Χοσρόη που τους δίνει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Jundishapur. Ακολούθως διατάσσεται η θανάτωση όλων όσων αρνούνται τη βάπτιση, εκτός πάλι των Ιουδαίων!

Το 528 καταργεί με διάταγμα τους εξόριστους στην Αντιόχεια Ολυμπιακούς αγώνες και το 542 αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστή στον μιασαλλόδοξο επίσκοπο της Εφέσου Ιωάννη Ασιακό, ο οποίος εκχριστιανίζει βίαια επί πολλές δεκαετίες τους εθνικούς της Φρυγίας, της Καρίας και της Λυδίας, κτίζοντας εκκλησίες και μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών. Ο ίδιος σκοτώνει την περίοδο 545-546 εκατοντάδες εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως σταυρώνοντάς τους , κόβοντάς τους σε κομμάτια ή πνίγοντάς τους δεμένους μέσα σε σακιά στη θάλασσα, ενώ τα έντερά τους περιφέρονται πολλές φορές σαν τρόπαιο στους δρόμους από το χριστιανικό όχλο. Πολλοί τότε ευγενείς εθνικοί αυτοκτονούν και οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα πτώματά τους και τα πετάνε στους σκουπιδότοπους.. Ο ίδιος ο δαιμονικός επίσκοπος, το αρχιτελώνιο αυτό του Σατανά καυχάται ότι βάπτισε με τη βία 70.000 ειδωλολάτρες, οι οποίοι αλλαξοπίστησαν και απέρριψαν την ελληνικήν πλάνην, μετά από μεσαιωνικά βασανιστήρια, τα οποία επίσης περιγράφει!

Ιδού οι αρχιερείς της “θρησκείας της αγάπης”, οι “αντιπρόσωποι του Θεού επί της γης”, οι μεσολαβητές του, οι οποίοι διαμηνύουν το λόγο τους στους ανθρώπους! Θαυμάστε τους! Να είστε σίγουροι ότι αν είχαν και τώρα την ίδια δύναμη, τα ίδια ακριβώς θα έκαναν! Αν και δεν έχω κοιτάξει καθόλου το χριστιανικό αγιολόγιο για να δω εάν υπάρχει κανένας Άγιος Ιωάννης ο Ασιακός, οι πιο πολλές πιθανότητες είναι να υπάρχει! Και γιατί να μην υπάρχει; Οι άλλοι “άγιοι” που συναντήσαμε μέχρι τώρα, όπως π.χ. ο Άγιος Κύριλλος, ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν; Εδώ, το είπαμε και το τονίσαμε, δεν μας ενδιαφέρουν τα μέσα, αλλά τα αποτελέσματα. Σκότωσε πολλούς εθνικούς και αιρετικούς; Γκρέμισε και ισοπέδωσε αρχαίους ναούς και ιερά; Βάπτισε πολλούς απίστους, Ε, τότε, ναι, είναι Άγιος και μάλιστα Τρισάγιος!

Το 529 καταργείται η φιλοσοφική σχολή των Αθηνών και απαγορεύεται στους δασκάλους να διδάσκουν. Ο όρος Έλλην παίρνει πια το χαρακτηρισμό του "ανόσιου" και του "μυσαρού", καταργούνται τα πολιτικά του δικαιώματα και απαγορεύεται η στράτευσή του και η μεταβίβαση της περιουσίας του.

Το 532 γίνεται η περίφημη “Στάσις του Νίκα", η παρουσίαση της οποίας έχει παραποιηθεί ιστορικά.. Η ιπποδρομιακή φατρία των Πρασίνων είχε ταχθεί κατά του χριστιανισμού και επιζητούσε μια πιο λογική θρησκεία με την κατάργηση επίσης των σκληρών μέτρων του Ιουστινιανού κατά των Ελλήνων. Πήρε με το μέρος της τους Βενετούς, την άλλη ιπποδρομιακή φατρία, και απελευθέρωσαν μαζί τους κρατούμενους που είχαν στις φυλακές, τις οποίες στη συνεχεία τις πυρπόλησαν. Μετά έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Έκαναν όμως πολύ σοβαρά στρατηγικά λάθη και η στάσις τους πνίγηκε τελικά στο αίμα. Το μένος του Ιουστινιανού μετά από αυτό εναντίον των Ελλήνων φούντωσε περισσότερο και ξεκίνησε νέες αθρόες σφαγές και διωγμούς εναντίον τους, κλείνοντας μάλιστα όλες τις φιλοσοφικές σχολές. Όλοι οι νόμοι εναντίον των Ελλήνων ανανεώθηκαν με την προσάρτηση και της ποινής του θανάτου και την δήμευση των κτημάτων τους υπέρ του κράτους ή της εκκλησίας.

Το 546 μ.χ. φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται στην Κωνσταντινούπολη γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και γιατροί με την κατηγορία ότι είναι Έλληνες. Το 556 μ.χ. ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον ιεροεξεταστή Αμάντιο που συλλαμβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους εθνικούς της πόλης και καίει όλες τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες. Το 562 δίνοντας μια αρχική διορία τριών μηνών για τη μεταστροφή τους στο χριστιανισμό, διατάσσει στη συνέχεια μαζικές συλλήψεις, διαπομπεύσεις, φυλακίσει, βασανιστήρια και εκτελέσεις Ελλήνων εθνικών στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλμύρα και την Κωνσταντινούπολη. Χιλιάδες επίσης βιβλία και πολλά ιδιωτικά αγάλματα καίγονται σε μεγάλες πυρές στην πλατεία του Κυνηγίου της Κωνσταντινούπολης. Οι συντεχνίες και οι οικογένειες καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις των μελών τους. Το ίδιο και οι αφέντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους!

κ.λ.π. κ.λπ. σε μια συνεχή ατμόσφαιρα κακίας, μισαλλοδοξίας και βαρβαρότητας, μέχρι την τελική εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής φιλοσοφίας. Τη θέση των Ελλήνων πήραν μετά οι αιρετικοί και οι μάγισσες και οι μεγάλες θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ των ίδιων των τελωνίων που επιτέθηκαν με το ίδιο ασίγαστο μίσος το ένα εναντίον του άλλου οδηγώντας σε ποτάμια αίματος και σε Νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου τη Δυτική Ευρώπη, πάντα “για την αγάπη του Χριστού και της Αγίας αυτού Εκκλησίας”! Και ας μην ξεχνάμε τις σταυροφορίες “για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων¨ με τα πρωτοφανή εγκλήματα που δεν τα χωράει ανθρώπου νους. Αναφέρουμε π.χ. την αφήγηση του εφημερίου Raymond d'Aguiliers του Raymond de Saint-Gilles της Κομητείας της Τουλούζης για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους το 1099:

Μπορούσε να δει κανείς σωρούς κεφαλιών, χεριών, και ποδιών στους δρόμους της πόλης. Έπρεπε να περάσεις στο δρόμο σου πάνω από πτώματα ανθρώπων και αλόγων. Αλλά όλα αυτά είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτό που συνέβη στο ναό του Σολομώντα, ένα μέρος όπου ήταν συνήθεις οι θρησκευτικές τελετές. Τι συνέβη εκεί; Εάν πω την αλήθεια, δε θα με πιστέψτε .Αρκεί λοιπόν να πω ότι στο ναό και στη βεράντα του, οι άνθρωποι καβαλίκευαν βουτηγμένοι στο αίμα μέχρι τα γόνατα και τα χαλινάρια τους. Πράγματι, ήταν μια δίκαιη και θαυμάσια κρίση του Θεού ότι αυτό το μέρος πρέπει να γεμιστεί με το αίμα των απίστων, διότι είχε υποφέρει τόσο καιρό από τις βλασφημίες τους. Η πόλη γέμισε με αίμα και πτώματα …

Όχι, αυτός ο ιεράρχης δεν φρικιά με τα μεγάλα εγκλήματα της θρησκείας του, τα οποία ελλειμματικώς όπως λέει, περιγράφει. Αντίθετα τα δικαιολογεί, με την ίδια νοσηρότητα σκέψης και συναισθήματος που έχουν όλοι οι ομοίοι του!

Και τα χριστιανικά εγκλήματα συνεχίζονται όλους τους μετέπειτα αιώνες και ποτέ δεν σταματούν. Συνεχίζονται ακόμα και τη σύγχρονη εποχή! Ο Σατανάς δεν εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία, παρόλο που περιορίστηκε με τον καιρό η δύναμή της. Τη χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα, έχει ακόμα πολλά να του προσφέρει!


Τελειώνουμε με τα “Αναθέματα (Κατάρες) εναντίον των Ελλήνων που αναγιγνώσκονται επί αιώνες στις χριστιανικές εκκλησίες (από τον καιρό της “Αγίας Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας”, η οποίες τις εθέσπισε) την Κυριακή της Ορθοδοξίας , ακόμα και σήμερα και μάλιστα τρεις φορές η καθεμιά !:

1. Ετι τοις φρονούσι και λέγουσι, κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ως κτιστήν εκ τούτου πάντως, και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια , κτιστήν δηλώσει και φύσιν. Άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίσει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσιν εις αθείαν παντελή περιπίπτειν, και την Ελληνικήν μυθολογίαν, και των κτισμάτων λατρείαν τη καθαρά και αμώμω των Χριστιανών Πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας Αγίων θεοπνεύστου θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
2. Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ΄εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, και αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος ει το είναι παραγάγοντος τα πάντα, και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ
3. Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίας επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσας εγκειμένοις ώστε και ετέρους ποτε μεν λάθρα, ποτέ δε νοερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
4. Τοις δεχομένοις, και παραδίδουσι τα μάταια και Ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξις εστι των ψυχών και εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως, ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την Βασιλείαν Των Ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο, και δια πάσης της παλαιάς και νέας Γραφής ημείς παρελάβομε, ότι και η Κόλασις ατελεύτητος και η Βασιλεία αίδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύασι, και ετέροις αιωνίας προξένοις γινομένοις ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
5. Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη και Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
6. Τοις την μωράν των έξωθεν ( = Ελλήνων) φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
7. Τοις λέγουσιν, ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά Αγίων και Καθολικών Συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων Πατέρων αναθέματι καθυποβλήθέντας, ως αλλότριοι της Καθολικής Εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί κατά πολύ, και ενταύθα, και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, λόγω της καθαρεύουσας, που αναφέρονται αυτές οι Επτά Κατάρες και ποιους ακριβώς καταριούνται οι μισαλλόδοξοι ρασοφόροι μας την Κυριακή της Κακοδοξίας, αυτές αναφέρονται:

• Σε όσους θεωρούν κτιστές της ενέργειες του Θεού.
• Σε όσους δέχονται σαν αληθινές τις ιδέες του Πλάτωνα.
• Σε όσους θεωρούν αυθυπόστατη την ύλη.
• Σε όσους σπουδάζουν τα Ελληνικά μαθήματα όχι μόνο για εκπαιδευτικούς λόγους, αλλά πιστεύουν κιόλας όσα λένε οι Έλληνες.
• Σε όσους δέχονται και διδάσκουν ότι οι ψυχές προϋπάρχουν. Ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν από το μη ον ή ότι η Κόλαση έχει τέλος.
• Σε όσους δέχονται τα ασεβή δόγματα των Ελλήνων περί ψυχής, περί ανθρωπίνων, περί ουρανού και γης.
• Σε όσους προτιμούν την ηλίθια σοφία των Ελλήνων φιλοσόφων.
• Σε όσους πιστεύουν στη μετεμψύχωση.
• Σε όσους υποστηρίζουν την ανωτερότητα των Ελλήνων σοφών.

Με άλλα λόγια αναθεματισμένη 3Χ7= 21 φορές ολόκληρη η Ελληνική Φιλοσοφία και Πολιτισμός από τους εβραιόφρονες και ανθελληνικούς (όπως πάντα) ρασοφόρους, τα σύγχρονα “εξευγενισμένα” αλλά εσαεί μωρόδοξα, αφιλοσόφητα και μισαλλόδοξα εβραιοχριστιανικά τελώνια!

Να τα ξέρετε όλα αυτά για την επόμενη φορά που θα παρευρεθείτε στην εκκλησία την Κυριακή της Κακοδοξίας , διότι εκείνη τη στιγμή που κάνετε το σταυρό σας μπορεί ο παπάς να σας καταριέται από 3 έως 21 φορές!

Κα για όσους “χριστιανούς” θα ήθελαν να με εντάξουν κάπου, ομολογώ ότι δεν είμαι κανένας Δωδεκαθεϊστής, αλλά απλά ένας Έλληνας Φιλόσοφος, ένας “Εχθρός της Εκκλησίας” σαν αυτούς που ανά τους αιώνες απηνώς και σαδιστικώς αυτή δίωξε, κατέσφαξε, βασάνισε και διεπόμπευσε. Ένας λάτρης της σοφίας, της τέχνης και του πολιτισμού, που η Εκκλησία ανά τους αιώνες εβίασε, εκθεμελίωσε, κατέστρεψε, ισοπέδωσε και εξόντωσε. Ένας εραστής της ελευθερίας και του φωτός που η Εκκλησία ποδηγέτησε, καταπίεσε και συσκότισε. Ένας εχθρός της Κακίας και της Μωρίας που η Εκκλησία καλλιέργησε και ανέπτυξε και υπέρ των οποίων εδογμάτισε και αφόρισε. Ένας Φίλος της Αληθείας, την οποία η Εκκλησία καταπολέμησε, αλλοίωσε, παραποίησε, χάλκευσε και κατασυκοφάντησε. Ένας πολέμιος του Μίσους και της Αλαζονίας, τα οποία η Εκκλησία ενστερνίσθη και υιοθέτησε. Ένας Αρνητής του Φαύλου Εγωτισμού για χάρη της Προσωπικής Σωτηρίας, τον οποίο η Εκκλησία ανέπτυξε και επί του οποίου μάλιστα εθεολόγησε, οδηγούμενη από την υποτιθέμενη αυτοταπείνωση στον αντίποδα της Ύβρεως! Ένας υπερασπιστής της Φύσης, της Χαράς της Ζωής και του Έρωτα, τα οποία η Εκκλησία αρνήθηκε, καταπίεσε και κατέπνιξε, θεολογώντας υπέρ της μιζέριας, του σακατέματος και του ευνουχισμού. Είμαι τέλος ένας Αρνητής του Θανάτου τον οποίο η Εκκλησία εδόξασε για την Μωρία και Χίμαιρα της Άλλης Ζωής.

Με απλά και σταράτα λόγια είμαι ένας από αυτού που η χριστιανική Εκκλησία καταριέται σε όλους τους ναούς της κάθε χρόνο 21 φορές την Κυριακή της Μωροδοξίας της, ένας Έλληνας με Ελληνική Πολιτιστική Συνείδηση και όχι ένας Εβραιοχριστιανός!


Διαβάστε:

“Ες Έδαφος Φέρειν”, του Βλάση Ρασσιά, Διυπετές
Μια…Ιστορία Αγάπης, του Βλάση Ρασσιά, Εκδόσεις Ανοικτή Πύλη.
Το Βυζάντιο και ο διωγμός των Ελλήνων Εθνικών, του Δ. Κρεββατά, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Κέλσος-Αληθής Λόγος, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Πορφύριος-Κατά Χριστιανών, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Υπέρ των Ελληνικών Ναών, του Λιβανίου, Εκδόσεις Θύραθεν.
Ιουλιανού, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Υπατία η Αλεξανδρινή, της Maria Dzielska, Εκδόσεις Ενάλιος
Ο Ανθελληνισμός στα Πατερικά καί Εκκλησιαστικά Κείμενα, του Γ. Σιέττου, Εκδόσεις Εύανδρος.
Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού: του Karlheinz Deschner, Εκδόσεις Κάκτος
Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών

The Death Of Classical Paganism, by Smith, John Holland, Geoffrey Chapman Publishers
Christianizing the Roman Empire: (A. D. 100-400) by Ramsay MacMullen
History of the Conflict Between Religion and Science by John William Draper
Intellectual Development of Europe,, by John William Draper
History of Christianity by Dean Milman.
History of the Intellectual Development of Europe, by Draper, John William
Frühbyzantinische Gesellschaft, München, by Tinnefeld, Franz
Discussions Concerning the Truth of the Christian Religion, by John Jortin
Remarks on Ecclesiastical History, by John Jortin
The Decline and Fall of the Roman Empire, by Edward Gibbon

Ιστοχώροι
http://www.12830.gr/content/view/369/72/
http://www.hellenicpantheon.gr/kwdix.htm
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l3
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l2
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1a
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b
http://www.toxolyros.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=41&Itemid =43
http://clubs.pathfinder.gr/ethnikoi