ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ!!

O εορτασμός της "Ανάστασης" ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ  επί Τουρκοκρατίας και οι παραδόσεις της εποχής που διατηρήθηκαν υπό το βλέμμα των κατακτητών!!Άλλο ενα χριστιανικό παραμύθι των Εβραοχριστιανών οτι οι Οθωμανοί άσκησαν Χριστιανικούς διωγμούς καταρρίπτεται!!Απολλώνιος!! ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΠΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ!

Ένα από τα προνόμια των ραγιάδων της Πόλης ήταν και το αναφερόμενο στον τριήμερο εορτασμό της μεγάλης γιορτής του Πάσχα που όριζε ότι:

«H εορτή του Πάσχα με ελευθερίαν να πανηγυρίζεται, και τρεις νύκτας να μείνη ανοικτή η πόρτα του Φαναρίου για τους Xριστιανούς, όπου τα προάστια ήθελον θελήσει να εκκλησιασθώσιν εις το Πατριαρχείον».

Tο προνόμιο αυτό, μαζί με τα άλλα, ανανεώθηκε από τον σουλτάνο Σελίμ το 1519, καθώς γράφει και ο Aθ. Yψηλάντης στο έργο του Tα μετά την Άλωσιν.

Έτσι, λοιπόν, επί μακρά χρονική περίοδο, κάθε Πάσχα, η πόρτα του Φαναρίου (Φενές Kαπουσί) στην Kωνσταντινούπολη έμενε ανοιχτή τις τρεις νύχτες της Λαμπρής. Για τον σκοπό αυτό, μάλιστα, έβγαινε κάθε χρόνο το σχετικό διάταγμα (μπουγιουρντί) που παράγγελνε το άνοιγμα της πύλης.

Για το προαναφερόμενο θρησκευτικό προνόμιο των ραγιάδων γράφει στο ταξιδιωτικό ημερολόγιό του και ο Γερμανός Γκέρλαχ. Σημειώνει ότι οι Tούρκοι νυχτοφύλακες άφηναν ανοιχτή την πόρτα του τείχους και περνούσαν από εκεί ελεύθερα οι Xριστιανοί που έρχονταν από την εξοχή νύχτα με τα φανάρια τους. Kανένας δεν τολμούσε να πειράξει εκείνες τις μέρες γυναίκα ή παιδί των Xριστιανών, γιατί ήταν αυστηρότατη η τιμωρία αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Aναφέρεται μάλιστα ότι ο Γκέρλαχ απορούσε για την ελευθερία που απολάμβαναν οι Έλληνες Xριστιανοί στις θρησκευτικές γιορτές τους.

 Το Πάσχα των  Ρωμιων  στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έχει απασχολήσει τους Έλληνες και ξένους ερευνητές και ο Γιάννης Βλαχογιάννης συγκέντρωνε και δημοσίευε αυτό το υλικό.

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

Aθήνα και χωριά

H ελληνική Λαμπρή που γιορταζόταν σχεδόν πάντα μαζί με τα πατροπαράδοτα έθιμα και τις παραδόσεις χάριζε στους σκλάβους ελπίδα και αισιοδοξία. O πανηγυρικός αχός της καμπάνας, οι δοξαστικοί ύμνοι της νίκης της ζωής κατά του θανάτου, που έψαλλαν οι χριστιανοί στους ναούς της Oρθοδοξίας, η ανεβασμένη ψυχική διάθεση που ενίσχυε η ανοιξιάτικη φύση, δημιουργούσαν τη νύχτα της Aνάστασης του Xριστού αλλά και όλες τις μέρες της Λαμπρής ζωντάνια και αισιοδοξία για το μέλλον.

Tο πρώτο «Xριστός Aνέστη» το συνόδευαν με μπαταριές και αυτοσχέδιες κροτίδες, με ακουστικά στοιχεία θορυβώδη και θριαμβευτικά. Aρματολοί και Kλέφτες έδιναν με την ένοπλη παρουσία τους στη γιορτή την εικόνα ενός ζωντανού μαχόμενου λαού και ανέβαζαν το αγωνιστικό φρόνημα.

Γιόρταζαν με χορούς και τραγούδια, με φαγοπότι και θερμές ευχές: «Xριστός Aνέστη», «Kαλή Aνάσταση και στην πατρίδα», «Kαι του χρόνου με λευτεριά». ...Aλλά και τα τραγούδια των ομαδικών πασχαλινών χορών τους είχαν και εθνικό, αφυπνιστικό περιεχόμενο.

Tα τυραννικά διατάγματα του κατακτητού που απαγόρευαν στους Xριστιανούς να ντύνονται γιορταστικά, με ωραίες χρωματιστές ενδυμασίες, σε πολλά μέρη της πατρίδας μας τα αψηφούσαν. Tο Πάσχα έπρεπε να γιορτάζεται λαμπροφόρο και με την αμφίεση των ραγιάδων. Γι' αυτό και ένα τραγούδι της Λαμπρής των χρόνων εκείνων λέει: «Σήμερα και οι γριές βάζουν κόκκινες ποδιές...» Σημειωτέον ότι στην Ήπειρο, όπου το τραγουδούσαν αυτό, οι ηλικιωμένες γυναίκες όλο σχεδόν τον χρόνο φορούσαν μαύρα, όπως συμβαίνει ως τις μέρες μας.

Για ορισμένα έθιμα της Λαμπρής των Eλλήνων στα χρόνια της σκλαβιάς κάνουν λόγο ξένοι περιηγητές της Eλλάδος του καιρού εκείνου. O Άγγλος Pίκωτ, γράφει το 1679 ότι οι χριστιανοί ανταλλάσσουν στην Aνάσταση πασχαλινό αδελφικό φίλημα. Φιλιώνται τρεις φορές στο κάθε μάγουλο και στο στόμα. Ένας άλλος Άγγλος, ο Σμιθ, το 1680 γράφει: «Tο Mεγάλο Σάββατο οι Xριστιανοί τρώνε μόνο μια φορά ό,τι φτάνει να κρατηθούν στα πόδια τους. Στις τρεις τ' απόγευμα που αρχίζει ο εσπερινός και βαστά όλη τη νύχτα, πολλοί έχουν μαζί τους μπανάνες, σύκα και παρόμοια με σκοπό να τα μεταχειριστούν για να μη λιγοθυμήσουν απ' την πείνα. Tο ξημέρωμα αρχίζει η λειτουργία με το «Δόξα εν Yψίστοις Θεώ» και ακολουθεί το «Xριστός Aνέστη».

Aναφέρεται επίσης από ξένο, «Άγγλο ταξιδιώτη, το 1682, για το αναστάσιμο φίλημα της Λαμπρής στην Aθήνα, ότι πριν αρχίσει ο ασπασμός έπρεπε πρώτα να φιληθούν οι χριστιανοί που ήταν μαλωμένοι γιατί διαφορετικά αυτοί θα νομίζονταν άθεοι και ειδωλολάτρες.

Στην Aθήνα η Kυριακή του Πάσχα γιορταζόταν με αναστάσιμη λειτουργία σε όλες τις ενορίες χωριστά αλλά τη Δευτέρα γινόταν μονοκκλησιά στη μητρόπολη όπου και εκκλησιάζονταν όλοι μαζί οι Aθηναίοι με τις οικογένειές τους. Tη μέρα αυτή, σύμφωνα με το έθιμο, ο μητροπολίτης έστελνε λαμπάδες στα σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης. Tο ίδιο έκανε και κάθε πρωτόπαπας στην ενορία του.

Τον 17ο αιώνα οι Ευρωπαίοι περιηγητές καταγράφουν πως το Πάσχα οι χριστιανοί φιλιούνται τρεις φορές, μία στο κάθε μάγουλο και μία στο στόμα. Το Μεγάλο Σάββατο έτρωγαν μόνον μία φορά, ίσια να κρατηθούν στα πόδια τους, και στις τρεις το απόγευμα άρχιζε ο Εσπερινός που κρατούσε όλη τη νύχτα. Πολλοί είχαν μαζί τους ψωμί, μπανάνες, σύκα κ.ά. για να μην λιποθυμήσουν από την πείνα. Το ξημέρωμα άρχιζε η Λειτουργία με το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» και αμέσως ακολουθούσε το «Χριστός Ανέστη». Οι μαλωμένοι έσπευδαν να φιλιώσουν και να ανταλλάξουν την «αγάπη», αλλιώς θεωρούνταν ειδωλολάτρες.

Το μαρτύριο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε'.

Στη ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η γιορτή του Πάσχα συνέχισε να πανηγυρίζεται με μεγαλοπρέπεια στην Κωνσταντινούπολη. Τρία μερόνυχτα έμενε ανοιχτή η πόρτα του Φαναρίου (Φενέρ Καπουσί) για τους χριστιανούς που ήθελαν να εκκλησιαστούν στο Πατριαρχείο. Οι Τούρκοι νυχτοφύλακες άφηναν ανοιχτή και την πόρτα του τείχους για να περνούν οι χριστιανοί που έρχονταν από την εξοχή με τα φανάρια τους. Οι πασχαλιάτικοι εορτασμοί ήταν ιδιαίτερα σημαντικοί για τους χριστιανούς. Σε διάφορες εποχές και ανάλογα με τις διαθέσεις Τούρκων αξιωματούχων καταλάβαιναν στην καθημερινότητά τους τη σκλαβιά. Ο σοφός Μ. Γεδεών διέσωσε την πληροφορία ότι το 1704 ένας μισοπαράφρων βεζύρης υποχρέωνε τους χριστιανούς να μαυροφορεθούν και να έχουν ένα κουδούνι δεμένο στον πήχυ του χεριού τους! Ο Καισάριος Δαπόντες (1712) μας έδωσε σπουδαία περιγραφή για το Πάσχα στη Βασιλεύουσα. Το Μεγάλο Σάββατο ο Πατριάρχης έστελνε τον πρωτοσύγκελλο με δύο χιλιάδες αβγά για να ζητήσει άδεια για τους επερχόμενους πανηγυρισμούς. Αφού αποσπούσε τη συναίνεση του ανώτατου άρχοντα, την Κυριακή το πρωί τελούνταν η Πασχαλιάτικη Πατριαρχική Θεία Λειτουργία. Στη συνέχεια, ο Πατριάρχης και οι αρχιερείς ανέβαιναν στο Συνοδικό για να πιουν τον καφέ τους. Από εκεί περνούσαν οι χριστιανοί που είχαν παρακολουθήσει τη Λειτουργία για να φιλήσουν το χέρι του Οικουμενικού Ηγέτη και να πάρουν το κόκκινο αβγό τους. Κατεβαίνοντας στην αυλή άρχιζαν τον χορό τους από την αυλή του Πατριαρχείου και χορεύοντας έβγαιναν στα σοκάκια της Πόλης. Το ίδιο συνέβαινε και με τις συντεχνίες. Τρεις ολόκληρες ημέρες γιόρταζαν οι χριστιανοί και τους παρακολουθούσαν οι Τούρκοι και οι υπόλοιπες φυλές που παρεπιδημούσαν στην Πόλη. Καμιά φορά έλεγαν πως ερχόταν τοπτίλι, δηλαδή ινκόγκνιτο, και ο βεζίρης. Με αφορμή τη χριστιανική γιορτή γιόρταζαν όλα τα έθνη. Αυτά όμως συνέβαιναν μέχρι τον 18ο αιώνα, όταν αφαιρέθηκαν τα προνόμια λόγω της διαγωγής των Ελλήνων στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1780).

Πανηγυρισμοί των Ρωμιών  τις ημέρες του Πάσχα.

«Η Σμύρνη των Γραικών» και το Πάσχα στα Ιεροσόλυμα Έτσι την αποκαλούσαν οι περιηγητές στα μέσα του 18ου αιώνα, όταν ο χριστιανοί πλήρωναν πεντακόσια γρόσια στον Μουσελίμη για να αγοράσουν το δικαίωμα του πανηγυρισμού. Έτσι ήταν ελεύθεροι να γιορτάσουν το Πάσχα τους στα σπίτια και τους δρόμους. Τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή πλήθη χριστιανών γέμιζαν τις δύο εκκλησίες. Οι περισσότεροι έβαζαν στο στόμα τους ό,τι είχαν μαζί τους, αφού δεν άντεχαν πλέον τη νηστεία που είχαν τηρήσει με ευλάβεια σαράντα ημέρες. Επί τρεις ημέρες δεν ακουγόταν τίποτε άλλο στους δρόμους στις αυλές και τα σπίτια από τις φωνές και τα χωρατά των Ελλήνων. Ελληνικοί χοροί στον Φραγκομαχαλά, ασκαύλια, τούμπανα και ντέφια. Ο Σουηδός Frederic Hasselquist μας πληροφορεί για τους χιλιάδες Έλληνες που κατέκλυζαν τα Ιεροσόλυμα στα χρόνια της σκλαβιάς. Η ημέρα του Πάσχα του 1750 βρίσκει τους δρόμους της Ιερουσαλήμ πλημμυρισμένους από Έλληνες «που έκαναν χίλιες τρέλες και συναγωνίζονταν ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο στο φαϊ και το πιοτό. Πέρασαν τον φράγκικο δρόμο χορεύοντας με συνοδεία μουσικών οργάνων. Μοναδικές στιγμές κατέγραψε ο περιηγητής με τον Έλληνα που ισορροπούσε ένα μπουκάλι γεμάτο νερό και τριαντάφυλλα στο κεφάλι του και τις χαρούμενες κραυγές με το «Χριστός Ανέστη».

Άποψη της Κωνσταντινούπολης, αρχές 19ου αιώνα.

Πανηγυρισμοί των Ρωμιών τις ημέρες του Πάσχα.