ΠΗΓΗ
Οι μοναδικές πληροφορίες που έχουμε για τον Ιησού από μη χριστιανικές πηγές διασώζονται από τέσσερις Ρωμαίους συγγραφείς: τους ιστορικούς Σουητώνιο, Τάκιτο και Ιώσηπο (Φλάβιο Ιωσήφ) καθώς και τον Πλίνιο τον νεότερο. Ο Σουητώνιος αναφέρει ότι επί Νέρωνα «επιβλήθηκαν ποινές κατά των χριστιανών, ανθρώπων που πίστευαν σε μια νέα και βλαβερή δεισιδαιμονία» (Νέρων, XVI). Ο Τάκιτος ονομάζει τον χριστιανισμό «ολέθρια δεισιδαιμονία» (Χρονικά, XV.44.4). Ο Πλίνιος ο Νεότερος αποκαλεί τον χριστιανισμό «φαύλη και χωρίς μέτρο δεισιδαιμονία» (Επιστολές, X.96.8). Το ότι οι ιστορικοί
χαρακτηρίζουν το χριστιανισμό δεισιδαιμονία δεν είναι κάτι περίεργο. Κάθε ξένη θρησκευτική δοξασία θεωρούνταν «δεισιδαιμονία» από τους Ρωμαίους, ειδικά όταν δεν κατάφερναν να την ελέγξουν πλήρως και η λατρεία της προκαλούσε κοινωνική αναστάτωση. Ο Σουητώνιος, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί τον ίδιο όρο και για την λατρεία της Ίσιδας αλλά και για άλλες δοξασίες. Τέλος, ο Ιώσηπος αναφέρεται σε κάποιον «Ιησού, σοφό άνθρωπο, αν μπορούμε να τον πούμε άνθρωπο». Στη συνέχεια του κειμένου προστέθηκαν μεταγενέστερα πληροφορίες για την σταύρωσή του επί Πιλάτου, προφανώς από χριστιανούς στα τέλη του τρίτου ή στις αρχές του τέταρτου αιώνα, αφού ο Ωριγένης (185–254) δεν αναφέρει αυτές τις πληροφορίες όταν σχολιάζει το έργο του Ιώσηπου.
Θα μπορούσαμε, φυσικά, να θεωρήσουμε –όπως έχουν ήδη κάνει κάποιοι μελετητές– όλες τις αναφορές στον Ιησού από τους τέσσερις συγγραφείς ως μεταγενέστερες προσθήκες. Όπως, όμως, θα δούμε στην συνέχεια στόχος τους ήταν απλώς η «ιστορικοποίηση» του Ιησού. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να «ιστορικοποιήσουμε» τους ίδιους τους ιστορικούς. Τι γνωρίζουμε γι’ αυτούς; Πολύ λίγα…
Άγαλμα του
Οκταβιανού–Αυγούστου, απομίμηση του
αγάλματος του Δία, που είχε φιλοτεχνήσει
ο Φειδίας. [Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία
Πετρούπολη] |
Οκταβιανός–Αύγουστος
(63 π.Χ–14 μ.Χ.)
Πρώτος
αυτοκράτορας της Ρώμης (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.),
υπήρξε και ο πρώτος μιας μακράς σειράς
θεοποιηθέντων αυτοκρατόρων. Σύμφωνα με
τον Σουητώνιο, μετά τον θάνατό του "υπήρξε
κάποιος που είχε διατελέσει πραίτορας
και που ορκιζόταν ότι μετά την
αποτέφρωσή του [του Αυγούστου] είδε την
μορφή του να ανεβαίνει προς τους
ουρανούς". Η ανάληψη ολόκληρου του
σώματος προφανώς αποτελεί
μεταγενέστερο κατασκεύασμα... Πάντως στην αγορά της Πριήνης, στην Μικρά Ασία, βρέθηκε πλάκα με το κείμενο: "Η ημέρα γέννησης του θεού [Αυγούστου] υπήρξε για τον κόσμο η αρχή του Ευαγγελίου". Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο αρχίζει με την φράση: "Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού, υιού του Θεού". Λεπτομέρεια: ο εκάστοτε θεοποιημένος αυτοκράτορας απεκαλείτο "Θεού Υιός" (Divi Filius). Μάλιστα από το 38 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του Αυγούστου ήταν Imperator Caesar Divi Filius (Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός), ενώ από το 27 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του ήταν Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός Αύγουστος... Σε μαρμάρινο βάθρο αγάλματος στην Πέργαμο βρέθηκε χαραγμένη η φράση "Αυτοκράτωρ Καίσαρ, θεού υιός, θεός Αύγουστος"... Φυσικά, ο Αύγουστος, όπως και όλοι οι αυτοκράτορες μέχρι τον Γρατιανό, έφερε και τον τίτλο του Μέγα Αρχιερέα (Pontifex Maximus). Το γιατί ο πάπας της Ρώμης φέρει και τον τίτλο του Ποντίφηκα δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση... "Σωτήρ" ήταν επίσης ένας από τους τίτλους που έφεραν οι αυτοκράτορες. Στα εβραϊκά το "σωτήρ" είναι "Γιεχοσούα", δηλαδή "Ιησούς"... |
Ο Σουητώνιος γεννήθηκε περί το 70 και πέθανε μετά το 122 ίσως και το 140. Πιθανόν να γεννήθηκε στη Ρώμη ίσως κι όχι. Το σίγουρο είναι ότι ήταν φίλος και προστατευόμενος του Πλίνιου του νεότερου και ίσως τον συνόδευσε στην Βιθυνία όταν ο τελευταίος ήταν διοικητής της το 111. Μετά το 111, επί Τραϊανού, ήταν επικεφαλής της γραμματείας της αυλής και των αυτοκρατορικών αρχείων. Όταν ο Αδριανός έγινε αυτοκράτορας (117) ο Σουητώνιος έγινε ιδιαίτερος γραμματέας του. Τα ίχνη του χάνονται μετά το 122.
Ο Τάκιτος γεννήθηκε περί το 55 και πέθανε περί το 120. Άγνωστος ο τόπος γέννησής του, άγνωστο το όνομα του πατέρα του. Παντρεύτηκε την κόρη του στρατηγού Αγρικόλα, διετέλεσε ταμίας επί Βεσπασιανού, ύπατος το 97 και διοικητής επίτροπος της Ασίας περί το 112/113. Στενός φίλος κι αυτός του Πλίνιου.
Ο Πλίνιος ο νεότερος γεννήθηκε το 61 και πέθανε μετά το 112.
Για τον Ιώσηπο (37/38– μετά το 100) διαθέτουμε πάμπολλες πληροφορίες, αφού φρόντισε ο ίδιος να γράψει την αυτοβιογραφία του. Γόνος ιερατικής οικογένειας, βασιλικής καταγωγής της Ιερουσαλήμ, με άριστη εκπαίδευση, επισκέφτηκε το 64 την Ρώμη και το 66 βρέθηκε, χωρίς να το θέλει, επικεφαλής (!) των εβραϊκών στρατευμάτων της Γαλιλαίας, κατά την εξέγερση κατά της Ρώμης. Αιχμαλωτίστηκε, απελευθερώθηκε και έγινε φίλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, αλλά και του μετέπειτα αυτοκράτορα Τίτου! Αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής της Ιερουσαλήμ το 70, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Ρώμη όπου και έγραψε τα βιβλία του.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι προαναφερθέντες ιστορικοί δεν είναι κάποια τυχαία άτομα που συγγράφουν ιστορία. Είναι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και, επίσης, συνδέονται όλοι τους στενά με το αυτοκρατορικό περιβάλλον και διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους αυτοκράτορες. Χρειάζεται, άραγε, να προσθέσουμε τίποτα για το κύρος τους ως ιστορικών; Τα έργα τους δεν αποτελούν απλώς την επίσημη ιστορία της Ρώμης αλλά την επίσημη ιστορία των εκάστοτε αυτοκρατόρων. Ας λάβουμε δε υπόψη μας ότι ο Σουητώνιος και ο Τάκιτος αποτελούν τις σημαντικότερες πηγές που διαθέτουμε για την ιστορία του 1ου μ.Χ. αιώνα.
Την ίδια περίοδο και λίγο αργότερα ακολουθεί ένα δεύτερο κύμα «ιστορικών» που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό με τους προηγούμενους, αλλά και μια διαφορά. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι διατηρούν όλοι τους σχέσεις με το αυτοκρατορικό περιβάλλον, και η διαφορά ότι όλοι τους είναι Έλληνες ή εξελληνισμένοι ανατολίτες. Πρόκειται για τους Πλούταρχο (π. 50 – μετά το 120), ρωμαίου πολίτη με το όνομα Μέστριος Φλώρος (το οποίο ο ίδιος δεν αναφέρει πουθενά στα έργα του), προστατευόμενος του αυτοκράτορα και ύπατος επί Τραϊανού, Αππιανό και Φλάβιο Αρριανό (95–175), φίλους του Αδριανού. Θεωρούν πατρίδα τους την Ρώμη, υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, συκοφαντούν τους σύγχρονούς τους Έλληνες. Γράφουν ως Ρωμαίοι ιστορικοί με ρωμαϊκή συνείδηση. «Δεν είναι δυσεξήγητο φαινόμενο», γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος (Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια), «ο εκρωμαϊσμός των Ελλήνων συγγραφέων στους αυτοκρατορικούς χρόνους. Τα γράμματα και οι τέχνες ελέγχονταν από την εξουσία. Υπήρχε στην αυλή των αυτοκρατόρων ένας μηχανισμός που στρατολογούσε προικισμένους διανοούμενους, Λατίνους και Έλληνες, τους ενσωμάτωνε στο “σύστημα” και τους χρησιμοποιούσε στην προπαγάνδα. Για να διοχετεύουν δηλαδή στο έργο τους, άμεσα ή έμμεσα, ανοιχτά ή υπαινικτικά, την πολιτική και την ιδεολογία του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού». Πρώτοι διδάξαντες ο Αύγουστος και ο Μαικήνας, που «έπαιξε τον ρόλο ενός πολυμήχανου υπουργού προπαγάνδας».
Αυτοί οι χυδαίοι προπαγανδιστές του ρωμαϊκού imperium και απολογητές κάθε εγκλήματος της ρωμαϊκής αριστοκρατορίας θα αναλάβουν και την συγκάλυψη του νέου εγκλήματος, της δημιουργίας της νέας θρησκείας.
Ποιοι –τελικά– έγραψαν τα βιβλία της Καινής Διαθήκης;
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι Ρωμαίοι διέθεταν και τις φιλοσοφικές, και τις θεολογικές, και τις φιλολογικές βάσεις –αλλά κυρίως την πολιτική βούληση, δηλαδή την βούληση για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων– για να δημιουργήσουν την νέα θρησκεία.
Σύμφωνα με τους Abelard Reuchlin και John Duran άμεσa υπεύθυνη για την δημιουργία της νέας θρησκείας ήταν η ρωμαϊκή οικογένεια των Πεισώνων (λατ. Piso). Ο Reuchlin είχε κυκλοφορήσει ένα φυλλάδιο 27 σελίδων με την θεωρία του το 1979, και ο Duran ένα βιβλιαράκι μια δεκαετία αργότερα. Το έργο τους έγινε γνωστό κυρίως μέσω του Διαδικτύου και μέσω της κυκλοφορίας διάφορων φωτοτυπημένων φυλλαδίων.
Χωρίς να αναφέρονται στο πολιτικό–θεολογικό–φιλολογικό πλαίσιο που περιγράψαμε ήδη, θεωρούν ότι η άρχουσα τάξη της Ρώμης δημιούργησε την νέα θρησκεία για να χτυπήσει τον εβραϊκό ουμανισμό και από την άλλη για να απαλλαγεί από τις συνεχείς επαναστάσεις που ξεσπούσαν στην Παλαιστίνη.
Θεωρούν ότι όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, και αρκετοί από τους πρώτους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, έλκουν την καταγωγή τους από τον Αύγουστο. Για να μην γίνει γνωστό αυτό το γεγονός, όπως επίσης και το γεγονός της νέας θρησκείας, οι ιστορικοί–προπαγανδιστές παραπληροφορούν σκόπιμα. Στην ουσία, τα βιβλία τους αποτελούν εξιστόρηση των πεπραγμένων της ευρύτερης αυτοκρατορικής οικογένειας, μέρος της οποίας αποτελούσε και η οικογένεια των Πεισώνων. Οι «ιστορικοί» χρησιμοποιούν διάφορα ψευδώνυμα για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους και μέσα στα βιβλία αφήνουν τα ελάχιστα εκείνα στοιχεία που επιτρέψουν σε μας σήμερα να ανασυγκροτήσουμε ολόκληρη την ιστορία της αυτοκρατορικής οικογένειας και το γενεαλογικό της δέντρο.
Το γνωστότερο μέλος της οικογενείας των Πεισώνων είναι ο Γάιος Καλπούρνιος Πείσων, ηγέτης της συνωμοσίας κατά του «αντιχριστιανού» αυτοκράτορα Νέρωνα το 65 μΧ. Όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία ο Πείσων αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Στη συνωμοσία συμμετείχε επίσης ο Σενέκας και ο ανηψιός του τελευταίου Λουκανός, που αναγκάστηκαν επίσης να αυτοκτονήσουν. Μερικοί αμφισβητούν την συμμετοχή του Σενέκα στην συνωμοσία, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι αυτός θα στεφόταν αυτοκράτορας μετά την δολοφονία του Νέρωνα. Το ποιον του ανδρός δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιοι έχουν δίκιο. Αναφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος για τον «ηθικολόγο» Σενέκα: «Το βδέλυγμα του ρωμαϊκού πνευματικού βίου είναι σίγουρα ο διάσημος φιλόσοφος Σενέκας, ο κηδεμόνας του Νέρωνα. Ποταπός, αυλόδουλος, τυφλό όργανο αυτοκρατόρων, ηθικά εξαχρειωμένος και ανενδοίαστος, τυραννικός και αρπακτικός, έγινε ζάπλουτος με τις αυτοκρατορικές εύνοιες και την δουλοχτητική του σκληρότητα».
Στην ίδια συνωμοσία συμμετείχαν, επίσης, και αρκετά ακόμα άτομα, που είτε εξαναγκάστηκαν σε αυτοκτονία –κατ’ αυτόν τον τρόπο η οικογένειά τους διατηρούσε την περιουσία, που αλλιώς περιερχόταν στο ρωμαϊκό κράτος– και άλλοι εξορίστηκαν. Ανάμεσα σε εκείνους που εξορίστηκαν ήταν και ο Άρριος, γιος του Πείσωνα, που εμφανίζεται στα Χρονικά και στις Ιστορίες του Τάκιτου με αρκετά ονόματα, όπως το «Αντώνιος Νατάλις». Ο Νέρων έστειλε τον Άρριο ως στρατιωτικό διοικητή της Συρίας. Στην εξέγερση των εβραίων (66–70) έδρασε με τα ονόματα Κήστιος Γάλλος και Γέσσιος Φλώρος (όπως αναφέρει ο ίδιος ο Άρριος, στην ιστορία που έγραψε με το ψευδώνυμο «Ιώσηπος»). Φαίνεται, όμως, ότι δεν τα κατάφερε και τόσο καλά, και ο Νέρωνας τον έστειλε στην Παννονία, τοποθετώντας στη Συρία τον Μουκιανό και στην Παλαιστίνη τον Βεσπασιανό για να καταπνίξουν την εξέγερση.
Το 68 δολοφονήθηκε ο Νέρωνας και αυτοκράτορας έγινε ο Γάλβας που όρισε ως διάδοχό του έναν άλλο Πείσωνα, τον Λικινιανό Πείσωνα, αλλά και αυτοί με την σειρά τους δολοφονήθηκαν και αυτοκράτορας έγινε ο Όθων. Ο Όθωνας ανατράπηκε από τον Βιτέλλιο. Οι Πείσωνες μαζί με τον Μουκιανό και τον Τιβέριο Αλέξανδρο, τον ανηψιό του Φίλωνα, συμμάχησαν με τον Βεσπασιανό για να τον ανεβάσουν στον θρόνο. Αυτή την φορά ο Άρριος, με το όνομα Μάρκος Αντώνιος Πρίμος, επικεφαλής των στρατευμάτων της Παννονίας, πέρασε τις Άλπεις και ανέτρεψε τον Βιτέλλιο, εξασφαλίζοντας έτσι τον θρόνο για τον Βεσπασιανό.
Ίσως όλα αυτά φαίνονται –και ως έναν βαθμό είναι– πολύπλοκα και μπερδεμένα. Τα ονόματα εμφανίζονται στα βιβλία των ιστορικών της εποχής, αλλά η έρευνα για το ποια ψευδώνυμα χρησιμοποιούσαν ποιοι δεν είναι και τόσο εύκολη. Κάποιες φορές τα ίδια άτομα, με διαφορετικά ονόματα, εμφανίζονται την ίδια περίοδο στον ίδιο χώρο να κατέχουν το ίδιο αξίωμα. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ιστορικοί δίνουν ακριβώς το ίδιο βιογραφικό για ανθρώπους με διαφορετικά ονόματα. Σε κάποιες άλλες, ενώ ο ένας ιστορικός δίνει το όνομα της συζύγου κάποιου, ο άλλος αναφέρει όλο το βιογραφικό της χωρίς να κάνει αναφορά στον σύζυγο.
Ο Γάιος Καλπούρνιος Πείσων, για παράδειγμα, συνωμότησε κατά του Νέρωνα και εξαναγκάστηκε σε αυτοκτονία. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στους οικείους στις τελευταίες του ώρες, είναι ίδιος ακριβώς με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον θάνατο ο Θρασέας Παίτος, που κατηγορήθηκε και αυτός για συνωμοσία κατά του Νέρωνα, αμέσως μετά την συνωμοσία του Πείσωνα. Οι ιστορικοί της εποχής δεν γράφουν συγκεκριμένα πότε αυτό έγινε. Οι «πεισωνικοί» βγάζουν το συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο. Ο Θρασέας Παίτος είχε παντρευτεί την Αρρία την νεότερη (κόρη της Αρρίας της πρεσβύτερης) και είχαν μια κόρη την Φάννια. Ακόμα και οι σύγχρονοι ιστορικοί εκφράζουν την απορία τους για την προέλευση του ονόματος της Φάννιας. Κανονικά θα έπρεπε να φέρει το όνομα της μητέρας της (Αρρία). Αναφέρεται επίσης και κάποιος Φάννιος (εξίσου περίεργο όνομα) συγγενής πιθανώς της Φάννιας, που έγραψε τις βιογραφίες των θυμάτων του Νέρωνα. Οι «πεισωνικοί», ωστόσο, ισχυρίζονται ότι η Φάννια ήταν μια Φλαβία και ότι στο Αρρία έγινε αντικατάσταση των «ρ» με τα «ν» (όχι και ασυνήθιστη πρακτική) και έτσι προέκυψε το Φαννία [Φ(λαβία) Ανν(ρρ)ία]. Ο Φάννιος, επίσης, ήταν αδελφός της, άρα το πραγματικό του όνομα ήταν Άρριος [Πείσων]. Στην συνωμοσία του Πείσωνα αναφέρεται κάποιος Άννιος [Άρριος] Πολλίων που εξορίστηκε λόγω της συμμετοχής του σ’ αυτήν. Προφανώς πρόκειται για ένα ακόμα ψευδώνυμο του Άρριου Πείσωνα. Τα Γάλλος και Πολλίων είτε πρόκειται για ψευδώνυμα του Άρριου είτε πρόκειται για ονόματα άλλων προσώπων, παραπέμπουν άμεσα στον Γάιο Ασίνιο Πολλίωνα και τον γιο του Γάιο Ασίνιο Γάλλο, τον «πατέρα του μεσσία» και το «παιδί μεσσία» της εποχής του Αυγούστου.
Τελικά, σύμφωνα με τους «πεισωνικούς» οι συγγραφείς των βιβλίων της Καινής Διαθήκης ήταν οι εξής:
To Ur Marcus γράφτηκε σε μια πρώτη μορφή είτε από τον παππού του Άρριου Πείσωνα, την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου, είτε από τον Γ. Καλπούρνιο Πείσωνα, στις αρχές της δεκαετίας του 60 μ.Χ. Πιθανότατα σ’ αυτό το κείμενο να μην αναφερόταν το όνομα του Ιησού.
Το Ευαγγέλιο του Μάρκου ξαναγράφτηκε περί το 73 από τον Άρριο Καλπούρνιο Πείσωνα.
Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου γράφτηκε επίσης από τον Άρριο μετά το 75.
Το Ευαγγέλιο του Λουκά γράφτηκε την περίοδο 85–90 από τους Άρριο Πείσωνα και Πλίνιο τον νεότερο.
Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη γράφτηκε από τον Ιούστο Καλπούρνιο Πείσωνα, γιο του Άρριου, περί το 105.
Οι Πράξεις των Αποστόλων γράφτηκαν από από τον Άρριο, τον Ιούστο και τον Πλίνιο, την περίοδο 96–100.
Τέλος, η Αποκάλυψη γράφτηκε από τον Ιούλιο Καλπούρνιο Πείσωνα, γιού του Ιούστου και εγγονό του Άρριου, το 135. Ο Ιούλιος Πείσων είχε ζητήσει από τον Αδριανό να υιοθετήσει τον εγγονό του ώστε αυτός να τον διαδεχθεί στον θρόνο, και όταν ο Αδριανός αρνήθηκε έγραψε την Αποκάλυψη με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι δυνατή η αποκάλυψη του όλου σχεδίου δημιουργίας της νέας θρησκείας. Στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
Και επειδή ο συγγραφέας της αποκάλυψης δεν ήθελε να αλλοιωθούν αυτά που έγραψε, γι’ αυτό προειδοποιεί, στο τέλος του έργου του, όποιον προσθέσει ή αφαιρέσει κάτι από το βιβλίο του «ο Θεός θα προσθέσει σ’ αυτόν τις πληγές, που είναι γραμμένες σ’ αυτό το βιβλίο». Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι η Αποκάλυψη ενσωματώθηκε στον ιερό κανόνα μετά από σφοδρές διαμάχες αρκετών δεκαετιών μέσα στους κόλπους του χριστιανικού ιερατείου.
 |
Το οικόσημο της ρωμαϊκής οικογενείας των Πεισώνων (Ιππέας που κρατά κλαδιά φοίνικα), όπως εμφανίζεται σε ρωμαϊκό νόμισμα |
Οι Πείσωνες άφησαν την σφραγίδα τους σε πάμπολλα σημεία της Καινής Διαθήκης.
Ένα από τα αγαπημένα τους «καλαμπουράκια» ήταν ο αναγραμματισμός του ονόματός τους. Το Piso αναγραμματισμένο στα ελληνικά έδινε σχεδόν –σχεδόν– την λέξη «ίππος». Εξάλλου το σύμβολο της οικογενείας, όπως φαίνεται σε νόμισμα της εποχής, ήταν ένας ιππέας που κρατούσε στο χέρι του κλαδιά φοινικιάς. Γι’ αυτό και ο Ιησούς κατά την θριαμβευτική μεσσιανική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ κάθεται επί «πώλου», πάνω δηλαδή σε έναν σχεδόν ίππο, ενώ τον υποδέχονται κουνώντας κλαδιά φοινικιάς. Γι’ αυτό και στην Αποκάλυψη όταν ανοίγουν οι τέσσερις πρώτες σφραγίδες του «βιβλίου του γεγραμμένου έσωθεν και έξωθεν, του κατεσφραγισμένου σφραγίσιν επτά» (προφανώς το βιβλίο που έγραψαν οι Πείσωνες) εξέρχονται ίπποι (λευκός, πυρρός, μέλας, χλωρός). Προφανής η αναφορά στους αντίστοιχους συγγραφείς.
Ο δε «άγγελος της αβύσσου» φέρει το όνομα Απολλύων (δηλαδή, Α. Πολλίων). Και ίσως ο Ιησούς «αίρει στους ώμους του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών του κόσμου» επειδή στα αρχαία ελληνικά «ίπος» σημαίνει τόσο «βαρύ φορτίο» όσο και τον σκάνταλο της ποντικοπαγίδας… στην φράση της Καινής Διαθήκης «ύπαγε οπίσω [piso] μου σατανά, σκάνδαλόν [ίπος] μου» οι Πείσωνες υπογράφουν δύο φορές το έργο τους.
Και ο αναγραμματισμός του ονόματος Piso με τα αντίστοιχα εβραϊκά γράμματα δίνει το τόσο αγαπημένο στους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης όνομα του «Ιωσήφ». Και ο Παύλος μιλά στους Αθηναίους στον Άρειο (Άρριο) Πάγο, πράγμα που είχε κάνει και ο Ιησούς μιλώντας στο όρος (αφού «πάγος» είναι η κορυφή του όρους). Και ο Ιησούς απευθύνει στους μαθητές μια φαινομενικά ανόητη ερώτηση ζητώντας απάντηση στο προφανές: «Ποια είναι η μητέρα μου;» «Μα, η Μαρία», απαντούν. Φυσικά, μητέρα του [Αρρίου] ήταν η Μ(ητέρα) Αρρία (η νεότερη). Το όνομα Μαρία ήταν τόσο «συνηθισμένο» στους εβραίους, που σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται μία μόλις φορά!
Δημοσθένης και Skull & Bones
Το Τάγμα της Νεκροκεφαλής και των Οστών (Skull & Bones, ή απλά Τάγμα) είναι μια φοιτητική αδελφότητα του πανεπιστημίου Γιέιλ των ΗΠΑ, στην οποία κάθε χρόνο γίνονται δεκτά 15 μέλη. Τα μέλη επιλέγονται μεταξύ των τελειόφοιτων του πανεπιστημίου και απλώς δέχονται ή αρνούνται να γίνουν μέλη του Τάγματος. Το Τάγμα ιδρύθηκε το 1832 ως ο τοπικός κλάδος (ή Τμήμα) 322 ενός γερμανικού μυστικού τάγματος και έκτοτε έχουν χρηματίσει μέλη του γόνοι των καλύτερων οικογενειών των ΗΠΑ, που δραστηριοποιούνται είτε στον τομέα της πολιτικής είτε στον τομέα της οικονομίας. Η επιρροή που έχει ασκήσει, και συνεχίζει να ασκεί το Τάγμα, στην αμερικανική κοινωνική και πολιτική σκηνή –και κατ’ επέκταση σε ολόκληρο τον κόσμο– είναι γνωστή από διάφορα άρθρα που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί στο ΤΜ.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου θα μας απασχολήσει η σημασία του αριθμού «322».
Ο Άγγλος καθηγητής Άντονυ Σάττον (γεν. 1925) αφιέρωσε 25 χρόνια έρευνας σε ιστορικές μελέτες που συνήθως οι πάντες αποφεύγουν να αναφέρουν. Μεταξύ των γνωστότερων βιβλίων του περιλαμβάνεται η σειρά σχετικά με την Γουώλ Στρητ και το πώς το μεγάλο αμερικανικό κεφάλαιο χρηματοδότησε τόσο τον Χίτλερ όσο και τους μπολσεβίκους, όπως επίσης και το τρίτομο έργο του Δυτική Τεχνολογία και Σοβιετική Οικονομική Ανάπτυξη, στο οποίο ανέλυε λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο η Δύση είχε οικοδομήσει –στην κυριολεξία– την Σοβιετική Ένωση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Α. Σάττον έλαβε μια επιστολή από κάποιο μέλος του Τάγματος, που είχε αηδιάσει με τις δραστηριότητες της αδελφότητας, στην οποία τον ρωτούσε αν ενδιαφερόταν για πληροφορίες για το Τάγμα. Η απάντηση ήταν, φυσικά, καταφατική, και έτσι ο Α. Σάττον έλαβε έναν φάκελλο, μέσω ιδιωτικού ταχυδρομείου, υπό τον όρο να φωτοτυπήσει το περιεχόμενό του και να τον επιστρέψει μέσα σε 24 ώρες στον κάτοχό του. Ο Α. Σάττον επεξεργάστηκε το υλικό και δημοσίευσε μια σειρά μικρών βιβλίων σχετικά με το Τάγμα, που αργότερα αποτέλεσαν έναν ενιαίο τόμο.
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, Εισαγωγή στο Τάγμα (Introduction to the Order), που εκδόθηκε το 1983, ο Α. Σάττον ασχολείται με την σημασία του αριθμού «322». Κάποιοι ισχυρίζονται, αναφέρει ο Σάττον, ότι το Τάγμα που ιδρύθηκε στο Γιέιλ το 1832 (εξ ου και το «32») αποτελεί το δεύτερο τμήμα (εξ και το δεύτερο «2») μιας γερμανικής οργάνωσης. Πιθανώς να υπάρχουν και κάποια τμήματα «320» και «321».
Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία το Τάγμα προέρχεται από μια μυστική αδελφότητα της αρχαίας Ελλάδας, την οποία είχε ιδρύσει –ή ήταν μέλος της– ο Δημοσθένης το 322 π.Χ. Ο ίδιος ο Α. Σάττον θεωρεί ως πιο αξιόπιστη την δεύτερη εκδοχή, αφού τα αρχεία του Τάγματος που είχε στην διάθεσή του έφεραν πάντα χρονολογία που αποτελούσε το άθροισμα του εκάστοτε τρέχοντος έτους και του αριθμού 322. Δηλαδή, τα αρχεία που αναφέρονταν, για παράδειγμα, στο 1950 φέρουν ως χρονολογία το έτος Δημοσθένη 2272 (1950=322).
Η δική μας ερμηνεία ωστόσο διαφέρει από εκείνη του Α. Σάττον. Πράγματι, το έτος 322 έχει άμεση σχέση με τον μεγαλύτερο ρήτορα της αρχαίας Ελλάδας, τον Δημοσθένη. Όχι, όμως, επειδή ο Δημοσθένης ίδρυσε –ή συμμετείχε– σε κάποια μυστική αδελφότητα ή εταιρεία. Το 322 π.Χ. ήταν η χρονιά θανάτου του Δημοσθένη. Το 322 είχε πρωτοστατήσει σε μια εξέγερση κατά των Μακεδόνων του Αντίπατρου και, όταν μετά την καταστολή της εξέγερσης καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, αναγκάστηκε να καταφύγει στον Πόρο. Εκεί, για να αποφύγει την σύλληψη αυτοκτόνησε πίνοντας κώνειο.
Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά απίθανο να ίδρυσε ο Δημοσθένης κάποια μυστική οργάνωση το 322 π.Χ. Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του Δημοσθένη ήταν ο αγώνας του κατά των Μακεδόνων, αλλά και των φιλομακεδόνων Αθηναίων πολιτικών, και ήδη από το 352 είχε στραφεί εναντίον του Φιλίππου Β΄, εκφωνώντας τον πρώτο από τους τέσσερις Φιλιππικούς του λόγους, όπου καλούσε τους Αθηναίους να οργανωθούν στρατιωτικά και να αντισταθούν στις επεκτατικές βλέψεις της Μακεδονίας. Γιατί, λοιπόν, να περιμένει ο Δημοσθένης τρεις ολόκληρες δεκαετίες για να ιδρύσει μια μυστική αδελφότητα, που προφανώς θα στρεφόταν κατά των Μακεδόνων, αφού αυτός ο αγώνας κυριαρχούσε στην πολιτική του δράση;
Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή.
Τα μέλη του Skull & Bones, με την χρησιμοποίηση του έτους 322, δεν «τιμούν τον θάνατο» του Δημοσθένη. Πανηγυρίζουν για τον θάνατο του μεγάλου Αθηναίου πολιτικού. Ο Δημοσθένης υπήρξε ο τελευταίος πολιτικός που υπερασπίστηκε σθεναρά τόσο την ανεξαρτησία της Αθήνας όσο και το δημοκρατικό της πολίτευμα. Και μ’ αυτή την έννοια ήταν ο τελευταίος πολιτικός στον πλανήτη που υπερασπίστηκε την –στρεβλή έστω– αρχαιοελληνική δημοκρατία απέναντι στους κινδύνους που αντιπροσώπευε το απολυταρχικό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλουν οι Μακεδόνες στις υπόλοιπες πόλεις κράτη της αρχαίας Ελλάδας – και όχι μόνον. Μετά την μάχη της Χαιρώνειας η δημοκρατία εξοβελίστηκε στο υπερπέραν της ιστορίας. Και αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα. Εκτός και αν πάρουμε στα σοβαρά τα παραμυθάκια περί «κυρίαρχου λαού» και «δημοκρατίας» των σημερινών ηγετών του κόσμου…
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η «οικουμενικότητα», η «παγκοσμιότητα», η «Παγκόσμια Νέα Τάξη» αποτελεί το μονότονα επαναλαμβανόμενο κύριο χαρακτηριστικό όλων των απολυταρχικών και ολοκληρωτικών κρατικών σχηματισμών που κυριάρχησαν στον πλανήτη από την εποχή του Δημοσθένη και μέχρι σήμερα.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι οι Skull & Boners, που αποτελούν σήμερα έναν από τους σημαντικότερους μοχλούς προώθησης της αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για το θάνατο του Δημοσθένη.
Ίσως, όμως, υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο τα μέλη του Τάγματος χρησιμοποιούν τον αριθμό «322». Μέλη του Τάγματος υπήρξαν αρκετοί πρόεδροι των ΗΠΑ (με πιο πρόσφατους τους πατέρα και υιό Μπους), εξέχοντες πολιτικοί (που μεταξύ άλλων ίδρυσαν και ελέγχουν το περιβόητο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων), επιστήμονες (ο μπηχεβιορισμός –για παράδειγμα– ως «επιστημονικός» κλάδος της ψυχολογίας έχει ξεπηδήσει μέσα από τα σπλάχνα του Τάγματος), οικονομικοί παράγοντες (που ανήκουν στις γνωστές για τους στενούς –και οικογενειακούς– δεσμούς οικογένειες των ΗΠΑ, όπως τους Ταφτ, τους Ροκφέλερ, τους Χάρριμαν, τους Μπάντυ, τους Γουΐτνεϋ, τους Σλόαν, τους Στίμσον κ.ο.κ.). [Επί τη ευκαιρία: ο Τζων Ντιούι, καθηγητής πανεπιστημίου, προστατευόμενος κορυφαίων μελών του Τάγματος και ο άνθρωπος που έχει επηρρεάσει όσο κανένας άλλος το αμερικανικό «εκπαιδευτικό» σύστημα δήλωνε σε μια ομιλία του το 1917: «Ο καλύτερος τρόπος για να ενωθούν όλα τα έθνη σ’ αυτόν τον πλανήτη θα ήταν μια επίθεση από κάποιον άλλο πλανήτη…». Τα σχόλια δικά σας…]
Μήπως, σε τελική ανάλυση και σύμφωνα με όσα έχουμε ήδη αναφέρει, τα μέλη του Τάγματος πανηγυρίζουν για τον θάνατο του Δημοσθένη και για έναν ακόμα λόγο; Επειδή ήταν ο τελευταίος που αντιστάθηκε σθεναρά στην φαμίλια τους; [Ο όρος «φαμίλια» χρησιμοποιείται και με την μαφιόζικη έννοια του όρου αλλά και με εκείνη των δεσμών αίματος].
Μήπως, λοιπόν, η φαμίλια έλκει την καταγωγή της από τους Μακεδόνες βασιλιάδες;
Οι «Μακεδόνες»
Η μακεδονική δυναστεία έσβησε από την πλευρά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Παυσανίας, ωστόσο, ισχυρίζεται ότι ο Πτολεμαίος (φίλος και σύντροφος του Μ. Αλεξάνδρου και θεμελιωτής της δυναστείας των Πτολεμαίων, των Μακεδόνων βασιλιάδων της Αιγύπτου) ήταν νόθος γιος του Φιλίππου Β΄, άρα και ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου.
Ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Πτολεμαίων ήταν η βασίλισσα Κλεοπάτρα Ζ΄, η επιλεγόμενη και Μεγάλη. Η Κλεοπάτρα είχε αποκτήσει έναν γιο από τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Καισαρίωνα, που θανατώθηκε σε μικρή ηλικία από τον διάδοχο και κληρονόμο του Καίσαρα, Οκταβιανό–Αύγουστο. Η Κλεοπάτρα, ωστόσο, είχε αποκτήσει και τρία παιδιά με τον Μάρκο Αντώνιο. Μετά την ήττα τους από τον Οκταβιανό–Αύγουστο στο Άκτιο και το θάνατό τους το 30 π.Χ., τα παιδιά τους υιοθετήθηκαν από την Οκταβία, αδελφή του Οκταβιανού, και πρώην σύζυγο του Μάρκου Αντώνιου, που είχε επίσης αναλάβει να αναθρέψει και τα παιδιά του Μάρκου Αντώνιου από την πρώτη σύζυγό του, Φουλβία. Τα τρία παιδιά της Κλεοπάτρας και του Μάρκου Αντώνιου μεγάλωσαν και ανατράφηκαν στο σπίτι της Οκταβίας, μέσα στο περιβάλλον του αυτοκράτορα Αυγούστου στην Ρώμη. Τι σημαίνει αυτό; Ας αναφέρουμε απλώς ότι οι κόρες του Μάρκου Αντώνιου και της Οκταβίας, Αντωνία η πρεσβύτερη και Αντωνία η νεώτερη, ήταν η μεν πρώτη γιαγιά του αυτοκράτορα Νέρωνα, η δε δεύτερη μητέρα του αυτοκράτορα Κλαύδιου και γιαγιά του αυτοκράτορα Καλιγούλα! Σημειωτέον ότι ο αδελφός του Φίλωνα του Ιουδαίου, Αλέξανδρος ή Λυσίμαχος, ήταν «επίτροπος» –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– της Αντωνίας της νεότερης κατά την διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη!
Τι απέγιναν τα τρία παιδιά; Η Αλεξάνδρα Σελήνη παντρεύτηκε τον βασιλιά της Μαυριτανίας Ιούβα Β΄ από τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Πτολεμαίο, βασιλιά επίσης της Μαυριτανίας, που δολοφονήθηκε από τον Καλιγούλα. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τι απέγιναν οι δύο αδελφοί της Σελήνης, ο δίδυμός της Αλέξανδρος Ήλιος και ο Πτολεμαίος Φιλάδελφος. Για τον Ιούβα αναφέρεται ότι παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Γλαφύρα κόρη του βασιλιά της Καππαδοκίας Αρχέλαου, του οποίου ο παππούς Αρχέλαος είχε παντρευτεί την Βερενίκη Δ΄, αδελφή της Κλεοπάτρας και πάει λέγοντας. Ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι γάμων, πελατειακών και προσωπικών σχέσεων και σχέσεων εξουσίας.
Σύμφωνα με τους «πεισωνικούς», κάποια Κλεοπάτρα Αλεξάνδρα (κόρη της Κλεοπάτρας και του Αντωνίου) παντρεύτηκε τον Σενέκα τον πρεσβύτερο, πατέρα του «αγίου» Σενέκα. Η κόρη της Κλεοπάτρας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, λεγόταν Κλεοπάτρα Σελήνη, για την οποία δεν γνωρίζουμε αν πέθανε –οπότε και ο Ιούβας ξαναπαντρεύτηκε, ή αν χώρισε μαζί του και ξαναπαντρεύτηκε και η ίδια. Οι «πεισωνικοί» δεν αναφέρουν πηγές. Πάντως, η Κλεοπάτρα Σελήνη, που είχε γεννηθεί περί το 40 π.Χ., είχε παντρευτεί τον Ιούβα περί το 20 π.Χ., και θα μπορούσε να είναι μητέρα του Σενέκα, που γεννήθηκε το 4 π.Χ. Επισήμως, ωστόσο, αναφέρεται ότι μητέρα του Σενέκα ήταν η Ελβία «γυναίκα εξαιρετικού χαρακτήρα και μορφώσεως». Οι «πεισωνικοί» ισχυρίζονται επίσης ότι η Αρρία η πρεσβύτερη, στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί, ήταν αδελφή του Σενέκα.
Ίσως, τελικά, και όλοι αυτοί οι πραγματικοί ή φανταστικοί δεσμοί αίματος να μην έχουν και τόση σημασία. Γεγονός πάντως είναι ότι ο Σενέκας έζησε αρκετά χρόνια στην Αλεξάνδρεια –για λόγους υγείας– κοντά στην θεία του και επέστρεψε οριστικά στην Ρώμη το 31 μ.Χ. Η θεία του ήταν παντρεμένη με τον διοικητή της Αιγύπτου Γάιο Γαλέριο. Είναι παρατραβηγμένο το συμπέρασμα ότι οι φιλόσοφοι Φίλων και Σενέκας (οι κατά τον Μπάουερ «πατέρας» και «θείος» του χριστιανισμού) γνωρίστηκαν στην Αλεξάνδρεια; Δεδομένων μάλιστα των στενών σχέσεων της οικογενείας του Φίλωνα με τους Ρωμαίους τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Ρώμη; Μάλλον θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την σχέση των δύο ανδρών.
Οι σχέσεις Ρώμης, Αλεξάνδρειας, Ιουδαίας ήταν, όπως έχουμε ήδη δει, στενότατες. Οι Πτολεμαίοι διατηρούσαν φιλικές σχέσεις –αν όχι σχέσεις υποτέλειας– με τους Ρωμαίους. Ο Πτολεμαίος Ε΄ Επιφανής (211–180 π.Χ.) τάχθηκε στο πλευρό των Ρωμαίων ότι οι τελευταίοι πολεμούσαν κατά του πεθερνού Αντίοχου, και με την διαθήκη του όρισε ως κηδεμόνα του ανήλικου γιου του την ρωμαϊκή σύγκλητο, που έστειλε ως επίτροπο στην Αίγυπτο τον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο. Ο Πτολεμαίος Ζ΄ συνεργάστηκε επίσης στενά με τους Ρωμαίους και είχε και ο ίδιος επισκεφτεί την Ρώμη. Ο Πτολεμαίος ΙΑ΄ φερόταν δουλοπρεπώς προς τους Ρωμαίους και η οικονομική καταπίεση του λαού προς αποστολή δώρων στην Ρώμη προκάλεσαν την εξέγερσή του. Ο Πτολεμαίος κατέφυγε στη Ρώμη και μετά από τρία χρόνια κατάφερε, με την βοήθεια των ρωμαϊκών στρατευμάτων, να ξαναγίνει βασιλιάς της Αιγύπτου. Κληροδότησε και αυτός την Αίγυπτο στους Ρωμαίους. Τα ίδια και με τον Πτολεμαίο ΙΒ΄. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι Πτολεμαίοι ήταν εκείνοι που χρηματοδότησαν την «μετάφραση» της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γεννήθηκε η «θρησκεία της αγάπης», και δεν ήταν παρά προϊόν της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτού «του μεγαλύτερου κοπρώνα διαφθοράς της ιστορίας». Η νέα θρησκεία και η αυτοκρατορία θα συμβιώσουν για μερικούς αιώνες, όχι και τόσο αρμονικά, αν λάβουμε υπόψη μας τις αρκετές πραξικοπηματικές απόπειρες επιβολής της νέας θρησκείας ως επίσημης θρησκείας της αυτοκρατορίας.
Μια πρώτη απόπειρα είναι εκείνη του Πολλίωνα, μια δεύτερη ίσως έγινε την περίοδο 29–32 μ.Χ. Την περίοδο δηλαδή της δημόσιας διδασκαλίας του Ιησού στην Παλαιστίνη. Δυστυχώς, οι Ρωμαίοι ιστορικοί «λησμόνησαν» να αναφερθούν σ’ αυτή την περίοδο. Σίγουρα, αν στο έργο τους αναφέρονταν στον Ιησού δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να «χαθούν» για πάντα τα σχετικά κεφάλαια. Το γεγονός ότι ο Γάιος Ασίνιος Γάλλος, το παιδί–μεσσίας που είχε πέσει στην δυσμένεια του Αυγούστου, έπεσε και στην δυσμένεια του Τιβέριου και πέθανε το 33 μ.Χ. αρνούμενος να δεχτεί τροφή, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Η τρίτη απόπειρα έγινε επί Νέρωνα. Μια τέταρτη επί Δομιτιανού, όταν εξοντώθηκαν αρκετοί Ρωμαίοι πολιτικοί και φιλόσοφοι. Ανάμεσα στους «μάρτυρες του διωγμού» συγκαταλέγεται και ο Φλάβιος Κλέμενς, εξάδελφος των αυτοκρατόρων Τίτου και Δομιτιανού, άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Σε τόσο «υψηλά» κλιμάκια είχε φτάσει η νέα θρησκεία, ελάχιστες δεκαετίες μετά την εμφάνισή της και χωρίς να έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους τα ιερά της βιβλία. Ή ίσως σ’ αυτά τα «υψηλά» κλιμάκια να βρισκόταν ήδη από την γέννησή της… Επί Δομιτιανού «μαρτύρησε» επίσης και ο Ελβίδιος Πρίσκος ο νεότερος, που είχε διατελέσει ύπατος και ήταν στενός φίλος του Τακίτου και του Πλινίου. Και γιος επίσης της Φαννίας… Ο πατέρας του, επίσης Ελβίδιος Πρίσκος, ήταν περίφημος στωικός (τι άλλο;) και είχε «μαρτυρήσει» επί Βεσπασιανού.
Μία αυτοκρατορία, μία θρησκεία…
Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης σχετικά με την επιβολή της νέας θρησκείας δεν θα πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας. Και θα πρέπει να εξετάσουμε τους διωγμούς των χριστιανών κάτω από αυτό το πρίσμα. Σ’ αυτό που όλοι συμφωνούσαν στην Ρώμη ήταν το: Μία αυτοκρατορία, ένας αυτοκράτορας, μία θρησκεία, ένας θεός. Αλλά δεν ήταν και όλοι οι αυτοκράτορες πρόθυμοι να απαρνηθούν την «θεϊκότητά» τους και την λατρεία τους από τον λαό, για χάρη του –απείρως βολικότερου πολιτικά– μοναδικού θεού της νέας θρησκείας. Χρειάστηκαν δύο αιώνες για να αναδειχθεί ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.
 |
Το Τιβέρειον της Περγάμου. Ο ναός όπου λατρευόταν ο "θεού υιός" αυτοκράτορας Τιβέριος |
Μετά την στέψη του Καρλομάγνου, ως πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ή μήπως Εκκλησίας), οι σχέσεις του Βατικανού με τους εκάστοτε ηγέτες της Δύσης είναι γνωστές. Όπως και οι λυσαλέες διαφωνίες τους για το αν η εκκλησία ή η πολιτεία έχει την πρωτοκαθεδρία. Και αυτή η διαπάλη θα οδηγήσει στα αλλεπάλληλα σχίσματα της καθολικής εκκλησίας. Με κορυφαίο εκείνο της Μεταρρύθμισης, όταν κάτω από τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν στην Ευρώπη, οι ηγέτες της έκριναν ότι τα συμφέροντά τους θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν ξεμπέρδευαν, όχι με το χριστιανισμό αλλά με την επίσημη εκκλησία.
Εξάλλου, μία από τις σημαντικότερες αφορμές της Μεταρρύθμισης ήταν το γεγονός ότι η καθολική εκκλησία δεν επέτρεπε στους πιστούς να διαβάζουν τις ιερές γραφές. Αυτό αποτελούσε προνόμιο μόνον των κληρικών. Οι μεταρρυθμιστές θεωρούσαν και θεωρούν ότι αυτό αποτελεί δικαίωμα κάθε πιστού. Και «γκρεμίζοντας» έτσι την Εκκλησία κατάφεραν να «οικοδομήσουν» από μια εκκλησία μέσα στο μυαλό κάθε πιστού. Πολύ πιο ανθεκτική και πολύ πιο εξυπηρετική, για τους ίδιους.
Και Χριστός και Αντίχριστος
Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε τυχαίο το γεγονός ότι στην –σημερινή– εποχή της παγκοσμιοποίησης πληθαίνουν οι προσπάθειες για σύγκλιση όλων των χριστιανικών εκκλησιών. Ένας πλανήτης, ένα παγκόσμιο κράτος, μια παγκόσμια θρησκεία και ένας και μοναδικός –πολιτικός και θρησκευτικός– ηγέτης του κόσμου. Τον οποίο οι χριστιανοί αποκαλούν Αντίχριστο. Ενδιαφέρον… Εκτός και αν αποδειχθεί ότι ο «Αντίχριστος» είναι απόγονος του «Χριστού». Οπότε…
Σ’ αυτό το πλαίσιο ίσως εντάσσονται και τα έργα διαφόρων προπαγανδιστών, στα οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου, με τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι πάμπολλοι βασιλείς της Ευρώπης κατάγονται από τον Ιησού και την Μαγδαληνή. Και ότι οι Μεροβιγγειανοί βασιλείς –και όλοι οι υπόλοιποι– ήταν απόγονοί τους. Μόνον που ο Μεροβαίος, ο ιδρυτής της μεροβίγγειας δυναστείας, ήταν μυθικό πρόσωπο, και τα περί της γέννησής του από την μητέρα του που συνευρέθη, ενώ κολυμπούσε στην Μεσόγειο, με ένα ποσειδώνιο κτήνος αποτελούν αποκυήματα της γόνιμης φαντασίας κάποιων καλόγερων–χρονικογράφων που έζησαν 200 χρόνια αργότερα από την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε ο Μεροβαίος. Ωραία τα παραμυθάκια αλλά όταν εκλαμβάνονται ως πραγματικότητα μπορεί να παρασύρουν τον οποιονδήποτε σε λάθος κατευθύνσεις. Τι εννοώ;
Οι Μεροβίγγειοι
Ο Κλόβις Α΄ (π. 466–511), ο πρώτος Μεροβίγγειος βασιλιάς και ιδρυτής της δυναστείας, παντρεύτηκε το 493 την Κλωτίλδη (470–545), που τον προσηλύτισε στο χριστιανισμό και αργότερα ανακηρύχθηκε αγία. Η Αγία Κλωτίλδη ήταν κόρη του βασιλιά των Βουργουνδών Χιλπέριχου. Πατέρας του Χιλπέριχου και παππούς της Κλωτίλδης ήταν ο, επίσης βασιλιάς των Βουργουνδών, Γονδέριχος που πέθανε περί το 470. Ο Γονδέριχος είχε παντρευτεί την αδελφή κάποιου Flavius Ricimer, που είναι γνωστός ως Ρικίμερος ή κατά τους βυζαντινούς Ριχομέρης.
Ο Ρικίμερος ήταν ρωμαίος πατρίκιος και ο ισχυρός ανήρ της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφού επί δεκαπέντε χρόνια (457–472) ενθρόνιζε και εκθρόνιζε κατά το δοκούν τους αυτοκράτορες στην Ρώμη. Γι’ αυτόν εξάλλου τον λόγο αποκλήθηκε και αυτοκρατοροποιός. Ο ίδιος, λόγω της «βαρβαρικής» του καταγωγής και της προσκόλλησής του στον αρειανισμό, δεν είχε την δυνατότητα να επιβληθεί ως αυτοκράτορας, παρά το γεγονός ότι είχε παντρευτεί την Αλυπία, κόρη του αυτοκράτορα Ανθέμιου και εγγονή του αυτοκράτορα Μαρκιανού.
Και πότε συμβαίνουν αυτά; Στα τελευταία χρόνια της έσχατης παρακμής της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν αυτή απεσυντίθετο με ραγδαίους ρυθμούς. Ένας πανίσχυρος Ρωμαίος «ταπεινής καταγωγής» δεν μπορεί να γίνει αυτοκράτορας, κάτι που συνέβαινε κατά κόρον –όπως ισχυρίζεται η επίσημη ιστορία– αιώνες πριν, όταν η Ρώμη ήταν πανίσχυρη. Και, φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αυτοκράτορας κάποιος οπαδός του Αρείου, δηλαδή κάποιος «αιρετικός» προς τα επίσημα δόγματα της νέας πολιτικής θρησκείας. Ο Ρικίμερος, επιπλέον, αποφάσισε το 472 να ανατρέψει τον αυτοκράτορα, και πεθερό του, Ανθέμιο –που ο ίδιος είχε ανεβάσει στον θρόνο– επειδή ο τελευταίος ως «Έλλην αυτοκράτωρ» έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ειδωλολάτρες και τους αιρετικούς!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Μεροβίγγειοι ήταν τουλάχιστον εξ αγχιστείας συγγενείς με εξέχοντα μέλη της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης.
Τουλάχιστον εξ αγχιστείας, αφού αναφέρεται ότι ο Ρικίμερος ήταν απόγονος του Αταούλφου, βασιλιά των Βησιγότθων από το 410 ως το 415. Ο Ατάουλφος είχε διαδεχθεί τον κουνιάδο του Αλάριχο, που ως γνωστόν είχε εισβάλλει στα μέσα της δεκαετίας του 390 στην Ελλάδα λεηλατώντας την και καταστρέφοντας όλα τα αρχαία ιερά που του υποδείκνυαν οι ρασοφόροι. Ο Αλάριχος, λίγο πριν από το θάνατό του, κατέλαβε και λεηλάτησε το 410 την Ρώμη. Εγκαταλείποντάς την πήρε μαζί του και το σπουδαιότερο λάφυρο: την Γάλλα Πλακιδία, κόρη του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του "Μέγα", και ετεροθαλή αδελφή των αυτοκρατόρων Αρκαδίου και Ονωρίου. Η Γάλλα Πλακιδία ερωτεύτηκε τον Ατάουλφο και το ειδύλλιο είχε αίσιο τέλος. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν ένα γιο, που τον ονόμασαν Θεοδόσιο, και που, όπως αναφέρει η επίσημη ιστορία, πέθανε παιδί και τάφηκε στην Βαρκελώνη. Άγνωστο αν ο Ρικίμερος ήταν αυτό το παιδί. Μετά το θάνατο του Ατάουλφου, η Γάλλα Πλακιδία επέστρεψε στην Ρώμη και το 417 παντρεύτηκε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνστάντιο Γ΄, και απέκτησαν τον μετέπειτα αυτοκράτορα Βαλεντινιανό Γ΄. Η κόρη του Βαλεντινιανού Ευδοκία παντρεύτηκε το βασιλιά των Βανδάλων Χουνέρικο και ο γιος τους Χιλδέριχος έγινε επίσης βασιλιάς των Βανδάλων.
Τίποτε το εκπληκτικό σε όλα αυτά. Τέτοιου είδους γάμοι αποτελούσαν και αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ των γόνων βασιλικών οικογενειών. Απλά να επισημάνουμε ότι οι «βάρβαροι» εκείνης της εποχής χαρακτηρίζονται ως βάρβαροι όχι επειδή ήταν λιγότερο ή περισσότερο «πολιτισμένοι» από τους Ρωμαίους, αλλά επειδή αφενός δεν ανήκαν από πάππου εις πάππον στη ρωμαϊκή άρχουσα τάξη και αφετέρου επειδή πολύ συχνά ήταν «αιρετικοί», δηλαδή στρέφονταν κατά του επίσημου θρησκευτικού δόγματος του ρωμαϊκού κατεστημένου.
Συμμαχίες και γάμοι ένωναν και συνεχίζουν να ενώνουν τις διάφορες άρχουσες τάξεις σε όλες τις εποχές. Κοινός στόχος η διατήρηση της εξ–ουσίας τους πάνω στους «κοινούς θνητούς». Και όλα αυτά –συμμαχίες και γάμοι– «καθαγιασμένα» από την εκάστοτε πολιτική θρησκεία.
Δημόσια μυστικά
Σ’ αυτό το άρθρο δεν περιγράψαμε παρά την κορυφή του παγόβουνου. Οι δεσμοί εξουσίας και οι δεσμοί αίματος των εξουσιαστών αυτού του κόσμου βρίσκονται όπου και αν κοιτάξει κανείς στην ιστορία. Οι εξουσιαστές και οι συν αυτοίς δεν το διατυμπανίζουν αλλά και δεν το κρύβουν τελείως. Μπορεί η τηλεόραση, οι εφημερίδες, το εκπαιδευτικό σύστημα να αποτελούν –σήμερα, παρά ποτέ– αποτελεσματικά εργαλεία της οργανωμένης ιστορικής αμνησίας, αλλά όποιος ερευνά –και σας καλώ να το κάνετε– βρίσκει. Και ανακαλύπτει εκπληκτικά πράγματα. Και η εκπληκτικότερη όλων είναι η ανακάλυψη ότι τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά είναι τα «δημόσια μυστικά», αυτά που μπορεί να ανακαλύψει κάποιος μόνον όταν το θέλει και το επιδιώξει.
Ένα τέτοιο «δημόσιο μυστικό» είναι και η καταγωγή του χριστιανισμού. Δεν υπάρχει μελετητής τους τελευταίους αιώνες που να έχει ερευνήσει το θέμα και να μην έχει καταλήξει στο ίδιο –περίπου– συμπέρασμα. Πλην θεολόγων, φυσικά.
Ένα άλλο δημόσιο μυστικό είναι και οι δεσμοί αίματος–εξουσίας. Γνωρίζοντας αυτό το δημόσιο μυστικό δεν μένουμε έκπληκτοι όταν, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι υπάρχει εν εξελίξει ειδύλλιο μεταξύ του πρίγκιπα Ουίλλιαμ, πρωτότοκου γιου του Καρόλου και της Νταϊάνας (Diana), και της Λορέν Μπους, ανηψιάς του προέδρου Μπους, και εκκολαπτόμενου μοντέλου. [Υπάρχει άραγε καλύτερο παράδειγμα εκκολαπτόμενου «Αντίχριστου» από αυτό του Ουίλλιαμ;]
Ούτε όταν διαβάζουμε ότι στο Pons d’ Alma, την περιοχή του Παρισιού όπου σκοτώθηκε η πριγκίπισσα Νταϊάνα, τελούσαν τις τελετουργικές ανθρωποθυσίες τους οι Μεροβίγγειοι βασιλιάδες για να εξευμενίσουν την θεά Άρτεμι (την Diana των Ρωμαίων).
Ούτε όταν διαβάζουμε στους Χαρακτήρες του Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ (1645–1696, που δίδαξε ιστορία στον Λουδοβίκο των Βουρβώνων) το απόσπασμα:
«Υπάρχει μια είδηση ότι ο Πείσων είναι νεκρός. Πρόκειται για μεγάλη απώλεια. Ήταν ένας τίμιος άνθρωπος, που άξιζε να ζήσει περισσότερο. Ήταν ευφυής και ευχάριστος, αποφασιστικός και θαραλλέος, μπορούσες να στηρίζεσαι πάνω του, γενναιόδωρος και πιστός. Σημείωση: εάν είναι πράγματι νεκρός.»
Έχει πεθάνει άραγε ο Πείσων;
Αστούς όλους αυτούς τους μικρούς γράψε τις ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΑΝΑΛΎΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ "ΜΕΛΕΤΉΣΕΙ" ΜΕΓΙΣΤΕ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗ ΤΣΟΓΛΑΝΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή