ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!!
Οι αναφορές ειδήσεων ζουν μια σύντομη ζωή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πολλοί φαίνεται να έχουν ήδη ξεχάσει την μαχητική οργάνωση που συνεχίζει να καταλαμβάνει το Εθνικό Καταφύγιο Αγριας Ζωής του Malheur στο Όρεγκον. Αλλά τότε και πολλοί επίσης δεν ξέρουν ότι αυτοί οι μαχητές είναι επίσης Εβραιοχριστιανοί.
Το κίνητρο τους είναι φαινομενικά θρησκευτικό, επιδιώκοντας να κατευνάσει τον "Κύριο" με ένοπλο αγώνα, καταγράφοντας τα πλάνα που φυσούσαν τα σοφάρια (τα εβραϊκά κέρατα φτιαγμένα από κέρατα των κριών) ως έκκληση για «πνευματικό πόλεμο». Η αναφορά στη θεϊκή μαχητικότητα θυμίζει την τραγωδία της κλινικής Planned Parenthood στο Κολοράντο τον Νοέμβριο του 2015, όταν ένας μαχητικός χριστιανός, εμμονή με εσχατολογία και σωτηρία μέσω θυσίας, σκότωσε τρεις ανθρώπους. Στη συνέχεια, υπάρχει ο Αιδεσιμότατος Paul Jennings (1994), ο Scott Roeder (2009) και πολλοί άλλοι χριστιανοί με παρόμοια κίνητρα.
Ας πούμε αυτά τα περιστατικά για αυτά που είναι: η χριστιανική τρομοκρατία. Ενώ η βία στην τρομοκρατική της μορφή δεν είναι αποκλειστικά χριστιανική πρακτική, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι οι Χριστιανοί έχουν διαπράξει τις περισσότερες πράξεις τρομοκρατίας σε όλη την ιστορία.
Από την αρχαιότητα, οι Χριστιανοί ευθύνονται για τους θανάτους χιλιάδων ανθρώπων με βάση την έννοια του «Αγίου Πολέμου». Από τις Σταυροφορίες στις ευρωπαϊκές αποικιακές κατακτήσεις, η βία υπήρξε ένα κεντρικό χαρακτηριστικό μιας πίστης γνωστής για την δοξασία των δεινών του Θεού της στο σταυρό. Αλλά αυτά τα βάσανα είναι λιγότερο για την αυτοτραυματική βία και περισσότερο για την αναζήτηση πνευματικής δόξας στο πεδίο της μάχης, όπως είναι οι "άγιοι-στρατιώτες" όπως ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Σεμπάστιαν και ο Ιωάννης του Αρκ.
Στη σύγχρονη ιστορία, πολλοί Χριστιανοί έχουν διαπράξει τρομακτικές πράξεις βίας, πολλές φορές εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Ακολουθεί μια σύντομη λίστα σύγχρονων χριστιανικών τρομοκρατικών ομάδων: Ο στρατός αντοχής του Κυρίου στην Ουγκάντα. Αντιμπάκα στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο της Τρίπορας και το Εθνικό Σοσιαλιστικό Συμβούλιο της Ναλγκάντ στην Ινδία. Οι μαριονίτες χριστιανικές πολιτοφυλακές στον Λίβανο. Και, φυσικά, τον ΙΡΑ και τους εθελοντές πορτοκαλιών στη Βόρεια Ιρλανδία. Για τον αμερικανικό χριστιανισμό η ιστορία έχει πιο σκοτεινή πλευρά. Από το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου το 1865, ο Ku Klux Klan χρησιμοποίησε εμπρησμούς, λύκους, δολοφονίες, εκφοβισμούς, όπως η σταυροειδής καύση, κατά του Αφροαμερικανικού πληθυσμού. Ομάδες όπως ο Στρατός του Θεού, η Ανατολική Φωτιά, η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού και ο Αντιστασιακός Στρατός του Κυρίου είναι μερικές μόνο χριστιανικές τρομοκρατικές οργανώσεις που έχουν χρησιμοποιήσει ή υποστηρίξουν τη βία με βάση τις χριστιανικές πεποιθήσεις και αξίες. Στην πραγματικότητα, από τις 9/11 λευκοί χριστιανοί τρομοκράτες έχουν σκοτώσει περισσότερους Αμερικανούς στις ΗΠΑ από οποιεσδήποτε άλλες τρομοκρατικές ομάδες.
Οι περισσότεροι αναλυτές διστάζουν να συσχετίσουν την τρομοκρατία με τον Χριστιανισμό, μια παγκόσμια θρησκεία με τους περισσότερους οπαδούς του κόσμου και προτιμούν να θεωρούν τη βία αυτή ως απλά περιθωριακά χαρακτηριστικά του χριστιανικού κόσμου. Ο Χριστιανισμός, λένε, είναι η θρησκεία της αγάπης και της ειρήνης. Αυτοί οι τρομοκράτες που ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί έχουν απλώς διαστρεβλώσει τις αληθινές διδασκαλίες της Βίβλου για να δικαιολογήσουν τη βία για το προσωπικό τους κέρδος. Και οι λευκοί Αμερικανοί Χριστιανοί (κυρίως άντρες) που διαπράττουν τρομοκρατία είναι «μοναχικοί λύκοι», που υιοθέτησαν λανθασμένα μια αντι-αμβλώσιμη ή μαχητική ατζέντα ως χριστιανικό ιδεώδες.
Αλλά μια απλή ματιά σε διάφορα τρομοκρατικά κινήματα δείχνει ότι υπάρχει κάτι εγγενώς βίαιο για την πίστη. Η βία βέβαια είναι μια φυσική επέκταση της Βίβλου, όπου η βία αναφέρεται ρητά στο ιερό βιβλίο από την άποψη της εκδίκησης ή της τιμωρίας (βλέπε για παράδειγμα Ρωμαίους 3: 10-18 · Αριθμοί 31: 2 · Δευτερονόμιο 20: 16-17 · Σαμουήλ 15:18 · Ψαλμοί 55:15).
Πώς μπορούμε λοιπόν να κρατήσουμε τον Χριστιανισμό υπεύθυνο για τις πράξεις των βίαιων οπαδών του; Τι μπορούν να κάνουν οι Χριστιανοί για να αλλάξουν τη θρησκεία τους; Ο Χριστιανισμός πρέπει να μεταρρυθμιστεί (και πάλι);
Όχι πραγματικά. Και αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν μια κοροϊδία ενός λόγου για το Ισλάμ που έχει γίνει πάρα πολύ φυσιολογικό στην αμερικανική δημόσια σφαίρα. Χρησιμοποίησα το παράδειγμα του Χριστιανισμού ως έναν εναλλακτικό τρόπο για να δείξω την απλοϊκή προσέγγιση που ορίζει τη θρησκεία με βάση τις ιδέες, τα ιερά κείμενα και τα υποτιθέμενα ηθικά ήθη που στην πραγματικότητα εξαρτώνται ιστορικά από την ανθρώπινη ερμηνεία στα μεταβαλλόμενα πλαίσια.
Βλέπετε, το πρόβλημα είναι ότι η θρησκεία δεν αφορά μόνο τις ιδέες, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά εκφράζονται οι καιροί τους. Το κλειδί για τη θρησκευτική δράση είναι οι περίπλοκοι τρόποι με τους οποίους εκτελείται μέσω της κοινωνικής πρακτικής και με αυτό εννοώ τους σύνθετους τρόπους που φέρνουν στη θρησκεία ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης εμπειρίας τους και τους καθιστούν ιερούς και, κατ 'επέκταση, βλαστικούς, σε κοινωνικό περιβάλλον . Το ιερό κείμενο είναι μόνο μια πτυχή της κοινωνικής πρακτικής.
Στη θρησκεία δεν υπάρχει σταθερό περιεχόμενο (αν και σίγουρα πολλοί θα ήθελαν να σκέφτονται ότι υπάρχουν) αλλά μόνο μεταβαλλόμενες εμπειρίες. Και ξέρετε πώς είναι οι εμπειρίες: σύγχυση, θολή, ακατάστατη, ειδικά όταν το πρόσωπο ισχυρίζεται ότι είναι απόλυτα πεπεισμένο για την πίστη του / της. Αυτό είναι όταν οι αμφιβολίες είναι πιο εμφανείς.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το σημείο μου για τη θρησκευτική δράση με διαφορετικό τρόπο. Η στροφή των ιδεών σε δράση είναι τόσο περίπλοκη όσο η οδήγηση του αυτοκινήτου σας από το σπίτι σε ένα παντοπωλείο: περιλαμβάνει πολλές στροφές, αριστερά και δικαιώματα, περισπασμούς, αλλαγές λωρίδων, στάσεις και μια ταραχώδη στάθμευση σε μια κουραστική μέρα. Ξεχάστε πραγματικά να πάτε στο μπακάλικο. Μιλώ απλώς για πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορείτε να ζιζάνε το δρόμο σας μόνο για να φτάσετε εκεί.
Αυτό που μας κάνει να ενεργούμε ή να συμπεριφέρουμε με κάποιο τρόπο είναι πάντοτε περιορισμένο σε πολύπλοκες διαδικασίες, με τη θρησκευτική «πίστη» να χρησιμεύει μόνο ως μέσο για να κατανοήσει κανείς τον κόσμο. Η "πίστη" δεν καθορίζει το σύνολο νοοτροπίας. Το πλαισιώνει μόνο. Τώρα, η ιδέα ότι υπάρχει μια αυτόνομη σειρά ιδεών που ονομάζονται «θρησκευτικές αξίες» που εκφράζονται μέσω της «πίστης», υποδηλώνει ότι όσοι προσκολλώνται σε μια θρησκεία ουσιαστικά παίρνουν δοξασίες, θεολογίες, εσχατολογία ή ορθοδόξους με αξία. Ωστόσο, οι αξίες είναι πραγματιστικές συμφωνίες στην κατασκευή, όχι έτοιμα αντικείμενα.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει σταθερή θρησκευτική "πηγή" που να μπορεί να παράγει μια συγκεκριμένη δράση. Ένας «χριστιανικός τρομοκράτης» μπορεί να έχει πολλούς λόγους για να κάνει κάτι βίαιο. Και μερικές φορές αυτοί οι λόγοι μπορεί να είναι άγνωστοι σε ένα άτομο, θρησκευτικό ή άλλο. Όπως η Σούζαν Σοντέγκ παραφράζει τους σοφοί: «Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί και να χτυπήσει κάποιον ταυτόχρονα». 
Ο στρατός του Θεού
Ένα άρθρο του AlterNet του 2015 περιγράφει το Στρατό του Θεού ως "ένα δίκτυο βίαιων χριστιανών που δραστηριοποιείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1980". Ο οργανισμός υποστηρίζει δημόσια και ενθαρρύνει τη δολοφονία παροχέα αμβλώσεων καθώς και τη βία κατά των ομοφυλοφίλων.
Επιπλέον, το οργανωτικό δίκτυο αποτελείται από μια "μακρά λίστα" διαβόητων χριστιανικών τρομοκρατών. Μεταξύ των ατόμων αυτών είναι ο Paul Jennings Hill (ο οποίος εκτελέστηκε με θανατηφόρο ένεση το 2003 για τις δολοφονίες του 1994 με τον γιατρό αμβλώσεων John Britton και τον σωματοφύλακα του James Barrett), John C. Salvi (ο οποίος σκότωσε δύο ρεσεψιονίστ όταν επιτέθηκε σε κλινική Planned Parenthood στο Brookline , Η Μασαχουσέτη το 1994) και ο αξιότιμος ήρωας του Στρατού του Θεού, Eric Rudolph, ο οποίος υπηρετεί τη ζωή στη φυλακή για το ρόλο του στο βομβαρδισμό του Ολυμπιακού Πάρκου στην Ατλάντα το 1996 και άλλων τρομοκρατικών ενεργειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου