Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΙΟΡΘΟΔΟΞΙΑ:ΓΚΕΪ ΠΑΠΑΔΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!!!ΒΙΝΤΕΟ!

Παρ' ότι στην σύγχρονη εποχή, η ομοφυλοφιλία αποτάσσεται -υποκριτικά- από την χριστιανική Εκκλησία, ως κάτι ανόσιο και μιαρό, εν τούτοις δεν ήταν ανέκαθεν αυτή η στάση της ...;

---

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΙΝ (Άγιον Όρος, μονή Παντελεήμονος, φύλλα 60-62) Υπέρ της άνωθεν ειρήνης και τής σωτηρίας των ψυχών ημών, του Κυρί­ου δεηθώμεν ...; Και αλλάσσουν τας χείρας αυτών εν τω Αγίω Ευαγγελίω. ο έχων ά­νω τίθησιν υποκάτω. Είτα επεύχεται ο ιερεύς λέγων την ευχήν ταύτην του Κυρίου δεήθωμεν. Του Κυρίου

 δεήθωμεν. Του Κυρίου δεηθώμεν ...; Ότι αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν. Τω συνδέσμω ταις αγάπαις συνδεόμενοι οι αυτάδελφοι τω δεσπόζοντι των όλων εαυτούς Χριστώ αναθεμένοι, ωραίους πόδας εξατενίζοντες ευαγγελιζόμενοι πάσιν ειρήνην. Και ασπάζονται το Άγιον Ευαγγέλιον και αλλήλους και απόλυσις.

Στο Βυζάντιο, η ιδιαιτερότητα αυτή, όχι μόνο
 ήταν ανεκτή, αλλά είχε ουσιαστικά και την εκκλησιαστική κάλυψη, καθώς η νόμιμη συμβίωση ή και γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο.

Καθώς, η ομοφυλοφιλία, δεν ήταν -ούτε και είναι- άγνωστο φαινόμενο στις τάξεις της Εκκλησίας (τουναντίον μάλιστα), για να δώσει μια νομιμοφάνεια στις σχέσεις αυτές, επινόησε την λεγόμενη «αδελφοποίηση» (ή «αδελφοποιία»). Με την ορολογία αυτή, νοείται η με θρησκευτική τελετή -δήθεν πνευματική- ένωση δύο ανδρών, για την οποία γράφτηκε και επίσημη ευχή «εις Αδελφοποιίαν πνευματικήν», που διαβαζόταν από τον ιερέα μπροστά από το Ευαγγέλιο. Η «Ακολουθία της Αδελφοποιίας» όμως, είναι ολόιδια με την Ακολουθία του -γνωστού ετερόφυλου- Γάμου (ζευγάρι εμπρός από τον ιερέα, Ευαγγέλιο, κεριά, κουμπάρος, συγγενείς κ.τ.λ.).

Στην πραγματικότητα δηλαδή, δεν πρόκειται για καμμία πνευματική ένωση, αλλά για κανονικό γάμο μεταξύ ανδρών και ευλογία από τον ιερέα της σαρκικής ομοφυλόφιλης ένωσης. Αυτό ομολογείται και από το ίδιο το «Πηδάλιον», στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά, ότι οι άνδρες κατά την αδελφοποιησία «υπανδρεύονται αναμεταξύ των». Το «Πηδάλιον» απαγορεύει τέτοιες τελετές χαρακτηρίζοντας τους νυμφίους ως«ψευδαδελφοποιητούς», που ικανοποιούν «τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα»: «Η δε λεγομένη αδελφοποιησία είναι εμποδισμένη από το λε' κεφ. του ιγ΄ τίτλου του ε' βιβλίου του νόμου (σελ. 217, της Γιουρ Γραικόρ.) τελείως να μην γίνεται, και αποβεβλημένη εστίν από την Εκκλησίαν του Χριστού ...; Όθεν η τοιαύτη αδελφοποιησία όχι μόνον δεν γίνεται, ή λογίζεται τελείως εμπόδιον εις το να υπανδρεύωνται αναμεταξύ των οι τοιούτοι ψευδαδελφοποιητοί, αλλ' ουδέ όλως πρέπει να γίνεται. Απόβλητον γάρ εστι τούτο από την Εκκλησίαν του Χριστού, ως πολλών κακών και απωλείας πρόξενον ψυχικής εις τους περισσοτέρους, και ύλη δια να πληρόνουν τινες τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα, καθώς η δοκιμή μυρία έδειξε τα παραδείγματα κατά διαφόρους καιρούς και τόπους». («Πηδάλιο», «Περί συνοικεσίων», κεφάλαιο Ι').

Τις ίδιες λέξεις (αδελφοποίησις, αδελφοποίητος) χρησιμοποιούν οι ιστορικοί στην περίπτωση της ένωσης στην εκκλησία των μετέπειτα Αρμένιου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Βασιλείου Α' και του μοναχού Νικολάου ...;

Περί το 840, ρακένδυτος, με ένα ραβδί στο χέρι κι ένα δισάκι στον ώμο έφτασε ο Βασίλειος μια Κυριακή απόγευμα αναζητώντας την τύχη του στην Κωνσταντινούπολη. Αφανισμένος από την κούραση, κατασκονισμένος κι ενώ κόντευε να νυχτώσει πλάγιασε κάτω από τα προπύλαια της εκκλησίας του Αγίου Διομήδη, που βρήκε μπροστά του, όπου δεν άργησε να αποκοιμηθεί βαθιά, χωρίς καθόλου να προσέξει και όπως έτυχε.

Ο Νικόλαος, ηγούμενος του μοναστηριού, που παράρτημά του ήταν η εκκλησία (σύμφωνα με το Theophanes Continuatus, 5.9, σελ.223, ή προσμονάριος σύμφωνα με τον Συμεών το Λογοθέτη, «Περί Μιχαήλ και Θεοδώρας», 11, εκδ. Μπέκερ, σελ. 656) με έκπληξή του βλέπει τον καλοφτιαγμένο κοιμώμενο νέο. Το πρωί τον ξυπνά, τον προσκαλεί να τον ακολουθήσει και τον καθίζει στο τραπέζι. Του κάνει λουτρό και του δίνει καινούρια ρούχα («λούσας αυτόν και ιμάτιον περιβαλών»), συζούν («ομώροφον είχε και ομοδίαιτον», «Χρονικό» του Γεωργίου του Μοναχού στον Ίστριν, 2:5) και τελικά η γνωριμία τους πολύ σύντομα καταλήγει σε γάμο· ενώνονται με τελετή στην εκκλησία: «Τη δευτέρα ημέρα απελθών μετ' αυτού εις το λουτρόν ήλλαξεν αυτόν και ελθών εν τη εκκλησία εποίησεν αδελφοποίησιν μετ' αυτού και συνηυφραίνοντο εν αλλήλοις» (Γεωργίου Μοναχού στον Μόραβτσικ, σελ. 120.) Η τελευταία φράση θυμίζει το βιβλικό «και συνευφραίνου μετά γυναικός της νεότητός σου» ("Παροιμίαι", 5:18), που αναφέρεται σε σχέση άνδρα και γυναίκας.

Στην ένωση αυτή, δεν υπάρχει καμμία νύξη φυλετικής ή οικογενειακής παραμέτρου για τη σχέση, ούτε για ανταλλαγή αί­ματος. Δεν έχει στρατιωτική σημασία, ούτε αναφέρονται συνθήκες, που να την προκάλεσαν (π.χ. διάσωση από κίνδυνο, σοβαρή ασθένεια κ.λπ.) Τόσο ο Βασίλειος όσο και ο Νικόλαος είχαν ζώντες αδελφούς με τους οποίους διατηρούσαν τακτικές και στενές επαφές, έτσι η πράξη τους δεν ήταν αποτέλεσμα επιθυμίας να αποκτήσουν αδελφό. Για τον -αγράμματο- Βασίλειο αναφέρονται τουλάχιστον δύο αδελφοί, οι Βάρδας και Μαριανός, οι οποίοι μάλιστα τον βοήθησαν στην μετέπειτα οργάνωση της δολοφονίας του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄, ο δε Νικόλαος είχε αδελφό έναν γιατρό, ο οποίος φρόντισε να έρθει ο Βασίλειος σε επαφή με την αυτοκρατορική αυλή.

Πρόκειται καθαρά για μια προσωπική σχέση, που έγινε για τους προσωπικούς λόγους του καθενός. Ο ηγούμενος «ευφραίνετο» από τον καλοφτιαγμένο Βασίλειο, ο οποίος, αν δεν είχε βρει τον ηγούμενο, πιθανόν θα συνέχιζε να κοι­μάται στους δρόμους. Για την ιστορία, ας αναφερθεί πως ο Βασίλειος έκανε και δεύτερο γάμο με άνδρα, αυτή τη φορά με τον γιο μιας πλούσιας χήρας, τον Ιωάννη.

Για λόγους κοινωνικού κατατρεγμού η Εκκλησία -αντίθετη στην παράδοσή της- με εγκυκλίους της (7/2/1834, 26/9/1862) απαγόρευσε τελικά την τελετή της αδελφοποιίας, απειλώντας με τιμωρίες τους παραβάτες λαϊκούς και ιερείς. Αδελφοί και αδελφές λέγονται οι μοναχοί/ές, αδελφάτα τα θρησκευτικά σωματεία, ενώ από την τελετή της αδελφοποιίας προέκυψε και ο χαρακτηρισμός των ομοφυλοφίλων: Αδελφές.

 ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΛΟΥΓΚΡΑ!!

Ποιεί ο ιερεύς ευλογητόν, τρισάγιον, Παναγία τριάς, Πατέρ ημών, ότι σου έστιν, απολυτίκιον της ημέρας, και κοντάκιον και του αγίου της μονής, ωσαύ­τως και το κοντάκιον και θεοτόκιον. Είτα τίθησιν το άγιον Ευαγγέλιον εν τω αναλογίω και τίθησι τας δεξιάς χείρας επάνω αυτού οι μέλλοντες αδελφοί ποιηθήναι, κρατούσι δε κηρούς άπτοντας και ο ιερεύς λέγει τας ευχάς μεγαλοφώνως.

Αγαπητοί ηκούσατε την ευαγγελικήν φωνήν την λέγουσαν, του Κυρίου δεήθωμεν, ταύτα εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους και του μεγάλου Παύλου λέγοντος· η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ουκ ασχημονεί, η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής, ου λογίζεται το κακόν, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει εν Χριστώ τω Θεώ ημών, ως και Δαβίδ προφητικώς φάσκει· ιδού δη τι καλόν, ή τι τερπνόν άλλ' ή τό κατοικείν αδελφούς άμα εν αγάπη Θεού. Πορεύεσθε πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Είτα λέγει την συναπτήν· εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν.

 

Δέσποτα Κύριε ο Θεός ημών, ο ποιήσας τον άνθρωπον κατ' εικόνα σην και ομοίωσιν, και δους αυτώ εξουσίαν πάσης σαρκός αιδίου, ο ευδοκήσας τους αγίους σου αποστόλους Φίλιππον και Βαρθολομαίον αδελ­φούς γενέσθαι, ου δεσμουμένους φύσεως, αλλά πνεύματος αγίου κοινω­νία, ο και τους αγίους σου μάρτυρας Σέργιον και Βάκχον αδελφούς γενέ­σθαι αξιώσας, αυτός ευλόγησον και τους δούλους σου τούτους, όδεινα και όδεινα, ου δεσμουμένους φύσεως αλλά πίστεως τρόπω· δός αυτοίς, Κύριε, του αγαπάν αλλήλους αμισήτους και ασκανδαλίστους είναι πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών· πρεσβείαις της αγίας Θεοτόκου και πάντων των αγί­ων σου, ότι σον το κράτος και σου έστιν ή βασιλεία και η δύναμις και η δόξα, του πατρός και του υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Του Κυρίου δεηθώμεν. Κύριε ο Θεός ημών, ο εν τη κατά σάρκα σου οικονομία Ιάκωβον και Ιωάννην, υιούς Ζεβεδαίου, ου κατηξιώσας αδελφούς γενέσθαι, αλλά μαθητάς και αποστόλους αναδείξας· αυτός και νυν, τους δούλους σου τού­τους τους πνευματικήν αγάπην εαυτούς αγαπήσαντας, εν ειρήνη και ομονοία διατήρησον πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών, εργαζομένους τας εντολάς σου. Και κατεύθυνον την οδόν αυτών, την λαμπάδα αυτών άσβεστον διατήρησον, συγκαταρίθμων αυτούς μετά των πέντε φρονίμων παρ­θένων, σώσον, ελέησον αυτούς ένεκεν του ονόματός σου το επεκεκλημένον υπ' αυτούς και καταξίωσον αυτούς χάριν ευρείν ενώπιόν σου, ό­τι ουκ ην τα σαρκικά ως τα πνευματικά.

Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι. Αμήν.

Κύριε ο Θεός ημών, ο συναθροίσας τους αγίους σου αποστόλους εν νεφέλαις και ενώσας αυτούς ενταύθα αδελφούς εν διλήμματι αγίω, εις ειρήνην και σωφροσύνην εις αγάπην ανυπόκριτον και εις έργα αγαθά εργαζομένους τας εντολάς σου, χάριτι και οικτιρμοίς και φιλανθρωπία του μονογενούς σου Υιού, μεθ' ου ευλογητός ει, συν τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου πνεύματι. Αμήν.

Ελέησον ημάς, ο Θεός, κατά το μέγα σου έλεος -δεόμεθά σου- έτι δεόμεθα υπέρ των γενομένων αδελφών όδεινα και όδεινα ελέους, υγείας, ζωής, και σωτήριας, και αφέσεως των αμαρτιών είπομεν.

Τροπάριον ήχος πλάγιος β'.

Πηγή: freeinquiry.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=4524#ixzz1kXzRY3K3

Για την ομοφυλοφιλία και για το αν είναι θανάσιμο αμάρτημα μίλησε ο γνωστός καλλιτέχνης Πέτρος Γαϊτάνος.

Ο γνωστός τραγουδιστής, που ήταν χθες καλεσμένος στην εκπομπή του Μάρκου Σεφερλή σχολιάζοντας και την πρόσφατη δήλωση του Μητροπολίτη Ανθιμου ότι η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα είπε: «Δεν είναι θανάσιμο αμάρτημα από όσο γνωρίζω αυτό. Πιθανόν ο Παναγιότατος το ανέφερε αυτό για να δείξει πώς ο ίδιος θεωρεί ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Είναι μια αμαρτία, όπως οτιδήποτε γήινο είναι αμαρτία. Οτιδήποτε μας κάνει να εξαρτόμαστε από τη γη είναι αμαρτία. Αμαρτία με την έννοια της αστοχίας, όχι με την έννοια ότι θα μας κάψει ο Θεός. Αυτό είναι λάθος. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, έχουμε όμως σημεία αναφοράς και αυτά έχουν βαθμίδες. Τίποτα δεν είναι άσπρο μαύρο. Μπορεί ένας άνθρωπος να έχει μια σχέση με έναν άνθρωπο του ιδίου φύλου, αλλά είναι άλλο πράγμα ένας άνθρωπος να το κάνει αυτό μέσα από μία λαγνεία, πορνεία και μέσα από μια αίσθηση που ρίχνει πάρα πολύ την ηθική του, σκανδαλίζει τους άλλους και καταστρέφει τη ζωή του. Το πιο σημαντικό ... καταστρέφεται η σχέση του με τον Θεό και η σωτηρία της ψυχής του. Άρα ότι έχει σχέση με τη γη, σε κλίμακες πάντα, πρέπει να το μετριάζουμε και να το αποφεύγουμε το δυνατόν».

Και συνέχισε λέγοντας:   «Ξέρουμε από τους ιερούς κανόνες ότι η σχέση δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου είναι αμαρτία. Είναι αμαρτία δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Όπως επίσης είναι αμαρτία ένας άντρας και μια γυναίκα να συνάπτει σχέσεις πριν από τον γάμο. Αν σκεφτούμε ότι η εγκράτεια και η παρθενία είναι ζηλευτά στοιχεία που μέσα στους αιώνες είναι σημαίες προς τη σωτηρία της ψυχής μας -αυτός είναι ο στόχος της ζωής μας- δεν πρέπει να βάζουμε μία τάξη σε όλα αυτά; Άρα θα έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο επιθετικοί και αφοριστικοί με τον τρόπο έκφρασης των ανθρώπων και ειδικά όταν αυτός δεν είναι παράνομος. Άρα δύο άνθρωποι που μπορεί να έχουν μια ωραία σχέση, ακόμα και ομοφυλοφιλική, γνωρίζοντας ότι είναι αμαρτία και δεν σκανδαλίζουν τους άλλους, είναι θέμα δικό τους. Έχω δει πολύ πιο ωραία ζευγάρια ομοφυλόφιλα από ότι ετεροφυλόφιλα».

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!!!ΗΤΑΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΖΑΝ!!

«Οι αρχικατάσκοποι εγνώριζαν σεξουαλικό μυστικό και ήσαν πρόθυμοι να το χρησιμοποιήσουν».

Με τον ανωτέρω τίτλον και υπότιτλον, η εφημερίδα του Λονδίνου Daily Mail, στις 18 Μαίου 1988, στη σελίδα 16, εδημοσίευε σχετικό άρθρον των Rupert Allason και Geoffrey Levy παρμένο από το βιβλίο THE FRIENDS.

Στην εισαγωγή του άρθρου αναφέρονται τα ακόλουθα:-

«Ήταν μια μεγάλη νύκτα που πέρασε ολομόναχος. Ακόμη και οι ανέσεις της σουΐτας ενός Claridge, που δεν θα ήταν τίποτε για το προσωπικό να παρέχει, απέτυχαν να μετριάσουν την αγωνίαν που εβάρυνε στην γενειοφόρο και αυτοκρατορική φιγούρα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Μπορεί να προσευχόταν κάποιο χρόνο. Αυτό θα αναμενόταν από τον χαρισματικόν και αμερικανικής μόρφωσης Ηγέτη της ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου. Ο Θεός σίγουρα θα βοηθούσε αυτόν τον άνθρωπον, κατά κόσμον Μιχάλην Μούσκον, να αποφασίσει είτε να αποδεχθεί είτε να τορπιλλίσει την επιτευχθείσα συμφωνία μεταξύ των αντιπάλων Ελληνικής και Τουρκικής Κυβερνήσεων για το αιματοβαμμένον Μεσογειακόν Νήσι

.

Όμως υπάρχει μια άλλη δύναμη που εβάραινεν πάνω του με κάτι που κάποιος θα αποκαλούσε υπερέχουσαν επιρροή - The Friends, η Βρετανική Μυστική Υπηρεσία. Το αρχείο τους για τον άγιον αυτόν άνδρα ήταν αρχείο φουσκωμένο με πληροφορίες που δεν θα τολμούσαν να φτάσουν στους ανθρώπους που κατηύθυνεν πνευματικά και πολιτικά για 9 χρόνια, από το 1950, εάν δεν επρόκειτο να αντικαταστήσουν τον σεβασμόν και θαυμασμόν με υποτίμηση και ακόμη μίσος.

Στην προσωπική του ζωήν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν ομοφυλόφιλος. Μόνον αυτό να απεκαλύπτετο ήταν αρκετόν να τον καταστρέψει. Όμως ήταν ομοφυλόφιλος με ειδικά καταστροφικές κλίσεις που συχνά συμπεριλάμβαναν παιδιά. Η SIS δεν έφτασε τυχαία σε αυτές τις πληροφορίες, ούτε θα απέφευγαν να τις χρησιμοποιήσουν εάν χρειαζόταν για να φέρουν τέλος στα αιματηρά γεγονότα της Κύπρου.

Παγιδεύσεις στα προσωπικά τηλέφωνα του Μακαρίου και αγορές φωτογραφικών στοιχείων από επαφές, ήταν μόνον τα μισά από ό,τι η συνεργασία MI5-SIS κωδικοποίησαν ως Operation Sunshine.   ΠΗΓΗ...

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=568078319933087&id=148995995174657    Ποιός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο???? Ο ανθέλληνας Μακάριος ο "Εθνάρχης" των ορθοδόξων χριστιανών!!Δεν θα τον πω προδότη γιατί πατρίδα του είναι του ΙΣΡΑΗΛ!!Μια ζωή προδότες οι Εβραιοχριστιανοί!    Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ!!

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΜΟΥΣΚΟΣ: «Καλώ το Συμβούλιον Ασφαλείας να χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους και τα εις την διάθεσίν του μέσα ώστε η συνταγματική τάξις εις Κύπρον αποκατασταθεί άνευ καθυστερήσεως. Τα γεγονό­τα στην Κύπρο δεν αποτελούν εσωτερικών υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τού­ρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας είναι μία ΕΙΣΒΟΛΗ και Θα υποφέρουν Έλληνες και Τούρκοι. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και είναι πολύ περισσότερο επι­κίνδυνοι από τους Τούρκους. Εις τα κρατικά κτήρια έχουν αναρτηθεί Ελληνικές Σημαίες. Σήμερον κινδυνεύει και η Τουρκοκυπριακή Κοινότης»!!..Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μούσκος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, στις 19 Ιουλίου 1974, λίγες ώρες πρίν εισβάλλει ο «Αττίλας» στην Κύπρο

Σταχυολογώντας τα προσφάτως αποθεσμευθέντα έγγραφα του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπως  τα παραθέτει στη Σημερινή, η ιστορικός ερευνητής, Φανούλα Αργυρού,  καταλήγουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

Ο Μακάριος δεν πίστευε στην Ένωση πριν ακόμη ξεκινήσει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Ένωση δεν συμβιβαζόταν με το όνειρό του να κυβερνήσει την Κύπρο. Φοβόταν όμως να αποκαλύψει τις σκοτεινές σκέψεις του για να μην αποκαλυφθεί ότι ήταν προδότης.  Η κρυφή συνεννόησή του με τους αποκιοκράτες συνοψίζεται περίπου στην ακόλουθη φράση: «Αυτοδιάθεση ως συνθηματολογία επί του παρόντος, απλά και μόνο για να μην με πουν προδότη ...; και βλέπουμε». Και ο Κρανιδιώτης συμμέτοχος στη συνωμοσία! Η πολιτική της διχοτόμησης, που ακολουθεί σήμερα ο Χριστόφιας, σχεδιάσθηκε από τους αποικιοκράτες και συμφωνήθηκε με τους Τούρκους πριν το 1957

Ο Μακάριος διαπραγματευόταν τις συνταγματικές προτάσεις των αποικιοκρατών με αντάλλαγμα τον τερματισμό της εξορίας του

Άλλο έγγραφο μετά την εξορία του Μακαρίου στις Σεϋχέλλες αναφέρεται στην κοινή επίσκεψη εκεί του Κρίτωνα Τορναρίτη και του Ντέηβιντ Πήαρσον, Γραμματέα του Βρετανού συνταγματολόγου Ράντκλιφ με σκοπό να εξηγήσουν στον Μακάριο οποιαδήποτε σημεία των συνταγματικών προτάσεων του Βρετανού συνταγματολόγου τα οποία πιθανόν να μην ήταν σαφή σε αυτόν.

Ο Μακάριος σύμφωνα με το έγγραφο, είπε στους δύο επισκέπτες ότι η έκθεση για τις συνταγματικές αλλαγές ήταν σαφής αλλά υπέδειξε ότι ο τόπος εξορίας στις Σεϋχέλλες δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για να τις αξιολογήσει.

Εισηγήθηκε αλλαγή χώρου ή ακόμη και επιστροφή στη Κύπρο αίτημα το οποίο απορρίφθηκε.

Αντίθετα γνωστοποιήθηκε στον Μακάριο ότι ο Υπουργός Εσωτερικών ήταν πρόθυμος να επιτρέψει σε οποιουσδήποτε Κύπριους ή Έλληνες επιθυμούσε να δει, να επισκεφθούν τις Σεϋχέλλες και να συνομιλήσουν μαζί του.

Σε επίσημη ανακοίνωση του ο Μακάριος απέρριψε την εισήγηση αυτή τονίζοντας ότι επιθυμούσε να καταστήσει σαφές πως ενόσω βρισκόταν στην εξορία δεν ήταν πρόθυμος να συνομιλήσει για τις προτεινόμενες συνταγματικές αλλαγές.

'Νοιώθω, ανέφερε, ότι δεν μπορεί να διεξαχθούν επωφελείς διαβουλεύσεις ή ανταλλαγή απόψεων μέσα σε μια ατμόσφαιρα κράτησης      μου.'

Ο Τορναρίτης και ο Πήαρσον μετά την επίσκεψή τους στις Σεϋχέλλες έμεναν πλέον με την βεβαιότητα ότι ο Μακάριος αποδέχθηκε τις προτάσεις τους για τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ και την έναρξη συνομιλιών για λύση ανεξαρτησίας με προοπτική τη διχοτόμηση. Ο Μακάριος απλώς ζητούσε χρόνο να κατευνάσει τον εθνικισμό των Κυπρίων.

Το 'έγγραφο καταλήγει με τα συμπεράσματα της επίσκεψης Τορναρίτη και Πήαρσον και όσον αφορά την αλλαγή χώρου για διαβουλεύσεις παρατηρεί ότι έφυγαν με την εντύπωση πως ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν πρόθυμος να προβεί σε κάποια ενέργεια για ειρήνευση σε περίπτωση αλλαγής του χώρου για διαβουλεύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν απρόθυμος να προβεί σε οποιεσδήποτε κινήσεις ενόσω εκκρεμούσε προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ γιατί φοβόταν , εκτιμά το έγγραφο, την αντίδραση του Ελλαδικού τύπου και την επίδραση του επί του Κυπριακού λαού.

Ο Αρχιεπίσκοπος, συνεχίζει, δεν φαινόταν να τα πήγαινε καλά με τους δύο συνεξορίστους του, τον Μητροπολίτη Κυρηνείας και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη.

Προσπαθούν να τον εξωθήσουν στα άκρα ενώ εκείνος κλίνει προς συμβιβασμό.

Υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία και ο Αρχιεπίσκοπος ενώ θα συνομιλούσε στην απουσία τους προφανώς φοβόταν να δώσει την εντύπωση ότι συμβιβαζόταν πίσω από την πλάτη τους.

Ο κ. Τορναρίτης πίστευε ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε την πεποίθηση πως εξακολουθούσε να διατηρεί την επιρροή του πάνω στο Κυπριακό λαό και ότι κανένας Ε/κ δεν θα τολμούσε να διαπραγματευθεί εν απουσία του.

Φοβόταν ωστόσο ότι η κατάσταση θα μπορούσε να εκτραχυνθεί αν η βία συνεχιζόταν περισσότερο. Ο Αρχιεπίσκοπος καταλήγει το έγγραφο γνήσια επιθυμεί να κάνει μια κίνηση για ειρήνευση , όχι όμως από τις Σεϋχέλλες, αν δεν πραγματοποιείτο η προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ.

Για τις συνταγματικές αλλαγές παρά το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να τις συζητήσει με τον κ. Τορναρίτη απεκάλυψε ότι τις είχε μελετήσει προσεκτικά και φαινόταν να είχε εντυπωσιασθεί.

Ο κ. Τορναρίτης είχε επίσης την εντύπωση ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα συνέχιζε να αρνείται να διαβουλευθεί για τις συνταγματικές αλλαγές μέχρι που να του δινόταν η ευκαιρία να σφυγμομετρήσει προσωπικά τη δημόσια γνώμη στη Κύπρο.

Τα έγγραφα που δημοσιοποιούνται σήμερα για τη Κύπρο αφορούν τη περίοδο 1909-39 και είναι τα πρώτα από πέντε σειρές των οποίων η δημοσιοποίηση θα ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του 2013.

«Ναι» Μακαρίου, χαμόγελο Καραμανλή      Σε τηλεγράφημά του ο κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ, ημερ. 19 Σεπτεμβρίου 1958, ενημέρωνε το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο ότι η κ. Μπάρπαρα Κασλ (των Εργατικών), που έφθασε στην Κύπρο στις 17 Σεπτεμβρίου, αφού είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Αθήνα, του είπε τα εξής: «Μου είπε ότι ο Μακάριος της είπε πως θα υποστήριζε μιαν ανεξάρτητη Κύπρο και μπορούσε να προβεί σε δημόσια δήλωση πολύ σύντομα αποκηρύσσοντας την Ένωση. Είπε (η Μπάρπαρα) ότι ο Καραμανλής ήταν κατενθουσιασμένος όταν του το είπε και της είπε πως αν ο Μακάριος προέβαινε σε τέτοια αποκήρυξη της Ενώσεως και υπέρ ανεξαρτησίας για την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοίνωνε αμέσως την υποστήριξή της για τη δήλωση.

Η Μπάρπαρα Κασλ θα επέστρεφε στις 21 στην Αθήνα, όπου θα ξανάβλεπε τον Μακάριο προτού επιστρέψει στο Λονδίνο.

Η ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα      Σε τηλεγράφημά του το Λονδίνο ημερ. 3 Μαΐου 1957, ενημέρωνε μεταξύ άλλων και τον Κυβερνήτη στην Κύπρο ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο τους είχε γνωστοποιήσει ότι: «Σε συνέντευξη που πήρε από τον Μακάριο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο τελευταίος του υπέδειξε ότι έπρεπε να αποκηρύξει τη βία και να υιοθετούσε τακτικές που ταιριάζουν καλύτερα στο εκκλησιαστικό του σχήμα. Του τόνισε επίσης την πραγματικότητα του τουρκικού στοιχείου. Ο Μακάριος φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα από το νησί, όμως σκεφτόταν ότι ο τελευταίος ίσως να ήταν απρόθυμος να φύγει με τόσους πολλούς από τους συνεργάτες ήδη στις φυλακές με μακροχρόνιες ποινές. Διερωτάτο κατά πόσο μπορούσε κάτι να γίνει γι΄ αυτό, αλλά δεν πήρε απόκριση από τον Αμερικανό πρέσβη».

Ο Μακάριος δεν πίστευε στην Ένωση πριν ακόμη ξεκινήσει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Ένωση δεν συμβιβαζόταν με το όνειρό του να κυβερνήσει την Κύπρο. Φοβόταν όμως να αποκαλύψει τις σκοτεινές σκέψεις του για να μην αποκαλυφθεί ότι ήταν προδότης.

Σύμφωνα με τους Βρετανούς και, όπως προκύπτει από τη νέα αποδέσμευση εγγράφων του Φόρεϊν Όφις αυτές τις ημέρες, ο Μακάριος δεν πίστευε στην αυτοδιάθεση, πριν από την έναρξη του αγώνος.

Στις 27 Ιουνίου 1955, ο Αρχιδιάκονος Goldie στη Λευκωσία είχε μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτική αναφορά του προς τον κυβερνήτη ο Αρχιδιάκονος έγραψε πως προσπάθησε να πείσει τον Μακάριο ότι η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων και παρουσιάζει τον Μακάριο να ήταν «φοβισμένος από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ), νιώθει προσωπικά να κινδυνεύει, και δεν τολμά να καταδικάζει ανοικτά τη βία. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα "Ένωση και μόνον Ένωση" παραδίδει τον ίδιο και τον λαό του δεμένους χέρια-πόδια στην Αθήνα. Θα καλωσόριζε μια συνθηκολόγηση, και είναι πολύ πρόθυμος να συζητήσει, φτάνει να του δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμπλακεί σε δυσκολίες με τον λαό του, αν στο τέλος του λεχθεί απλά ότι η κατάσταση "δεν αλλάζει".

»Ο Μακάριος είπε ότι έχει πολύ δυνατούς αντιπάλους και για να μπορέσει να προχωρήσει θα έπρεπε η βρετανική κυβέρνηση να δώσει σίγουρες ενδείξεις αλλαγής στην πολιτική της». Και έγραψε συγκεκριμένα ο Αρχιδιάκονος στην αναφορά του: «Παραδείγματος χάριν, είπε (και εδώ γράφω ό,τι ακριβώς είπε) "εάν η βρετανική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει μια δήλωση όπως, το μέλλον της Κύπρου δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αθήνα και επομένως δεν μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα με την Αθήνα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι η Κύπρος ανήκει στον λαό της Κύπρου, μια τέτοια δήλωση μπορούσε να γίνει η βάση για συζήτηση". (For instance, he said (and here I quote his actual words) "If the British Government would make a declaration of this sort, the future of Cyprus has got nothing to do with Athens, and we cannot therefore discuss the question with Athens, but we recognise that Cyprus belongs to the people of Cyprus, such a declaration could become a basis for discussions")».

Μυστική συνάντηση. Και ο Κρανιδιώτης στη συνωμοσία      Όμως τα έγγραφα αυτά μας αποκαλύπτουν και κάτι άλλο. Με τηλεγράφημά του ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1955 προς τον Υπουργό Αποικιών, ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου Sir R. Armitage (σημειώνεται ότι πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πριν λάβει χώρα η Τριμερής του Λονδίνου) τον ενημέρωνε πως ο Κρανιδιώτης είχε δει τον Durrell (που ήταν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών τότε) και του είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν διατεθειμένος να έχει μυστική συνάντηση μαζί του στις 8 το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου, στο Μοναστήρι του Κύκκου, κοντά στη Λευκωσία. Η συνάντηση θα ήταν μυστική και δεν θα γινόταν καμία ανακοίνωση. Αν παρεμπιπτόντως γινόταν γνωστή, θα συμφωνούσαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν όπως π.χ. «Επιβεβαιώνεται ότι ο κυβερνήτης πρόσφατα είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Λευκωσία για συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται αντιληπτό ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δήλωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων».

Αυτοδιάθεση ως συνθηματολογία επί του παρόντος, απλά και μόνο για να μην τον πουν προδότη ...; και βλέπουμε      Ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρει το τηλεγράφημα του Armitage προς το Λονδίνο, επιμένει στην ανακοίνωση να γίνεται αναφορά στην αυτοδιάθεση γιατί, αλλιώς α) θα τον αποκαλέσουν προδότη οι εξτρεμιστές εθνικιστές, β) αυτό είναι ένα σύνθημα και δεν θα χρειάζεται να πει ακριβώς τι λέχθηκε και γ) θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πολύ περισσότερα να χάσει αν απομακρυνθεί από τη θέση του «όχι σε συμβιβασμό», που επαναλαμβάνει συχνά, παρά όσα έχουμε να χάσουμε και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας. (Person named insists on the communiqu? referring to self determination because a. he will otherwise be called a traitor by the communists and extreme nationalists, b) it is a slogan which has been explained ad nauseam and he will therefore not have to elaborate what was actually said and c) he considers that he has much more to lose by coming away from his oft repeated position of no compromise than I or H.M.G. have..)

Διχοτόμηση      Τα νέα έγγραφα μάς δίνουν και μιαν ακόμη πολύ καλή εικόνα του όλου διχοτομικού σκεπτικού πολιτικής που ακολούθησαν οι Βρετανοί μετά την κατάστρωση των διάφορων διχοτομικών χαρτών και σχεδίων, που ξεκίνησαν από το κυβερνείο στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1956, με εντολή του Λονδίνου, και στη συνέχεια μελετήθηκαν από το Υπ. Εξωτερικών και Υπ. Αποικιών στο Λονδίνο. Προσθέτοντας και νέους χάρτες και τρόπους διχοτόμησης της Κύπρου, με τρόπο που να ικανοποιούσε τις τουρκικές απαιτήσεις.

Κατ' αρχήν αναφέρεται δήλωση του Δρος Φαζίλ Κουτσιούκ, όπως δημοσιεύθηκε στη «Χαλκίν Σεσί» στις 16 Ιανουαρίου 1958. Ο Δρ Κουτσιούκ, πρόεδρος του κόμματος «Η Κύπρος είναι τουρκική» και ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, αφού είχε συνάντηση, σημειώνεται, με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών Φατίν Ζορλού, τόνισε ότι η τουρκική κοινότητα δεν θα δεχθεί άλλη λύση από τη διχοτόμηση. «Εκείνο που θέλουμε είναι μόνο Διχοτόμηση και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να την κατορθώσουμε. Οι Τουρκοκύπριοι πιστεύουν σ΄ αυτό και ήδη κάνουν όλες τις αναγκαίες διευθετήσεις για Διχοτόμηση, που θα τους εγγυηθεί το μέλλον τους», δήλωσε ο Δρ Κουτσιούκ.

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη κ. Pierson Dixon, εισηγήθηκε πως θα ήταν καλό να αφήσουν τους Αμερικανούς και ίσως και τον κ. Σπάακ (γενικό γραμματέα τότε του ΝΑΤΟ) να προχωρήσουν με κάποια απόπειρα να εξασφαλίσουν ελληνική και τουρκική αποδοχή σε λύση ανεξαρτησίας πρώτα, και μόνον όταν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες να απαιτήσουν από τους Αμερικανούς να τους υποστηρίξουν για διχοτόμηση.

Το «τουρκικό μέρος»      Στις 29 Ιουνίου 1957, ο αποικιακός Γραμματέας A. F. J. Reddaway σημείωνε ότι μήνυμα από το Υπ. Αποικιών επιβεβαίωνε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν δεχόταν ενωμένο κράτος και πίστευε (η τουρκική κυβέρνηση) ότι η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας είχε συμφωνήσει ως θέμα αρχής για διχοτόμηση. Ενδιαφέρον το πιο κάτω σχόλιο, εν όψει συνεδρίας που θα είχαν τον Μάιο του 1957 στο κυβερνείο στη Λευκωσία, για τα σχέδιά τους για διχοτόμηση. Έγραψε ο αναπληρωτής κυβερνήτης προς τον κυβερνήτη μεταξύ άλλων, προωθώντας τουρκικές αξιώσεις:

« ...; Η πέμπτη επιλογή είναι μία πιθανότητα που ανέφερε πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση. Θα σημαίνει πλειοψηφία Ελλήνων κάτω από τουρκική διοίκηση στο τουρκικό μέρος και μια μειονότητα Τούρκων κάτω από ελληνική διοίκηση στο ελληνικό μέρος. Είναι όμως δύσκολο πως, δίχως σημαντική μετακόμιση Ελληνοκυπρίων από το τουρκικό μέρος, αυτή η λύση να ικανοποιεί την Τουρκία. Θα αφήσει 4/5 του πληθυσμού αποτελούμενου από εχθρικούς Έλληνες σε περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας για την Τουρκία.

Εάν, όπως φαίνεται λογικό, η Τουρκία χρειαστεί σημαντική τουρκική πλειοψηφία σ΄ αυτήν την περιοχή, θα πρέπει να εισαγάγει Τούρκους είτε από το ελληνικό μέρος της Κύπρου είτε από την Τουρκία την ίδια. Εν πάση περιπτώσει, Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να μετακινηθούν για να κάνουν χώρο γι΄ αυτούς. Αν η νήσος διχοτομηθεί αμέσως μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αφήνοντας μικρούς θαλάμους βρετανικής κυριαρχίας, το πρόβλημα της αναδιανομής πληθυσμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων θα παραμείνει. Η διαφορά θα είναι ότι αυτό θα είναι ευθύνη της Ελλάδας και της Τουρκίας να το διευθετήσουν μεταξύ τους.

Η πολιτική της διχοτόμησης, που ακολουθεί σήμερα ο Χριστόφιας σχεδιάσθηκε από τους αποικιοκράτες και συμφωνήθηκε με τους Τούρκους πριν το 1957

Ακόμα πιο ενδιαφέρον πέραν των λεπτομερέστατων υπολογισμών για διχοτόμηση και τους οποίους έχουμε δημοσιεύσει με πληθώρα χαρτών πριν από χρόνια ανά τις αποδεσμεύσεις τους, είναι οι μέθοδοι που καταγράφονται στα νέα αυτά έγγραφα, αναφορικά με τους τρόπους που θα γινόταν κατορθωτή η σταδιακή διχοτόμηση, ενόψει των δυσκολιών και των ενστάσεων από πλευράς διεθνούς κοινότητας και κυρίως των Αμερικανών. Διαβάζουμε λοιπόν κάτω από τον υπότιτλο «Μέθοδοι για επιβολή διχοτόμησης», πως δύο μέθοδοι λήφθηκαν υπόψη:

Α) Άμεση διχοτόμηση εντός σχετικά σύντομου χρονικού διαστήματος (υπολογίστηκαν τέσσερα χρόνια). Αυτή θα συνεπάγεται καταναγκαστική μετακόμιση πληθυσμού.      Β) Σταδιακός διπολισμός (gradual polarisation) των δύο κοινοτήτων μέσω πολιτικών και οικονομικών πιέσεων. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε με δέκα χρόνια.      Η πρώτη μέθοδος θα χρειαστεί μια προσεγμένη επιχείρηση ...; Η δεύτερη μέθοδος θα συνεπάγεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, που θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Αυτή η διαδικασία θα είναι όμως λιγότερο οδυνηρή και σίγουρα λιγότερο δαπανηρή για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας και της κυπριακής κυβέρνησης (αποικιακής) από την άμεση διχοτόμηση. Οι κάτοικοι που θα βρεθούν στη λανθασμένη πλευρά της διχοτόμησης θα υπόκεινται σε πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, με στόχο να τους αναγκάσουν όσο και να μην το θέλουν, να πάρουν την πρωτοβουλία να ξεριζωθούν και να εγκατασταθούν ξανά στη σωστή πλευρά της γραμμής.

Οι οικονομικές πιέσεις θα επιβληθούν με νομοθεσία, που θα απαγορεύει τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας ή τη μεταβίβασή τους ως δώρο σε κληρονόμους σε Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή σε Τουρκοκύπριο στην ελληνική ζώνη. Θα δημιουργηθεί μια Επιτροπή Ανταλλαγής Περιουσιών, η οποία θα αγοράζει τις ακίνητες περιουσίες που θα προσφέρονται σ΄ αυτήν από έναν Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή το αντίθετο και θα ξανα-πωλείται η περιουσία σε Ελλληνοκύπριο στην ελληνική ζώνη ή αντίθετα.  Η τιμή της ακίνητης περιουσίας θα παγώσει π.χ. στις τιμές αγοράς του 1956