ΜΠΡΟΥΝΟ ΜΠΑΟΥΕΡ:ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ"ΙΕΡΕΑΣ"ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!!!

 

Η άποψη ότι η πόρνη Ρώμη υπήρξε το λίκνο του Εβραιοχριστιανισμού δεν είναι και τόσο νέα.
Ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη ότι η αναζήτηση του Εβραιοχριστιανικού λίκνου στον χώρο της Παλαιστίνης ήταν σκέτη ματαιοπονία ήταν ο Μπρούνο Μπάουερ το 1877 με το βιβλίο του Christus und die Caesaren. Der Hervorgang desChristentums aus dem romischen Griechentum (Ο Χριστός και οι Καίσαρες. Η Καταγωγή του ΕβραιοΧριστιανισμού από τον Ρωμαϊκό Ελληνισμό). Ο Μπρούνο Μπάουερ αρνήθηκε φυσικά την ιστορικότητα του Ιησού. Θεώρησε ως «πατέρα» του Εβαιοχριστιανισμού τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα και ως «θείο» του τον στωικό φιλόσοφο Σενέκα, δάσκαλο και «υπουργό» του Νέρωνα.
Το έργο του Μπάουερ, όπως ήταν αναμενόμενο,

αγνοήθηκε, επηρεάζοντας μόνον κάποιους εκπροσώπους της Ολλανδικής Ριζοσπαστικής Σχολής. Ο μόνος που αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου του στον Μπάουερ ήταν ο Άλμπερτ Σβάιτσερ, που προσέγγισε το έργο του Μπάουερ με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα. [Ο Σβάιτσερ εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσε το βιβλίο του αναγκάστηκε να «αυτοεξοριστεί» στην Αφρική και να εργαστεί εκεί ως γιατρός-ιεραπόστολος, κερδίζοντας και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1952.]

Ο Μπρούνο Μπάουερ, ως «δεξιός» χεγκελιανός, αγνοήθηκε και από τη «μαρξιστική αριστερά». Αργότερα ήρθαν οι εποχές που οι σοσιαλδημοκράτες αναζητούσαν «ψηφαλάκια» και από τη μεσαία τάξη, οπότε κατέβασαν τον Ιησού από το θεϊκό του βάθρο και τον ανέβασαν σε εκείνο του κοινωνικού επαναστάτη. Οι εποχές που ο «πολύς» Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν χαρακτήριζε «αντιδραστικό» κάθε «αστό θεολόγο» που διακήρυσσε ότι ο Ιησούς ήταν μυθολογικό πρόσωπο. Ενώ ο Ιησούς, ως ιστορικό πρόσωπο και επαναστάτης, εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς της «προλεταριακής επανάστασης»...

Γεννιέται στη Νόλα της Ιταλίας, το 1548, και σε ηλικία μόλις 11 ετών μετακομίζει για σπουδές στη Νάπολι, όπου εντάσσεται στοΤάγμα των Δομινικανών, και το 1572 γίνεται ιερέας. Παράλληλα,αναπτύσσει ένα μοναδικό και ιδιαίτερα πολύπλοκο μνημονικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην οργάνωση της γνώσης, και καλείται να το παρουσιάσει ενώπιον του Πάπα, ο οποίος τον τιμά για την εξέχουσα ικανότητά του. Ωστόσο, ο Τζορντάνο Μπρούνο έχει μια κακή συνήθεια: σκέφτεται ελεύθερα.

Η κοσμολογική του αντίληψη ξεπερνά, όχι μόνο το δόγμα της Εκκλησίας, αλλά και το ριζοσπαστικό μοντέλο του Κοπέρνικου, καθώς αρνείται τον ηλιοκεντρισμό και αντιλαμβάνεται τον Ήλιο ως ένα μόνο από τα άπειρα κινούμενα ουράνια σώματα.

Είναι ο πρώτος Ευρωπαίος που κοιτάει τα αστέρια και τα βλέπει ως ήλιους.Επιρροές του είναι η αραβική αστρολογία, ο νεοπλατωνισμός και ο ερμητισμός της Αναγέννησης, ενώ διαβάζει με μεγάλο πάθος για τη φιλοσοφία τα έργα του Θωμά Ακινάτη, του Ερμή του Τρισμέγιστου, του νεοπλατωνιστή Μαρσίλιο Φιτσίνο, του Νικόλαου της Κιούζα και του Αβερρόη, με τον οποίο ταυτίζεται στην ιδέα για ένα «παγκόσμιο μυαλό».

Κάπως έτσι, ο Μπρούνο αρχίζει να αμφισβητεί το θεολογικό δόγμα, και αναπτύσσει ένα πανθεϊστικό υλοζωιστικό σύστημα το οποίο, ναι μεν αποδέχεται τη ύπαρξη του θεού, αλλά αντιβαίνει απόλυτα στις χριστιανικές τριαδικές πεποιθήσεις.

 Όπως θα ομολογήσει αργότερα, κάνει μια μάλλον «άτακτη» μοναστική ζωή: δύο φορές αφαιρεί τα αγαλματίδια Αγίων, αφήνοντας μόνο το σταυρό, ενώ διδάσκει αμφιλεγόμενες θεολογικές ερμηνείες στους μαθητές του. Κατηγορείται πως υπερασπίζεται την αίρεση του αρειανισμού και κρύβει κάτω από το στρώμα του απαγορευμένα κείμενα του Έρασμου.

Βλέποντας τη «θεϊκή νέμεση» να πλησιάζει, ο Μπρούνο εγκαταλείπει τη Νάπολικαι ξεκινά τις περιπλανήσεις του, που θα τον φέρουν στις σπουδαιότερες πόλεις της Ευρώπης. Πηγαίνει στη Γενεύη, όπου θα αφοριστεί, θα απογοητευτεί με το δογματισμό των καλβινιστών και θα φύγει για τη Γαλλία.

Στη Λυών, στην Τουλούζ, όπου γίνεται λέκτορας φιλοσοφίας, και μετά στο Παρίσι, όπου δίνει διαλέξεις και αποκτά μεγάλη φήμη, λόγω του αξιοθαύμαστου ταλέντου του στην απομνημόνευση. Αποκτά την εύνοια του βασιλιά Ερρίκου ΙΙΙ και άλλων ισχυρών Γάλλων, και γράφει ασταμάτητα.

Ο Ερρίκος ΙΙΙ στέλνει τον Τζορντάνο Μπρούνο στην Αγγλία, όπου αποτυγχάνει να γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και αρχίζει να προκαλεί την κοινή γνώμη με τις αμφιλεγόμενες ιδέες του και τον έντονα σαρκαστικό του τρόπο. Δέχεται επίθεση από τον εξοργισμένο όχλο και εγκαταλείπει το Λονδίνο, αυτή τη φορά για τη Γερμανία.

Στο Βίτενμπεργκ, δίνει διαλέξεις πάνω στον Αριστοτέλη, αλλά όταν τα ιδεολογικά ρεύματα της Γερμανίας θα μετατοπιστούν, αναγκάζεται να φύγει για την Πράγα. Εκεί, θα αφοριστεί από τους Λουθηρανούς και το 1591 θα βρεθεί στη Φρανκφούρτη, όπου τον βρίσκει ο Ιταλός πατρίκιος Τζοβάνι Μοτσένιγκο και του ζητάει να τον ακολουθήσει στη Βενετία και να του μεταδώσει την τέχνη της απομνημόνευσης.

Ο Μπρούνο δέχεται, παραδίδει για δύο μήνες μαθήματα κατ' οίκον στο Μοτσένιγκο, αλλά στη συνέχεια ανακοινώνει στο μαθητή του πως πρέπει να τον εγκαταλείψει. Η ιστορία θέλει το Μοτσένιγκο να στρέφεται κατά του Μπρούνο, σαν άλλος Ιούδας, καταγγέλλοντας το δάσκαλό του στην Ιερά Εξέταση της Βενετίας, που τον συλλαμβάνει στις 22 Μαΐου 1592. Τον βαραίνουν οι κατηγορίες της βλασφημίας, της αίρεσης και της ηθικής παρεκτροπής, λόγω των πεποιθήσεών του για τη μορφή του σύμπαντος, και κυρίως για τις πανθεϊστικές αντιλήψεις του.

Ο Τζορντάνο Μπρούνο αρνείται να αποκηρύξει τα πιστεύω του και για τα επόμενα 7 χρόνια βασανίζεται στις φυλακές της Ρώμης. Στις αρχές του 1600, ο Πάπας αποφασίζει να τον καταδικάσει σε θάνατο στην πυρά και το δικαστήριο ανακοινώνει την ποινή στον Μπρούνο, που βρίσκεται πεσμένος στα γόνατα. Ο πρώτος μάρτυρας της επιστήμης θα σηκωθεί και θα απαντήσει: «Πιθανόν εσείς, κριτές μου, να ανακοινώνετε την καταδίκη εναντίον μου με μεγαλύτερο φόβο απ' ό,τι τη δέχομαι εγώ».