Αποσπάσματα από την Πλατωνική Φιλοσοφία..
Για το Αγαθόν
Η Γνώση, έχει δύο όψεις, την εξωτερική και την εσωτερική. Η εσωτερική γνώση αφορά στην ενατένιση της εσωτερικής ζωής και των νόμων της. Είναι η γνώση που κερδίζεται με την υπέρβαση των αισθήσεων και τον έλεγχο του νου.
Η άλλη γνώση, η εξωτερική, είναι αυτή που ο άνθρωπος αποκτά με τη λογική των αισθήσεων που χρησιμοποιεί για να ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Αν και αυτές οι γνώσεις, οι εξωτερικές, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, γιατί μέσω των αισθήσεων και της λογικής ο άνθρωπος διαμορφώνει και τελειοποιεί τα ψυχολογικά και φυσικά του στοιχεία, τα οποία αποτελούν τη φόρμα και την κατοικία της ψυχής του. Το ψυχολογικό και φυσικό του σώμα είναι οι διόπτρες μέσω των οποίων η ψυχή παρατηρεί τα πράγματα του δικού μας κόσμου και μέσω αυτών πρόκειται να εκφράσει στο μέλλον τις πνευματικές δυνάμεις της, που τώρα ληθαργούν.
Ο Πλάτωνας δίδαξε πως το Αγαθό είναι ο ύστατος στόχος της Γνώσης και η επιδίωξη της αληθινής σοφίας γίνεται με τη χαλάρωση των δεσμών που συνέχουν την ψυχή με το σώμα.
Επίσης, ότι το Ένα βρίσκεται πίσω από τα πολλά και ότι ό,τι υπάρχει στον κόσμο είναι άτεχνα και πρόσκαιρα αντίγραφα των Ιδεών που απορρέουν από το Ένα. Και ο τρόπος να προσεγγίσει ο άνθρωπος το Ένα, δηλαδή να ανεβεί από τα πολλά στο Ένα, είναι να οράται τις Ιδέες, δηλαδή το Δίκαιο, το Καλό, το Ωραίο. Όμως τα υπέρτατα αντικείμενα των μελετών μας, δεν τα προσλαμβάνει ποτέ καμία από τις αισθήσεις μας. Γιατί το σώμα αποτελεί εμπόδιο για τη σύλληψη της πραγματικότητας. Όσο βρισκόμαστε μέσα στο σώμα, το υπέρτατο αγαθό το πλησιάζουμε ανάλογα με τον βαθμό αυτοσυγκέντρωσης και με την ικανότητα απόσπασης της προσοχής μας από το σώμα, περιμένοντας υπομονετικά την στιγμή που ο θείος Εαυτός θα κρίνει κατάλληλη για να ολοκληρώσει τη λύτρωσή μας. (Φαίδων - Πλάτων ο άνθρωπος και το έργο του, του Α.Ε.Τεϋλορ)
Για τον Πλάτωνα η ψυχή είναι στοιχείο μόνιμο και θεϊκό, ενώ το σώμα είναι μεταβλητό. Η επίτευξη της «θεϊκότητας» ή «θεομορφίας» επιφυλάσσεται σε όποιον έζησε αποφασιστικά τον ανώτατο από τους τρεις βίους, που είναι ο βίος του «εραστή της σοφίας». (Πολιτεία)
Η θεωρία των Ιδεών
Πολλοί φιλοσοφικοί ορισμοί δόθηκαν για την «Ιδέα», που σημαίνει κίνηση και ενέργεια αυτοδύναμη, η οποία δεν επηρεάζεται και δεν κατευθύνεται από πουθενά. Σημαίνει ένα είδος που μένει πάντα το ίδιο. Η ύψιστη Ιδέα του Αγαθού είναι ένα με τη Θεία Αρχή.
Ο Θεός, μας λέει ο Πλάτωνας, ή η Μία Θεία Αρχή κατά τη Θεοσοφία, εκπόνησε το σύμπαν και έθεσε μέσα σ'αυτό τις Ιδέες ως παραδείγματα. Η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, όμως με τη γέννησή μας αυτή εισήλθε στο σώμα μας και δεσμεύτηκε μέσα του. Το σώμα μας λοιπόν, θεωρείται ο τάφος της ψυχής μας. Εφόσον δηλαδή η ψυχή είδε τις Ιδέες επειδή υφίσταντο πριν από το σώμα, τις θυμάται, καθώς βλέπει τον φθαρτό γήινο κόσμο, ο οποίος είναι μια αντανάκλαση, μια λειψή αποτύπωση των Ιδεών, ένα απείκασμα.
Τα αισθητά πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά απατηλές εικόνες των αισθήσεών μας, σε αντίθεση με τις Ιδέες οι οποίες είναι άυλες οντότητες, που μένουν αναλλοίωτες και αιώνια σταθερές υπάρξεις και συνιστούν την αληθινή πραγματικότητα. Οι Ιδέες λοιπόν, είναι τα όντως Όντα, που η ύπαρξή τους δεν μεταβάλλεται ούτε καν επηρεάζεται από τις μεταβαλλόμενες μέσα στον χρόνο και τον χώρο συνθήκες. Για να μπορέσει όμως να δει τέλεια και ολοκάθαρα η ψυχή μας τις Ιδέες, πρέπει να πάψει να ζει το σώμα, δηλαδή οι αισθήσεις. Η απαλλαγή της ψυχής από το σώμα γίνεται είτε διαμέσου των μετενσαρκώσεων και της συλλογής εμπειριών είτε δια της διαλεκτικής.
Η Διαλεκτική
Η διαλεκτική φιλοσοφία είναι η ύψιστη επιστήμη, με την οποία επιτυγχάνεται η γνώση της ύψιστης Ιδέας, της Ιδέας του Αγαθού. Το Αγαθόν δεν αποτελεί για τον Πλάτωνα μία εκ των Ιδεών· βρίσκεται πέρα από τις Ιδέες και είναι ανώτερη σε αξία και δύναμη από αυτές. Σύμφωνα με τον Taylor, «η Ιδέα του Καλού δίχως άλλο ταυτίζεται με την τέλεια Ωραιότητα, που η θέασή της, κατά το Συμπόσιο, αποτελεί το προσκύνημα του φιλοσοφικού εραστή».
Στην Πολιτεία η σχέση του Αγαθού με τις Ιδέες παραλληλίζεται με τη σχέση του ήλιου με τα αντικείμενα. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που ο ήλιος καθιστά τα αντικείμενα ορατά έτσι και το Αγαθό καθιστά τις ιδέες γνώσιμες. Έτσι, η επιστήμη της διαλεκτικής «καταλήγει στην άμεση κατανόηση του Καλού ως πηγής ύπαρξης και ταυτόχρονα γνωρίσματος». Η προσπάθεια, ωστόσο, του Πλάτωνα να στηρίξει στο Αγαθό το επιχείρημα ότι η διαλεκτική αποτελεί την ύψιστη επιστήμη αποβαίνει άκαρπη. Το Αγαθόν δεν μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο να βιωθεί ... [15].
Ο ρόλος της διαλεκτικής, που είναι ανώτερη και των μαθηματικών, είναι να οδηγεί άμεσα στη θέαση του Καλού, που σαν υπέρτατη Ιδέα αποτελεί το ύψιστο αντικείμενο μελέτης του φιλόσοφου.
«Στις επιστήμες η ενατένιση είναι αποτέλεσμα ενός συλλογισμού. Αυτός που κάνει τον συλλογισμό αυτοκαταφεύγει στις σκέψεις και όχι στις αισθήσεις, αλλά η έρευνά του μένει στις υποθέσεις, χωρίς να ανεβαίνει στην αρχή ... είναι ανίκανος να έχει μια κατανόηση των πραγμάτων, αν και αυτά είναι κατανοητά, αν συνοδεύονται από την αρχή τους.» (Πολιτεία, 511 c-d, Γλαύκων)
Για την Ψυχή
Στην ψυχή ο Πλάτωνας διακρίνει τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Γι' αυτό και αναγνωρίζει τρεις αρετές: τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη, η καθεμία απ' αυτές αντιστοιχεί και σε ένα από τα τρία μέρη της ψυχής. Τις τρεις αυτές αρετές τις παραλληλίζει με τις τρεις χορδές της λύρας, την υπάτη, τη μέση και τη νήτη. Αλλά οι τρεις αυτές αρετές πρέπει να αναπτύσσονται αρμονικά, ώστε το λογιστικό, που είναι το λογικό, ως θείο να κυβερνά το θυμοειδές, που είναι καθαρά το ψυχικό, το συναισθηματικό, να υπακούει σ' αυτό ως βοηθός, και τα δύο μαζί να διευθύνουν το επιθυμητικό, που είναι η όρεξη, ο πόθος, για να μην επιχειρεί να άρχει αυτό, αφού είναι το πιο άπληστο και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Από την αρμονική ανάπτυξη των τριών αυτών αρετών αποτελείται η δικαιοσύνη, η οποία είναι αρμονία των τριών άλλων αρετών.
πηγή: http://www.blavatsky.gr/index.php?option=com_acymailing&ctrl=archive&task=view&mailid=30&key=ab37107bd4de3c00873c9474d0dc60db&subid=150-cea5ad4f2155ed03efa3e0107274f516
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου