Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ!!ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!

Η Μυστική Δύναμη των Ελληνικών Ονομάτων

Από την Αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή για κακό. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι στην εποχή του οι βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται, επίσης, αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου.

Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της Φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν θύελλα ή καταιγίδα ή που μπορούν να τα γαληνεύσουν. Υπάρχουν λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες πράξεις ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.

Δεν αρκεί η σκέψη από μόνη της - όμως ούτε και η αφηρημένη θέληση - για την επίτευξη του επιθυμητού. Η σκέψη πρέπει να προφερθεί με λόγο, για να «σαρκωθεί», να καρποφορήσει, να τελεσφορήσει. Τελικά, η ιδια η Δημιουργία του κόσμου στις αρχαίες θεογονίες ήταν το αποτέλεσμα της εκφοράς ορισμένων μαγικών λεκτικών τύπων από τους δημιουργικούς θεούς ή «Λόγους». Για Παράδειγμα, στην αιγυπτιακή μυθολογία ο θεός Θωθ ήταν ο κατεξοχήν «κύριος των θείων λέξεων», ο γνώστης του Θείου Λόγου, «η γλώσσα και η καρδιά του θεού Ρα..

Σε κάθε μύθο στον οποίο παίζει σημαντικό ρόλο, ο Θωθ είναι αυτός που λέει Τις λέξεις με τις οποίες πραγματοποιούνται οι επιθυμίες του Ρα. Ο ιδιος πρόφερε τις λέξεις που δημιούργησαν τον ουρανό και τη Γη και είπε στην Ίσιδα τις λέξεις που τη βοήθησαν να αναστήσει το σώμα του νεκρού Όσιρη, αλλά και το γιο της Ώρο, όταν τον είχε δαγκώσει ένας σκορπιός.

Το μεγαλύτερο μέρος της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας βασιζόταν στη μυστική γνώση κατάλληλων λεκτικών τύπων και ονομάτων δύναμης, ο κάτοχος των οποίων μπορούσε να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμούσε και να είναι κυρίαρχος τόσο σε αυτόν όσο και στον άλλον κόσμο. Ο Θωθ μπορούσε να διδάξει όχι μόνο τις λέξεις δύναμης αλλά και τον τρόπο προφοράς τους, κάτι που επιθυμούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, γιατί μόνο μέσω αυτών των λέξεων μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους στον Κάτω Κόσμο.

Η Ίσις από τη μεριά της ήταν η μεγάλη γνώστρια των λέξεων δύναμης. Σύμφωνα με το μύθο, η Ίσις ήταν μια απλή γυναίκα της Γης, η οποία, όμως, «αποστράφηκε τα εκατομμύρια των ανθρώπων και διάλεξε τα εκατομμύρια των θεών, αλλά εκτίμησε περισσότερο τα εκατομμύρια των πνευμάτων». 'Ηθελε να γίνει Κυρία της Γης και μετά, ισχυρή θεά μέσω της γνώσης του ονόματος του θεού Ρα, γι' αυτό ανάγκασε με τη μαγεία της τον παντοδύναμο θεό να της αποκαλύψει το πιο άφατο και απόκρυφο όνομά του, αυτό που κανένας θεός - ούτε ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά του - δεν γνώριζε ...

Από εδώ προέρχεται η παράδοση για το άφατο, άρρητο όνομα του Θεού, μέσω του οποίου μπορούσαν κάποτε οι μύστες να παράγουν εκπληκτικά αποτελέσματα. Για τη γνώση αυτού του άρρητου ονόματος έχει κατηγορηθεί από μερικούς ο Ιησούς, ότι δηλαδή μέσω της δύναμης του ονόματος του Θεού επιτέλεσε τα θαύματά του και το οποίο υποτίθεται δεν του δόθηκε μέσα από μύηση, αλλά το έκλεψε από το άδυτο των μυστηρίων ...

Αυτό είναι το «απωλεσθέν όνομα της θεότητας»  για το οποίο μιλούν οι Τέκτονες και το οποίο έχουν θέσει βασικό τους στόχο να ξαναβρούν. Είναι, επίσης, το ιερό και φοβερό Τετραγράμματον που επικαλείται με τρεμάμενα χείλη και κατεβασμένα τα μάτια μέσα στο Άγιο των Αγίων ο αρχαίος Ραβίνος, αλλά και η ιερή Τετρακτύς των Πυθαγόρειων ή ακόμη τα επτά ιερά φωνήεντα με το μυστικό τρόπο συνεκφώνησής τους, των οποίων παραφράσεις και βαρβαρισμοί έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Η δύναμη του λόγου είναι δεδομένη, το ίδιο και των γραμμάτων και του ρυθμού.

Ο σωστός συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα όνομα δύναμης, η κατάλληλη εκφορά του οποίου μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η Μαντρίκα Σάκτι των Ινδουιστών, η δύναμη των μάντρα, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η δύναμη του άφατου ονόματος. Οι λέξεις δύναμης δεν ήταν παρά οι λεκτικές, δυναμικές αντιπροσωπεύσεις των ιδεών, του μυστικού Λόγου με βάση το ρυθμό και, τις συλλαβές του ιερού μέτρου. Ο μετρικός λόγος παράγεται από τον αριθμό των συλλαβών από τις οποίες αποτελείται η λέξη, ενώ στο Πυθαγόρειο Σύστημα όλα τα πράγματα αντιστοιχούν σε (και εμπεριέχουν) μια ορισμένη αριθμητική αναλογία.

Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.

Πρέπει να τονιστεί ότι οι αρχαίοι θεοί δεν ήταν «είδωλα», όπως έχουν κατηγορηθεί επαανειλημμένα από τους χριστιανούς, αλλά απλοί ανθρωπομορφισμοί, αντιπροσωπεύσεις πραγματικών αόρατων δυνάμεων της Φύσης (ή νοουμένων). Ο θεός, στην Πραγματικότητα, δεν ήταν για τον μυημένο τίποτε άλλο παρά μια μορφή, ένα μέσον, ένας φορέας που ο ίδιος δομούσε συνειδητά και μέσω του οποίου μπορούσε να εκδηλωθεί, τελικά, μια συγκεκριμένη απόκρυφη δύναμη στο υλικό επίπεδο, για να επιφέρει συγκεκριμένα και αντικειμενικά αποτελέσματα. Η επίκληση του ονόματός του δεν ήταν παρά η επίκληση της απόκρυφης δύναμης που αυτός αντιπροσωπεύει.

Συνοψίζοντας, αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η δύναμη ενός ονόματος βρίσκεται στην απόκρυφη ιδέα που αυτό αντιπροσωπεύει, η οποία εκφράζεται μορφικά με έναν ορισμένο τύπο γραμμάτων και συλλαβών που εμπεριέχουν ορισμένη αριθμητική αξία και μέτρο. Ο σωστός, στη συνέχεια, (ρυθμικός) τρόπος επίκλησης αυτού του ονόματος εκδηλώνει υλικά την απόκρυφη δύναμη που αυτό αντιπροσωπεύει.

Για τη δόμηση, λοιπόν ενός ονόματος δύναμης χρειάζεται να είμαστε γνώστες ενός ιερού αλφάβητου (εδώ του ελληνικού) με τις αντίστοιχες αριθμητικές αξίες των γραμμάτων του και των ιδεών που αυτό αντιπροσωπεύει.

Επίσης, πρέπει να είμαστε γνώστες των ιερών μέτρων για τη δόμηση των αντίστοιχων συλλαβών αυτού του ονόματος. Η τελική αριθμητική αξία του ονόματος προκύπτει από τη λεγόμενη αριθμοσοφική πρόσθεση, την πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής αξίας όλων των γραμμάτων που το αποτελούν και της αναγωγής έτσι του ονόματος σε έναν τελικό αριθμό. Ονόματα ή λέξεις με ίδιες συνολικές αριθμητικές αξίες θεωρούνται ισοδύναμες. Ακόμα, μπορούν να προστεθούν «θεοσοφικά» όλα τα ψηφία του τελικού αριθμού, για να αναχθούν σε έναν από τους πρωταρχικούς αριθμούς 1-10. Κάθε αριθμός έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και ταυτίζεται έτσι με μια ιδέα ή δύναμη, όπως και τα γράμματα από μόνα τους.

Στη μερική, εκ των πραγμάτων, παρουσίαση του θέματός μας δεν θα μιλήσουμε για την ιερή μετρική και το ρυθμό ή τον τρόπο δόνησης των ιερών ονομάτων ή λέξεων δύναμης, παρά μόνο για το αριθμητικό τους περιεχόμενο και την αντιστοιχία, παραθέτοντας τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων. Η αριθμητική αξία των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου έχει ως εξής:

Α = 1, Β = 2, Γ = 3, Δ = 4, Ε = 5, Ζ = 7, Η = 8, Θ = 9, Ι = 10, Κ = 20, Λ = 30, Μ =40, Ν = 50, Ξ = 60, 0 = 70, Π = 80, Ρ = 100, Σ = 200, Τ = 300, Υ = 400, Φ =500, Χ = 600, Ψ = 700, Ω = 800.

Στα παραπάνω δεν αναγράφουμε το «επίσημον» που αντιστοιχεί στο 6, το «κόππα» που αντιστοιχεί στο 90 και το «σαμπί» που αντιστοιχεί στο 900.

Με βάση την αντθστοιχία αυτή των γραμμάτων και των αριθμών μπορούμε να προσδιορίσουμε την αριθμητική αξία μιας οποιασδήποτε ελληνικής λέξης, όπως π.χ. στη λέξη αγνός = 1 +3+50+70+200 = 324, αριθμός που αναγόμενος αριθμοσοφικά δίνει τον αριθμό 3+2+4 = 9. Μια άλλη λέξη ή όνομα που θα αναγόταν αριθμοσοφικά πάλι στον αριθμό 9 υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση ή αναλογία με τη λέξη αγνός. Αυτό είναι το αριθμοσοφικό σύστημα.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ

Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόλογο και γλωσσολόγο Georg Curtius (1820-1885), η λέξη Όλυμπος προέρχεται από τη ρίζα -λαμπ και ερμηνεύεται ως ο ολολαμπής, ολόλαμπρος ή ολόλευκος (θεωρεί το υ αιολικό). 'Ετσι, οι ολύμπιοι θεοί είναι οι λαμπεροί, λάμποντες θεοί. Την ετυμολογική ρίζα της ύπατης αρχής και διάνοιας του κόσμου, του Διός, με παραλλαγές ίσως του πρώτου γράμματος, μπορούμε να τη βρούμε σε όλους βασικά τους ύψιστους θεούς της Αρχαιότητας. Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή και το ερμηνεύουν σαν ο «Ζωοδότης». Άλλοι το συνδέουν με το ρήμα ζεύγνυμι και την αποκατάσταση από αυτόν της ουράνιας τάξης και αρμονίας, μετά την επανάσταση εναντίον του πατέρα του Κρόνου.

Το όνομά του θεωρείται ένα από τα κατεξοχήν ονόματα δύναμης και η σωστή προφορά του με κραδασμό, έμπνευση και συναίσθημα, μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα θαυμαστά αποτελέσματα. Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 612 ή με αριθμοσοφική αναγωγή ο αριθμός 9. Ο Θ. Μανιάς έχει παρατηρήσειότι 612:2 = 306, όπου 306 είναι η αριθμητική αξία της λέξης Γαλαξίας και υποστηρίζει με αυτό ότι ο Δίας είναι διπλάσιος του Γαλαξία κ.ο.κ. Στις άλλες πτώσεις το όνομά του δίνει τις εξής αριθμητικές αξίες: Διός = 284, Διί = 24, Δία = 15 και Ζευ = 412. Το 284 είναι επόσης η αριθμητική αξία των λέξεων Θεός, άγιος, αγαθός κτλ.

Η άνασσα 'Ηρα θεωρείται ετυμολογικά ότι παράγεται με αναγραμματισμό της λέξης αήρ (κατ' άλλους από τη λέξη ερατή ή 'Ερα = Γη). Είναι η θεά του στοιχείου της Γης, χωρίς να είναι όμως η ίδια η Γη σαν σώμα (που είναι η Ρέα-Γαία) ή σαν δύναμη (που είναι η Δήμητρα). Είναι επίσης η θεά του αέρα, της ατμόσφαιρας και, γενικά, ένα διάμεσο ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και στα γήινα πράγματα. Μυστικιστικά αντιπροσωπεύει την ψυχή και την εκδήλωση της ζωής πάνω στη Γη. Η αριθμητική της αξία είναι 109 ή αριθμοσοφικά 10 ή ακόμα 1. Μαζί με τον Δία δίνουν το συνολικό αριθμό 721 ή αριθμοσοφικά το 10 ή το 1.

Ο σεισίχθων Ποσειδώνας παράγεται από το πότος ή πόντος ή ποταμός και είναι συνεπώς «ο θεός του υγρού στοιχείου». Κατά άλλους, το όνομά του παράγεται από το πόσις και δούναι ή ακόμα από το είδη ποιών. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη του υγρού στοιχείου, τη ρευστότητα, την αέναη κίνηση του εκδηλωμένου κόσμου καθώς και τον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 1.219 και αριθμοσοφικά το 13 ή το 4.

Η γλαυκώπις Αθηνά είναι η θεά της σοφίας, της υγείας, αλλά και της κεραμικής και των άλλων οικιακών τεχνών. Είναι μια πολεμική θεά -με γνώμονα όμως το δίκιο και τη φρόνηση - και συγχρόνως φιλειρηνική (ειρηνοφόρος). Ετuμολογείται από τη ρίζα -αιθ, από την οποία παράγεται και η λέξη αιθήρ ή από το ρήμα αθρέω-ώ (βλέπω) ή ακόμα από το στερητικό α- και το θήνη (δηλαδή η αθήλαστη). Νεώτεροι, όμως, γλωσσολόγοι θεωρούν ότι το όνομά της έχει πελασγική προέλευση και ότι σήμαινε τη θεά της κεραμικής. Η επίκλησή της εξασφαλίζει αδιαπέραστη άμυνα κατά των ψυχικών επιθέσεων και την επιστροφή τους εις το πολλαπλάσιο πίσω στην πηγή τους. Η αριθμητική της αξία ως Αθήνη είναι ο αριθμός 76 και ως Αθηνά ο αριθμός 69. Οι λέξεις «Γλαυκώπις Αθήνη» έχουν αριθμητική αξία 1.620, ενώ «Η θεά Αθηνά» = 84 =7 Χ 12.

Η Κύπρια Αφροδίτη που γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων, όπως μαρτυρεί και το όνομά της, είναι η θεά του έρωτα, της γονιμότητας, της βλάστησης, της άνθισης και της ομορφιάς. Διακρίνονται φιλοσοφικά δύο όψεις της: Η αρχαιότερη ουράνια Αφροδίτη, η θεά του νόμιμου έρωτα και του συζυγικού δεσμού και η Πάνδημη Αφροδfτη, η θεά των ελεύθερων και των αγοραίων ερώτων και η προστάτιδα των πόρνων. Παρουσιάζει και μια χθόνια πλευρά ως προστάτιδα των ψυχών των νεκρών. Η αριθμητική της αξία είναι 993 και αριθμοσοφικά ισούται με το 22 ή το 4.

Ο Απόλλωνας είναι ο μεγάλος διαφωτιστής θεός της θεραπευτικής, της μαντικής, της δημιουργικης έμπνευσης και της μουσικής. Είναι, επίσης, προστάτης της νεότητας, της υγείας και θεός αλεξίκακος ή ακόμα πολεμικός. Το όνομά του ετυμολογεfται από το στερητικό α - και το πολλών, δηλαδή «ο όχι για τους πολλούς». Η αριθμητική του αξία εfναι 1.061 . Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι, αν προσθέσουμε όλες τις πτώσεις της λέξης ανήρ, βρίσκουμε πάλι 1.061. Αλλά και Ιάσων = 1.061, ίσως γιατί ηταν πολύ ωραίος σαν τον Απόλλωνα ...

Η θεά Άρτεμη ετυμολογείται. από το επίθετο αρτεμής (=άρτιος, σώος και αβλαβής), ίσως απότο αήρ + τέμνω. Είναι η θεά της άγριας φύσης, της παρθενίας και του κυνηγιού. Σε αυτήν ανήκουν, ως χθόνια και παμβασίλεια θεά, όλα τα ψυχικά κέντρα του πλανήτη Γη και αυτή αντιπροσωπεύει το πνεύμα του θεραπευτικού σαμανισμού της μητριαρχικής εποχής με έμφαση στις ψυχικές θεραπείες. Είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών. Η αριθμητική της αξία είναι 656 ή θεοσοφικά 17 ή 8. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι ο λόγος Απόλλων προς Άρτεμις = 1.061 : 656 δίνει το «Χρυσό αριθμό» Φ, με τον Απόλλωνα να αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της χρυσής τομής.

Ο αγγελιαφόρος των θεών Ερμής ετυμολογείται από το ρήμα είρω (αναγγέλλω), απ' όπου ιερέας, ενώ κατά πλεονασμό του γράμματος -μ- Ερμέας και με συναίρεση Ερμής ή κατά άλλους από το έρυμα (λόγο). Είναι ο θεός της νόησης και της επικοινωνίας, αλλά και αλεξίκακος και αποτροπιαίος θεός. Του αποδίδονταν τα «ερμαία» (παντός λογής τυχαία ευρήματα), από το οποίο εξελίχθηκε και σαν «αγοραίος» και «κερδώος» θεός και προστάτης του εμπορίου. Αντιπροσωπεύει μυστικιστικά το θείο δημιουργικό Λόγο. Η αριθμητική του αξία είναι 353 ή αριθμοσοφικά 11 ή 2, που δεν ταιριάζει, όμως, σε αυτόν. Το ασυναίρετο Ερμέας έχει αριθμητική αξία 351 και αριθμοσοφική αναγωγή 9.

Ο θεός του πολέμου Άρης παράγει το όνομά του από το ρήμα αιρώ (κυριεύω, κατακτώ) ή από τη λέξη αρά (βλάβη, πλήγμα). Είναι ο θεός της άγριας σύγκρουσης και βιαιότητας (ανδροφόνος, αιμοχαρής). Εκπροσωπεί το αχαλίνωτο πάθος και την άμετρη επιθετικότητα και αγριότητα, μαζί και τολμηρότητα. Η ασυγκράτητη φύση του μπορεί να μετριαστεί μόνο με την ερωτική ενέργεια ή την αγάπη της Αφροδίτης και από τη σύζευξη των δυο αυτών αντιθέτων παράγεται η Αρμονία. Η μόνη που μπορεί να τον κατανικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης είναι η Αθηνά, η θεά της σύνεσης και της σοφίας. Η αριθμητική του αξία είναι 309 ή αριθμοσοφικά 12 ή 3.

Ο θεός 'Ηφαιοτος ετυμολογείται κατά μερικούς από το αφή και εστία ή από το άπτω ή αϊστάω (αφιστάω, a-FIστάω= αψανίζω) ή το φάω και ίστωρ (ο μεγάλος δάσκαλος στη γνώση του φωτός) ή από το φαίστος = λάμπων με την πρόσληψη του -η-. Είναι ο θεός του στοιχείου του πυρός, η φλόγα της Δημιουργίας και ο τεχνουργός των θεών. Η αριθμητική του αξία 1.289 και αριθμοσοφικά 20 ή 2.

Η παρθένος θεά Εστία ετυμολογείται από το απαρέμφατο εστάναι (του ίστημι) η από το ρήμα εύω (ανάβω) ή ακόμα από το ουσιαστικό εσσία (ουσία). Είναι προστάτιδα των σπιτικών , αλλά και της πόλης, της οικογένειας και της ασυλίας. Το ιερό πυρ της έπρεπε να διατηρείται άσβεστο στον οίκο ή στο Πρυτανείο για να τα προστατεύει συνεχώς από κάθε κακό. Η αριθμητική αξία της είναι 516 ή 12 ή 3.

Η θεά Δήμητρα ετυμολογείται από το Δα-Μάτερ ή τη Μητέρα Γη. Δεν εfvαι, όμως, το σώμα της Γης που συμβολίζεται με τη θεά Ρέα, αλλά η ψυχή ή η δύναμη της Γης. Είναι επίσης η θεά της βλάστησης, της γονιμότητας και της αναπαραγωγής και με την κόρη της Περσεφόνη συμβολίζει την κυκλική εκδήλωση της ύπαρξης μέσα από τη ζωή το θάνατο και την επαναγέννηση. Η αριθμητική αξία της είναι 468 (Δημήτηρ) ή 461 (Δήμητρα).

Ο θεός Διόνυσος ετυμολογείται ως ο γιος ή ο νους του Δία. Εξωτερικά αντιπροσωπεύει το ενστικτώδες τμήμα του ανθρώπου που ξεπερνά τους συνηθισμένους κοινωνικούς περιορισμούς και εσωτερικά το θείο εκείνο σπινθήρα μέσα του που καθαγιάζει την υπόλοιπη τιτανική, ζωώδη φόση και το οποίο μπορεί να τον άγει, μέσω της μυστηριακής οδού, στη θέωση. 'Εχει πολλούς συμβολισμούς και αντιστοιχίες με τον Ιησού. Είναι ένας θνήσκων αλλά και ανασταινόμενος θεός, που αντιποσωπεύει την πνευματική πορεία από το ανθρώπινο προς το θείο, αλλά και από τη μονάδα προς το πολλαπλό.

Είναι ο απελευθερωτής θεός, ο 'Ελληνας θεάνθρωπος. Είναι, τελικά, ο θεός που ενθρονίζεται από τον Δία σαν ο μέγιστος βασιλιάς όλων των κοσμικών θεών, σηματοδοτώντας μια νέα περίοδο για τον κόσμο. Η αριθμητική του αξία είναι 1.734 και αριθμοσοφικά 15 ή 6.

Για άλλες ενδιαφέρουσες ετυμολογικές ερμηνείες των θεϊκών αυτών ονομάτων μπορούν όσοι ενδιαφέρονται να ανατρέξουν στον Κρατύλο του Πλάτωνα. Τέλος, ας σημειώσουμε ότι υπάρχουν και άλλα εσωτερικά, απόκρυφα ονόματα των ολυμπίων θεών, γνωστά μόνο στους μυημένους. Αυτά είναι κατεξοχήν ονόματα δύναμης. Τα προηγούμενα - αν και a-priori τα θεωρήσαμε ορθά και αντικειμενικά - είναι στην πραγματικότητα, εξωτερικά και οι αριθμητικές αξίες και οι θεοσοφικές τους αναγωγές δεν δίνουν πάντα ό,τι θα αναμέναμε από αυτά.

Το όνομα Δίας-Ζευς έχει και μια άλλη μυστική σημασία. αφού με τη μια ιδιότητα χωρίζει και με την άλλη ενώνει.

ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Ο Πλάτωνας στον «Κρατύλο» ασχολείται με το ζήτημα της δημιουργίας της γλώσσας. Βασικά, εξετάζει εάν αυτή είναι ένα φυσικό η υποκειμενικό κατασκεύασμα. Την πρώτη άποψη υποστητηρίζει ο Κρατύλος και τη δεύτερη ο Ερμογένης, ενώ ο Σωκράτης, ως το τρίτο πρόσωπο του διαλόγου, αποδεικνύει ότι η αλήθεια βρίσκεται ανάμεσα στις δύο προηγούμενες θέσεις, δηλαδή ότι υπάρχουν λέξεις και ονόματα που καθορίστηκαν φυσικά και νομοτελειακά από ειδικούς ονοματουργούς και λέξεις που καθορίστηκαν υποκειμενικά και έγιναν, τελικά, αποδεκτές μέσω κοινής συμφωνίας και συνήθειας.

Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι ο ονοματοθέτης - ένα σπάνιο είδος τεχνίτη σε μια κοινωνία - χρησιμοποιώντας ως εργαλεία του τα γράμματα και τις συλλαβές, κατασκευάζει μια λέξη ή ένα όνομα που αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ιδιότητες του πράγματος που αυτό αντιπροσωπεύει. Αφού παραθέτει πλήθος σύνθετων ή παράγωγων ονομάτων και λέξεων, των οποίων αναζητά την ετυμολογία, ο Σωκράτης διαπιστώνει, στη συνέχεια ότι μπορούμε να φτάσουμε στα πρωταρχικά ονόματα, τα oποία δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλα. Για να εξηγήσουμε τον τρόπο δόμησης αυτών των ονομάτων, πρέπει να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη απομίμηση ή αναπαράσταση ενός πράγματος με κατάλληλα γράμματα και συλλαβές που να αποδίδουν τις βασικές του ιδιότητες.

Για την επιλογή των κατάλληλων φωνηέντων ή συμφώνων ακολουθούνται ορισμένοι κανόνες και ο Σωκράτης παραθέτει ορισμένα παραδείγματα: Το γράμμα «ρ» χρησιμοποιείται, συνήθως, για να εκφράζει την κίνηση, όπως, για παράδειγμα, στις λέξεις ρέω, ροή, ορμή, τρόμος, θραύω, κρούω, τραχύς κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ονοματουργός παρατήρησε ότι, κατά την εκφώνηση αυτού του γράμματοςη γλώσσα «σταματάει ελάχιστα και κινείται υπερβολικά». Από την άλλη μεριά, μεταχειρίστηκε το «ι» για καθετί που είναι ελαφρό και μπορεί να διαπερνά τα άλλα πράγματα, όπως π.χ. στις λέξεις ιέναι και ίεσθαι (ρίπτομαι).

Τα φυσητικά τώρα γράμματα «φ», «ψ», «σ» και «ζ» απομιμούνται το φύσημα, όπως στις λέξεις ψυχρό, ζεστό και σεισμός. Το «δ» τώρα και το «τα», επειδή προφέρονται με συμπίεση της γλώσσας, ο ονοματοθέτης τα χρησιμοποίησε, για να απομιιμηθεί τη στάση και το δεσμό. Επειδή επίσης η γλώσσα γλιστράει υπερβολικά κατά τη προφορά του -λ-, το χρησιμοποίησε κατά παρομοίωση στις λέξεις λείος, ολισθαίνω (γλιστρώ), λιπαρός και κολλώδης και σε όλα τα ανάλογα πράγματα.

Κι επειδή το «γ» συγρατεί αυτό το γλίστρημα της γλώσσας, το χρησιμοποίησε, για να μιμηθεί το γλίσχρον, το γλυκύ και το γλοιώδες. Παρατηρώντας την εσωτερική ιδιότητα της προφοράς του «ν», το χρησιμοποίησε στο ένδον και στο εντός, για να απομιμηθεί με γράμματα αυτή την εσωτερικότητα. Ανάλογα έθεσε το «α» στη λέξη μέγας και το «η» στο μήκος, γιατί αυτά τα γράμματα είναι μακρά: Τέλος, χρησιμοποίησε το «ο», για να δηλώσει τη στρογγυλότητα, όπως στη λέξη γογγύλον (ολοστρόγγυλο).

Όπως όμως υπάρχουν καλοί και κακοί τεχνίτες, έτσι υπάρχουν καλοί και κακοί ονοματουργοί. Οι πρώτοι έχουν αποτυπώσει στα γράμματα και στις συλλαβές όλες τις βασικές ιδιότητες του αντιπροσωπευόμενου από αυτά πράγματος ή όντος, ενώ οι δεύτεροι μερικώς ή και ατελώς. Από την άλλη μεριά, η χρήση αντικαθιστά με τον καιρό την ομοιότητα σαν μέσον δήλωσης ενός πράγματος, ενώ τα πρώτα ονόματα έχουν παραμορφωθεf από αυτούς που ήθελαν να τα κάνουν να φαίνονται τραγικά, ή να τα ωραιοποιήσουν με την προσθήκη ή την αφαίρεση γραμμάτων χάριν ευφωνίας, με την περιστροφή και τον αναγραμματισμό τους, ή ακόμα λόγω της πολυκαιρίας. 'Ετσι τελικά, πολλά από τα αρχικά αυτά ονόματα έχουν παραθαρεί.

Προς το τέλος του διαλόγου, ο Κρατύλoς υποστηρίζει ότι η δύναμη των ονομάτων είναι ότι μπορούν να μας διδάσκουν πως όποιος γνωρίζει τα ονόματά τους, γνωρίζει και τα ίδια τα πράγματα. Ο Σωκράτης αποκρούει, όμως, αυτή την άποψη και αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε τα πράγματα από τα ονόματά τους, τα οποία δεν είναι παρά απλές εικόνες τους, αλλά από αυτά τα ίδια. Τα ονόματα στα οποία οι ονοματοθέτες απέδωσαν την πληρέστερη δυνατή απομίμηση των ιδιοτήτων τους θεωρούνται «φυσικά και «αντικειμενικά, σε σχεση με τη μεγάλη πληθώρα των «υποκειμενικών η «τυχαίων» ονομάτων. Αυτά, λοιπόν τα «φυσικά» ονόματα, που φτιάχτηκαν από μυημένους ονοματουργούς, έχουν την ιδιότητα της «δύναμης».

@Δημήτρης Ευαγγελόπουλος