Η “λεσβία” Σαπφώ

Οι Έλληνες δέχονται την πλέον ανθελληνική εκπαίδευση στον κόσμο.
Επειδή οι εχθροί μας δεν μπορούν να σβήσουν την Ελλάδα από τον παγκόσμιο χάρτη, επειδή δεν μπορούν να σχίσουν τις σελίδες της ιστορίας της, επειδή δεν γίνεται να απεκδυθεί ο παγκόσμιος πολιτισμός τις Ελληνικές του ρίζες, βρίσκουν μόνο μια λύση: το ψεύδος…

Σήμερα το όνομα της Σαπφούς είναι συνώνυμο του λεσβιακού έρωτα. Πώς όμως με πoιά βάση, ποιά λογική και για ποιούς σκοπούς μια αρχαία Ελληνίδα, μοναδική στον κόσμο, θεϊκή ποιήτρια, ισάξια του Ομήρου απορρίπτεται ως λεσβία; Στα φράγματα της ποίησής της δεν υπάρχει σαφές ίχνος λεσβιανισμού ούτε ξέρουμε αν υπήρχε ρομαντικός έρωτας μεταξύ γυναικών εκείνη την εποχή.

Η Σαπφώ ζούσε σε μια κοινωνία που λάτρευε την φύση – όχι το παρά φύσιν, όπου το μέτρο και ο έντιμος βίος ήταν τρόπος ζωής “παν μέτρον άριστον”. Πώς λοιπόν ήταν λεσβία η δασκάλα που αριστοκρατικές οικογένειες από όλη την Ελλάδα εμπιστεύονταν στα χέρια της τις κόρες τους να τις διδάξει;
Η γυναίκα, που όπως λέγεται, τρελά ερωτευμένη με τον Φάωνα αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα βράχο; Η μάνα που έγραφε στίχους για την κόρη, η ποιήτρια που ύμνησε τον γάμο περιγράφοντας τα αισθήματα των κοριτσιών που ήταν έτοιμα να γίνουν σύζυγοι και μητέρες; Που εξυμνούσε τα προτερήματα του γαμπρού και της νύφης, την αγάπη, και τον σεβασμό μεταξύ των συζύγων, την παρθενιά σαν σύμβολο τιμής των νεαρών κοριτσιών, τους θεούς; Γιατί εικασίες και υποθέσεις υπερβαίνουν του καλλιτεχνικού της έργου;
Η ποίηση της Σαπφούς με την βαθειά γνώση της ανθρώπινης ψυχής φαίνεται ενοχλούσε αυτούς που δεν συμπαθούσαν τον Ελληνισμό. Η φήμη της Σαπφούς σαν λεσβία δημιουργήθηκε ήδη από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, τον 1 αιώνα μ.Χ., με ένα ποίημα του Οβίδιου. Οι χριστιανοί έκαψαν όλα τα ποιήματά της στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 380 μ.Χ., πιθανόν κατά διαταγή του Πάπα Γρηγορίου Ναζιανζηνού (Gregory Nazianzen). Άλλοι λένε ότι τον 7ο αιώνα μ.Χ μερικά ποιήματά της σώθηκαν και διαβάζονταν στην Αίγυπτο και στην Πατριαρχική σχολή επί Κομνηνών. Προσπάθεια τελειωτικής εξαφάνισης κάθε ίχνους του έργου της έγινε σε μια δεύτερη μεγάλη φωτιά το 1073 μ.Χ με διαταγή του Πάπα Γρηγορίου 7ου. Το παράξενο είναι ότι τον μεσαίωνα υπήρχε ομοφυλοφιλία, με την ανεκτικότητα της εκκλησίας. Άρα τα βιβλία της Σαπφούς δεν κάηκαν επειδή η ίδια ήταν δήθεν λεσβία ή επειδή εξυμνούσε την ομοφυλοφιλία – τα βιβλία της κάηκαν και τα αγάλματα που την απεικόνιζαν καταστράφηκαν, γιατί η Σαπφώ ήταν Ελληνίδα, ελεύθερη εκφράστρια των γυναικείων αισθημάτων, του ελληνικού πνεύματος και του παγανισμού, που ήταν σε τέλεια αντίθεση με την καινούργια θρησκεία και ηθική.
Αργότερα με το ομοφυλοφιλικό κίνημα του 19ου αιώνα, ο μύθος της λεσβίας Σαπφούς αναζωπυρώθηκε. Ο Βaudelaire έγραψε το ποίημα Λέσβος και ο Verlaine το ποίημα Σαπφώ. Επειδή όμως τα ποιήματά της Σαπφούς δεν παρουσίαζαν καθαρό λεσβιακό περιεχόμενο, ήταν αναγκαίο να εφεύρουν κάποια άλλη φανταστική ποιήτρια, δήθεν σύγχρονη της Σαπφούς, που τα ποιήματα της παρείχαν αποδείξεις. Το έργο της ανεύρεσης ανέλαβε ο Βέλγος Pierre Louÿs, ποιητής και ρομαντικός συγγραφέας με γνώσεις αρχαίων Ελληνικών, στενός φίλος τους Αndre Gide, του πρώτου υπέρμαχου για τα Δικαιώματα των Ομοφυλοφίλων. Ο Louÿs διέδωσε ότι ανακάλυψε αρχαίους πάπυρους με τα ποιήματα της Μπιλίτης, σύγχρονης της Σαπφούς. Έγραψε μάλιστα και ένα βιβλίο “Τα ποιήματα της Μπιλίτης” με δήθεν μεταφράσεις των ποιημάτων της, που στην πραγματικότητα ήταν τα δικά του ποιήματα.
Το βιβλίο όχι μόνο έγινε ανάρπαστο, αλλά απετέλεσε την καινούργια λεσβιακή βίβλο της εποχής. Αργότερα η απάτη του ξεσκεπάστηκε, αλλά η ρετσινιά έμεινε και η φήμη της Σαπφούς ως λεσβία και της ομοφυλοφιλίας σαν δεδομένο στην αρχαία Ελλάδα παρέμειναν. Το 1955 η πρώτη οργάνωση για λεσβίες στην Αμερική πήρε το όνομα “Κόρες της Μπιλίτης”. Μέχρι και σήμερα η Σαπφώ και ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας χρησιμοποιούνται σαν κάλυμμα, που δίνει κύρος και αξία στην προώθηση των εκάστοτε απάνθρωπων ή ποταπών σκοπών και συμφερόντων.
Κειμενο:Από την Ελληνική Αγωγή τεύχος 77
Μέχρι και πλαστογράφοι στρατεύθηκαν για να αποδείξουν την δήθεν ομοφυλοφιλική τάσι των Αιολίδων της Λέσβου. Κάποιος ονόματι Yves Battistini(5) εξέδωσε το 1996 σε Ελληνικό εκδοτικό οίκο βιβλίο με τον τίτλο εις το όποιο αναφέρει κάποιους στίχους του Ανακρέοντος. Οι στίχοι έχουν ως εξής: .Νεοελλ.απόδοσις: .
Κατά πρώτον, οι στίχοι δηλώνουν σαφέστατα ότι η Σαπφώ εδιώκετο ερωτικώς από έναν άνδρα, τον ποιητή Ανακρέοντα, ο οποίος διεκδικούσε τον έρωτά της επειδή ακριβώς δεν ήτο ομοφυλόφιλη, ενώ επειδή δεν της άρεσε ο Ανακρέων, εξ αιτίας της λευκής του κόμης, λόγω δηλαδή της ηλικίας του, ερωτοτροπούσε, όπως λέει ο ίδιος, με άλλον άνδρα προφανώς νεώτερο (και όχι με γυναίκα). Εξ άλλου, ο σοφιστής και γραμματικός του 2ου προς 3ου μ.Χ. αιώνος Αθήναιος(6) εις το έργο του γράφει πως η Σαπφώ ήτο ξακουστή ως προς τον έρωτά της επίσης για κάποιον άνδρα, ονόματι Φάωνα (και όχι με γυναίκα): .
Κατά δεύτερον, ο Battistini μετέφρασε τον στίχο ως εξής: !Και είναι περιττό να πούμε πόσοι εκ των και Ελλήνων, καθηγητών και μη, υιοθέτησαν και υιοθετούν τοιούτου είδους χωρίς καν να κοιτάνε το αρχαίο κείμενο.
Βεβαίως, όλες αυτές οι απόψεις και επικρίσεις ήλθαν να προστεθούν εις την γενικοτέρα διαστρεβλωμένη, μονόχνωτη και πεζή αντίληψι των πλείστων εκ των συγγραφέων-ερευνητών, σχετικώς με τον παιδαγωγικό έρωτα και τις έννοιες εραστής και ερώμενος εις την αρχαία Ελλάδα.
Θα ήτο αρκετό, αντί να αναμασούν απόψεις τρίτων να πρόσεχαν απλώς τους ιδίους τους σχετιζομένους με το θέμα αρχαίους συγγραφείς.
Από την άλλη πλευρά όμως υπήρξαν και συγγραφείς που είδαν τον Σαπφικόν έρωτα εις την πραγματική του διάστασι, σε αυτήν δηλαδή του αγνού, παιδαγωγικού έρωτος (της Ουρανίας Αφροδίτης), ερχόμενοι έτσι εις αντίθεσιν προς τας κατηγορίας. Ο ιερεύς και φιλόσοφος Πλούταρχος(7) αναφέρει εις τα του πως όταν άκουγε στίχους της Σαπφούς και του Ανακρέοντος εις τα συμπόσια, άφηνε κάτω το ποτήρι του από σεβασμό: . Ο Μάξιμος ο Τύριος, ( ρήτωρ και φιλόσοφος του 2ου π.Χ. αιώνος υποστήριξε εις τας του ότι ο έρως μεταξύ της Σαπφούς και των μαθητριών της ήτο καθαρά φιλοσοφημένος και παιδαγωγικός παρομοιάζοντάς τον μάλιστα με τον Σωκρατικό έρωτα: .Ο σοφιστής του 2ου αιώνος μ.Χ. Λουκιανός ο Σαμοσατεύς(9), αναφέρει εις το έργο του , δηλαδή και μας εξηγεί ακριβώς για ποιόν λόγον η Σαπφώ εσυκοφαντήθη για τάχα αισχρή φιλία: . Ο λεξικογράφος Σουίδας(10), εις το ομώνυμο του 12ου αιώνος, αναφερόμενος σε τρεις από τις φίλες της Σαπφούς, την Ατθίδα, Τελεσιππα και Μεγάρα λέει: , ότι υπήρξαν δηλαδή προς αυτές συκοφαντίες για τάχα αισχρή φιλία.
Ο λεξικογράφος Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς(11) λέει εις το περίφημο του 4ου αιώνος: , ότι έπεσαν δηλαδή κατηγορίες αστήρικτες εις τις γυναίκες της Λέσβου. Επιπλέον, υποστηρικτικός προς την Σαπφώ είναι και ο συγγραφεύς του Οξυρυγχιανού παπύρου του 3ου αιώνος μ.Χ. (Papyri Oxyrhynchus, Grenfell & Hunt) ενώ κατά τους νεωτέρους χρόνους ο Welcker (Sappho von einem herrschenden Vorurtheil befreut, 1816), ο Reinach (Pour mieux connaitre Sappho, Acad. Inscr. et Belles lettres, 1911), ο Wilamowitz (Sappho und Simonides, Brl 1912), καθώς και οι μελέτες των δικών μας Ι.Παυλιδου (Σαπφώ η Μυτιληναία, Ερλάγγη, 1888) και Δ.Γρ.Βερναρδάκη (Η δεκάτη μούσα, εις ημερολόγιον Μεγάλης Ελλάδος, 1927).
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο “ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”
Αλλά και οι συγγραφείς των καλλιτέρων εγκυκλοπαιδειών κατέληξαν, βάσει των μελετών τους, ότι οι κατηγορίες εναντίον της Σαπφούς ήσαν αβάσιμες:
α) Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος(12): .
β) Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση(13): .
γ) Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη(14): .
δ)Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα(15): .
Όλα τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν αποδεικνύουν ότι η δεκάτη μούσα, η θεική Σαπφώ και οι Αιολίδες της Λέσβου, δεν είχαν μεταξύ τους καμμία αισχρή φιλία παρά μόνον τον αγνό και παιδαγωγικό έρωτα, αυτόν που ο Σωκράτης θεωρούσε ένθεο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1)Σαπφούς: Άπαντα
2)Οβίδιος: Ηρωίδες, xv18
3)Ανώνυμος: Περί ύψους, 10
4)Τατιανός: Προς Έλληνας, 33
5)Yves Battistini: Σαπφώ, σελίδες 41-42
6)Αθήναιος: Δειπνοσοφισταί, 13-70
7)Πλούταρχος: Συμποσιακά, Z 711-D
Μάξιμος: Διαλέξεις, xviii-9
9)Λουκιανός: Περί του μη ραδίως πιστεύειν την διαβολήν, 143-13
10)Σουίδας: Λεξικόν
11)Ησύχιος: Λεξικόν
12)Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος: τόμος ΙΣΤ, σελις 863
13)Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση: τόμος Σ, σελις 181
14)Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη: τόμος 11, σελις 335
15)Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα: τόμος 53,
σελίδες 179-180