«Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, στον οποίο αποδίδεται η ιδέα πως τα ιδιωτικά συμφέροντα πρέπει να υποκαταστήσουν τις κυβερνήσεις, έλεγε πως ο κόσμος μας βρίσκεται στο κατώφλι μεγάλων και παγκόσμιων αλλαγών. Το μόνο που χρειαζόμαστε, εξηγούσε, είναι μια κρίση μεγάλης κλίμακας που θα κάνει τους ανθρώπους να αποδεχθούν τη νέα παγκόσμια τάξη.Η μεγάλη κρίση ήρθε. Και είναι μια κρίση χρέους. Τα ιδιωτικά συμφέροντα τη θεωρούν μια σπουδαία ευκαιρία που ανέμεναν από καιρό για ακόμη περισσότερα κέρδη. Ομως, μολονότι η κρίση ήταν αναμενόμενη, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο επιμένει να χαρακτηρίζει "εξαίρεση" κάθε χώρα που προσφεύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γονατισμένη από τα βάρη των χρεών της. Και να την υποβάλλει σε έναν δημοσιονομικό μαζοχισμό που είναι η χαρά κάθε τραπεζίτη.
Παρατηρώντας από το βορειοανατολικό άκρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης τον Γολγοθά των υπερχρεωμένων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, οι βαλτικές χώρες αναγνωρίζουν σε αυτές κάτι από τον εαυτό τους. Γιατί ήταν οι πρώτες που εφάρμοσαν δρακόντεια μέτρα λιτότητας χωρίς να μπορούν ακόμη να βγουν από τη μαύρη τρύπα. Θύμα του συνδρόμου της Στοκχόλμης (κυριολεκτικά, αφού η χώρα χρωστάει σε σουηδικές τράπεζες), η κυβέρνηση της Λιθουανίας έσφιξε υποτακτικά το ζωνάρι των πολιτών της, τόσο πολύ που το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της μειώθηκε 17%. "Πήραμε το μάθημά μας πολύ επώδυνα", έλεγε ο πρωθυπουργός της χώρας, Αντριους Κουμπίλιους, στο Γαλλικό Πρακτορείο. "Καταλάβαμε πως η δημοσιονομική σταθερότητα είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε". Ομως, ένα μεγάλο μέρος των συμπατριωτών του τον βλέπουν σαν έναν σύγχρονο Κουίσλινγκ.
Το ίδιο συνέβη και στη Λετονία. Αντί για την ευημερία που τους είχαν υποσχεθεί μετά την ανεξαρτησία τους από τη Σοβιετική Ενωση, οι βαλτικές χώρες επέβαλαν στους πολίτες τους τη φτώχεια. Οταν το λετονικό Κοινοβούλιο ψήφισε λιτότητα τον Δεκέμβριο του 2008, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες έριξαν την κυβέρνηση τον επόμενο μήνα. Ομως, στη θέση της ήρθε άλλη μια νεοφιλελεύθερη "κατοχική κυβέρνηση", όπως τη χαρακτηρίζει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, που λειτουργεί για λογαριασμό των διεθνών τραπεζικών συμφερόντων.
Ενας κοινωνικός πόλεμος έχει ξεσπάσει σε παγκόσμια κλίμακα, τέτοιος όπως τον είχε επιθυμήσει ο Ροκφέλερ, ένας πόλεμος του χρηματιστικού κεφαλαίου εναντίον ολόκληρων οικονομιών, εναντίον κυβερνήσεων και εναντίον του κόσμου της εργασίας. Τα θύματά του δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Ολόκληρα κράτη μετατρέπονται σε σκιώδεις οντότητες που δεν λειτουργούν πια για το μακροπρόθεσμα εθνικό συμφέρον, αλλά για λογαριασμό του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ξένων δυνάμεων που διαρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των χωρών.
Το μεγάλο διακύβευμα είναι σήμερα αν οι χώρες και οι οικονομίες τους θα κυβερνώνται στο εξής από τους δανειστές τους ή από τους λαούς τους, που θα δρέπουν αυτοί τους καρπούς της εργασίας τους. Κατοχικές κυβερνήσεις οι λαοί γνώρισαν πολλές, αλλά όλες τους είχαν περιορισμένη ημερομηνία λήξεως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου