Χθες 12 Ιουλίου 2010 πραγματοποιήθηκε μια ομιλία δύο νέων νομικών, που ανέλαβαν εκ μέρους του Συνασπισμού να «ενημερώσουν» τους συμπολίτες μας, για το Μνημόνιο και το Νέο Νόμο για το Ασφαλιστικό Σύστημα και τις εργασιακές σχέσεις.
Όπως σε όλες τις οργανωμένες εκδηλώσεις της Αριστεράς αναμασήθηκε ή ίδια πατροπαράδοτη καραμέλα «Για όλα φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση», «Είναι όλοι εναντίον μας», «Κάτω το κεφάλαιο», «Να αρνηθούμε να πληρώσουμε» (λες και θα μας ρωτήσει κανένας αν θα πληρώσουμε, οι Τράπεζες δεν ρωτούν όταν δίνουν συντάξεις ή κατάσχουν για μη πληρωμή φόρων), «τι να μας κάνουν τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, αφού αυτοί μας έφεραν εκεί που μας έφεραν» κλπ.
Και μας φέρνουν για παράδειγμα την Αργεντινή, και πως αντέδρασε ο λαός της «….. παίρνοντας υπό τη διαχείρισή τους ορισμένα εργοστάσια» κλπ χονδροειδή ανιστόρητα ψέματα, με συγκρίσεις προς μια χώρα σαν την Αργεντινή που δεν έχουμε ούτε το ένα εξακοσιοστό (1/600) των εργοστασίων της (έχουμε μόνο μικρομεσαίες επιχειρήσεις – εκτός αν εννοεί η Αριστερά να πάρει ο λαός τις αλυσίδες των σούπερ μάρκετ υπό τον έλεγχό του).
Για τα δύο (τρία μάλιστα τώρα) κόμματα της Αριστεράς που έχουν το θράσος να ζητούν από τους ψηφοφόρους την εκλογή Ευρωβουλευτών τους για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα έπρεπε να είχαν αναρωτηθεί, τυχόν σκεπτόμενοι, πολίτες, «ποια είναι η θέση της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στους Κοινωνικούς Αγώνες της Ευρώπης για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων».
Η Αριστερά έχει αποσιωπήσει από το λαό, το γεγονός ότι η Ευρωπαίκή Ένωση, επεξεργάστηκε εδώ και χρόνια και τροποποίησε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ώστε επιτέλους να μπορέσει να την υπογράψει (η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέλος της Σύμβασης πλέον, πράγμα που δεν γινόταν παλιά γιατί μόνο κράτη μπορούσαν κάτι τέτοιο) και με τον τρόπο αυτό όλο το κεκτημένο των αναγνωρισμένων κοινωνικών δικαιωμάτων των Ευρωπαϊκων πολιτών, θα ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό δίκαιο.
Οι ηγέτες της Αριστεράς, που ζούν ακόμα στην εποχή και στο πνεύμα του Ζαχαριάδη, σκόπιμα αποσιωπούν από τους οπαδούς τους, αυτή την εξέλιξη, με σκοπό να πετυχαίνουν την εκλογή ευρωβουλευτών τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με μοναδικά προσόντα τη δυνατή φωνή, τα συνθήματα με τις ντουντούκες, και την παρασιώπηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου στους τομείς των κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επειδή η Αριστερά (από το Ζαχαριάδη ως τον Τσίπρα) αναμασάει συνεχώς την καραμέλα, ότι «η κακή Ευρωπαϊκή Ένωση φταίει που εξισώθηκαν τα όρια ηλικίας ανδρών και γυναικών στο 65ο έτος», ενώ η καλή Αριστερά ζητούσε μέχρι πριν δύο μήνες «να μονιμοποιηθούν αμέσως οι 250.000 συμβασιούχοι του Δημοσίου» (αυτοί που μπήκαν από το παράθυρο, ενώ οι βλάκες έδιναν εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ), καιρός είναι να δούμε την αλήθεια.
Βεβαίως οι άνθρωποι που εκλέχτηκαν για να εκπροσωπούν την Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ξέρουν φαίνεται μόνο από τέτοια συνθήματα που πιάνουν εύκολα οπαδούς, με την ίδια ευκολία που πιάνουν τους περισσότερους τηλεθεατές τα μεσημεριανά κανάλια της Βλακοτηλεόρασης.
Με αφορμή τις περικοπές που γίνονται τώρα στις συντάξεις, ο κόσμος έμαθε ότι υπάρχουν και κοινωνικά δικαιώματα που έχει αναγνωρίσει με τη νομολογία του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (στο Στρασβούργο) εφαρμόζοντας την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έτσι όπως ερμηνεύεται από την ευρωπαϊκή νομολογία είναι πολύ πιο προοδευτική από οποιονδήποτε αφισσοκολλητή της Αριστεράς που καταφέρνει με τα συνθήματά του (είτε επειδή ανήκει σε μία φράξια όπως π.χ. της Ρόζας Λούξεμπουργκ) να εκλεγεί βουλευτής.
Ενώ λοιπόν οι άλλοι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να κάνουν πιο δημοκρατικό και με πιο δυνατές κοινωνικές αξίες το οικοδόμημα της Ευρώπης, μέσω της επιμονής τους σε λύσεις μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι δικοί μας αριστεροί (αυτοί που ξαφνικά π.χ. ξυπνούν και δίνουν ποσοστό 17% στον Τσίπρα και την άλλη του το κατεβάζουν στο 3% – και τώρα στο 2,4%), φροντίζουν επιμελώς, ώστε ο λαός να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του, όχι ως ευρωπαϊκός λαός, αλλά ως λαός της Ουγκάντας. Αγνοούμε δηλαδή επιδεικτικά, όσα κοινωνικά δικαιώματα πέτυχαν οι λαοί της Ευρώπης, των καιρό που εμείς περιοριζόμαστε σε διαμαρτυρίες έξω από το Σούπερ Μάρκετ του Βερρόπουλου ή του Σκλαβενίτη, επειδή ακριβώς τόσο μόνο μυαλό διέθεταν οι εκπρόσωποι που ξεχώριζαν για τη δυνατή τους φωνή και μόνο.
Και βέβαια η Αριστερά από το Ζαχαριάδη ως τον Τσίπρα, ξαναρίχνει το αποπροσανατολιστικό της σύνθημα «Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων μόνο αρνητικές αποφάσεις βγάζει για τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων».
Είναι τόσο ευχάριστα τα συνθήματα της Αριστεράς που ακριβώς πετυχαίνουν ακροαματικότητα, όπως είπα πιο πάνω, λόγω της αφέλειάς τους και των ψευδών τους, όση ακριβώς πετυχαίνουν οι μεσημεριανές εκπομπές των βλακοκαναλιών. Το ψεύδος είναι ότι μπερδεύουν τα κοινωνικά δικαιώματα (συντάξεις – μισθοί) που εξετάζονται π.χ. από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (την ύπαρξη του οποίου αγνοεί η Αριστερά), με τα θέματα ισότητας και αποφυγής διακρίσεων στην εργασία στα οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διαπρέψει και έχει πετύχει πραγματική ισότητα συνθηκών στην εργασία, για άνδρες/γυναίκες, ομοφυλόφιλος, ανθρώπους με έιτζ, ανάπηρους κλπ, για τους οποίους η Αριστερά επεφύλαξε απλά την τύχη του διαδηλωτή στο δρόμο (έστω και αν δεν μπορούσαν να περπατήσουν λόγω αναπηρίας).
Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, έστω και αν δεν ασχολείται με κοινωνικά δικαιώματα, έχει πετύχει μέχρι σήμερα πολύ περισσότερη προστασία στους εργαζόμενους, από εκείνη που προσφέρουν οι αυτόκλητοι καθοδηγητές των διαδηλώσεων της Αριστεράς με τις ντουντούκες.
Τώρα, το «γιατί φτάσαμε στα νύχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», δεν είναι θέμα για το οποίο φταίνε οι λαοί της Ευρώπης που αγωνίστηκαν διαφορετικά από μας. Το ερώτημα αυτό να τεθεί στους ηγέτες της Αριστεράς που επέμεναν τόσα χρόνια στα συνθήματα «Σύνταξη στα 60 για όλους», «να μονιμοποιηθούν στο Δημόσιο όλοι οι συμβασιούχοι», «να μονιμοποιηθούν όλοι οι εργαζόμενοι με stage», «να κρατικοποιηθούν όλες οι βιομηχανίες και οι μεγάλες επιχειρήσεις», «Η κατώτερη σύνταξη να είναι 1.500 Ευρώ», «Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε», «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και άλλες αηδίες, για τις οποίες κάθε αριστερός νιώθει περήφανος που τις φώναζε εδώ και 40 χρόνια στους δρόμους και τις οποίες διηγείται με καμάρι στα παιδιά του.
alex
ax alex.. alex....
ΑπάντησηΔιαγραφή