Εντάξει λοιπόν, το πήραμε το μήνυμα.
Μάθανε ότι πηδιόμαστε... πλακώσανε κι οι ντομάτες. Σιγά μην χάνανε
ευκαιρία.
Σκυμμένη στο νεροχύτη, προσπαθώ μετά βασάνων, μια και φημίζομαι για
την νοικοκυροσύνη και δή για την οικονομία μου, ( αν το ξαναπώ άλλη μια φορά θα
το πιστέψω κι εγώ στο τέλος), να τις κάνω πελτέ, μια κι έχουν αρχίσει να
παίρνουν εκείνο το περίεργο χρώμα της ωριμότητας.
Είπαμε, ότι τώρα με την
διακυβέρνηση του Γιωργάκη δεν πετάμε τίποτα.
Κάνουμε το σκατό μας
παξιμάδι. Είπα παξιμάδι και θυμήθηκα τις παλιές καλές εποχές, που δεν πετάγαμε
τίποτα και το μπαγιάτικο ψωμί, το κάναμε όντως παξιμάδι.
Το βουτάγαμε το πρωί
στο γάλα ή τον καφέ, και βουτάγαμε και την πίκρα μας μαζί, για την καταραμένη
φτώχεια μας. (Άτιμη κενωνία θα πάω μετανάστρια στην Γερμανία).
Και ξαφνικά, πιάνω στα χέρια μου μία ντομάτα με
στύση.
Μια και δυο, παρατάω το "κοινωφελές" έργο μου στην μέση, κι αρχίζω να
βγάζω φωτογραφία την ντομάτα. Δεν φταίω εγώ, η ξανθιά απόχρωση του εγκεφάλου
μου τα φταίει. Για κοιτάχτε βρε παιδιά που καταντήσαμε. Μέχρι χθες είχαμε
τους γύφτους, τώρα πλάκωσε κι η πραμάτεια τους.
Γίναμε εν ολίγοις
μπουρδέλο, σαν ένα τεράστιο κρεβάτι, που μας χωράει όλους.
Μέχρι και τα
κηπευτικά μας πήρανε χαμπάρι και ορμήσανε. Και καλά η ντομάτα... μικρό το κακό.
Συνηθισμένα τα βουνά στα "χιόνια" κοινώς πήδημα.
Για φαντάσου ν`αρχίσει και
το καρπούζι να έχει "σηκωμάρες".
Να φωνάξει και τα υπόλοιπα και ν`αρχίσουμε
να τρέχουμε πανικόβλητοι.
Κι όχι τίποτε άλλο ακρίβυνε κι η βαζελίνη κι έπαψε
να την χορηγεί το ΙΚΑ.
Την μεταχειριστήκαμε τόσο πολύ με τους 300 της βουλής,
το ΔΝΤ, το ασφαλιστικό, και την ανεργία, που κρίθηκε πια σαν απρόσιτο
είδος.
Μόνο που έχω μια απορία... Καλέ κύριε (αλήθεια σε ποιόν
απευθύνομαι;) εμένα πότε θα έρθει η σειρά μου/μας να πηδήξω/ουμε.; Να περιμένω
να γυρίσει ο τροχός για να πηδήξει κι ο φτωχός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου