ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΜΕ ΤΟΝ 13ο ΚΑΙ 14ο ΜΙΣΘΟ

Αν χαθούν οι μισθοί-"δώρα",

αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ήττα των εργαζομένων

από την εποχή που ήταν κολίγοι.




Τέτοια κυβέρνηση απατεώνων, που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν κοινωνικοί εγκληματίες, δεν είχε ποτέ άλλοτε το ελληνικό κράτος. Τέτοιοι ψεύτες, που λειτουργούν ως γνήσιοι δωσίλογοι ξένων, δεν βρέθηκαν ποτέ να κυβερνάνε τον ελληνικό λαό. Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση, η οποία στην κυριολεξία "έκλεψε" την ψήφο του ελληνικού λαού, εκλέχθηκε, παριστάνοντας τη σοσιαλιστική. Μια κυβέρνηση, που "δούλεψε" τον ελληνικό λαό, υποσχόμενη αυξήσεις μισθών και προστασία όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή η κυβέρνηση —του εγγονού του "παπατζή"— κάνει αυτό, το οποίο γνωρίζει να κάνει άριστα ένας γνήσιος "παπατζής" …"Παπατζηλίκια". Βάζουν τα ιερά εργασιακά δικαιώματα στον πάγκο των γύφτικων διαπραγματεύσεων.

Μιλάμε για ένα εγκληματικό παιχνίδι εις βάρος των εργαζομένων. Απειλούν τον δεκατοτρίτο και δεκατοτέταρτο μισθό και με αυτόν τον τρόπο απειλούν να βυθίσουν την εργατική τάξη στην απόλυτη φτώχεια και την αφόρητη δυστυχία. Για να το καταφέρουν αυτό καταφεύγουν σε γκεμπελικές μεθόδους παραπληροφόρησης. Η κυβέρνηση δηλώνει επισήμως ότι δεν την ενδιαφέρει το θέμα, αλλά με τις καθημερινές της πράξεις της δείχνει ότι την ενδιαφέρει …και μάλιστα πολύ. Τα γνωστά "παπαγαλάκια" τους βάζουν ψεύτικα λόγια στα στόματα των κοινωνικών εταίρων, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση και παραπληροφόρηση μεταξύ των εργαζομένων.

Καταφεύγουν σε προβοκατόρικου τύπου πολιτικές, προκειμένου να ενεργοποιούν ταξικά ένστικτα, με στόχο να επωφεληθούν από αφελείς ενστικτώδεις αντιδράσεις. Εμφανίζουν τους "κακούς" εργοδότες να αμφισβητούν τα "δώρα", ενώ αυτό είναι κάτι το οποίο δεν ισχύει. Ταυτόχρονα βάζουν τα κομματόσκυλα του συνδικαλισμού να "αγωνίζονται" για την ενσωμάτωσή του "δώρου" στους μισθούς, για να την εμφανίσουν μετά σαν δήθεν γενναιοδωρία της Κυβέρνησης και επιτυχία των συνδικαλιστών.

Όλα αυτά είναι εγκλήματα. Εγκλήματα, τα οποία δυστυχώς στηρίζονται στην άγνοια του κόσμου. Προσπαθούν να μπερδέψουν στον κόσμο, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι ο πολύς ο κόσμος δεν γνωρίζει βασικά στοιχεία της οικονομίας και της λειτουργίας της. Προσπαθούν τη μέγιστη ζημιά της κατάργησης των μισθών-"δώρων" να την αποκρύψουν μέσω της "ενσωμάτωσής" τους στους μισθούς. Αυτό είναι το "παπατζηλίκι". Αυτό όμως, για να το καταλάβει κάποιος, θα πρέπει να έχει γνώσεις. Αν δεν κατανοήσει κάποιος τι ακριβώς είναι ο μισθός και ποια είναι η φύση του, δεν μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της απώλειας του κεκτημένου του "δώρου".

Μισθός είναι εκείνο το μικρό κομμάτι πλούτου, που επιτρέπει στον εργαζόμενο να ζει αξιοπρεπώς για το διάστημα στο οποίο δίνεται. Να ζει αξιοπρεπώς για έναν μήνα, εφόσον πρόκειται για μηνιαίο μισθό. Το ύψος αυτού του μισθού καθορίζεται με βάση τη δυνατότητα επιβίωσης, που δίνει σ' αυτόν που τον εισπράττει. Μισθός "ισχνός", που δεν επιτρέπει στον εργαζόμενο να επιβιώνει, δεν υπάρχει, γιατί μέσα στο "βάθος" του χρόνου δεν θα υπάρχει εργαζόμενος να συνεχίσει να τον εισπράττει. Μισθός "πλαδαρός", που να επιτρέπει στον εργαζόμενο να πλουτίζει, επίσης δεν υπάρχει, γιατί μέσα στο "βάθος" του χρόνου δεν θα υπάρχει εργοδότης να συνεχίσει να τον δίνει. Απλά πράγματα. Στην πρώτη περίπτωση ο εργαζόμενος δεν θα επιβιώσει, για να παραμείνει τέτοιος. Στη δεύτερη περίπτωση ο εργοδότης δεν θα επιβιώσει, για να παραμείνει τέτοιος.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι ο μισθός είναι ένα μεταβλητό αλλά πάντα πραγματικό "μέγεθος" της οικονομίας, γιατί αυτοί, οι οποίοι διαπραγματεύονται μεταξύ τους γι' αυτόν, δεν είναι ούτε δημόσιοι υπάλληλοι —που μπορεί κανένας να μην γνωρίζει τι ακριβώς κάνουν— ούτε Μαυρογιαλούροι πολιτικοί —που κάνουν τους "χουβαρντάδες" με τα δημόσια χρήματα—. Τα χρήματα, τα οποία παίρνουν ως μισθό οι εργαζόμενοι, είναι πραγματικά. Βγαίνουν από την τσέπη των εργοδοτών και μπαίνουν στη δική τους. Οι εργαζόμενοι καταφέρνουν να εισπράττουν αυτούς τους πολύτιμους μισθούς, γιατί διαπραγματεύονται την πολυτιμότητά τους στην παραγωγή. Τους έχει ανάγκη ο εργοδότης και γι' αυτόν τον λόγο τούς πληρώνει. Τους έχει ανάγκη για τα κέρδη τα οποία προσδοκεί από την εργασία τους. Γι' αυτόν τον λόγο η διαπραγμάτευση είναι πραγματική. Οι εργάτες πληρώνονται πραγματικό μισθό για να επιβιώσουν και οι εργοδότες, εξαιτίας του κόπου εκείνων, κερδίζουν και παραμένουν πλούσιοι.

Το "κεκτημένο" των επιπλέον μισθών, που δίνονται ως "δώρα", δεν έχει σχέση με αυτήν τη δυναμική διαδικασία. Δεν έχει σχέση με τον μισθό σ' ό,τι αφορά τη φύση του. Το κεκτημένο αυτό έχει μια πολύ απλή ιδιομορφία. Είναι αμετάβλητο και δεν είναι μεταβλητό, όπως είναι ο μισθός. Είναι σταθερό πολλαπλάσιο του όποιου μισθού δίνεται στους εργαζομένους. Ως εκ τούτου τα "δώρα" εξαιρούνται μόνιμα από την επίσης μόνιμη και διαρκή διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Άλλη μάχη λοιπόν γίνεται για τα δώδεκα "πακέτα", που θα πάρει ο εργαζόμενος για τους δώδεκα μήνες της χρονιάς και άλλη μάχη γι' αυτό που τελικά θα πάρει στα χέρια του για το σύνολο του έτους. Αυτό, δηλαδή, που τελικά παίρνει ο εργαζόμενος στα χέρια του, δεν προκύπτει μόνον από τη "μάχη" των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι οποίες καθορίζουν τα ύψη των μισθών. Αυτό, που τελικά παίρνει ο εργαζόμενος στα χέρια του, προκύπτει και από τα κέρδη άλλων "μαχών".

Ο εργαζόμενος παίρνει δώδεκα φορές τον χρόνο αυτό που συμφώνησε στη "μάχη" της συλλογικής διαπραγμάτευσης και μαζί μ' αυτά τα δώδεκα "πακέτα" στον δωδεκάμηνο χρόνο —όσο κι αν είναι το ύψος του μισθού— παίρνει άλλα δύο "πακέτα" δώρο. Αυτό, το οποίο κερδίζουν ο�� εργαζόμενοι στην περιοδική συλλογική διαπραγμάτευση των μισθών τους, το παίρνουν ως αδιαπραγμάτευτο δώρο για δύο επιπλέον φορές τον χρόνο. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο στην περιοδική συλλογική σύμβαση εργασίας. Αυτό το διαπραγματεύτηκαν μία φορά οι εργαζόμενοι και το κέρδισαν άπαξ. Αν ξαναδιαπραγματευτούν για τα "δώρα", το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης θα είναι και πάλι εκτός μισθού. Το αντικείμενο θα είναι αν οι επιπλέον μισθοί, που δίνονται στους εργαζόμενους ως δώρα, θα είναι δύο ή τρεις ή περισσότεροι. Αυτό διαπραγματεύονται και αυτό —όπως αντιλαμβανόμαστε— δεν έχει σχέση με τον ίδιο τον μισθό σ' ό,τι αφορά τα απόλυτα μεγέθη του.

Αυτό το δώρο μάς χωρίζει από την εποχή του εργασιακού Μεσαίωνα, όπου οι εργαζόμενοι πληρώνονταν ίσα-ίσα για να επιβιώνουν στο επίπεδο του ζώου. Επειδή κανένας δεν γνώριζε πόσο παραπάνω χωρίζει αυτό, που χρειάζεσαι για να ζεις ως ζωικό ον από αυτό που ονομάζουμε στοιχειώδη ποιότητα ζωής ανθρώπινου όντος, συμφώνησαν να παίρνουν οι εργαζόμενοι δύο μισθούς παραπάνω σε κάθε έτος. Γιατί; Για να μην μπορεί η ετήσια συλλογική διαπραγμάτευση να απειλεί την ποιότητα ζωής. Για να μην μπορεί μια οικονομική κρίση ή ο πληθωρισμός να τους βυθίζει αυτόματα στην ανέχεια. Για να μπορεί ο εργαζόμενος να κάνει κάτι "παραπάνω" από το να ζει απλά. Να μπορεί να πάει διακοπές. Να μπορεί να κάνει αποταμιεύσεις. Να μπορεί να σπουδάσει το παιδί του. Να έχει στη διάθεσή του ένα "πακέτο", το οποίο δεν θα "καταναλωθεί" σε πάγιες ανάγκες της καθημερινότητας πριν καν εισπραχθεί.

Αν λοιπόν "ενσωματωθεί" το δώρο στον μισθό του εργαζόμενου, στην πραγματικότητα θα χαθεί. Γιατί; Γιατί θα επανέλθουμε στα δεδομένα εκείνα, που μας ανάγκασαν κάποτε να "εφεύρουμε" τον 13ο και 14ο μισθό. Γιατί θα ξαναπέσει η ζωή του εργαζομένου στο επίπεδο της απλής επιβίωσης. Γιατί θα το "φάει" το "δώρο" —και άρα την ποιότητα ζωής του— η διαπραγμάτευση του επόμενου χρόνου. Γιατί τον πρώτο χρόνο μπορεί να διατηρεί το αριθμητικό του ισοδύναμο, αλλά στην επόμενη συλλογική διαπραγμάτευση η δυναμική της αγοράς και της οικονομίας θα "κόψει" τον μισθό σ' αυτό για το οποίο κρίνεται ένας μισθός και είναι η επιβίωση. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι έχουμε ήδη πληθωριστικά φαινόμενα στην οικονομία μας, τότε από τώρα θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι οι δύο επιπλέον μισθοί έφυγαν ήδη "υπέρ πίστεως και πατρίδος".

Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο απατεώνες είναι οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης και πόσο προδότες οι συνδικαλιστές; Συγχέουν διαφορετικά δεδομένα της οικονομίας, προκειμένου να δημιουργήσουν σύγχυση στους εργαζόμενους. Εξαϋλώνουν τα σταθερά "δώρα", αποτυπώνοντάς τα σε μεταβλητούς μισθούς. Αυτή είναι η κυβέρνηση του δωσίλογου Giorgo. Του άεργου, του αγράμματου, και του ανεπάγγελτου Giorgo, που η μόνη πραγματική εργασία που έχει κάνει στη ζωή του είναι να σκουπίζει αίθουσες συνεδριάσεων.

Οι συνδικαλιστές αυτής της κυβέρνησης θα είναι αυτοί, οι οποίοι δήθεν θα δώσουν τη "μάχη", για να σώσουν αυτό, το οποίο θα "ενσωματωθεί" στον μισθό και μέσα σε λίγες ημέρες θα "χαθεί" στις ουρές των σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών. Τα κομματόσκυλα, που έχουν γίνει πλούσιοι ως "εργατοπατέρες" και τώρα απλά βρίσκονται στη δύσκολη θέση να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους για τον πλούτο που απόλαυσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Άλλωστε γι' αυτήν τη δύσκολη ώρα τούς "τάιζαν" τους επαγγελματίες συνδικαλιστές τα κόμματα. Για την ώρα που θα πρέπει να λεηλατήσουν τον εργατόκοσμο και δεν θα ήθελαν να βρουν αντιδράσεις.

Οι Πρωτοπαπάδες, οι Πολυζωγόπουλοι και τα λοιπά "παράσιτα" γι' αυτές τις ώρες πληρώνονταν πάντα. Για την ώρα που θα υπογράφουν εις βάρος τους κόσμου, έστω κι αν τρώνε μπουνιές και κλωτσιές από αυτόν τον κόσμο στους δρόμους. Γι' αυτόν τον λόγο διατηρούν στη θέση του τον "σαπιοκοιλιά" Παναγόπουλο. Ο Παναγόπουλος, με τη "φανερή" φορολογική δήλωση των άνω των εκατό πενήντα χιλιάδων ευρώ ετησίως, θα διαπραγματευτεί "δίκαια" για τον φουκαρά των 600 ευρώ. Το κομματόσκυλο θα "διαπραγματευτεί" με τους χαφιέδες των αφεντικών του …Υπό το "βλέμμα" του Λοβέρδου.

…Του Λοβέρδου, με τους δύο κρατικούς μισθούς και άρα με τους 28 μεγάλους μισθούς τον χρόνο και με τα ήδη "ώριμα" δικαιώματα για τρεις συντάξεις …Του Λοβέρδου, που, από τότε που υπάρχει, ζει δημοσία δαπάνη …Του Λοβέρδου, που "χρωστά" τη διασημότητά του και τη θέση του στον παπαγάλο του Τριανταφυλλόπουλου. Αυτοί θα "διαπραγματευτούν" για τα "δίκια" του εργάτη …Αυτοί, που δεν εργάστηκαν ποτέ και πουθενά …Οι βολεμένοι …Οι εγκάθετοι …Η πραγματική "χοληστερίνη" της εργατικής τάξης …Τα κομματόσκυλα, που θησαύρισαν εις βάρος των εργαζομένων.

Αναρωτιούνται κάποιοι, γιατί δεν υπάρχει λαϊκή συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ …ακόμα και σήμερα, που απειλούνται όλα τα κεκτημένα των εργαζομένων. Πώς θα έχουμε συμμετοχή; Θα ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι τους επαγγελματίες εργατοπατέρες; Τους "λατρεμένους" εργατοπατέρες, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθερα στην Εκάλη και με μπράβους στα Πατήσια; Τους εργατοπατέρες, που τους προστατεύουν οι μυστικές υπηρεσίες; Τους εργατοπατέρες, που, αν αφεθούν απροστάτευτοι, θα γίνουν "ταπετσαρίες" δρόμων, όπως ο Πολυζωγόπουλος;

Θέλουν συμμετοχή των εργαζομένων; Θέλουν παλλαϊκή συμμετοχή; Υπάρχει τρόπος. Ας πούνε στον κόσμο ότι θα συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι οι εργατοπατέρες της μεταπολίτευσης. Ο Πρωτόπαπας, ο Πολυζωγόπουλος, ο Παπασπύρου και βέβαια ο Παναγόπουλος. Ας υποσχεθούν στον κόσμο ότι θα συμμετάσχουν όλοι αυτοί χωρίς φύλαξη και μπράβους και θα μαζευτούν εκατομμύρια διαδηλωτών. Ξέρει ο Πολυζωγόπουλος πόσο γρήγορα μαζεύονται οι "διαδηλωτές". Αρκεί κάποιος να φωνάξει το όνομα του "εργατοπατέρα" και θα σπεύσουν οι εργαζόμενοι να "προσκυνήσουν". Ο νόμος του Λίντς δεν αργεί καθόλου να γίνει για κάποιους βασικός νόμος της Αθήνας.

Τραϊανού Παναγιώτης

Αρχηγός του ΕΑΜ.Β'